รักนี้คือสัญญา

เนื้อเรื่อง

“รักนี้คือสัญญา(ระหว่างสองเรา)”

        วันนี้วันเปิดเทมอวันแรกเราก็ทำเรื่องจนได้เพราะดันไปทำตัวเซ่อซ่าต่อหน้านักเรียนแลกเปลี่ยนคนใหม่ที่มาจากเกาหลีเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนกับเพื่อนสนิทของฉันซะอีก  ยัยฝนยัยเพื่อนตัวแสบมาบอกว่าถ้าเขากลับมาแล้วไม่เห็นฉันกับนายนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนี้เป็นแฟนกันยัยนี่จะเลิกเป็นเพื่อนกับฉัน  ตัดขาดกับฉันและเดิมพันโดยเงิน 3000 และเบอร์ของดาวดังประจำโรงเรียนที่อยู่ห้องเดียวกันชื่อ “เติ้ล วัชรพล  อรุณนภา” 

        ฉันเลยต้องทำตัวตีสนิทกับนายนี่ให้เร็วที่สุดแต่ไม่รู้จะทำยังไงดีใครก็ได้ช่วยที  การเริ่มต้นตีสนิทกับนายนี่คือการคุยกับนายนี่แต่วันนี้เป็นวันแรกที่นายนี่จะมาห้อง ม.5.3  เราจัดการเตรียมที่ให้นายนี่นั่งข้างเราพอดี  ตอนเช้าหลังเข้าแถวเสร็จเราเดินเข้ามานั่งในห้องด้วยความเหนื่อยจากการเดินขึ้นบันไดและการที่เข้าแถวกลางสนามร้อน ๆ แดดเผา  พอเข้ามานั่งที่ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่า  

       “วันนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเกาหลีมาเรียนวันแรกชื่อ คิมเทจุน ชื่อไทยชื่อว่า  เคน อัครวุฒิ เอี่ยมสำอางค์  เข้ามาได้เลยคิมเทจุน” 

       พอพูดจบคิมเทจุนก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า 

       “อันย้ง  ฮันเซโย้  คิมเทจุนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” 

       หลังจากพูดจบสาว ๆ ทั้งหลายที่อยู่ในห้องก็กรี๊ดกับความหล่อและความน่ารักที่เขามีแต่ยกเว้นฉัน  ครูพูดว่า

       “หยุดกรี๊ดกันได้แล้ว  จะนั่งไหนดีนะ  อ๋อ...ไปนั่งข้างนภัสสรไป” 

       “ครับ” 

       จากนั้นเคนก็เดินผ่านท่ามกลางสาว ๆ มาจนถึงที่ฉันที่อยู่ประมาณหลังห้อง  เคนวางกระเป๋าแล้วหันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มให้  ฉันก็เลยยิ้มกลับไปให้  เคนนั่งลงแล้วหันมาถามฉันว่า 

       “เธอชื่ออะไรนะ” 

       “ฉันชื่อ  แพท  นภัสสร  จิรพรนภา” 

      “อ๋อ...ชื่อเล่นชื่อแพท  โอเคจำได้แล้ว” 

      เราทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อย ๆ จนครูเข้ามาสอน  ชั่วโมงแรกวิชาภาษาไทย  ครูก็เลยให้เราสอนเคนเพราะเคนเพิ่งมาใหม่ถึงแม้ว่าจะเป็นคนไทยก็เถอะแต่เคนไปโตที่เกาหลีภาษาไทยก็เลยไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร  เราเลยต้องดูแลใกล้ชิดหน่อยทำให้เราได้เปรียบและมีเคล้าว่าเราจะชนะเดิมพันครั้งนี้ซะด้วย  เราสอนเคนทุกวิชาเลยเพราะว่าครูไว้ใจเรามากและเราก็ได้คะแนนมากที่สุดในห้องและทุกวิชาด้วย  วิชานี้วิชาสุดท้ายเป็นวิชาประวัติศาสตร์ครูให้ทำรายงานส่งเป็นเล่ม  ครูให้เราจับคู่กับเคนเพราะว่าครูไม่ไว้ใจคนอื่น  ครูบอกว่าให้ไปค้นรายงานที่ห้องสมุด  เราทั้งสองคนเลยเดินไปด้วยกันแต่ระหว่างทางที่เราเดินไปมีแต่สาว ๆ กรี๊ดเคนแต่เคนก็ไม่ได้สนใจอะไร  ฉันรู้สึกว่าตอนที่เดินมาจะมีคนซุบซิบกันว่า 

       “น่าตบยัยนี่จัง  เสนอหน้าอยู่ข้าง ๆ คนหล่ออยู่ได้” 

       เราทั้งสองคนเดินมาถึงห้องสมุดระหว่างทางเราคิดเรื่องที่ยัยพวกนั้นพูดกันเราก็เลยไม่ทันได้ดูทางล้ม  เข่าถลอกเคนเลยช่วยประคองมาที่ห้องพยาบาลครูบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก  พอทำแผลเสร็จลงมาจากห้องพยาบาลกำลังจะใส่รองเท้า  เคนก็พูดขึ้นว่า 

       “เธอเป็นอะไร  คิดอะไรอยู่หรอ  ทำไมถึงหกล้มได้???” 

       “ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยสะดุดพื้นล้มน่ะ” 

       เราคุยกันไปจนเดินถึงห้องสมุดแต่คาดว่าจะไม่แคล้วจากการโดนกรี๊ดเลยแต่ก็ไม่ถึงกับกรี๊ดออกมาหรอกเพราะว่าอยู่ในห้องสมุดเลยได้แค่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เฉย ๆ ตอนที่เคนเดินผ่าน  เรานั่งโต๊ะที่เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้เสียงซุบซิบมากวนสมาธิในการทำรายงาน  เราได้รายงานเรื่อง  “ประวัติของเทพเจ้าแห่งความรักและความเดียวดาย”  เราทั้งสองคนเดินไปทางหมวดประวัติของเทพเจ้า  แล้วก็ค่อย ๆ หาไปเรื่อย ๆ เพราะว่าหลังจากพักเสร็จแล้วคาบต่อไปก็เป็นคาบว่างเราเลยค้นหาข้อมูลไปเรื่อย ๆ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่านายนี่อ่านหนังสือภาษาไทยไม่ค่อยคล่องเท่าไรทำให้เราต้องหาคนเดียวแล้วก็มาให้นายนี่ช่วยนิดหน่อยแต่นายนี่เก่งคอมพิวเตอร์ฉันก็เลยยกหน้าที่พิมพ์งานให้นายนี่เลย  ตอนเย็นเราแยกย้ายกันกลับบ้าน  ถึงบ้านแล้วเราก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนแล้วปล่อยกายและใจให้หล่นลงไปบนที่นอนแสนนุ่มด้วยความอ่อนล้าสุด ๆ แล้วก็ตกอยู่ในห้วงแห่งภวังค์  เช้าอันแสนสดใส  เราเข้าห้องน้ำอาบน้ำ  แต่งตัวและทำผมเสร็จสรรพ  เราเดินขึ้นไปบนรถเมล์ก็เจอกับเคน  แล้วเคนก็ตะโกนเรียกเราดังลั่นรถเมล์มีแต่คนมองเรากับเคนสลับกันไปมาโดยไม่วางตา   เราเอามือปิดหน้าเล็กน้อยแล้วเดินมาทางเคนก่อนจะพูดว่า 

        “นายจะตะโกนทำไมล่ะ  นี่มันบนรถเมล์นะไม่ใช่ที่โรงเรียน  ทีหลังถ้านายอยากเรียกฉันนายก็โบกมือเรียกก็ได้”

       “อือ...เข้าใจแล้วให้โบกมือใช่มั้ย”

       แล้วเราสองคนนั่งด้วยกันสักพักก็ถึงหน้าโรงเรียน  เดินเข้าไปในโรงเรียนก็มีแต่ผู้หญิงยืนต้อนรับนายนั่นอยู่  ฉันก็เลยรีบเดินเลี่ยงออกมาทันทีแต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันไว้

       “เอ้า...รีบไปไหนล่ะ  รอด้วยสิ”

