The Last Queen สุสานหิมะ

ลำดับตอนที่ #1 : แอปเปิ้ลแห่งคำสาป

           กร๊อบ!!!

เสียงของฟันกราบทั้งสองข้างของหญิงสาวนางหนึ่งกระทบเข้าหากัน เรียวปากของหญิงนางนั้นกำลังกัดกินผลไม้แห่งความรักของอดัมและอีฟอย่างเต็มปากเต็มคำ ความหอบหวานที่ลิ้นและริมฝีปากของหล่อนสัมผัสประดุจดังถูกสะกดให้ต้องมนไปชั้วคณะ ซึ้งฟังไปแล้วนั้นช่างอุปาทานไปเสมือนเสียงที่ปนไปด้วยกลิ่นไอแห่งความตายอย่างหน้าสะพรึง

เพียงแค่ชั่วคณะเท่านั้น ร่างของหล่อนนั้นได้ยืนแน่นิ่งประดุจดังราวเป็นรูปปั้นหิน มือของเธอนั้นยังคงถือแอปเปิ้ลไว้ในมือ นัยน์ของหล่อนทอดมองยังร่างของหญิงชราร่างกายใกล้พอที่จะลับสังขาร หลังโก่งประดุจเป็นสะพานโค้งขนาดย่อมๆจมูกโด่งผิวหนังเหี่ยวย่นดูแล้วช่างอุปาทานไปเสมือนกับแม่มดใจร้านที่เธอเคยฟังก่อนนอนหากแต่ไม่กี่นาทีที่แล้วนั้นหญิงชราเป็นคนที่ยืดแอปเปิ้ลให้กับหญิงสาวให้ได้มาเสพกินอย่างเอร็ดอร่อย

หล่อนผู้หน้าสงสารกว่าจะมารู้ตัวอีกที่ที่ว่า ‘หญิงชรานั้น เดิมทีแล้วเป็นแม่เลี้ยงที่แสนแฝงไปด้วยความริษยา’ ได้หาวิธีที่จะกำจัดเธอเพื่อให้นางจะให้เป็นสตรีที่งามเลิศที่สุด

และครั้งนี้มันก็ได้ผล....

สโนว์ไทว์ผู้หน้าสงสาร มือของหล่อนค่อยๆหมดเรี่ยวแรงลงทำให้แอปเปิ้ล ผลไม้แห่งความรักที่เปี่ยมเต็มไปด้วยยาพิษตกลงสู่พื้น พร้อมกับร่างของเธอที่ล้มนอนแน่นิ่งไร้การเคลื่อนไหวในเวลาต่อมา

ฉับพลัน! หญิงชราผู้ที่ส่งมอบผลไม้ที่นำสโนว์ไวท์เข้าสู้การนิทรานิรัตน์ก็กลับกลายร่างของนางเป็นสตรีผู้ที่มีรูปลักษณ์ที่งดงามผมหยักพันรุงรังสีขาวได้ค่อยเปลี่ยนเป็นสีดำยาวสยาย หลังที่โค้งงอกลับค่อยๆตรงพร้อมกับใบหน้าของหล่อนที่ค่อนเต่งตึงไร้รอยตามเวลากาล

เมื่อร่างของผู้เป็นแม่เลี้ยงของสโนว์ไวท์ได้กลับสู่รูปลักษณ์เดิมที่แท้จริงแล้วนั้น หล่อนกลับหัวเราะเสียงดังกึกก้องและนางยังคงแผดเสียงด้วยเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสะใจที่หล่อนนั้นสามารถเอาชนะสโนว์ไวท์ผู้ที่มีความงดงามที่สุดไปได้

“แกไม่มีทางที่จะได้ฟื้นคืนชีพกลับมาอีกเป็นครั้งที่สองแล้วละนะ นังลูกเลี้ยง” แม่เลี้ยงของสโนว์ไวท์พูดตอบย้ำสตรีผู้นิทราที่ไร้การโต้ตอบก่อนที่แม่เลี้ยงจะใช้เท้าทั้งสองข้างของเธอเตะไปยังร่างของสโนว์ไวท์อย่างโกรธแค้นประดุจดังผู้ที่โกรธกันมาจากชาติปางก่อน “แกรู้อะไรไหม เจ้าชายที่จะมาจุมพิตให้แกฟื้นขึ้นมานั้น มันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว ฮ้าๆๆๆ”

เมื่อพูดจบหล่อนได้หัวเราะแผดเสียงที่ดังกึกก้องกังวานไปทั่วด้วยความสะใจก่อนที่นางจะเดินหายจากไปจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว เพราะเธอได้ยินเสียงของเจ้าคนโง่เง่าทั้งเจ็ดคนที่กำลังเดินกลับมายังบ้านเล็กๆแห่งนี้แล้ว อีกไม่นานก็คงจะได้เห็นผลงานที่แม่เลี้ยงของสโนว์ไวท์ได้กระทำเอาไว้

                สโนว์ไวท์ผู้ที่แสนหน้าสงสารที่กำลังนิทราอยู่ หยดน้ำสีใสอุ่นๆได้ไหนเออนองออกมาจากเปลือกตาที่ปิดสนิทของเธอประดุจว่าเธอสามารถรับรู้ได้ว่าแม่เลี้ยงได้พูดอะไรกับเธอ

               สตรีผู้หลับใหลที่หน้าสงสารไร้ซึ้งเจ้าชายที่จะมาช่วยนาง แล้วใครละที่มาจะจุมพิตเพื่อให้นางพ้นจากการนิทราแห่งนี้....