ขออนุญาตน้องชินนะจ๊ะ ไหนๆก็ไหนๆ เนื่องจากพี่นาวก็ติดนิยายเรื่องนี้แล้ว เลยอยากจะขอเป็นกำลังใจให้น้องชินอีกแรงหนึ่ง

โลกของแทชเชอร์ อาจเรียกอีกอย่างว่านักปราบปีศาจ
โดยเรื่องนี้มีภาคินเป็นตัวเอกของเรื่อง(และตรัณที่ร่วมหอลงโลง)
พี่นาวขอชื่นชมน้องชินมากๆ ทั้งเรื่องการใช้ภาษา ความขยัน พล๊อตเรื่อง และความตั้งใจ ซึ่งทำให้พี่ถึงกับอึ้งสุดๆที่รู้ว่านี่เป็นนิยายที่ชินเขียนเรื่องแรก!
พอลองย้อนไปสมัยตัวเองแล้วกว่าจะเกลาภาษาได้ใช้เวลาเป็นปีๆเลย แต่น้องชินทำได้ดีมากในผลงานชิ้นแรกนี้ ขอปรบมือให้ค่า! นี่คงจะเป็นพรสวรรค์ของชินจริงๆ

ในส่วนของเนื้อเรื่องนั้นบรรยายได้ลื่นไหล สอดแทรกข้อคิดและมุกตลกของเหล่าตัวละครทุกตัวออกมาอย่างดี(ยังดีที่ภาคินเป็นคนจริงจังคนเดียวในเรื่อง มันงั้นเรื่องนี้คงรั่วมากกว่านี้)
อ่านแล้วสนุก มันส์ มีความสุข ได้หัวเราะไปกับความน่ารักและความซวย(?)ของทุกคน(ส่วนใหญ่เป็นภาคินกับตรัณ=,,=) จากที่ว่าเครียดพออ่านเรื่องนี้ก็ทำให้อารมณ์ดีกันไปเลย

จะว่าเฮฮาอย่างเดียวก็ไม่ใช่ เรื่องไม่ได้ดำเนินไปเรื่อยเปื่อย แต่ยังแฝงปริศนาซึ่งชวนให้เราได้ติดตาม นับว่าเป็นจุดเด่นอีกอย่างของเรื่องนี้จริงๆ
เรื่องนี้กระชับ ฉับไว บทบู๊บรรยายได้ดีจนมองภาพเป็นฉากๆ อีกทั้งแต่ละตอนก็ตัดฉับซะเหมือนจงใจแกล้งคนอ่าน(รู้นะ55)

จริงๆแล้วเวลาพี่อ่านนิยายพี่มักหาข้อตินะ ในเรื่องนี้อาจจะเป็นคำบางคำที่มาจากภาษาพูดล่ะมั้ง
พี่นาวอยากดันให้เรื่องนี้เขียนจนจบและได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ ดังนั้นถ้ามีปัญหาอะไร พี่สาวคนนี้ก็ยินดีให้การสนับสนุนนะคะ(ถึงจะไม่ได้เก่งอะไรก็เถอะ)
พยายามเข้า สู้ๆ!

ขออนุญาต ราวน์จ้า ต่อไปนี้คือคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านอีกคนหนึ่งนะคะ
จำนวนบท : stage06
ก่อนอื่นคือตัวหนังสือสีเทา...อ่านแล้วค่อนข้างมึน หากไม่ได้ใช้ธีมก็ขอให้เปลี่ยนสีตัวหนังสือเป็นสีดำดูนะคะ

การบรรยาย
หลังประโยคคำพูด "..." ต้องเคาะวรรค1ครั้งนะคะ เช่น ["โอเค" ฉันพูด...]
บทนำลดคำว่า 'เขา' กับ 'ที่' และ 'จะ' ลงอีกสักหน่อย บางประโยคไม่จำเป็นสามารถตัดออกได้เลย ช่วงหลังๆทำได้ดีขึ้นแล้ว
ในบทบาทของอัศวินที่เข้ามาคุยกับตัวเอก สำเนียงการพูดไม่ได้แตกต่างไปจากคนธรรมดาปัจจุบัน ทั้งนี้เนื่องจากมีหางเสียงคำว่า แหละ กับล่ะ ทำให้ดูเป็นกันเองมากกว่าคำพูดของคนโบราณ
การบรรยายในมุมมองของตัวเอกสื่อออกมาได้ดีและอ่านลื่นไหล สร้างสีสันให้กับเรื่องได้เฮฮาทีเดียว ถึงจะอ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นคนขี้บ่นและขี้นินทาอยู่ไม่น้อยเลย และยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าห่างไกลจากความเป็นชาย...(ซะงั้น)
หากว่าบทพูดนั้นไม่ใช่ของตัวเอก ก็อยากจะให้แยกออกมาจากการบรรยายโดยการขึ้นบรรทัดใหม่ค่อยต่อด้วยความคิดของตัวเอกน่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นจะสับสนได้ว่าตกลงแล้วตัวเอกหรืออีกฝ่ายเป็นคนตอบกันแน่

บทคำพูดของเซี่ยงอวี่ที่ใช้ตัวอักษรเอียงนั้นไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ราวน์สื่อว่ามันเป็นถ้อยคำในห้วงความคิด เพียงแต่ว่าเพราะใช้ตัวหนังสือเอียงและมีบทมากเท่ากับตัวเอก จึงทำให้อ่านลำบาก ถ้าเกิดว่าใช้ตัวหนังสือปกติ แต่ลองเปลี่ยนจากเครื่องหมายฟันหนู " มาเป็น ' ล่ะ ก็ใช้ได้เหมือนกันนะคะ

ราวน์ทำได้ดีเมื่อเป็นบทบรรยายในมุมมองของโฮชิโนะ ลื่นไหล เรียบง่าย และเพลิดเพลิน ดึงอารมณ์ให้ผู้อ่านเข้าไปร่วมได้ยอดเยี่ยม ตัวละครแต่ละตัวมีเสน่ห์และค่อนข้างขยับไปทางรั่วกันคนละแบบ