       พอพูดจบเขาก็รีบวิ่งมาด้วยท่าทางที่เหนื่อยมากเพราะว่าทางที่ฉันยืนอยู่กับทางที่เขายืนอยู่ก็ไกลกันพอสมควร

       “จะรีบวิ่งมาทำไมกัน  นายน่าจะอยู่อีกสักพักให้พวกนั้นกรี๊ดกันให้พอแล้วค่อยมาก็ได้นี่”

       “เธอหึงหรอ”

       “เปล่าสักหน่อย  ทำไมฉันต้องหึงนายล่ะ  ฉันแค่เบื่อเสียงกรี๊ดทุกวันเนี่ย”

       แล้วเราก็เดินจนถึงห้องเรียนจนได้  พอเดินเข้าไปในห้อง  ก็เห็นเพื่อน ๆ กำลังนั่งคุยกันอยู่แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นบนกระดานว่า  “ให้เคนเป็นหัวหน้า  ให้แพทเป็นรองหัวหน้า”  ทั้งสองมองหน้ากันแล้วเดินไปไม่ได้สนใจอะไร  พอวางกระเป๋าเสร็จเราก็เดินมาเล่นสักพักแล้วก็ได้เวลาเข้าแถว  เรากับเคนเดินไปด้วยกันที่แถวแล้วต้องทำหน้าที่เช็คชื่อคนในแถวให้ครบแล้วเราก็ทำหน้าที่ไปเรื่อย ๆ จน

       “แพท...เคน...ระวังข้างหน้า”

       แต่ไม่ทันเสียแล้วเราทั้งสองคนเดินชนกันแล้วแพทก็ล้มลงไปกองกับพื้นส่วนเคนยืนอยู่เฉยเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย

       “แพทเป็นไงบ้าง  เราขอโทษ”

       “ไม่เป็นไรหรอก  เราเดินไม่ดูเองแหละ”

       “ขอโทษนะ  ขอโทษจริง ๆ”

       “ถ้านายพูดคำว่าขอโทษอีกทีนะ  ฉันจะโกรธนาย”

       “โอเค ๆ ก็ได้”

       แล้วเคนก็ยื่นมือมาให้  แต่แพทปัดมือออกแล้วบอกว่า 

       “ขอบใจแต่ไม่เป็นไรย่ะ”

       แล้วแพทก็ลุกขึ้นเองแต่เคนจับมือแพทเอาไว้แล้วพูดว่า

       “เรามีอะไรต้องคุยกันซะแล้วนะ  หลังเลิกแถวเจอกันที่ต้นไม้ใหญ่”

       พอเสร็จแล้วเราก็เดินมาที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่  ใต้ต้นไม้เคนนั่งรอเราตรงที่นั่ง  เราเดินเข้าไปแล้วพูดว่า

       “มีอะไรหรอ  เรียกเรามาทำไม”

       “เธอเป็นอะไรของเธอพักเนี้ยไม่เห็นร่าเริงเลย”

       “เปล่าสักหน่อย  ไม่ได้เป็นอะไร  อย่าถามมากได้ไหม”

       แล้วแพทก็เดินจากเคนไปโดยไม่พูดอะไรสักคำแม้แต่คำล่ำลาก็ตาม

       2   อาทิตย์ผ่านมา แพทคอยแต่หลบหน้าเคนตลอดเพราะกลัวว่าสาว ๆ ที่อยู่รอบข้างเคนจะกรี๊ดกันไม่พอแล้วก็เวลาเช็คชื่อตอนเช้าแพทก็จะเดินคนละฝั่งกับเคนตลอด  แพทต้องพยายามทำตัวห่างเหินกับเคนมากขึ้นเพราะว่าต้องหวั่นไหวให้เคนเห็น  ไม่นานก็มีคนมาบอกว่าชอบเคนแล้วขอเคนเป็นแฟน  เคนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากันแม้แต่วันเดียวเลย  นั่นก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่จะทำให้แพทต้องห่างไกลจากเคนเข้าไปอีก

      วันนี้ยัยฝนกลับมาแล้ว  เราควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย  พวกเราไปรับยัยฝนที่สนามบิน  แล้วยัยฝนก็ยืนรอเราอยู่พอยัยนี่เห็นหน้าฉันยัยนี่ก็กระโดดกอดฉันใหญ่  แต่คำแรกที่ยัยนี่ทักฉันคือ  “เป็นแฟนกับนักเรียนแลกเปลี่ยนคนใหม่หรือยัง”  ฉันอึ้งไปกับคำถามของยัยฝนแทนที่เพื่อน love ได้เห็นหน้าเพื่อน love ทั้งทีก็น่าจะทักกันด้วยคำทักทายสิไม่ใช่มายิงคำถามใส่กันแบบนี้  ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ย  ยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าเนี่ย  เรากลับถึงบ้านกันสักทีแต่ยัยฝนก็เฝ้าแต่ถามอยู่ได้คำถามเดียว  ฉันก็ไม่ตอบอะไรเงียบอย่างเดียว

       เช้าวันใหม่ฉันไปโรงเรียนพร้อมยัยฝน  พอเดินขึ้นบันไดไปถึงห้องเรียน  ยัยฝนก็เอาแต่ร้องเพลงแต่ฉันเงียบอย่างเดียว  ยัยฝนเลยถามว่า

       “แพท  เป็นอะไรมากป่ะ”

       “ก็มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ”

       “เรื่องอะไรล่ะ  บอกเพื่อน love อย่างเค้าได้ป่ะ”

       “อืม...มันจะดีเหรอ  เดี๋ยวแกไม่สบายใจเอานะ”

       “เออ...บอกมาเหอะ  ยังไงเราก็เพื่อนกันนะ”

       แล้วแพทก็เล่าทุกอย่างให้ฝนฟังอย่างละเอียดฝนเงียบไปพักนึงแล้วบอกว่า

       “เอาเหอะ  แล้วแต่แก  ทำตามที่ใจตัวเองบอกแล้วกัน  ฉันไม่อยากบังคับแกแล้วว่ะ  พนงพนันอะไรนั่นลืมไปได้แล้วนะ  ไม่ต้องไปจำมัน  ถ้าแกต้องทำแล้วมันไม่มีความสุขก็ไม่ต้องทำ”

       “ขอบคุณแกมากนะที่แกไม่โกรธฉัน”

       “อือ...ยังไงเราก็เพื่อนกัน”

       ในที่สุดแพทก็เคลียร์กันฝนจบกัน  แล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแต่แพทก็ยังไม่ได้เคลียร์กับเคนเลยสักที  แล้วฝนก็นัดเคนกับแพทให้มาเจอกันโดยนัดไม่ให้ทั้งสองคนรู้ตัว  แพทมาเจอกับเคนที่ห้องดนตรีชมรมดนตรีสากล  เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้อง

       “แพท”

       “เคน”

       แล้วแพทก็เตรียมหันหลังกลับออกจากห้องแต่เคนวิ่งมาจับมือแพทไว้ก่อนแล้วพูดว่า

       “แพท...ทำไมต้องหนีหน้าเราด้วย”

       “...”

       “แพท...เธอพูดอะไรสักคำได้ไหม  ฉันไม่ชอบเลยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้”

       “นายไม่ชอบนายก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ  นั่นไงแฟนนายมาแล้ว  ฉันไม่อยากให้แฟนนายเข้าใจผิด”

       พอพูดจบแพทก็วิ่งออกมาข้างนอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  แล้วแพทก็พูดว่า

       “ทำไมเราต้องเสียใจขนาดนี้ด้วยล่ะ  ในเมื่อเรากับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่หรอ”

       แพทวิ่งมาจนถึงสนามฟุตบอลซึ่งเป็นที่ประจำของทั้งแพทและฝน  พอฝนเห็นแพทก็ตกใจและวิ่งเข้ามาหาแพทแล้วพูดว่า

       “แพท...เป็นอะไรมา  เคนทำอะไรเธอ”

       “...”

       “บอกมาสิแพท  เธอเงียบอย่างนี้ฉันไม่สบายใจเลยนะ”

       “เปล่า  ฉันไม่ได้เป็นอะไร  เคนก็ไม่ได้ทำอะไรฉันด้วย  แค่...”

