ผู้เข้าชมรวม
7,272
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
7.27K
อัปเดตล่าสุด : 2 ม.ค. 52 / 16:11 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ฮิบาริเซ็นเอกสารบนโต๊ะอย่างไม่รีบร้อน ก่อนที่จะหยุดพักเงยหน้ากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้าไม่มีธุระอะไรก็หลีกไป อย่ามาทำลับๆล่อๆอยู่หน้าห้องฉัน”
“อ..อ่า ขออนุญาตนะครับ คุณฮิบาริ” สึนะแง้มเปิดบานประตู โผล่ออกมาให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า “อ..เอ่อ ค..คุณฮิบาริ เอ่อ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องนิดหน่อยนะครับ” ท้ายเสียงเบาหวิวแทบลับหาย “อ..เอ่อ คุณฮิบาริว่างอยู่รึเปล่า..”
“เลิกพูดวกไปวกมาได้แล้ว ต้องการอะไรก็บอกมา” ฮิบาริพูดตัดบท ก้มลงจัดการงานบนโต๊ะต่อ
“ค..คือว่าผมจะมาพูดเรื่องงานโรงเรียนที่กำลังจะจัดเดือนหน้านะครับ” สึนะเกาะยึดขอบประตูแน่น มือไม้เย็นเฉียบไปทั่วร่าง
“ไม่อนุมัติ” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันประชุมตกลงกับผู้เกี่ยวข้องแล้ว ไม่มีการเพิ่มงบประมาณเด็ดขาด”
“ผ..ผมไม่ได้มาพูดเรื่องงบจัดงานนะครับ แต่ผมอยากขอให้คุณฮิบาริช่วยเรื่องการแสดง...” สึนะก้าวเข้ามาในห้องแผ่นหลังแนบชิดติดบานประตู
“กรรมการนักเรียนไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมโรงเรียน” ฮิบาริพูดตัดบทอีกครั้ง “พวกเรามีหน้าที่ควบคุมดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎเท่านั้น ไม่เคยทำอะไรนอกเหนือจากนั้น”
“ม..ไม่อย่างนั้นนะครับ คือว่าตอนจัดหาตัวแสดง ทุกคนในห้องตกลงกันว่าให้จับฉลากแบ่งบทเอานะครับ”
“ก็ยุติธรรมดีนี่ หรือว่าเธอไม่ชอบบทที่จับได้ก็เลยมาขอให้ฉันช่วยใช้อำนาจหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบบังคับเปลี่ยนบทให้เธอ” ฮิบาริหยักยิ้ม “เธอนี่กล้ากว่าที่ฉันคิดนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ สนใจอยากจะรับคำชมจากฉันรึเปล่าละ” อิบาริยิ้มเย็นหยิบทอนฟาขึ้นมาเคาะฝ่ามือตัวเองเล่น
“ม..ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” สึนะรีบพูดละลั่กละล่ำ “ผมไม่ได้มีปัญหากับบทที่จับได้เลยนะครับ เพียงแต่ผมกังวลว่า ผมอาจจะเล่นได้ไม่ดี ผมกลัวว่าจะทำให้ทุกคนในห้องต้องผิดหวัง”
“ถ้ากังวลนักก็ไปฝึกฝนบทซะสิ มาคุยกับฉันเพื่ออะไร” คิ้วของฮิบาริเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
“อ..เอ่อ ก็เพราะว่าบทวิญญาณที่ผมต้องเล่นไม่ใช่วิญญาณธรรมดานะสิครับ” สึนะพูดขณะเอามือเกาะเกี่ยวกันพัลวันเพื่อบังคับไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นสะท้าน จากการที่โดนสายตาคมกร้าวของฮิบาริจ้องตรงมา “ผมก็เลยอยากจะให้คุณฮิบาริช่วย ต..แต่ว่าถ้าคุณฮิบาริไม่สะดวกก็..” สึนะหลุบตาลงเมื่อจบประโยค ก่อนจะแอบช้อนตาลอบมองเพื่อสังเกตสถานการณ์
“จำได้ว่าฉันบอกเธอตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่ชอบอะไรอ้อมค้อมวกวน อยากจะพูดอะไรก็พูดมา” ฮิบาริกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดคั้น