เนื้อเรื่อง
บทนำเป็นเรื่องของตัวเอกได้ทำพันธสัญญาอันเป็นพล๊อตหลักของเรื่อง ที่จะต้องหาวิญญาณนักรบเก้าคนในเวลาแปดเดือนไม่อย่างนั้นจะต้องจ่ายด้วยวิญญาณของตัวเอง ส่วนของบทนำกับเนื้อเรื่องทำเอาจินตนาการที่คิดไว้เรื่องของนิสัยตัวเอกผิดไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ในเรื่องโฮชิโนะออกจะรั่วและค่อนข้างขี้บ่น แต่บทนำที่อ่านตอนแรกแล้วแอบเข้าใจว่านั่นเป็นพระเอกที่จะคู่กับโฮชิโนะตอนหลัง(ฮา) สรุปแล้วเป็นคนๆเดียวกัน...อืม ไม่น่าเชื่อว่าจะยอมทำสัญญาเพราะความโลภ
พออ่านไปถึงบทที่แลนซ์ ปรากฏตัวก็ทำให้รู้สึกอมยิ้มกับความน่ารักของเซี่ยงอวี่ตอนหึงหวงตัวเอก >< และยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเอกเนี่ยเริ่มไม่เข้าใกล้จากคำว่าผู้ชายมากไปทุกทีแล้วนะ ฮ่า
เนื้อเรื่องโดยรวมเป็นการผสมผสานกับตำนานหลายๆอย่างเข้าด้วยกัน ถือว่าทำได้ดีในเรื่องความน่าสนใจ ทั้งนี้ก็เพราะว่าไม่ได้เกลิ่นไว้ก่อนว่าโลกนี้เป็นอย่างไร นาวจึงยังไม่เข้าใจอยู่นั่นเองว่าที่นี่มีอะไรบ้าง มีการเปรียบเทียบกับเรื่องในโลกปัจจุบันเช่นกล่าวถึงแดจังกึม ฮันซังกุง ฯลฯ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ ที่ยังสงสัยว่าตกลงแล้วนี่มันยุคไหนกันแน่เนี่ย?

จุดด้อย
เริ่มเรื่องมาเป็นเรื่องของเทพ มนุษย์ และปีศาจอยู่ด้วยกัน
อันที่จริงกว่าจะเข้าใจก็ตอนที่ตัวเอกประกาศว่าตัวเองเป็นปีศาจ อยากจะให้ราวน์เกลิ่นเรื่องของโลกใบนี้เสียก่อนเพื่อเพิ่มความเข้าใจ มากกว่าจะให้คนอื่นทยอยๆเข้าใจไปเองนะคะ
ยังสงสัยอยู่ว่าไอศกรีมถ้าขายได้ดีขนาดนั้นทำไมเจ้าของบริษัทถึงไม่ทำการผลิตเพิ่มขึ้น แต่กลับส่งขายแค่เก้ากล่อง กล่องละสาขา ทั้งที่หากผลตอบรับดีก็ควรจะขยายสาขาเสียมากกว่า ดูขัดกับหลักการทางตลาดชอบกล ถ้าเกิดว่าขายดีจนขายหมดก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะคนแย่งกันซื้อ เจ้าของท่าทางอินดี้น่าดู

คำผิดและประโยคสะดุด(กดctrl+fพิมค้นหาได้เลย)
ส่วนของบทนำ
ในนัยน์ตา < อยากให้เปลี่ยนตรงนี้เป็นดวงตาเสียมากกว่า การอ่านคำว่า ในสองครั้งติดกันมันสะดุด
อยากอธิบายถึงคำว่าดวงตากับนัยน์ตานิดหนึ่งเห็นว่าใช้นัยน์ตาอยู่เยอะ สองคำนี้สามารถใช้ด้วยกันในเรื่องได้นะคะ นัยน์ตา คือโฟกัสไปที่ลูกตาดำในขณะที่ดวงตาหมายถึงภาพรวม ซึ่งนัยน์ตามักใช้แสดงสื่อถึงอารมณ์ที่ลึกซึ้งกว่า
คำว่าเผลอไผลในประโยค เด็กหนุ่มต้องมองบัลลังก์นั้นอย่างเผลอไผล ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กหนุ่มคนนี้มองอย่างไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ตัว ซึ่งในที่นี้อาจจะมีความหมายถูกต้อง แต่นาวกลับคิดว่าถ้าเปลี่ยนไปใช้คำว่าหลงใหลจะดูดีกว่าไหม เนื่องจากในบรรยายต่อๆมาบ่งบอกได้ถึงความรู้สึกนี้อย่างชัดเจน
แหล่ะ < แหละ / ล่ะ
ตบฉันหัวปลิว < เปลี่ยนเป็นตบหัวฉันปลิว จะดีกว่า
สมยานาม < สมญานาม
ยุดเสรีนิยม < ยุค
พันธะสัญญา < พันธสัญญา
สแกดิเนเวียร์ < ตอนแรกคิดว่าเขียนถูก แต่เห็นตอนหลังเขียนคำว่า สแกน ลองดูนะคะว่าจะใช้คำไหน
ยิ้มเหย < อาจมีคนใช้อยู่เหมือนกัน แต่ว่าส่วนมากจะใช้ ยิ้มแหย มากกว่า(แนะนำเฉยๆค่ะไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน)ถ้าจะใช้คำว่ายิ้มเหยๆ ใช้ยิ้มแหยๆ ดีกว่า แต่ตรงฉีกยิ้มเหยนั่นถือดีแล้ว เห็นว่าใช้บ่อย ลองดูนะคะ
เล่าจ๊ะเล่า < ออกเสียงแล้วฟังแปลกๆ คิดว่า เล่าจ้ะเล่า จะฟังดูดีกว่า
กร็อบ < กร๊อบ
เข้าต้องการจะพูด < เขา
หนังสือโป้ < โป๊
ความสกปรกโสมมขนาดไหน < วรรคถัดไปมีความสกปรกซ้ำ ดังนั้นราวน์สามารถเลือกได้ว่าจะเอาความโสมม หรือว่าความสกปรก อย่างเดียวไว้ตรงไหนได้ เช่น เต็มไปด้วยความโสมมขนาดไหน ความสกปรกเหล่านั้น... เป็นต้น
แล้วที่นี้ก็ปัญหาหลัก < มีไม้เอกเพิ่มมาตรง ที ใช่หรือเปล่าคะ?
พุ่งชนเขาใส่ < เข้าใส่
ปราณี < ปรานี ในคำว่าปราณีใช้กับชื่อคน
มงกุฏ < มงกุฎ
ร่างกายบอกบางค่อยๆหยัดกายขึ้น < ตัดกายตรงร่างกายออกประโยคจะสวยขึ้นค่ะ
ดอกไม้อาบยาพิษ < ในที่นี้คิดว่าน่าจะเหมือนกับเห็ดพิษที่มีสีสันน่ากินมากกว่า อาบยาพิษหมายถึงผ่านการกระทำของมนุษย์มาก่อน ใช้คำว่าดอกไม้พิษไปเลยก็ได้
ตอนที่แองเจลโคลงหัว อยากให้เปลี่ยนเป็น โคลงศีรษะ มากกว่า
ของพรรค์นั้น < ใช้กับสิ่งของต้องใช้ ของพรรณ์นั้น ถ้าเป็นคนถึงจะใช้คนพันธุ์นั้น กับคนพรรค์นั้น(เป็นหมู่)ค่ะ
สภาพการ < สภาพการณ์
แม่ม < พอเข้าใจว่าถ้าพิม แ ม่ ง ไปย่อมดูไม่ดี แต่คำว่าแม่มก็ทำให้รู้สึกขัดๆเช่นกัน เปลี่ยนเป็น บ้าเอ้ย บ้าชิบ ก็ให้อารมณ์เดียวกันค่ะ (แนะนำเฉยๆ)
ถูกต้องจ๊ะ < เวลาอ่านใช้ จ้ะ น่าจะดีกว่า
โฮ๊ะ < โฮะ เสียงสูงอยู่แล้ว