       “แค่อะไร”

       “แค่ไม่อยากให้เขาเห็นฉันตอนที่ฉันหวั่นไหวหรือตอนที่ฉันมีน้ำตาก็เท่านั้นแหละ”

       “แพท...นี่เธอชอบเคนเข้าแล้วใช่ไหม”

       “ไม่รู้เหมือนกัน  แต่เวลาเจอเคนควงกับสาว ๆ มันทำให้ฉันเจ็บจี๊ดเข้าไปถึงข้างในใจทุกที”

       “งั้นถ้าเธอยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้  ฉันก็จะให้เวลาเธอคิด  3  วันจนกว่าจะได้คำตอบก็แล้วกัน  ถามใจตัวเองให้ดีก็แล้วกันนะ  แล้วฉันจะรอคำตอบจากเธอแล้วกันนะเพื่อน lovely ของฉัน”

       แล้วฝนก็เดินจากไปแล้วทิ้งไว้แค่เพียงคำถามในการที่จะให้แพทถามใจตัวเองเท่านั้น  ทุกคืนแพทเฝ้าแต่ถามตัวเองว่า  เรารักเคนหรือเปล่า  แล้วเราหวั่นไหวเพราะเคนใช่ไหม  ทำไมเห็นเคนควงผู้หญิงคนอื่นเราต้องเจ็บจี๊ดเข้าไปข้างในใจด้วย  แต่แล้วแพทก็ได้คำตอบจากใจตนเองว่า  แพทรักเคนเข้าแล้วจากความใกล้ชิดระหว่างทั้งสองคน  เช้าวันที่ 3 ซึ่งเป็นวันที่แพทต้องให้คำตอบกับฝนว่าใจตนเองคิดยังไง

       “ว่าไง  เป็นไงบ้างแพทได้คำตอบจากใจตนเองหรือยัง”

       “อือ...เราชอบเคน  แต่เธอห้ามไปบอกเคนนะเพราะฉันยังไม่รู้ว่าเคนเขาชอบฉันหรือเปล่าแล้วอีกอย่างแฟนเขาก็มีตั้งหลายคน  ฉันยังไม่อยากตายเร็วนะ”

       “แหมอารมณ์ดีจริงนะ  เห็นเศร้าอยู่ได้ตั้งนาน  แต่เห็นเธออารมณ์ดีอย่างนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว”

       “อือ...ขอบใจมากนะเพื่อนที่เป็นห่วง  แต่อย่าลืมที่สัญญากันไว้กันแล้วกัน”

       “เออ...รู้แล้วน่า”

       พอพูดจบเราก็เดินกอดคอกันลงมาเข้าแถวข้างล่างแต่ก็ต้องเจอกับเคนซึ่งเดินตรงมาข้างหน้าแพทพอดี  แต่แพทก็เดินหนีแล้วก็เดินหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจใยดี  เคนเลยสักนิดเดียว

      จนมาถึงวันนี้วันที่ซวยสุด ๆ สำหรับแพท  แพทกับเคนโดนครูเรียกพบไปที่ห้องพักครูแต่พอไปถึงเมื่อทั้งสองคนเดินมาพบกันที่หน้าห้องพักครู  แพทก็เดินหนีแล้วไม่เข้าไปพบอาจารย์ในห้องแต่เคนก็มาจับมือแพทเอาไว้แล้วบอกว่า

       “แพท...ทำไมเธอต้องหลบหน้าฉันด้วย”

       “...”

       “ฉันไม่สบายใจเลยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้เลย  เรามาคุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะ”

       “ก็...”

       แพทต้องหยุดชะงักไปเมื่อแฟนของเคนมา

       “เคน  ทำอะไรอยู่หรอ  เรากลับบ้านกันเถอะ”

       “เดี๋ยวสิ  ยังไม่ว่างอยู่เห็นมั้ย”

       “นายคงไม่อยากจะฟังคำตอบจากฉันแล้วสินะ  เชิญนายกลับบ้านไปพร้อมกับแฟนนายเถอะ”

       พอแพทพูดจบ  แพทก็เดินจากเคนไปพร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจากตาอันใสซื่อของแพท  เธอร้องไห้ไปวิ่งไปอย่างไร้จุดหมายยิ่งวิ่งไปไกลเท่าไรก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นเท่านั้น  แพทวิ่งไปได้ไกลพอสมควรก็ต้องหยุดวิ่งเพราะแพทเห็นเคนอยู่กับแฟนของตนเองกำลังทำอะไรกันอยู่แล้วแพทก็ทรุดตัวนั่งลงแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา  ซึ่งขณะนั้นเองฝนก็เดินผ่านมาแถวนั้นเห็นแพทร้องไห้อยู่ก็วิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า

       “แพทเป็นอะไร”

       แพทชี้ไปทางที่เคนกับแฟนกำลังทำอะไรกันอยู่  ฝนต้องหยุดชะงักแล้วเดินเข้าไปกระชากผู้หญิงคนนั้นออกจากเคน  แล้วตบหน้าผู้หญิงคนนั้นกับเคนไปคนละที  แล้วพูดว่า

      “เธอเป็นผู้หญิงภาษาอะไรทำอะไรไม่อายฟ้าอายดินบ้างหรือไง  หน้าด้านชะมัด”

       แล้วผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งหนีไป  แล้วฝนก็พูดขึ้นว่า

       “นายก็อีกคนนะเคน  ไม่เคยรู้เลยหรือไงว่าที่แพทเค้าไม่คุยกับนายเพราะอะไรแล้วนายรู้มั้ยว่าเธอต้องเสียน้ำตาให้กับผู้ชายเลว ๆ อย่างนายเนี่ยกี่ครั้งแล้ว  เธอรักนายมาได้ยินมั้ย  แพทรักนายมาก”

       เคนอึ้งไปกับคำตอบแล้วทรุดตัวลงนั่งด้านตรงข้ามกับแพท  แล้วเคนก็เดินมาทางแพทพร้อมกับพูดว่า

       “แพท...เคนขอโทษ  ต่อไปเคนจะดูแลแพทให้ดีกว่านี้”

       “...”

       “แพท  ยกโทษให้เคนนะ  ขอโทษจริง ๆ ถ้าแพทไม่ยกโทษให้เคน  เคนจะ...”

       แล้วเคนก็วิ่งไปที่ต้นไม้พร้อมกับกำหมัดขึ้นมาแล้วต่อยรัวเข้าไปที่ต้นไม้จนเลือดออกเต็มมือเลย  แพทวิ่งเข้าไปหาเคนด้วยความตกใจแล้วจับมือเคนไว้พร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาแล้วแพทก็นำมือเคนมาแนบกับแก้มแล้วพูดว่า

       “เคนนายจะทำอย่างนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาฮะ”

       “...”

       “ฉันยกโทษให้นายก็ได้”

       “^-^ จริงหรอ  ฉันสัญญานะฉันจะดูแลเธอให้ดี ^-^”

       แล้วฝนก็เดินเข้ามาบอกว่า

       “นายห้ามทำให้เพื่อน lovely ของฉันร้องไห้เด็ดขาดแล้วก็ห้ามทำให้เธอเสียใจเพราะนายอีก  นายต้องดูแลเธอให้ดีและสัญญาว่า  จะรักเธอตลอดไป”

       “ได้สิ  ฉันสัญญา”

       “ลูกผู้ชายสัญญาแล้วไม่คืนคำเด็ดขาดนะ”

       “ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับ”

       แล้วฝนก็เดินจากไป  จากนั้นแพทก็ฉีกชายเสื้อแล้วมาพันแผลให้เคน  เราทั้งสองคนพากันขึ้นแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำแผล  พอถึงโรงพยาบาลเคนก็พูดขึ้นว่า

       “ แพท...เธอต้องอยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดไปนะ”

       “ได้สิ  เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็มีแค่นายคนเดียวเท่านั้นอยู่แล้ว  แต่ว่านายต้องเคลียร์กับกิ๊กและแฟนของนายทั้งหมดให้เรียบร้อยนะ”

       “แน่นอน  ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย”

       “สัญญาแล้วนะ”

       “อืม...สัญญา”

