เพิ่งจะเริ่มมาติดตามเรื่องนี้เป็นวันแรกแต่ก็อ่านมาจนถึงตอนนี้เลย ทั้งๆที่เพิ่งอ่านธันเคนจบไปเมื่อวานมันยังสะเทือนใจไม่หายจนทำให้เริ่มกลัวที่จะหน่วงต่อๆไปอีกละรอกใหญ่ๆ เรื่องนี้เราว่ามีความหน่วงตั้งแต่ต้นเป็นความกดดันจากตัวของพีชเพราะรันทดเหลือเกินT^T เพราะต้องสูญเสียไปเยอะเลยกลัวที่จะสูญเสียอีก ตอนนี้อึดอัดมากจนต้องจิกตัวเองขึ้นมาบอกว่าอย่าเพิ่งไปอินมากเพิ่งเสียน้ำตาแกลลอนใหญ่ไปกับธันเคนแต่ก็อดไม่ได้จริงๆ รวมถึงตัวของท็อปด้วยที่ตรงแต่ก็ดูยังไม่ค่อยมั่นคงชัดเจนในหลายๆความรู้สึกลึกๆของเรา
แอบเคืองนักเขียนจริงๆที่ทำให้ผลงานของทั้ง2คนซึมลึกเข้ามาในใจมากๆเกินไปTT เดิมทีเป็นคนอินง่ายอยู่แล้วมาเจอแบบนี้เหมือนถูกกลั่นแกล้งที่สุดดดดดดดดด ทรมานมากมายยยยย

ปล.อยากบอกว่าชอบภาพวาดตัวละครทุกๆภาพมากนะคะ ดูเหมือนจะเป็นแค่ภาพร่างเส้นธรรมดาแต่ก็ทำให้จ้องภาพนั้นได้เป็นนานสองนานเพื่อเก็บดีเทลของงานและความรู้สึกในโมเม้นต์นั้นๆ ทำให้ยิ้มได้ททุกครั้งเลยที่ได้มอง^^//