ทั้งหมดที่กล่าวมาไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตามนาวแนะนำทั้งหมดนะคะ อันไหนเห็นสมควรราวน์ก็สามารถรับไปพิจารณาได้

อย่าลืมว่าโลกในนิยายเป็นโลกใบใหม่ ถ้าเราไม่อธิบาย คนอ่านก็จะไม่เข้าใจ ถ้าอยากให้คนอ่านเข้าใจ ไม่ใช่ว่าให้เขาอ่านๆไป แต่มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะสื่อภาพรวมให้เห็นว่าโลกที่เราสร้างขึ้นมานี้เป็นอย่างไร
สุดท้ายจากชื่อเรื่อง สงครามปราบปีศาจ ดำเนินเรื่องโดยโฮชิโนะ ชินที่เป็นปีศาจเสียเอง
จึงทำให้อยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป

หวังว่าบทวิจารณ์นี้จะมีเนื้อหาไม่รุนแรงจนทำให้ราวน์ไม่พอใจนะคะ
ยินดีที่ได้ร่วมวิจารณ์นิยายน่ารักๆเรื่องนี้ค่ะ
(ภาพประกอบสวยดีนะคะ ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้)

เซ็นรับด้วยนะคะ

รักเรื่องนี้ที่สุด
ตัวละครแต่ละตัวเป็นเอกลักษณ์ มีความเป็นตัวของตัวเอง
เนื้อเรื่องดำเนินได้น่ารัก สนุก ปนเสียงฮาจนหยุดอ่านไม่ได้
คิดถึงลิลิน่า เอริก้า รักที่สุดรีเฟล แนช ไมเคิล โอ้วววว นานแล้วไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้ก็โตแล้วยังคิดถึง

ชอบที่สุด
อยากให้พี่อ๊อบแต่งต่อให้จบ เรื่องนี้อยู่มานานมากแล้วและยังอยากเฝ้ารอต่อไป

อย่าทิ้งกันเลยนะคะที่รัก ^_^

ขออนุญาตไอซ์จ้า :3 ต่อไปนี้คือคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านอีกคนหนึ่งนะคะ
จำนวนบท : ถึงบทที่12
ผู้วิจารณ์ : มะนาวขาว

เริ่มต้นเลย ชื่อภาษาญี่ปุ่น...ต้องขอออกตัวก่อนว่าแต่ละชื่อค่อนข้างจำยากจริงๆ คงเพราะส่วนตัวไม่ค่อยอยู่กับภาษานี้มากนัก
จะขอวิจารณ์เป็นบทๆไปก่อนนะคะ

ส่วนของบทนำ

ออกจะแปลกไปสักหน่อยที่ริวจินกลับยอมให้เจ้าหญิงโทโยทามะแต่งงานง่ายๆกับคนธรรมดาที่เป็นแค่ชาวประมง
ซ้ำยังไม่เห็นทำอะไรให้เลย มีแต่มาขอให้เจ้าหญิงช่วย ริวจินนี่น้ำใจงดงามจริงๆ คงรักลูกสาวมาก
ที่สงสัยอีกอย่างหนึ่งคือมังกรดำที่เกิดมา กลับมีรูปร่างคล้ายจระเข้..ทำเอาจินตนาการมังกรที่เป็นสัตว์ชั้นสูงดูเพี้ยนไปเลยทีเดียว คาดว่าคงหมายถึงมังกรตะวันตกหรือเปล่า(ของเอเชียจะคล้ายงู) ถ้าให้ดีลองบรรยายเสริมเข้าไปว่าส่วนไหนคล้ายจระเข้(เช่นศีรษะ)และลำตัวเป็นอย่างไร(จระเข้แขนสั้นน่ะค่ะ เวลาอุ้มเด็กอยู่ก็นึกไม่ออก)
ชายหนุ่มทั้งสี่ได้เติบโตขึ้น < ประโยคนี้หมายความว่าจากชายหนุ่มเติบโตไปสู่วัยถัดไปค่ะ ไอซ์สามารถบรรยายได้ว่า'เด็กทั้งสี่ได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่ม'
การบรรยายส่วนอื่นๆถือว่าดี ลื่นไหลอ่านแล้วไม่สะดุดค่ะ :)
พอมารู้ว่านี่คือเรื่องต้นกำเนิดของญี่ปุ่นก็เลยอึ้งนิดหนึ่ง เรื่องจริงหรือคะเนี่ย O_O

คำผิดและประโยคสะดุด
ที่นั่นนั่นเอง < ไม่นิยมใช้นั่นนั่น แต่ไอซ์สามารถใช้ ที่นั่นเอง ได้เลยค่ะ
กระทั้ง < กระทั่ง
มีสีขาวจำนวนมากร่วงโปรยโหมกระหน่ำ < เป็นคำขัดแย้งกันในประโยค ร่วงโปรย กับ โหมกระหน่ำ เลือกสักอย่างว่าจะโปรยลงมาหรือจะโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
โยวไคร้ายที่หมายจะทำลายชีวิตเธอ < ทำลายมีความหมายใหญ่หลวง ในที่นี้สามารถใช้คำว่า ทำร้าย ก็พอค่ะ
โหวงเหวก < โหวงเหวง
มือที่หยาบกร้านเล็กน้อย < คำว่าหยาบกร้านถือว่าเป็นคำเน้นทีเดียว พอเพิ่มคำว่าเล็กน้อยเข้าไป ไอซ์สามารถเลือกเอาสักคำว่าจะใช้หยาบหรือกร้านเพียงเล็กน้อยเพื่อลดความรู้สึกตอนอ่านลงไปได้ค่ะ
เซ็งเซ่ < เซ็งแซ่
ไม่ได้เอ่ยปากห้ามไม่ให้ลูกของพวกเขาเข้าใกล้เธอ < ประโยคนี้ยืดเยื้อเกินไป คำว่าห้าม มีความหมายว่า ไม่ให้ อยู่แล้ว ตัดคำว่าไม่ให้ออกไปได้เลย
กะพริบตา < คำนี้ส่วนมากทางสนพ.จะให้ใช้ กระพริบ มากกว่าค่ะ
จิตภูติ < ถ้าหมายถึงภูตผีร้าย น่าจะใช้ภูตไม่มีสระอิค่ะ ภูติจะมีระดับที่เหนือกว่าและแปลว่าความมั่งคั่ง
แม่น้ำที่ไหลเชี่ยวกราก < ในย่อหน้าต่อไปมีคำว่าไหลซ้ำอีกคำหนึ่ง ตรงประโยคนี้ตัดคำว่าไหลเป็นแม่น้ำที่เชี่ยวกรากออกไปได้เลยค่ะ
อยู่ไม่ห่างออกไปไม่ไกล < ตัดไม่ออกไปสักที่นึง