       ตอนนี้เรากำลังเดินเข้าไปในห้องทำแผล  เคนกำมือแพทไว้แน่น  แพทก็เช่นกัน  พอทำแผลเสร็จแพทก็เดินไปรับยาให้เคนที่ช่องรับยา  แล้วแพทก็พูดว่า

       “ฉันจะไปส่งนายที่บ้านนะ”

       “ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปส่งเธอเองดีกว่า  เพราะตอนนี้ก็ค่ำแล้วเธอเป็นผู้หญิงเดี๋ยวมันก็ไม่ปลอดภัยหรอก”

       “แต่นายเจ็บอยู่นี่”

       “ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”

       เราขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านกันพอถึงหน้าบ้าน  เคนเดินลงมาส่งฉันตรงหน้าประตูบ้านแล้วบอกว่า

       “หลับฝันดีนะแพทยิ่งฝันถึงผมจะดีมาก”

       “รู้แล้วนายก็เหมือนกันนะ  อ้อ...แล้วอย่าลืมกินข้าวกินยาด้วยนะเดี๋ยวจะหายช้า”

       “รู้แล้วครับ  องค์หญิงของผม”

       แล้วแพทก็โบกมือให้เคนก่อนที่เคนจะขึ้นรถแท็กซี่จากนั้นรถแท็กซี่ก็วิ่งไปอย่างเร็วและหายไปไกลลับจากสายตาของแพท  แพทเดินขึ้นห้องนอนแล้วก็หลับไป

       เช้าวันรุ่งขึ้น  วันที่สดใสพร้อมกับจะเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้น  ขณะขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนแพทก็เจอกับเคนระหว่างทางที่ขึ้นรถเมล์  เราไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวันจนเป็นสิ่งที่ธรรมดาสำหรับคนที่พบเห็นทั่วไปในโรงเรียน  กินข้าวเราก็ไปกินด้วยกัน  เวลาจะทำอะไรก็ทำด้วยกันยกเว้นเรื่องส่วนตัวเฉพาะระหว่างหญิงและชายเท่านั้น  3  อาทิตย์ผ่านมาแล้วที่เราคบกับเคนอย่างจริงจังและเปิดเผย  จนมาวันนี้เป็นวันที่ซวยที่สุดสำหรับแพท

คนเดียวเท่านั้น  ตอนเช้ามีพวกผู้หญิงแฟนเก่าของเคนมาหาเราบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนัดเจอกันที่หลังโรงเรียนตอนเย็นหลังเลิกเรียน

       ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

       “นี่เธอใช่แฟนเคนหรือเปล่า”

       “ใช่ค่ะ”

       “ยัยนี่เองน่ะหรอแฟนเคน  หน้าจืดขนาดนี้เนี่ยนะ”

       “ใช่แล้วเธอจะทำไมฉันล่ะ”

       “ก็จะทำอย่างนี้ไง”

       แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็วิ่งเข้ามาตบฉันอย่างไม่ไว้หน้ากัน  มีทั้งมือและเท้าที่เข้ามารุมฉัน  แล้วใครคนหนึ่งในนั้นก็พูดว่า

       “ฉันขอให้เธอเลิกยุ่งกับเคนซะ  ไม่อย่างนั้นเธอเจอหนักกว่านี้แน่เพราะนี่แค่ครั้งแรกเท่านั้นนะ  จำใส่หัวที่มีแต่ขี้เลื่อยของเธอไว้ด้วย”

       “แล้วทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วยล่ะ”

       “ก็แล้วแต่เธอสิ  แต่ถ้าไม่เชื่อฉันเธออาจจะตายภายในวันสองวันนี้ก็ได้”

       แล้วยัยพวกนั้นก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว  ฉันค่อย ๆ พาร่างอันไร้เรี่ยวแรงออกมาจากหลังโรงเรียนแล้วก็มาเจอเคนเข้า  พอเคนเห็นฉันในสภาพแบบนี้เขาก็วิ่งเข้ามาอุ้มฉันให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า

       “ใครทำอะไรเธอฮะ  บอกฉันมานะ  บอกมานะแพทฉันจะไปแก้แค้นแทนเธอเอง”

       “ก็แฟนเก่านายทั้งหลายไงล่ะ  นัดฉันไปเจอที่หลังโรงเรียนแล้วก็รุมฉันจนมีสภาพแบบนี้แหละ”

       “ฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเจ็บใช่ไหม  ฉันจะแก้แค้นคืนให้เธอเอง”

       “ไม่ต้องหรอก  อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นดีกว่า”

       แล้วเคนก็อุ้มแพทพาไปโรงพยาบาล  ตอนนี้สภาพแพทมีแต่เลือดเต็มตัวเคนคอยจับมือแพทอยู่ตลอดเวลา  แล้วแพทก็สลบไป  พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าแพทมาอยู่ในห้องคนไข้ของโรงพยาบาลแล้วก็มีเคนนอนก้มหน้าจับมือของแพทอยู่ข้าง ๆ เธอ  พอเธอขยับตัวก็ทำให้เคนตื่นและรู้สึกตัวทันที  เคนเห็นแพทฟื้นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วบอกว่า

       “แพทรอเดี๋ยวนะ  เดี๋ยวผมไปตามหมอมาก่อน”

       “อือ...”

       แล้วสักพักเคนก็วิ่งมาพร้อมกับหมอและพยาบาล  หมอตรวจเช็คร่างกายจนเสร็จแล้วบอกว่า

       “น่าจะให้แฟนคุณพักอีกสัก 2-3 วันนะ เพราะร่างกายยังบอบช้ำอยู่มาก  ดูแลแฟนคุณให้ดีนะครับ  หมอขอตัวก่อน”

       “ขอบคุณค่ะ/ครับ”

       พอหมอเดินออกไปจากห้อง  เราทั้งสองคนก็คุยกันว่า

       “เคนเมื่อกี้หมอบอกให้นายดูแลแฟนนายให้ดีใช่ไหมแล้วใครเป็นแฟนนายกัน”

       “ก็เธอไง  แฟนฉัน”

       “หรอ  เพิ่งรู้ว่ารัก”

       “อือ...รู้แล้วก็จำให้ขึ้นใจด้วยนะจ๊ะ ดาร์ลิ้งค์”

       แล้วเคนก็คอยดูแลแพทมาตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาลจนแพทออกมาจากโรงพยาบาลก็ยังมาส่งแพทที่บ้านแล้ววันไปโรงเรียนหลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล  เคนก็มารับแพทที่บ้านตอนเช้า  ตอนที่มารับ

       “ใครให้นายมารับฉันเนี่ย  ฉันไม่ได้ขอร้องสักหน่อย”

       “อ้าว...เป็นแฟนกันก็ต้องดูแลกันให้ดีสิ  ใครจะปล่อยให้แฟนตัวเองมาโรงเรียนคนเดียวทั้ง ๆ ที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานล่ะจ๊ะ”

       แล้วเราก็เดินออกมารอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ซอยหน้าบ้าน  พอรถเมล์มาเคนก็หลบให้แพทเดินขึ้นก่อนแล้วค่อยเดินตาม  เรามาถึงหน้าโรงเรียนก็มีแต่คนมองเราทั้งสองคนไม่มั่นใจว่า  มองฉันที่เจ็บอยู่หรือว่ามองเคนที่มาประคองฉันอยู่แล้วหมั่นไส้ก็ไม่หมั่นใจเหมือนกัน  ตลอดทางที่ผ่านมามีแต่แฟนเก่าของเคนอยู่ตลอดทาง  ฉันก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่า  ฉันจะโดนรุมอีกรอบนึงรึเปล่า

       ห้องเรียน

       “อ้าว...ยัยฝนมาแต่เช้าเลยนะยะ”

       “แล้วถ้าฉันมาสาย  ฉันจะได้เห็นพวกเธอสองคนสวีทหวานกันหรอยะ”

       “เคนนายกลับห้องได้แล้วเดี๋ยวก็เข้าห้องสายเก็บกระเป๋าไม่ทันหรอกนะ  ฉันอยู่กับยัยฝนได้  ไม่ต้องเป็นห่วง”

       “ต้องเป็นห่วงสิ  เพราะฉันกำลังจะลงไปข้างล่างแล้ว”