“ค..คือว่า ผมต้องเล่นเป็นวิญญาณที่มีอำนาจพิเศษนะครับ แล้วก็เป็นวิญญาณที่ตัวละครในเรื่องให้ความเคารพนับถือ แล้วบุคลิกตัวละครที่ผมจะต้องเล่นเนี่ย จะต้องเป็นคนที่พูดน้อยแต่ว่าแต่ละคำที่พูดออกมาเนี่ยจะต้องแฝงฝังไปด้วยอำนาจ เป็นตัวละครที่แค่ยืนอยู่เฉยๆก็สร้างบรรยากาศเคารพยำเกรงขึ้นมาได้ แล้วก็ต้องสื่อออกมาให้เห็นทั้งความทรงอำนาจที่แทรกแฝงไว้ด้วยความเฉียบขาดแล้วก็ความรักผูกผันในสถานที่สิงสถิตด้วย อ้อ แล้วก็ต้องสื่อให้เห็นความสัมพันธ์ที่แยกห่างและเหนือชั้นกว่าตัวละครตัวอื่นแบบแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาโดยที่ไม่ต้องใช้คำพูดบอกด้วยนะครับ” สึนะพูดอธิบายรวดเดียวจบ “อ..เอ่อ คงจะมีเท่านี้ละมั้งครับ”
“แล้วเธอต้องการให้ฉันช่วยตรงไหน” ฮิบาริเอามือขึ้นเท้าคาง แต่อีกมือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากทอนฟาคู่ใจ
“ก..ก็คือว่าหลังจากที่ผมรับบทมาอ่านดูแล้ว ผมก็คิดขึ้นมาเลยว่า เอ่อ คิดว่าในบรรดาคนที่อยู่ในโรงเรียนทั้งหมดเนี่ย มีคุณฮิบาริเท่านั้นที่จะช่วยผมให้เข้าถึงตัวละครได้ เพราะว่า เพราะว่าในชีวิตจริงคุณฮิบาริก็เป็น เอ๊ย เพราะว่าคุณฮิบาริน่าเกรงขามที่สุดในโรงเรียนนะครับ ผมก็เลย เอ่อ อยากให้คุณฮิบาริช่วยสอนผมหน่อยนะครับ ว่าถ้าจะแสดงอารมณ์ที่ทำให้คนเคารพยำเกรงแบบไม่ต้องอาศัยคำพูดเนี่ย มันต้องทำยังไงบ้าง?”
“เธออยากจะเป็นอย่างฉัน?” ฮิบาริพูดรวบความที่สึนะกล่าวไว้ได้ภายในประโยคเดียว
“ค..ครับ” สึนะพยักหน้าหงึกหงัก
“หึ งั้นก่อนอื่นก็บังคับขาตัวเองไม่ให้สั่นก่อนซะสิ แล้วก็เดินออกไปปิดประตูห้องฉันให้สนิทอย่าให้มีเสียง”
“เอ๋?” สึนะเอียงคองุนงง
“เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว ฉันไม่คิดที่จะพูดซ้ำอีก” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด พลางมองสึนะไม่วางตาจนกระทั่งอีกฝ่ายปิดประตู จึงยกมือถือขึ้นมากด “คุซาคาเบะ ฉันอยากคุยกับหัวหน้าห้อง 2-A ซักหน่อย ”
+++
“เฮ้ย นี่ เดี๋ยวก่อนสิ” เสียงตะโกนร้องเรียกจากด้านหลังทำให้สึนะหันไปมอง “ตอนที่จับฉลากกันนายได้เล่นเป็นวิญญาณใช่มั้ย”
“ค..ครับ” สึนะพยักหน้าตอบรับขณะที่กำลังจ้องรอยวงม่วงช้ำรอบตาของหัวหน้าห้องอย่างสงสัย “มีปัญหาอะไรงั้นหรือครับ?”
“คืองี้ ฉันจะมาบอกว่านายไม่ต้องเล่นบทวิญญาณแล้วนะ”
“เอ๋? ทำไมละครับ” สึนะกล่าวถามอย่างงงงวย
“ก็มีคำสั่งจากท่าน เอ้ย คำสั่งจาก จาก จากฉันเอง” คนที่กำลังจะเผลอบอกอะไรบางอย่าง ตะครุบปากของตัวเองเอาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนจะบอกปัดตัดบท “เอา เอาเป็นว่าฉันมีบทใหม่ให้นายเล่นแทน”
“เอ่อ งั้นคราวนี้ผมต้องเล่นเป็นอะไรหรอครับ” สึนะกล่าวถาม ตาขวาเริ่มกระตุกอย่างไร้สาเหตุ
“พนักพิงเก้าอี้ตัวหน้าเวทีนะ ไปฝึกซ้อมมาให้ดีๆละ เพราะท่านฮิบาริบอกว่าจะมาช่วยทดสอบบทให้ด้วยตัวเอง ฉันไปก่อนนะ พยายามให้เต็มที่ด้วยละ”
“ด..เดี๋ยวก่อนสิครับ หัวหน้า หัวหน้า!!”