การบรรยาย
บางประโยคสั้นห้วนเหมือนถูกตัดทิ้ง แรกๆลดคำว่า 'ที่' ลงบ้างนะคะ
อีกคำหนึ่งที่เห็นบ่อยคือ ผุดลุกขึ้น เท่าที่นับได้รู้สึกจะมีบ่อยเกินไป ลองตัดเป็นลุกขึ้นเฉยๆสลับกันไปก็ได้ค่ะ
แต่โดยรวมแล้วมีสำนวนที่กระชับ ฉับไว อ่านได้ลื่นไหล และมีเสน่ห์ ต้องขอชมเชย
รับรู้ได้ถึงความตั้งใจและทุ่มเทของไอซ์มากทีเดียว เพราะทุกประโยคดูแล้วผ่านการเรียบเรียงมาเป็นอย่างดี

เนื้อเรื่อง
โดยส่วนตัวคุ้นเคยกับดวงตาที่มีสีน้ำทะเล ทำให้ไม่คิดว่าเป็นสีที่แปลกแต่อย่างใด คนต่างชาติก็ตาสีนี้ อีกทั้งในความหมายของน้ำทะเล ย่อมมีประกายของทะเล ถึงแม้จะหมายถึงดวงตาสีแปลกๆของคนญี่ปุ่นก็ตาม ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าเป็นสีที่น่าหวาดกลัวเลย
แต่ถ้าลองเปลี่ยนเป็นสีที่ฟังดูฟ่าฟางกว่านี้ล่ะ สีน้ำข้าว สีขุ่น ฟ้าขุ่น ฟ้ามัว อะไรแบบนี้จะแสดงถึงความน่ารังเกียจได้มากกว่า
บทแรกๆรู้สึกว่าจะเดินเรื่องเอื่อยไปสักหน่อย แต่เพราะบรรยายได้ลื่นไหลจึงอ่านได้เรื่อยๆค่ะ
กว่าจะรู้อายุของนางเอก ทั้งที่ตอนแรกๆมีการบรรยายถึงอายุคนอื่นไว้ ก็เลยเกิดสงสัยมาตลอดว่าซาโยริอายุเท่าไหร่
หลังจากที่กลุ่มองเมียวจิออกมามีบทบาท ก็ถึงกับต้องเอาสมุดมาจดทีเดียวว่าใครเป็นใคร ชื่ออะไรกันบ้าง

ปริศนาบางอย่างเริ่มคลี่คลายทีละเล็กละน้อย แท้จริงแล้วโทกิโกะเป็นใคร และซาโยริคือใคร รวมทั้งคิทสึเนะด้วย
แอบลุ้นว่าคิทสึเนะจะเป็นพระเอกหรือไม่ แต่ในเมื่อมีบทบาทมากก่อนใคร ก็เดาว่าน่าจะใช่สินะ (แพ้คนทะเล้น)
ตรงบทย้อนอดีตเจ็ดปีก่อนก็ทำให้นาวแอบกรี๊ดได้ (พอดีเป็นพวกแพ้เรื่องรักๆในสมัยอดีต) แต่ทั้งที่ซาโยะต่างหากที่เติบโตขึ้น คิทสึเนะกลับจำได้
แต่ซาโยะกลับจำคิทสึเนะไม่ได้เสียอย่างนั้น
อ้าวแล้วทีนี้มังกรกับจิ้งจอกจะรักกันได้ยังไงนะ -.-

จุดด้อยคงจะเป็นเรื่องที่เนื้อหาตอนแรกดำเนินเอื่อย ถึงจะดูแต่ละบทมีความสำคัญและความหมายที่ไอซ์สื่อออกมาว่าบทนี้แสดงถึงอะไร
อ่านจนมาถึงบทที่8แล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าพล๊อตหลักของเรื่องคืออะไรกันแน่ กระทั่งในบทต่อไปถึงจะรู้สึกลุ้นระทึกไปด้วย
มีจุดนึงที่น่าสงสัย สองผัวเมียพรานที่รับซาโยะมาเลีย้งตั้งแต่แบเบาะ แทนที่จะออกตัวว่าเป็นพ่อแม่แท้ๆแต่กลับบอกความจริงว่าเป็นลูกบุญธรรมเสียนี่

ยังรอคอยว่า แว่วเสียงธารา หมายถึงอะไร
ยินดีอย่างยิ่งที่ได้วิจารณ์งานที่มีคุณภาพเรื่องนี้ค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้นะคะ

เซ็นรับวิจารณ์ด้วยนะคะ

ขออนุญาตไนน์จ้า ต่อไปนี้เป็นคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านอีกคนหนึ่งนะคะ
เห็นบอกว่าพยายามไม่ให้วาย จริงๆนาวรับyaoiแต่ไม่รับyuriค่ะ เป็นผู้หญิงคนนึงที่ชอบอ่านบทที่มีตัวละครผู้ชายเยอะๆเหมือนกัน(ฮา...)
จำนวนบท : แผนการที่7


เนื้อเรื่อง
เดินเรื่องโดยแซ็ก ผู้ออกตัวว่าเป็นหัวขโมยซึ่งทำงานร่วมกับชาร์ล ก่อนจะได้มาเจอกับเจ้าชายปีศาจนามมาฮาลที่หนีออกมาเพราะปัญหาครอบครัว(?) ทั้งสามมาอยู่ด้วยกัน มีกิจกรรมด้วยกัน เรื่องดำเนินไปด้วยการที่แซ็กกลับกลายเป็นวิญญาณหัวขโมย มาฮาลหนีออกจากบ้าน และชาร์ลที่ยินดีจะช่วยเหลือปีศาจน้อย
โดยรวมตั้งแต่ต้นจนจบบทที่7คิดว่าเรื่องดำเนินไปเอื่อยมากทีเดียว บางทีตอนอะไรที่ไม่สำคัญ ไนน์ก็ตัดข้ามไปได้นะคะ คนอ่านส่วนใหญ่ก็ชอบอ่านเรื่องที่มันกระชับฉับไว มันเพิ่มความลุ้นระทึกให้กับเรื่องราวได้มากโดยไม่จำเป็นต้องเป็นบทบู๊
นาวยังไม่อาจวิจารณ์เรื่องของส่วนนี้ได้มากนักเพราะว่าอ่านจนถึงแผนการที่6ก็ยังไม่เข้าพล๊อตหลักของเรื่อง ต้องขอข้ามไปนะคะ T-T