       “ฝนอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ  จะได้ไม่ต้องรบกวนเคน”

       “ไม่ได้ฉันมีนัดข้างล่างเดี๋ยวนี้แล้วตอนนี้ฉันก็สายมากแล้วด้วย  เคนอยู่เป็นเพื่อนแพทด้วยนะ  ฝากเพื่อนฉันด้วย”

       “อือ...ได้เลยจะดูแลให้เป็นอย่างดี”

       เคนอยู่เฝ้าฉันแบบที่ว่าอยากได้อะไรให้สั่งเขาเลย  เขาทำได้ทุกอย่างแหละ

       “เคนทำไมนายต้องดูแลฉันขนาดนี้ด้วย  ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนะ”

       “ก็ฉันสัญญากับฝนแล้วก็เธอแล้วนี่ว่าฉันจะดูแลเธออย่างดี”

       “แล้วถ้านายไม่ได้สัญญากับยัยฝนว่าจะดูแลฉัน  นายจะดูแลฉันอีกมั้ย”

       “ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

       “นายตอบมาให้ดี ๆ นะ”

       “ก็ตอบดีแล้วนี่”

       “แต่นายตอบไม่ตรงคำถามนี่  แล้วอย่างนี้นายบอกว่านายตอบดีงั้นหรอ”

       “ก็อาจจะดูแลมั้ง  ถ้าฉันชอบเธอนะ”

       แล้วทั้งสองคนก็เงียบไปพักนึงแล้วก็คุยกันต่อ  คุยกันไปเรื่อยจนได้เวลาเข้าแถว  เคนค่อย ๆ ประคองแพทลงมาจนถึงข้างล่างแล้วก็มาส่งถึงที่แถวแล้วเวลาเข้าแถวยังมาคอยดูแลข้าง ๆ อีก ฉันว่านายคงจะบ้าไปแล้วไปแล้วแน่ ๆ เลยเคน  ฉันไม่ได้ใกล้ตายสักหน่อย

       “นี่นายจะบ้าหรอฉันไม่ได้ใกล้ตายนะ”

       “ถึงบ้าก็บ้ารักเธอนะ  ล้อเล่นน่ะ  แค่อยากดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ก็เท่านั้นแหละ  ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนผิดสัญญานะ”

       “อือ...นายอยากทำอะไรก็ทำไปเลย”

       เคนคอยดูแลแพทตลอดเหมือนเงาตามตัวเลยก็ว่าได้ไปไหนมาไหนก็ไปด้วย  จนทุกคนคิดว่าเป็นแฟนกันไปซะแล้ว

       วันนี้แพทซวยตั้งแต่เช้าเลย  โดนแม่ว่าก่อนออกจากบ้าน  แล้วตอนไปถึงโรงเรียนก็ลืมทำการบ้านของครูไหวใจร้ายอีกก็เลยทำให้ไม่ได้ส่งการบ้านของครูไหว  กลับบ้านตอนเดินออกมาจากหน้าโรงเรียน  แพทเดินมาคนเดียวเพราะเคนต้องอยู่ติวต่อที่โรงเรียน  ยัยพวกนั้นมันมายืนรอแพทอยู่ที่หน้าโรงเรียน  แล้วแพทก็เดินผ่านพวกมันไปแต่มีใครคนหนึ่งมาดึงมือเธอไว้  ทำให้เธอเซไปข้างหลังชนกับยัยนั่น

       “นี่เธอหาเรื่องฉันหรอ”

       “เปล่าซักหน่อยก็เธอเล่นดึงฉันไปข้างหลังเองนี่  ฉันก็เลยล้มทับเธอ”

       “เธอไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ”

       “ฉันไม่ได้แก้ตัว  แล้วเธอมายุ่งอะไรกับฉันอีกเนี่ย”

       “ก็แค่มีเรื่องอยากจะตกลงกันหน่อยน่ะ”

       “เรื่องอะไรอีกล่ะ”

       “เรื่องเคนไง  พวกเราได้ข่าวมาว่าเธอคบกับเคนหรอ”

       “...”

       “ตอบฉันมาสิ”

       “ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ”

       “ก็ไม่ทำไมหรอกแค่อยากให้เธอเลิกยุ่งกับเคนของฉันก็เท่านั้นแหละ”

       “ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับเคนของพวกเธอเลยนะ  เขามายุ่งกับฉันก่อนต่างหาก”

       “จริงหรอ  ฉันไม่เชื่อหรอก  อย่างเคนน่ะนะจะมายุ่งกับผู้หญิงที่แสนจะจืดชืดอย่างเธอ”

       “อ้าว...แล้วพวกเธอมารู้ความรู้สึกของเคนได้ยังไงกัน”

       “นี่เธอพูดให้ดี ๆ นะอยากมีเรื่องอีกใช่ไหม”

       “ก็แล้วแต่จะคิดสิ”

       “ตอนนี้ฉันไม่ว่างที่จะมีเรื่องกับพวกเธอตอนนี้  ฉันกลับก่อนนะ  แล้วเจอกัน  เออ...ว่าแต่ว่าไม่เจอกันน่ะดีแล้ว”

       “เดี๋ยวสิ!!!”

       หลังจากที่สิ้นเสียงยัยพวกนั้น  แพทก็เดินออกไปแล้ว  ยัยพวกนั้นจึงพูดขึ้นว่า

       “งั้น...ขอร้องเธอไม่ได้  ไปขอร้องเคนแทนดีกว่า”

       “แล้วเคนจะยอมหรอ”  เสียงคนในกลุ่มเดียวกัน

       “ก็ใช้ยัยนี่เป็นตัวประกันสิ  พรุ่งนี้ก็จับยัยนี่แล้วก็ทำให้ยัยนี่สลบ  เสร็จก็พาไปหาเคนพร้อมกับพวกเรา”

       “แผนนี้นี่เลวสุด ๆ เลยว่ะ เพื่อน”

       “จะคิดว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ”

       หลังจากนั้นพวกยัยนี่ก็เริ่มว่างแผนตั้งแต่นัดฉันมาอีกรอบแล้วจัดการทำให้สลบ  จากนั้นก็นัดเคนออกมาเจอเพื่อจะให้เคนมาช่วยยัยนี่  แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน  เคนมาหายัยนี่เพื่อมาช่วยฉันจริง ๆ”

       “พวกเธอส่งตัวแพทมาได้แล้ว  ฉันมารับเธอแล้ว”

       “ถ้าฉันให้นายไปง่าย ๆ ก็ไม่ใช่พวกฉันสิ  ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนกับอิสรภาพของยัยนี่  นายต้องเลิกยุ่งกับยัยนี่เด็ดขาดเลย”

       “แล้วทำไมฉันต้องเชื่อคนเลวอย่าพวกเธอด้วย  เอาแฟนฉันคืนมานะ”

       “ก็ถ้านายไม่ฟังนายก็ไม่ได้แฟนนายคืนไป  แล้วยัยนี่ก็จะต้องตายด้วยเนื้อมือของพวกเราทั้ง ๆ ที่นายไม่ได้ช่วยอะไรเลย  แล้วหลังจากนั้นเธอก็จะตายต่อหน้านาย  นายจะได้อำลาเธอเดี๋ยวนี้เลยไง  จะทำตามมั้ย”

       ตอนที่ยัยพวกนั้นพูดก็มีคน ๆ นึงในกลุ่มเอามีดมาจี้ที่คอของแพท  ทำให้เคนต้องยอมยัยพวกนั้น

       “โอเค...ฉันยอมพวกเธอแล้ว”  เคนพูดพร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาทันที  เมื่อเห็นคนที่เรารักต้องตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยเงื้อนไขที่บีบบังคับจิตใจกันมาก

       “นายยอมแล้วใช่มั้ย  งั้นก็ดี  ต่อไปนี้นายห้ามมายุ่งกับเธออีก  นายต้องมาอยู่กับพวกเรา”

       “แล้วพวกเธอจะปล่อยให้เธออยู่อย่างนี้เหรอ  นี่ฝนมันจะตกแล้วนะ”

       “ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องฉันไปส่งเธอที่บ้านเอง”

       “แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง”