+++
“...พิงไม่ค่อยสบายเลย คราวหลังหัดกินให้เยอะกว่านี้หน่อย เธอนะผอมเกินไปแล้ว”
“อ..อ่า ครับ”
“อ้อ แล้วก็เสียงหัวใจของเธอมันเต้นดังเกินไปหน่อยนะ วันจริงอย่าให้เป็นอย่างนี้ละ เดี๋ยวฉันจะนอนไม่หลับเอา”
“ข..เข้าใจแล้วครับ คุณฮิบาริ”
+++End+++
“อ..อ่า ขออนุญาตนะครับ คุณฮิบาริ” สึนะแง้มเปิดบานประตู โผล่ออกมาให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า “อ..เอ่อ ค..คุณฮิบาริ เอ่อ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องนิดหน่อยนะครับ” ท้ายเสียงเบาหวิวแทบลับหาย “อ..เอ่อ คุณฮิบาริว่างอยู่รึเปล่า..”
“เลิกพูดวกไปวกมาได้แล้ว ต้องการอะไรก็บอกมา” ฮิบาริพูดตัดบท ก้มลงจัดการงานบนโต๊ะต่อ
“ค..คือว่าผมจะมาพูดเรื่องงานโรงเรียนที่กำลังจะจัดเดือนหน้านะครับ” สึนะเกาะยึดขอบประตูแน่น มือไม้เย็นเฉียบไปทั่วร่าง
“ไม่อนุมัติ” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันประชุมตกลงกับผู้เกี่ยวข้องแล้ว ไม่มีการเพิ่มงบประมาณเด็ดขาด”
“ผ..ผมไม่ได้มาพูดเรื่องงบจัดงานนะครับ แต่ผมอยากขอให้คุณฮิบาริช่วยเรื่องการแสดง...” สึนะก้าวเข้ามาในห้องแผ่นหลังแนบชิดติดบานประตู
“กรรมการนักเรียนไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมโรงเรียน” ฮิบาริพูดตัดบทอีกครั้ง “พวกเรามีหน้าที่ควบคุมดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎเท่านั้น ไม่เคยทำอะไรนอกเหนือจากนั้น”
“ม..ไม่อย่างนั้นนะครับ คือว่าตอนจัดหาตัวแสดง ทุกคนในห้องตกลงกันว่าให้จับฉลากแบ่งบทเอานะครับ”
“ก็ยุติธรรมดีนี่ หรือว่าเธอไม่ชอบบทที่จับได้ก็เลยมาขอให้ฉันช่วยใช้อำนาจหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบบังคับเปลี่ยนบทให้เธอ” ฮิบาริหยักยิ้ม “เธอนี่กล้ากว่าที่ฉันคิดนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ สนใจอยากจะรับคำชมจากฉันรึเปล่าละ” อิบาริยิ้มเย็นหยิบทอนฟาขึ้นมาเคาะฝ่ามือตัวเองเล่น
“ม..ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” สึนะรีบพูดละลั่กละล่ำ “ผมไม่ได้มีปัญหากับบทที่จับได้เลยนะครับ เพียงแต่ผมกังวลว่า ผมอาจจะเล่นได้ไม่ดี ผมกลัวว่าจะทำให้ทุกคนในห้องต้องผิดหวัง”
“ถ้ากังวลนักก็ไปฝึกฝนบทซะสิ มาคุยกับฉันเพื่ออะไร” คิ้วของฮิบาริเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
“อ..เอ่อ ก็เพราะว่าบทวิญญาณที่ผมต้องเล่นไม่ใช่วิญญาณธรรมดานะสิครับ” สึนะพูดขณะเอามือเกาะเกี่ยวกันพัลวันเพื่อบังคับไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นสะท้าน จากการที่โดนสายตาคมกร้าวของฮิบาริจ้องตรงมา “ผมก็เลยอยากจะให้คุณฮิบาริช่วย ต..แต่ว่าถ้าคุณฮิบาริไม่สะดวกก็..” สึนะหลุบตาลงเมื่อจบประโยค ก่อนจะแอบช้อนตาลอบมองเพื่อสังเกตสถานการณ์