การบรรยาย
ทำได้ดีในเรื่องสำนวนและการเรียบเรียง ส่วนของคำอธิบายก็ทำได้ดีอ่านแล้วไม่ติดขัด แสดงถึงความใส่ใจของนักเขียนคนนี้ได้ดีทีเดียว
แต่กลับกันเพราะว่าบรรยายเยอะในส่วนของสิ่งที่ไม่ค่อยสำคัญ ทำให้เนื้อเรื่องดำเนินไปค่อนข้างยืดเยื้อไม่น้อยเลย การอธิบายกิริยาท่าทางของตัวละครมีความละเอียด แต่ในความละเอียดนั้นอาจทำให้เกิดความซ้ำซากได้นะคะ เพราะว่านิยายเป็นเรื่องยาว ถ้าเราใส่ไปทั้งหมดในตอนแรกแล้วจะทำให้ตอนหลังๆไม่เหลือของไว้ใช้ อะไรที่ตัดได้ลองตัดออกไป เพื่อเรื่องจะได้เดินกระชับขึ้นกว่านี้
ตรงส่วนของการเน้นกลุ่มคำเช่น "หัวขโมย" อย่างนี้อยากให้ใช้ ' มากกว่า ทั้งนี้ก็เพื่อแบ่งแยกคำพูดกับการบรรยายออก
ในตอนที่มาฮาลมีบทบาท เริ่มด้วยการพูดพล่ามยาวยืดกว่าจะจบ ทำให้สงสัยว่าไอตอนที่พูดๆอยู่นั้นชาร์ลกับแร็กได้เห็นตัวมาฮาลหรือยัง ถ้ามองจากความจริงแล้วน่าจะมีประโยคที่เกลิ่นออกมาสั้นๆก่อน แล้วหัวขโมยทั้งสองก็จะเกิดความสงสัยจนต้องพูดค้านออกมามากกว่าจะฟังจนจบ ไนน์อาจแก้ได้โดยการให้มาฮาลเกลิ่นมาประโยคนึง แล้วตัดไปที่การบรรยายการปรากฏตัวของเขา จากนั้นก็ให้พูดประโยคยาวๆนั้นต่อได้ จะนึกภาพออกมากกว่าค่ะ
รู้สึกว่าจะติดสำนวน 'อย่างไรก็ดี' ค่อนข้างมีเยอะอยู่ อ่านๆไปก็ดูจะไม่มีอะไรแต่อย่าเผลอใช้เยอะเกินไปจนกลายเป็นฟุ่มเฟือยนะคะ
บทคำพูดของมาฮาลที่นิสัยเป็นเด็กมากๆ แต่คำพูดคำจากลับใช้สำนวนยากอย่าง 'เลือดมนุษย์ไม่เพียงพอจะระงับความหิวกระหายของท่านพ่อ' คิดว่าเวลาเราพูดๆกันไม่ได้ใช้คำว่า 'ระงับความหิวกระหาย' น่ะค่ะ นาวคิดว่าไนน์ติดการเขียนของบทบรรยายมากกว่า ดูๆแล้วคำพูดที่มาฮาลพูดยาวๆนั้นใกล้เคียงคำบรรยายมากกว่าคำพูดของเด็กอยู่มากทีเดียว


จุดด้อย
เริ่มเรื่องโดยหนุ่มที่มีนามว่าแร็ก ซึ่งออกตัวว่าตนเองเป็นหัวขโมย
จะว่าไปแล้วก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่า ในตอนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ขโมยอัญมณีอยู่นั้นทำไมสองคนนี้ถึงคุยกันนานจัง หรืออาจจะไม่นานแต่เพราะมีการบรรยายของแร็กมากจึงทำให้รู้สึกว่าอยู่กันตรงนั้นนานเกินไป อีกทั้งยังไม่ค่อยมีอะไรสำคัญในเรื่องที่อัญมณีถูกขโมย นอกจากว่าเป็นเหตุการณ์ที่ทั้งสองได้พบกับมาฮาลเท่านั้นเอง เรื่องการรักษาความปลอดภัยหรืออะไรแบบนี้ที่ควรมีกลับไม่มีเลย

ตัวละครไนน์แยกเอกลักษณ์แต่ละคนได้ดี เพียงแต่ว่าในตัวของแร็ก เองกลับไม่ค่อยมีจุดเด่นอะไรนอกจากเป็นตัวเอกดำเนินเรื่อง ชาร์ลดูมีสเน่ห์ และมาฮาลดูจะเป็นคนสำคัญ
เราว่าชาร์ลน่ารักดีนะคะ...


คำผิดและประโยคสะดุด
(กดctrl+fได้เลย ตรงที่วงเล็บว่าแนะนำคือเป็นข้อเสนอแนะของนาวเฉยๆไม่จำเป็นต้องแก้ตามก็ได้ค่ะ)

กลิ้งตุปัดตุเป๋ < อ่านคำนี้แล้วหลุดขำเลยทีเดียว คำว่าตุปัดตุเป๋ถ้าไม่ได้ใช้กับลูกบอลแล้วจะหมายถึงการเดินเฉไปเฉมามากกว่า นาวว่าไนน์เปลี่ยนเป็นใช้คำง่ายๆอย่าล้มกลิ้งลงไปตามเนินหิน ก็ไม่เสียหายนะคะ(แนะนำ)
สีแดงฉานดังเลือด < ตรงคำว่า ดัง ประโยคก่อนนี้มีการเปรียบเทียบคำว่าดังไปแล้ว ส่วนของตรงนี้เปลี่ยนเป็นคำว่า ดั่ง จะฟังสละสลวยกว่า
แพรขนตา < แพ
แว่บ < แวบ
แอฟเฟค < ลองค้นหาแล้วนิยมใช้ เอฟเฟคมากกว่านะคะ
เจ้าปีศาจ < อันนี้ไม่แน่ใจว่าไนน์หมายถึง เจ้า ที่เรียกสิ่งชนชั้นน้อยหรือจะเรียกให้ยิ่งใหญ่ว่า จ้าวปีศาจ(แนะนำ)
ห๊ะ < ฮะ(เสียงสูงอยู่แล้ว)/หา
ทึ้งหัวตัวเอง < โอว...แค่ผมก็พอมั้งคะ
คำว่า ปะป๋า อันนี้นาวก็ไม่แน่ใจว่า ปะ ออกเสียงต่ำเกินไปหรือเปล่า ป๊ะป๋า จะฟังดูน่ารักกว่า และยังมีอีกคำคือ ปะป๊า ปาป๊า ออกเสียงสูงตรงคำหลัง (แนะนำ)
ระโยงรยางค์ < ระโยงระยาง แต่ลองเซิซระโยงรยางค์ในกลูเกิลก็มีเหมือนกัน แต่ว่าในพจนานุกรมใช้ระโยงระยางนะคะ
ทะมัดแทมง < ทะมัดทะแมง
กรอกตา < กลอกตา
โรดเรื้อรัง < โรค
ขยี < ขยี้
เอนกายหมุนปอยผมเล่น < ติดตัวเองไว้ทำไมหว่า
ราสีห์ < ราชสีห์
สะดุกเฮือก < สะดุ้ง
เสียงป้อนไอศกรีม อ้าบ < ใช้ อ้าม ที่มาจากคำว่า อ้ำ จะดีกว่าค่ะ
ทุ่มหนัก < ทุ้มหนัก
เค้าราง < เค้าลาง
ชาร์ลยิ้มดังรอทีนี้อยู่แล้ว < ไม่เข้าใจประโยคนี้ค่ะ หมายถึงว่า 'ชาร์ลยิ้มดั่งกำลังรอเวลานี้อยู่แล้ว' หรือเปล่า?
ห้องมือ < ห้องมืด
เหมื่อย < เหนื่อย? เมื่อย? หรือว่าผสมกัน = =""
แล้วจะมาหัวเราะอย่างแจ่มชื่นอย่างนี้ทำไม < สำนวนนี้ไม่ค่อยมีใครใช้กันในบทพูดนะคะ แจ่มชื่น...