       “ลูกผู้หญิงอย่างฉันพูดแล้วไม่คืนคำอยู่แล้ว  นายก็อย่างลืมสิ่งที่นายแลกกับอิสรภาพของเธอด้วยละกัน”

       “ฉันไม่ลืมหรอก  เธอต้องดูแลเธอให้ดีเท่าชีวิตของเธอนะ”

       แล้วฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  เคนและยัยพวกนั้นวิ่งไปหลบฝนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่   ส่วนแพทก็นั่งตากฝนอยู่ที่เก้าอี้

       “นี่พวกเธอไม่ทำตามสัญญานี่  ไหนบอกว่าจะดูแลเธอให้ดีเท่าชีวิตไง  แต่นี่เธอปล่อยให้เขาตากฝนนะ”

       “นี่พวกเธอ  ออกไปลากตัวยัยนั่นเข้ามาในนี้สิ  ก่อนที่เคนสุด  love  ของฉันเขาจะขาดใจก่อน”

       “ค่ะ”

       แล้วยัยพวกนั้นก็วิ่งออกไปลากตัวแพทเข้ามา  พอใกล้จะถึงใต้ต้นไม้ยัยนั่นก็ผลักแพทให้เข้ามาในร่ม  ดีที่เคนรับแพทไว้ทันในอ้อมแขนอุ่น ๆ พอดี  เคนบอกว่า

       “พวกเธอทำอย่างนี้กับแพทไม่ได้นะ”

       “ก็ทำไมพวกเราจะทำ  มีอะไรหรือเปล่า”

       “ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากจะบอกว่าเธอผิดคำสัญญากับฉัน”

       “ผิดคำสัญญาอะไร  ก็ฉันแค่บอกว่าฉันจะไปส่งเธอให้ถึงที่บ้านมันก็เท่านั้น”

       “แต่เมื่อกี้  พวกเธอเกือบทำให้แพทหกล้มนะ”

       “ไม่ต้องสนใจหรอก  แต่ตอนนี้เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวยัยนี่ฉันจะให้ลูกน้องไปส่งเธอเอง”

       แล้วเคนก็โดนยัยพวกนั้นลากตัวไปแล้วปล่อยให้แพทยืนอยู่กับยัยพวกนั้น  2  คน  เคนค่อย ๆ หายไปไกลลับตาจนมองไม่เห็น  ยัยพวกนั้นจับตัวแพทแล้วพาไปที่ไหนสักแห่งก่อนจะลงมือซ้อมแพทจนปางตายแล้วพาไปส่งโรงพยาบาล  จากนั้นก็โทรเรียกเพื่อนสนิทของแพทมาซึ่งก็คือยัยฝนนั่นเอง  ยัยฝนเปิดประตูเข้ามาในห้องพักคนไข้ของโรงพยาบาลแล้วต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้าง  แล้วยัยฝนก็พูดพึมพรำอะไรสักสักอย่างแต่ประโยคที่ได้ยินชัดที่สุดคือ

       “แพท  ฉันไม่น่าปล่อยให้แกไปคนเดียวเลย  เป็นความผิดของฉันเอง  ฉันขอโทษนะ  ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย”

       แล้วแพทก็ตื่นมาได้ยินคำนั้นพอดี

       “ไม่ใช่ความผิดของแกหรอกยัยฝน  ทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น  เป็นความผิดของฉันคนเดียว”

       “อ้าว...เป็นไงบ้างเพื่อน”

       “นี่ฝนแกร้องไห้เหรอวะ”

       “เปล่าสักหน่อย”  ฝนพูดพลางบาดน้ำตาที่เลอะเปื้อนใบหน้าของเธออยู่

       “ฝนแกไม่ต้องเสียใจหรอกนะ  เดี๋ยวฉันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว  ว่าแต่เคนอยู่ไหนล่ะ”

       “ไม่รู้ดิ  แล้วแกจะถามทำไม”

       “ก็ไม่มีอะไรหรอก  ฉันแค่สงสัยว่าเขาหายไปไหน”

       …..เธอรักฉันประชดใคร  ไม่ดีเลยนะเธอ  อย่าทำแบบนี้เลยแบบนี้ไม่เข้าใจ.....

       เสียงโทรศัพท์ของฝนดังขึ้น  แล้วฝนก็รับโทรศัพท์

       “ฮัลโหล”

       “@#$%!!…@#$%!!”

       “ได้ ๆ เดี๋ยวไปนะ”

       หลังจากที่ฝนวางโทรศัพท์

       “แพท  ฉันกลับก่อนนะ  พอดีว่ากิ๊กโทรมาตาม”

       “เออ...ว่าแต่แกมีกิ๊กตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

       “เดี๋ยวเล่าให้ฟังแล้วกันนะเพื่อน love  บ๊าย  บาย จ้ะ”

       แล้วฝนก็วิ่งออกไปจากห้อง  ฝนไปเที่ยวกับกิ๊กที่ห้างแล้วก็ไปเจอเคนกับยัยปิ๊ง(แฟนเก่า) กำลังซื้อของให้กันอยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อปในห้าง  พอฝนเห็นฝนก็เดินเข้าไปตบหน้าเคนอย่างแรงแล้วบอกว่า

       “นี่เคน  นายทำอย่างนี้กับเพื่อนฉันได้ไง  เพื่อนฉันโดนรุมทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาลแต่นายกลับมาเสวยสุขอยู่กับแฟนนายอย่างนี้เนี่ยนะ  นายไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่  ไอ้สารเลว”

       ฝนรีบเดินออกมาจากห้างโดยมีกิ๊กเดินตามหลังมา  เคนยืมอึ้งกับคำพูดของฝนแล้วหันไปพูดกับยัยปิ๊ง

       “นี่ปิ๊ง  ไหนเธอบอกว่าเธอจะไปส่งเขาให้ถึงที่ไง”

       “ก็ถึงที่ไม่ใช่หรอ  ที่โรงพยาบาลต่างหากล่ะ”

       “แต่ที่เธอสัญญากับฉัน เธอบอกว่าเธอจะไปส่งแพทให้ถึงบ้านไม่ใช่หรอแล้วนี่ทำไมเป็นแบบนี้ฮะ” เคนตะโกนใส่ยัยปิ๊งอย่างดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมามอง

       “นี่นายทำไมต้องตะโกนด้วยล่ะ”

       “ก็เธออยากผิดสัญญาเอง  แล้วทุกอย่างที่ฉันทำฉันก็ต้องฝืนทำด้วยไม่ใช่เต็มใจ  เธอไม่เคยอยู่ในสายตาฉันเลย  เข้าใจมั้ย  ไม่เคยเลยจริง ๆ”

       “สงสัยนายคงอยากให้แฟนนายเจ็บหนักมากกว่านี้ล่ะมั้ง”

       “ก็ได้  ฉันจะไม่พูดตะโกนใส่เธออีกก็ได้  แต่ฉันขอไปดูแพทที่โรงพยาบาลได้มั้ย  ฉันอยากไปดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”

       “นายอยากไปไปสิ  แต่แค่  5  นาทีเท่านั้นนะ  ฉันจะรออยู่ข้างหน้าโรงพยาบาล”

       แล้วเคนกับยัยปิ๊งก็เดินไปเรียกรถแท็กซี่  จากนั้นก็ไปที่โรงพยาบาล

       “เคนนายรีบไปรีบมานะ  ฉันจะรออยู่ข้างล่าง  เสร็จแล้วฉันจะไปเที่ยวต่อ”

       “อืม”

       เคนวิ่งขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้น 5 แล้วเดินต่อไปที่  502  ด้วยความรวดเร็ว  พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอแพทกำลังหลับอยู่บนเตียง  เคนค่อย ๆ เดินเข้ามาหาแพทก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ รินไหลออกมาจากตา

       “แพทวันนั้นผมไม่น่าปล่อยคุณให้อยู่กับยัยพวกนั้นเลย  ฮือ...ฮือ  ผมขอโทษนะ” เคนพูดพร้อมกุมมือแพทเอาไว้  เสียงโทรศัพท์ของเคนดังขึ้น

       .....อยากบอกว่ารักใจจะขาด  รักใจจะขาด  แต่มันต้องห้ามใจไว้ให้ได้....

