เพรงพรหมข้ามภพ (ชุดลิขิตเหนือกาล)

เปิดเรื่อง 24/4/56


ชุดลิขิตเหนือกาล
1. ฤๅพรหมอธิษฐาน ตีพิมพ์แล้ว
2. เพรงพรหมข้ามภพ ตีพิมพ์แล้ว
3.เพียงรอยพรหม

 

 

 

เพรงพรหมข้ามภพ ศศิภา www.mebmarket.com นิยายชุดลิขิตเหนือกาล เล่ม ๒  บ้านเช่าหลังหนึ่งนำพาหล่อนให้พบกับเขา 'หลวงเดชาอักษร' ผู้ซึ่งกล่าวหาว่าหล่อนเป็นสตรีวิปลาสในคราวแรกที่ได้พบกัน อีกทั้งยั...

 

Hytexts : http://ow.ly/47zB302MUxZ

 

OOKBEE : http://ow.ly/Ue4r302MUzg

 

 

บ้านเช่าหลังหนึ่งนำพาหล่อนให้พบกับเขา 'หลวงเดชาอักษร' ผู้ซึ่งกล่าวหาว่าหล่อนเป็นสตรีวิปลาสในคราวแรกที่ได้พบกัน อีกทั้งยังบอกว่าหล่อนหน้าตาเหมือนเจ้าสาวของเขาที่หายตัวไปเมื่อสามปีก่อน!

 

โชคชะตากำลังกลั่นแกล้งกับหล่อนหรือไร จึงทำให้หล่อนข้ามผ่านกาลเวลา มาโผล่บนเรือนของคุณหลวงผู้นี้ และจำต้องแสดงละครเป็น 'แม่วาด' เจ้าสาวของเขาอีกด้วย!

ทำไมหนอ...ทำไมสามีของหล่อนถึงไม่มีทีท่าหึงหวงหล่อนเลยสักนิด เถอะ! ถึงจะเป็นสามี 'ปลอมๆ' มันก็ต้องแสดงละครให้สมบทบาทหน่อยสิ ทีหล่อนยังทำตัวเป็นกุลสตรีที่แสนเรียบร้อยได้เลย 
เจ้าหล่อนรำพันในใจด้วยความหงุดหงิด...แต่จะหงุดหงิดเพราะเหตุใด ตัวหล่อนเองก็ยังไม่เข้าใจสักเท่าไร

ข้าวหอมสบถคำในลำคออย่างรำคาญ กวาดตามองบรรดาชายฉกรรจ์ต่างถิ่นที่กำลังล้อมหน้าล้อมหลังหล่อนอยู่อย่างชั่งใจ...ว่าจะพูดขอร้อง เดินหนี หรือด่าพวกเขาเหล่านั้นให้กระเจิดกระเจิงไปเลยดี

หากยังไม่ทันได้ตัดสินใจว่าจะทำเช่นใด สามีผู้ไม่เคยแสดงอาการหึงหวงหล่อนมาก่อนกลับปรี่เข้ามายืนข้างหล่อน และตวัดมืออย่างรวดเร็ว เพียงพริบตา ปลายดาบพลันพาดอยู่บนลำคอของหนึ่งในชายฉกรรจ์เหล่านั้นเสียแล้ว...ยังดีที่ปลายดาบนั้นนั้นยังอยู่ในฝัก หาไม่แล้ว...บางทีคอของชายผู้นั้นอาจจะไม่ได้อยู่บนบ่าอีกต่อไปก็เป็นได้!

ข้าวหอมเหลือบมองสามีกำมะลออย่างอึ้ง ทึ่ง และงงหน่อยๆ...
"คุณหลวง..."
หล่อนไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ เพราะสามีหล่อนโพล่งขึ้นมาเสียก่อน...น้ำเสียงดังกังวานและ ชัดเจนเสียจนเรียกให้ใครต่อใครหันมามอง
"พวกเอ็งจักไปไหนก็จงไปเสียให้พ้นๆ อย่ามายุ่งกับแม่หญิงของข้า...หากพวกเอ็งยังกล้าล่วงเกินแม่หญิงของข้า ดาบของข้าจักดื่มเลือดพวกเอ็งเสียให้หมดทุกคน!...หรือพวกเอ็งอยากลองดี!"

สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เว็บไซต์ www.sasiaksornbook.com 

   สี่ปีก่อน ตอนที่รอนแรมอยู่กลางป่า จับดาบออกศึกอย่างไม่เกรงภยันอันตราย หากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงบุกตะลุยอย่างบ้าคลั่งไม่กลัวตาย แต่ยามนั้น...เพราะกลิ่นดอกจำปี ทำให้เขาคะนึงถึงถ้อยคำของเด็กหญิงตัวจ้อย

‘พอพี่เดชได้กลิ่นจำปีของนวล พี่เดชจักได้รีบกลับมา’

เพราะถ้อยคำนั้น ทำให้เขาไม่บ้าดีเดือดจนเกินไป เขาฟาดฟันศัตรูคนแล้วคนเล่า ถูกดาบจากศัตรูฟันก็หลายแผล หากก็กัดฟันอดทนจนรอดชีวิตกลับมา...มาพบเด็กหญิงแก้มยุ้ย ตาโตเป็นประกายระยับผู้นี้อีกครั้ง

หลายปีผันผ่าน เด็กหญิงที่เขาเคยเอ็นดู บัดนี้เติบใหญ่เป็นสาวเสียแล้ว

ให้โอบกอดหรือโอบอุ้มคงจะทำไม่ได้เสียแล้ว...นับจากนี้ไป เขาคงทำได้เพียงมองหล่อน

เฝ้ามองด้วยความชื่นชม เป็นห่วง และอาจจะมีความหวงอยู่บ้าง...เป็นความหวงที่เขาไม่อาจให้ใครได้ล่วงรู้ จนกว่าจะถึงเวลาอันเหมาะสม