ภาพรวมขอชื่นชมไนน์ในเรื่องการบรรยายที่เรียบเรียงถ้อยคำ ประโยค ได้อย่างสละสลวย
หากทำการแก้ตรงจุดที่ต้องแยกบทพูดของมาฮาลกับบทบรรยายให้ออกก็ถือว่าดีแล้ว
คิดว่าหากแต่งต่อไปเนื้อเรื่องจะเริ่มเข้มข้นมากขึ้น อย่างไรก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
รูปภาพประกอบสวยค่ะ ^-^

เซ็นรับวิจารณ์ด้วยนะคะ

ขออนุญาตศราจ้า ต่อไปนี้คือคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านคนหนึ่งนะคะ

จำนวนบท : บทส่งท้าย(จบภาค1)

เนื่องจากเห็นระบุไว้ว่าให้ดูเรื่องเนื้อเรื่องเป็นหลัก นาวจึงจะขอข้ามเรื่องตรวจคำผิดไปนะคะ ;w;แต่ถ้าเจอจุดที่จับได้จะพิมบอกให้ และจะบอกอารมณ์ที่ได้รับจากการอ่านแต่ละตอนอย่างที่ศราระบุเอาไว้ให้นะคะ



เริ่มกันด้วยส่วนของอารัมภบทซึ่งเป็นจุดสำคัญในการเชิญชวนคนอ่าน ตัวนาวอ่านบทนี้แล้วก็ขอบอกว่าส่วนหนึ่งสามารถชักจูงคนอ่านให้รู้สึกอยากติดตามตอนต่อไปของเรื่องนี้ได้ดีทีเดียว แต่ก็ยังมีติอยู่จุดเล็กๆจุดนึงคือตรงที่ว่าศราใช้คำถามว่า'ไม่เคยได้ยินเหรอ'มากเกินไป อาจเปลี่ยนเป็นคำถามอื่นทำนองเดียวกันหรือไม่ก็บอกตรงๆไปเลยว่าคงไม่เคยได้ยิน(ที่ไม่ใชคำถาม) อะไรแบบนั้นจะทำให้ลดความรู้สึกถามซ้ำๆลงไปได้



การบรรยายทำได้ดี ใช้สำนวนไพเราะเข้าจังหวะ แต่แอบสับสนอยู่นิดหน่อยเนื่องจากอารัมภบทกับบทที่0เป็นการบรรยายแบบคนนอกเล่าเรื่อง พอเข้าสู่บทที่1กลับเป็นการบรรยายแบบบุรุษที่หนึ่ง ทั้งที่คงเนื่องจากบรรยากาศและอารมณ์ของสถานการณ์เองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน พอนึกๆดูแล้วก็เหมือนกับภาพยนตร์ที่เกลิ่นเรื่องราวสำคัญก่อน

แต่เรามาลองคิดดูว่า ถ้าหากเปลี่ยนส่วนของอารัมภบทกับบทที่0สลับตำแหน่งกัน ตอนที่เด็กผู้หญิงเจอเสือดำนั้นกลายเป็นฉากเปิดเรื่อง ให้อารัมภบทนั้นคือส่วนที่'ฟ้า'เป็นคนเล่าแล้วตัดมายังฉากเรือล่องแก่งต่อเลย จะทำให้มีอารมณ์ต่อเนื่องร่วมกับเหตุการณ์มากกว่าการตัดฉากไปตัดฉากมา ส่วน อันนี้เป็นแค่แนะเป็นแนว ศราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตามก็ได้ค่ะ



มาถึงส่วนของย้อนถึงความทรงจำของฟ้า บรรยายได้ไม่งงดี นึกภาพตามได้

หลงใหลสำเนียงการพูดของเอื้องคำจริงๆ ศราสามารถสื่อความน่ารักของเธอออกมาได้ ทำให้นาวรู้สึกเอ็นดูตัวละครคนนี้มากกว่าจะหวาดกลัวความแปลกประหลาดของเธอ แต่บางคำถ้าไม่ใช่คนเหนือก็แปลไม่ออกจริงๆ อยากให้มีคำแปลวงเล็บอยู่ข้างหลังจัง ถ้าทำอย่างนั้นบทพูดของเอื้องคำก็สามารถสื่อความเป็นภาคเหนือออกมาได้เต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าคนอ่านไม่เข้าใจเลยนะ



ลดคำว่า '(กล่าว)ขึ้นมา'แล้วเปลี่ยนเป็นคำอื่นดูนะคะ รู้สึกว่าบทแรกๆจะมีคำนี้อยู่เยอะติดกันทีเดียว



มาถึงบทที่4 ย้อนความกันอีกแล้ว...รู้สึกจะมีการย้อนหลายครั้งแล้ว แต่เอาเถอะ ในการย้อนครั้งนี้ก็คิดว่าคงจะเป็นเรื่องราวที่มีความสำคัญของเนื้อเรื่องด้วย

พลุกพล่าน มีอยู่ย่อหน้านึงใช้ถึงสองครั้ง ตัดออกไปจะทำให้ดูดีขึ้นค่ะ(แนะนำเฉยๆ)

ตรงแต่ละซุ้มจะนำหลายสิ่งจากชมรม < คำว่า หลายสิ่ง หมายถึงอะไร อยากให้อธิบายให้ชัดเจนกว่านี้

ตรงที่บอกว่ากิโมโนใส่ยากกว่ายูคานะ นี่เป็นประโยคพูดของใครเหรอคะ เท่าที่อ่านน่าจะเป็นฟ้า แต่ศราขึ้นบรรทัดใหม่เลยไม่แน่ใจ เพราะประโยคที่แล้วฟ้าเป็นคนพูดเหมือนกัน ถ้าเป็นบทพูดของฟ้าต่อก็ไม่น่าจะให้ขึ้นบรรทัดใหม่เหมือนตัดเป็นอีกคนพูด สามารถเติมต่อไปจากย่อหน้าเดิมได้เลยนะ ไม่สับสนด้วย

ตรงส่วนที่ฟ้าคุยกับมิ้นท์เรื่องครอบครัว เรากลับไม่เห็นถึงความสำคัญของตรงจุดนี้ ทั้งที่การสนทนาค่อนข้างยืดยาว แต่ประเด็นกลับสื่อออกมาแค่มิ้นท์มีปัญหากับครอบครัวตัวเองและค่อนข้างรุนแรงเชิงลบ เลยคิดว่าบางทีอาจจะตัดให้สั้นลงหน่อย พยายามรวบเป็นประโยคที่ไม่ต้องถามตอบหลายครั้งนัก สื่อให้เห็นว่าเสียใจ ลดการกล่าวหาถึงบุพการีลงบ้างก็ดีไม่น้อย