       “ฮัลโหล”

       “นี่นายเสร็จรึยังเนี่ย  ฉันรอนานแล้วนะ”

       “เออ...เดี๋ยวลงไป”

       “เร็ว ๆ นะ”

       ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด

       “นี่นายกล้าตัดสายทิ้งใส่ฉันงั้นหรอ”

       ยัยปิ๊งวิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์

       “คุณพยาบาลคะ  ไม่ทราบว่าคุณนภัสสรพักอยู่ห้องไหนคะ”

       “ห้อง  502 ค่ะ  เดินไปขึ้นลิฟต์ทางด้านนู้นอยู่ชั้น 5 ค่ะ”

       “ขอบคุณค่ะ”

       ปิ๊งวิ่งไปขึ้นลิฟต์

       ติ๊ง...

       “ถึงชั้น 5 แล้วหรอเร็วจัง”

       ปิ๊งวิ่งไปเรื่อย ๆ จนถึงห้อง 502 ปิ๊งเปิดประตูเข้าไปเจอเคนอยู่กับแพทกำลังจับมือกับอยู่

       “เคนนี่เธอทิ้งฉันตั้งนานเพื่อมาอยู่กับยัยหน้าจืดเนี่ยนะ  เธอไม่ควรปล่อยให้แฟนเธอรอนาน ๆ นะ”

       “ใครแฟนเธอล่ะ  ลงไปรอข้างล่างก่อนไป”

       “ถ้ายัยหน้าจืดนี่เป็นฉัน  นายก็คงไม่ปล่อยให้เธอรอนานอย่างนั้นสิ”

       “ใช่”

       “งั้น...ยัยนี่ก็คงมีความสำคัญกับนายมากสินะ”

       “ก็ใช่อีกนั่นแหละเพราะแม้ชีวิตฉันก็ให้เธอได้”

       ยัยปิ๊งเดินเข้ามาด้วยความโกรธ  พอมาถึงเตียงก็กระชากผมแพทอย่างแรง  ตบหน้าแพท  เคนเดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นสีหน้าของแพทที่เจ็บปวดมาก

       “นี่เธอทำอะไรของเธอน่ะ  เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไงฮะ”

       “นี่นายเห็นยัยนี่สำคัญกว่าฉันใช่มั้ย”

       “ถ้าเธอทำอะไรแฟนฉันแม้แต่นิดเดียวนะ  เธอตายแน่”

       “นี่แฟนนายหรอ  ฉันเพิ่งรู้”

       “กรุณาจำใส่สมองของเธอเอาไว้ด้วยนะ”

       “งั้นนายเตรียมตัวรับความเจ็บปวดเอาไว้ได้เลย”

       แล้วยัยปิ๊งก็เดินออกไปจากห้องด้วยความโกรธและโมโหมาก ในห้องพักผู้ป่วยตอนนี้มีแค่เคนกับแพทอยู่สองคน  แพทน้ำตาซึมทันที

       “แพทคุณเป็นไงบ้าง  เจ็บมากมั้ย”

       “ฮือ...ฮือ”

       “โอ๋...โอ๋ อย่าร้องไห้เลยนะ  คนดีของผม”

       “แล้วนายมากับยัยนั่นได้ไง”

       “ก็แค่เจอกันกลางทางเท่านั้น”

       “เหรอ”

       “แพทพักผ่อนเยอะ ๆ นะ”

       “อือ แต่ถ้าฉันตื่นมาฉันต้องเห็นหน้านายเป็นคนแรกนะ”

       “แน่นอนจ้ะ ที่รักของผม”

       แพทตื่นมาก็พบเคนนอนอยู่ข้างเตียงด้วย กุมมือเธออยู่  เธอยิ้มเมื่อเห็นเช่นนั้น  หลังจากนั้น 2-3 วันเธอก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วมาโรงเรียนตามปกติ  เธอสงสัยตั้งแต่เดินเข้ามาในโรงเรียนว่าทำไมมีแต่คนมองเธอแบบนั้น  พอเธอเดินเข้ามาในห้องเรียน  เธอก็เจอยัยปิ๊งกับเคนกำลังคุยกันอย่างสนิทสนม  เกาะแขนกันเหมือนกับแฟนกัน

เธอตัดสินใจที่จะไม่เดินเข้าไปในห้องแล้ววิ่งลงมาจากอาคารด้วยน้ำตาที่ไหลพรากลงมา เธอมาหลบอยู่ข้างหลังอาคารเรียนแล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว

       ฝนเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วเดินไปที่ห้องก็ไม่พบกับแพท  ฝนเดินตามหาแพทเรื่อย ๆ จนมาพบกันคนที่นั่งร้องไห้อยู่หลังอาคารเรียน

       “นี่เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”

       “ฝนช่วยเราด้วย ฮือ...ฮือ...”

       “เธอเป็นอะไรแพท ใครทำอะไรเธอหรือว่ายัยพวกนั้นมันมารังแกเธออีก”

       “เปล่าหรอกไม่มีใครทำอะไรฉัน  ฝน...เคนกับยัยปิ๊งเป็นอะไรกัน”

       “ก็...ก็”

       “ก็อะไรล่ะ”

       “ก็เราได้ยินข่าวมาจากเพื่อน ๆ ยัยปิ๊งน่ะสิว่า  เคนยอมคบกับยัยปิ๊งแล้ว...แล้ว”

       “แล้วอะไร”

       “แล้วเธอก็เป็นยัยโง่อยู่คนเดียวน่ะสิ แพท”

       แพทไม่พูดอะไรสักคำ  เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย

       “แพทเธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”

       “อือ...ไม่เป็นอะไรแล้ว  เราไปเรียนกันเถอะ”

       เมื่อมาถึงห้องเรียน

       “ขออนุญาตเข้าห้องค่ะครู”

       “เข้ามาได้เลยจ้ะ”

       “ขอบคุณค่ะ”

       แล้วแพทก็เดินไปที่ที่นั่งของตัวเองที่อยู่ข้างเคน  ตอนเดินไปเขายิ้มให้เธอแต่เธอก็ทำหน้าเฉย ๆ เธอขยับโต๊ะออกมาให้ห่างจากโต๊ะของเคนพอสมควรแต่เคนจะดึงโต๊ะเธอกลับ

       “เอาโต๊ะมานั่งข้าง ๆ ฉันเดี๋ยวนี้”

       “ทำไมล่ะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อยทำไมฉันต้องฟังนายด้วย”

       แพทพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ ฝน ในเวลาเรียนแพทไม่ได้ฟังที่ครูพูดเพราะภาพของยัยปิ๊งกับเคนเมื่อตอนเช้ายังวนเวียนอยู่ในสมองของเธอตลอดเวลาและคำพูดที่ฝนบอกเธอ พอหมดภาคเช้าได้เวลากินข้าว 

       “แพท  เราไปกินข้าวกันเถอะ”

       “...”

       “แพท  แพท  เธอฟังที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย”

       “อืม...ว่าไงนะ”

       “เธอยังคิดเรื่องเมื่อเช้าอยู่ใช่มั้ย”

       “เปล่าสักหน่อยไม่ได้คิด”

       “แพทแกอย่ามาโกหกฉันดีกว่า  ฉันรู้น่า”

       “...”