หลังจากขึ้นบทที่6 มีการใช้คำพูดสำเนียงเหนือเยอะมากขึ้น จนทำให้นาวซึ่งไม่คุ้นกับภาษาเหนือถึงกับแปลความหมายไม่ออกในบางคำจริงๆ เช่นตรงที่ 'บ่หันเปิ้นจะยะจะใด๋' บางทีเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจจริงๆ น่าเสียดาย T-T



ช่วงหลังมานี้เมื่อเข้าสู่มิติในป่า รู้สึกมีการบรรยายเยอะขึ้น ละเอียดมากขึ้น เพราะผสมผสานความคิดของตัวละครเข้าไปทำให้รู้สึกว่าเนื้อเรื่องอาจดูยืดเยื้อไปบ้าง เพราะการบรรยายที่ละเอียด ทำให้เกิดการซ้ำ เช่นว่าบทนี้บรรยายตัวละครบาดเจ็บแล้ว บทหลังๆต่อๆไปก็ยังมีช่วงที่บาดเจ็บอีก ก็ต้องบรรยายด้วยคำเดิมอีก ถ้าศราตัดฉากบางบทออกเพื่อให้เนื้อเรื่องเดินเร็วขึ้นก็คงจะดีกว่านี้

ในช่วงการผจญภัย ศราทำได้ดีแล้ว ส่วนตัวนาวเองรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการพบสิ่งต่างๆในป่าของฟ้า มีการพัฒนาในหลายๆอย่างทั้งตัวศราเองและในเนื้อเรื่อง ลักษณะตัวละครที่ชัดเจน ฉากต่อสู้ และอื่นๆ ก็ทำได้ดี แม้บางครั้งรู้สึกว่ามีบทพูดระหว่างต่อสู้มากไปหน่อย แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาเพราะล้วนแต่เป็นเรื่องสำคัญ ปริศนาต่างๆเริ่มคลี่คลาย เผยออกมาทีละเล็กละน้อย แต่ก็ยังทำให้รู้สึกงุนงงตามฟ้าไปด้วยเพราะคำถามหลายๆให้คำตอบจากการที่ฟ้าเป็นคนถาม บางครั้งถ้าจะให้ดี อยากลองสื่อให้ผู้อ่านเป็นคนตีความเองบ้างก็จะดีกว่านี้



นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้ฟ้าหมดสติเกิดขึ้นบ่อยเกินไป อยากให้ศราตัดบทด้วยอย่างอื่นแทนมากกว่าที่ใช้วิธีนี้บ่อยๆค่ะ อาจเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่นาวคิดว่ามันบ่อยเกินไปอยู่ดี ลองหาฉากจบตอนอื่นๆดูบ้างนะคะ



ชอบอุปนิสัยของนายเอกเป็นการส่วนตัว และรู้สึกดีใจที่มีฉากการบรรยายในมุมมองของเอก ดูเป็นตัวของตัวเองดี ที่สำคัญคือนาวชอบตรงที่เป็นพระเอกที่ไม่ได้หน้าตาดี แต่มีเสน่ห์



คำผิดที่(บังเอิญ)พบ

เมหือน > เหมือน

รอยยิ้มยิ้ม > เกินยิ้มมาคำนึงหรือเปล่า ไม่แน่ใจ?

หลับไหล > หลับใหล

ไม่แน่ใจว่าถ้าเรียกสิ่งมีชีวิตจะเรียก อสูรกายหรืออสุรกาย แต่คิดว่าคำว่าอสุรกายน่าจะหมายถึงสถานที่ๆอสูรอยู่มากกว่า (อสุรกายภูมิ)

เขาท่า > เข้าท่า

ร้อว >ร้อง



เนื้อเรื่องมีกลิ่นอายความเป็นไทยอยู่เต็มเปี่ยม รวมทั้งสิ่งมีชีวิตต่างๆที่มาจากในนิทานหิมพานต์ก็สามารถมีบทบาทของตัวเองได้ชัดเจน การพูดจาดูเป็นเอกลักษณ์พอสามารถแยกแยะคนในมิตินี้กับคนนอกอย่างฟ้าหรือเพื่อนๆ

รู้สึกได้ถึงความพยายามและตั้งใจของผู้เขียนในขณะอ่านนิยายเรื่องนี้ บางจุดก็ทำให้นาวรู้สึกว่ากำลังมองดูตัวเอง

ก็อยากจะขอเป็นกำลังใจให้ศราอีกครั้ง ขอบคุณสำหรับนิยายแฟนตาซีดีๆที่ไม่ได้สำผัสกลิ่นความเป็นไทยมานาน ชอบในความเป็นตัวเอง

และหวังว่า "Mystic Land - ฝ่ามิติแดนพิศวง" จะพัฒนาให้กลายเป็นนิยายที่มีคุณภาพอีกเรื่องหนึ่งได้ไม่ยาก

ขออนุญาตคิตตี้จ้า ต่อไปนี้เป็นคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านอีกคนหนึ่งนะคะ
ขออภัยที่มาช้า เนื่องจากเร่งปั่นนิยายตัวเองอยู่เลยต้องดองวิจารณ์หลายๆคน
แอบตกใจว่าเป็นผู้ชายแต่ชื่อคิตตี้ เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า
จำนวนบท : บทที่27

ต้องขอบอกว่าเรื่องนี้นาวพูดได้เต็มปากว่า "ไม่ถนัด" อีกอย่างนึงคือการลงนิยายในเน็ต ควรคำนึงถึงการจัดตัวอักษร เท่าที่ดูไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย บรรทัดติดกันเป็นพรวน ตัวหนังสือเป็นtahamaแบบใหญ่ที่หนาเทอะทะและอ่านลำบาก
จากบทแรกเลย นาวเห็นปัญหาหลายๆอย่าง ทั้งการเว้นวรรคที่ไม่ถูกต้อง ไม่มีช่องว่างให้หายใจ การบรรยายก็เหมือนกับการอ่านหนังสือ เวลาเราอ่านประโยคยาวๆก็จะเหนื่อย ดังนั้นจึงต้องมีเว้นวรรคเพื่อช่วยกำหนดว่าเราจะหยุดอ่านถึงตรงไหน เช่นว่าถ้าจะเริ่มต้นประโยคด้วยการอธิบาย ก็ควรจะเว้นวรรคก่อนแล้วค่อยพิมคำว่า'เพราะ...' เท่าที่อ่านดูมีประโยคที่ยืดยาวยืดเยื้อจนหายใจไม่ทันอยู่หลายที่ทีเดียว

การบรรยายเป็นแบบสรรพนามที่1 ซึ่งคือตัวละครเล่าเรื่อง สำหรับนิยายเรื่องนี้นาวคิดว่ามีบทที่ตัวเอกของเรื่องเอ่ยถามคนอ่านมากไปเสียหน่อย บางครั้งเราสามารถให้ตัวเอกบรรยายสิ่งที่อยากจะเล่าออกไปได้เลยโดยไม่จำเป็นต้องย้อนถามก่อน เช่นตรงประโยคที่ว่า 'งานอะไรน่ะหรือ ก็งานพิเศษ...' การใช้คำถามที่มากเกินไปอาจทำให้คนอ่านเกิดความคิดในใจว่า ไม่ได้ถามสักหน่อย อยากเล่าก็เล่ามาเลยดีกว่า

แนะนำให้คิตตี้ลองอ่านนิยายที่มีการบรรยายลักษณะนี้ให้มากหน่อย ลดความซ้ำซากของการบรรยายไปบ้าง อย่าใช้คำถามที่ดึงผู้อ่านมาเกี่ยวข้องมากนัก อยากเล่า เล่าได้เลยไม่ต้องกลัว

คำผิด
เคยบอกเอาไว้ว่าก่อนจะเสนอให้วิจารณ์ ผู้เขียนควรตรวจเช็คให้ดีก่อน เพราะถ้าอ่านทบทวนนิยายตัวเองอีกรอบ ก็สามารถพบคำผิดทั่วไปได้ง่ายๆเหมือนกัน
คำผิดของคิตตี้มีแต่คำพื้นฐานทั้งนั้น
คับ > ครับ
ปล่าว > เปล่า
หรอ > เหรอ/หรือ

เท่าที่อ่านมาคิดว่าคิตตี้เขียนเพราะความสนุก ความมันส์ หรืออะไรก็แล้วแต่ ขอชื่นชมว่ายินดีด้วยนะคะที่แต่งจนจบ
เพียงแต่ว่านิยายเรื่องนี้ยังขาดความใส่ใจในหลายๆสิ่ง ไม่ว่าจะคำผิด การเว้นวรรค หรือแม้แต่คำบรรยาย ที่บางครั้งก็มีแต่บรรยาย บางครั้งก็บทพูดอย่างเดียว ควรจะปรับให้พอเหมาะสม ช่วงสนทนามีคำบรรยายความรู้สึกบ้าง

ลองอ่านนิยายให้มากกว่านี้ ฝึกฝนและให้ความใส่ใจกับ'ภาษาไทย'มากกว่านี้ อย่างนาวเองก็เริ่มต้นด้วยการไปฝึกเขียนรายงานแบบที่เคยเรียนตอนเด็กๆเลยด้วยซ้ำ นิยายไม่ได้ต่างอะไรมาก ทุกคนมีรูปแบบการเขียนเป็นเอกลักษณ์ เชื่อว่าคิตตี้จะพบการบรรยายที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองได้อย่างไม่ยากค่ะ

เซ็นรับวิจารณ์ด้วยนะคะ
http://writer.dek-d.com/pinkmelon/writer/view.php?id=828671

ขออนุญาตปอนปอนจ้า ต่อไปนี้คือคำวิจารณ์ของนาวในฐานะนักอ่านคนหนึ่งนะคะ ถ้าเกิดคำวิจารณ์รุนแรงเกินไปหรือผิดพลาดอย่างไรก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ
จำนวนบท : Act I – 14

ส่วนของบทนำส่วนตัวคิดว่าปอนปอนทำได้ดีแล้วค่ะ บรรยายได้ละเอียด คำผิดไม่พบ เห็นถึงความตั้งใจในการแต่งจริงๆ ชอบการลำดับการบรรยาย เรียงจากการเริ่มต้นของเหตุการณ์ไปจนถึงเหตุของปัญหาได้ดี ทำได้ไม่งง เข้าใจความรู้สึกของแซนด์ แต่อดคิดไม่ได้ว่าขนาดเจอราชันต์แห่งฝันร้ายซึ่งดูจากลักษณะแล้วคงน่ากลัวและไม่ค่อยเหมือนคนอยู่ไม่น้อย แต่เธอกลับไม่มีความเกรงกลัวเลย กระทั่งถูกทำร้ายหรือลงโทษก็แล้ว ต่อหน้าอาจทำเป็นเข้มแข็ง แต่พอมาอยู่คนเดียวน่าจะเพิ่มความรู้สึกให้เธออีกนิดหนึ่ง ประมาณว่าสับสนอลหม่าน ก่อนจะกลายเป็นปั่นป่วนเหม่อลอยแล้วคิดถึงแม่ จะทำให้ผู้อ่านเข้าถึงอารมณ์ของแซนด์ได้มากขึ้นค่ะ

Lost Angel : The Incarnation of Aluna นำเสนอในเรื่องของปีศาจแห่งฝันร้าย เป็นเรื่องราวของเด็กสาวผู้สูญเสียแม่ในเหตุโศกนาฏกรรม เธอได้พบกับราชันต์แห่งฝันร้ายและคุณปู่ที่ช่วยให้เธอกลายมาเป็นเทพธิดาผู้พิทักษ์ เธอจึงยอมรับการทดสอบเพื่อจะรับพลังนี้มาเพื่อจัดการกับจอมมาร แก้แค้นให้แม่
เหตุผลนี้คิดว่าเป็นเหตุผลทั่วๆไปของนิยาย การล้างแค้น ฝึกฝน และสุดท้ายก็ได้เรียนรู้ จึงทำให้คิดว่าพล๊อตเรื่องแนวนี้อาจธรรมดาอยู่บ้าง แต่เพราะความสนุกที่ได้จากการบรรยายสวยเรียบลื่นของปอนปอน จึงทำให้นิยายเรื่องนี้น่าสนใจขึ้นมากทีเดียว อีกทั้งฉากเหตุการณ์มากมายก็ช่วยให้เนื้อหาไม่ยืดเยื้อ ได้แง่คิดและความประทับใจ แต่อาจงงบ้างเรื่องของความจริงกับความฝัน

หลังจากการเดินทางก็มีสมาชิกเพิ่มคิด จนอดคิดไม่ได้ว่าแซนด์วางใจมากเกินไปหรือเปล่า จู่ๆก็รับคนมาเพิ่มขึ้นๆ เช่นนาโอห์ที่ติดตามมาด้วยเหตุผลว่าจะนำทาง แล้วภายหลังมีเฟียร์เพิ่มขึ้นมาทำให้คิดว่าดูเป็นเรื่องตั้งใจแต่งให้มีสมาชิกเพิ่มมากกว่าสมจริง และเมื่อสมาชิกเพิ่มขึ้นก็รู้สึกบทของตัวเอกอย่างแซนด์ลดลงมากทีเดียว บางทีปอนปอนอาจจะเปลี่ยนการบรรยายจากภาพรวมทั้งหมด เพิ่มมุมมองความคิดสำหรับแซนด์ซึ่งเป็นตัวละครหลักคนเดียวเข้าไปบ้าง จะได้ไม่ถูกลืม


คำผิด
หรอ > เหรอ/หรือ
เอ๋อเร๋อ > เอ๋อเหรอ
ชาตากรรม > ชะตากรรม
สลบสไล > สลบไสล