       “ไปกินข้าวกันเหอะ หิวแล้ว”

       “อือ”

       แล้วทั้งสองคนก็เดินมากินข้าวที่โรงอาหาร  พอทั้งสองคนซื้อข้าวเสร็จก็จะมานั่งกินที่โต๊ะ  แพทเจอเคนกับยัยปิ๊งนั่งกินข้าวกันอยู่สองคน ป้อนข้าวให้กัน  แพทเห็นเช่นนั้น  ทำให้จานข้าวที่แพทถือมาหล่นจากมือ  เคนที่อยู่ในโรงอาหารมองมาเต็มไปหมด  เคนกับยัยปิ๊งก็เช่นกัน   เคนเห็นแพทก็ลุกขึ้นยืนแต่ไม่ทันซะแล้วเพราะ

แพทร้องไห้แล้ววิ่งไปที่หลังอาคารเรียนที่เดิมเหมือนตอนเช้าแล้วฝนยังยืนดูสองคนนั้นอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปอีก   เคนวิ่งตามแพทไปแต่โดนฝนดึงแขนไว้ก่อน

       “นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ เคน  นายผิดสัญญากับฉันแล้วก็เพื่อนฉัน  เธอร้องไห้เพราะนายวันนี้มาสองรอบแล้วนะ  ตอนเช้าก็อีกรอบนึงที่เธอไปเข้าห้องช้าเพราะเห็นภาพนายกับยัยปิ๊งแฟนนายคุยกันจู๋จี๋กันแล้วก็ตอนกลางวันอีก  นายทำบ้าอะไรฮะ”

       “เดี๋ยวนะฝน  ฉันขอตามแพทไปก่อนได้มั้ย”

       เคนวิ่งตามแพทไปที่หลังอาคารโรงเรียน  เคนพบกับแพทที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าตัวเองอยู่ เขาวิ่งเข้าไปหาแพท  พอแพทเงยหน้าขึ้นปุ๊บก็เจอกับเคน  เธอกำลังจะวิ่งหนีแต่เคนจับมือเธอไว้ก่อน

       “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

       “เธอจะไปไหนแพท”

       “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

       “เกี่ยวสิ  เพราะว่าเธอกำลังเข้าใจฉันผิดอยู่”

       “ฉันไม่ได้กำลังเข้าใจผิด  แต่ฉันเข้าใจถูกทุกอย่าง  นายคงคิดว่าฉันโง่มากสินะที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้วตั้งแต่นายคบกับยัยปิ๊ง  นายคงคิดว่าฉันโง่สิ  ฉันโง่...โง่มากด้วยที่ไปหลงรักคนอย่างนายเข้า  ตอนที่ฉันอยู่โรงพยาบาล  ฉันหวังมากเลยนะหลังจากที่ฉันเข้าห้องทำแผลว่าจะได้เจอกับนายเป็นคนแรกแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคนที่ฉันเจอคนแรกคือยัยฝนแต่ฉันก็ยังโกหกตัวเองว่านายคงติดงาน แล้วตอนที่ยัยปิ๊งมาโวยวายใส่ฉัน ฉันก็เชื่อนายที่นายบอกว่าเจอกันโดยบังเอิญ  ฉันโง่มากจริง ๆ”

       แล้วแพทก็วิ่งหนีเคนไป

       “แพทเดี๋ยวสิ ฟังผมอธิบายก่อน”

       “ฉันไม่อยากฟังอะไรจากคนอย่างนายอีกแล้ว  ห้ามตามฉันมานะ”

       แพทวิ่งหนีไปอย่างไร้ทิศทาง  ภาพของยัยปิ๊งกับเคนยังคงวนเวียนไม่ลางเลือนจากสมองของแพท  เธอเอาแต่ร้องไห้  ภาคบ่ายก็ไม่ยอมไปเรียน  หลายวันแพทไม่เข้าเรียน  จน 1 อาทิตย์ผ่านไป  แพทก็ยังไม่มาโรงเรียน  ฝนจึงตัดสินใจไปหาแพทที่บ้านก็พบว่า  แพทไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้วแล้วฝากจดหมายกับแม่บ้านเอาไว้ให้ฝน  ฝนเปิดอ่าน

       ถึง  ยัยฝนเพื่อนรัก

       ฝนถ้าแกได้รับจดหมายฉบับนี้ฉันคงจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้ว  ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้บอกแกก่อนเพราะฉันไม่อยากไปเจอหน้าใครบางคน  ลาก่อนเพื่อน  แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรไปหาแกนะ  ลาก่อนเพื่อน

เบอร์โทรศัพท์ฉัน 01-0463Xxx อย่าลืมโทรมาคุยกันนะ

                                                                                                                                            จาก    แพท  นภัสสร

       ฝนอ่านจดหมายไปร้องไห้ไป

       “เป็นอะไรรึเปล่าคะ  คุณหนูฝน”

       “เปล่าค่ะ  ขอบคุณนะคะสำหรับจดหมาย  ไม่ทราบว่า  แพทเค้าไปตั้งแต่วันไหนคะ”

       “สักสองสามวันที่ผ่านมาเนี่ยคะ”

       “ขอบคุณค่ะ”

       “ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู  กลับบ้านดี ๆ นะคะ”

       “ค่ะ”

       ฝนเดินกลับบ้านด้วยความอ่อนล้า  เช้ามาตอนที่เธอไปโรงเรียน  เธอเดินเข้าห้องเรียนก็พบว่า  เคนนั่งอยู่ในห้องคนเดียว

       “ฝน  แพทเป็นยังไงบ้าง  ทำไมไม่มาโรงเรียน”

       “แล้วเขาจะมาได้ไงเล่า  ในเมื่อเขาไม่อยู่ที่นี่”

       “แล้วเขาอยู่ที่ไหน”

       “เขาไปเมืองนอกแล้ว”

       “ไปเมื่อไร  ทำไมไม่รู้เลย”

       “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปตั้งแต่เมื่อไร  พอไปถึงก็ได้รับจดหมายจากแม่บ้านบ้านของแพท”

       “เธอไปแล้วทำไมเธอไม่บอกเรา”

       “ก็เพราะเขาไม่อยากเห็นภาพนายกับยัยปิ๊งกำลังจู๋จี๋กันล่ะมั้ง  สงสัยแพทคงจะกลัวว่าเห็นภาพที่เสียดแทงหัวใจก่อนไปล่ะมั้ง”

       แล้วฝนก็เดินไปนั่งที่ตัวเอง

       “เคนแล้วแฟนนายล่ะ”

       “...”

       “เคน...เคน”

       “หา...เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ”

       “เฮ้อ...ตอนเขาอยู่ทำเป็นไม่สนใจแต่พอเขาไปก็อาลัยอาวรณ์อยู่ได้”

       ฝนนั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว  เคนเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ที่แพทจากไป 

       2  ปีแล้วสิที่แพทไม่ได้กลับไปที่เมืองไทยได้แต่โทรคุยกับยัยฝนทางโทรศัพท์อย่างเดียว  บางทียัยฝนก็โทรมาแต่บางทีแพทก็โทรไปหา  แพทเรียนจบที่นี่แล้วกำลังจะกลับเมืองไทยในวันพรุ่งนี้

       เมืองไทย...ยัยฝนมารับแพทพร้อมกับแฟนยัยฝนเองชื่อ “เจ”  ดูท่าทางสองคนนี้จะรักกันมากซะด้วย  แพท

เดินออกมานอกสนามบินก็เจอกับคนหน้าตาคุ้นเคยคนนึง  แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไรมากมาย

       บ้านแพท...

       “อ้าว!!ฝนแฟนแกวะ”

       “ฉันให้กลับไปแล้ว”

       “ดูท่าทางแกสองคนจะรักกันมากเลยเนอะ”

       “ไม่ต้องพูดมากเลยแก  แล้วแกล่ะไม่คว้าฝรั่งมาสักคนสองคนวะ”

       “ไม่เอาฉันไม่ชอบของฝรั่ง”

       “ถึงว่า (เคนเอเชียจะตายไป)”

       “ถึงว่าอะไร”

       “เปล่า”

       “แล้วเคนเป็นไงบ้าง”

       “ก็ดี  แล้วแกถามทำไม”

       “ก็แค่อยากรู้ว่าแกดูแลเขาดีรึเปล่าก็เท่านั้นแหละ”

       “ดูแลดีสิ  แกรู้รึเปล่าตอนนี้เขากลายเป็นเพลย์บอยประจำโรงเรียนไปแล้วนะ  ไปถามในห้องได้เลยถ้าใครไม่เคยเป็นแฟนกับเค้านี่คงจะเป็นเด็กใหม่แน่เลย  แต่ยกเว้นฉันกับแกสองคนนี่แหละ”

       “แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”

       “เขากลับไปเรียนต่อที่เกาหลีแล้ว”

       ไม่นานแพทก็หมั้นกับคนที่พ่อแม่เธอหาไว้ให้แล้วเคนก็เป็นคาสโนว่าประจำโรงเรียนไปเลยทั้งที่ไทยแล้วก็ที่เกาหลีด้วย

ความรักเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใครออกใครเสมอ  กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์มันเอง