“จำได้ว่าฉันบอกเธอตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่ชอบอะไรอ้อมค้อมวกวน อยากจะพูดอะไรก็พูดมา” ฮิบาริกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดคั้น
“ค..คือว่า ผมต้องเล่นเป็นวิญญาณที่มีอำนาจพิเศษนะครับ แล้วก็เป็นวิญญาณที่ตัวละครในเรื่องให้ความเคารพนับถือ แล้วบุคลิกตัวละครที่ผมจะต้องเล่นเนี่ย จะต้องเป็นคนที่พูดน้อยแต่ว่าแต่ละคำที่พูดออกมาเนี่ยจะต้องแฝงฝังไปด้วยอำนาจ เป็นตัวละครที่แค่ยืนอยู่เฉยๆก็สร้างบรรยากาศเคารพยำเกรงขึ้นมาได้ แล้วก็ต้องสื่อออกมาให้เห็นทั้งความทรงอำนาจที่แทรกแฝงไว้ด้วยความเฉียบขาดแล้วก็ความรักผูกผันในสถานที่สิงสถิตด้วย อ้อ แล้วก็ต้องสื่อให้เห็นความสัมพันธ์ที่แยกห่างและเหนือชั้นกว่าตัวละครตัวอื่นแบบแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาโดยที่ไม่ต้องใช้คำพูดบอกด้วยนะครับ” สึนะพูดอธิบายรวดเดียวจบ “อ..เอ่อ คงจะมีเท่านี้ละมั้งครับ”
“แล้วเธอต้องการให้ฉันช่วยตรงไหน” ฮิบาริเอามือขึ้นเท้าคาง แต่อีกมือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากทอนฟาคู่ใจ
“ก..ก็คือว่าหลังจากที่ผมรับบทมาอ่านดูแล้ว ผมก็คิดขึ้นมาเลยว่า เอ่อ คิดว่าในบรรดาคนที่อยู่ในโรงเรียนทั้งหมดเนี่ย มีคุณฮิบาริเท่านั้นที่จะช่วยผมให้เข้าถึงตัวละครได้ เพราะว่า เพราะว่าในชีวิตจริงคุณฮิบาริก็เป็น เอ๊ย เพราะว่าคุณฮิบาริน่าเกรงขามที่สุดในโรงเรียนนะครับ ผมก็เลย เอ่อ อยากให้คุณฮิบาริช่วยสอนผมหน่อยนะครับ ว่าถ้าจะแสดงอารมณ์ที่ทำให้คนเคารพยำเกรงแบบไม่ต้องอาศัยคำพูดเนี่ย มันต้องทำยังไงบ้าง?”
“เธออยากจะเป็นอย่างฉัน?” ฮิบาริพูดรวบความที่สึนะกล่าวไว้ได้ภายในประโยคเดียว
“ค..ครับ” สึนะพยักหน้าหงึกหงัก
“หึ งั้นก่อนอื่นก็บังคับขาตัวเองไม่ให้สั่นก่อนซะสิ แล้วก็เดินออกไปปิดประตูห้องฉันให้สนิทอย่าให้มีเสียง”
“เอ๋?” สึนะเอียงคองุนงง
“เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว ฉันไม่คิดที่จะพูดซ้ำอีก” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด พลางมองสึนะไม่วางตาจนกระทั่งอีกฝ่ายปิดประตู จึงยกมือถือขึ้นมากด “คุซาคาเบะ ฉันอยากคุยกับหัวหน้าห้อง 2-A ซักหน่อย ”
+++
“เฮ้ย นี่ เดี๋ยวก่อนสิ” เสียงตะโกนร้องเรียกจากด้านหลังทำให้สึนะหันไปมอง “ตอนที่จับฉลากกันนายได้เล่นเป็นวิญญาณใช่มั้ย”
“ค..ครับ” สึนะพยักหน้าตอบรับขณะที่กำลังจ้องรอยวงม่วงช้ำรอบตาของหัวหน้าห้องอย่างสงสัย “มีปัญหาอะไรงั้นหรือครับ?”
“คืองี้ ฉันจะมาบอกว่านายไม่ต้องเล่นบทวิญญาณแล้วนะ”
“เอ๋? ทำไมละครับ” สึนะกล่าวถามอย่างงงงวย
“ก็มีคำสั่งจากท่าน เอ้ย คำสั่งจาก จาก จากฉันเอง” คนที่กำลังจะเผลอบอกอะไรบางอย่าง ตะครุบปากของตัวเองเอาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนจะบอกปัดตัดบท “เอา เอาเป็นว่าฉันมีบทใหม่ให้นายเล่นแทน”
“เอ่อ งั้นคราวนี้ผมต้องเล่นเป็นอะไรหรอครับ” สึนะกล่าวถาม ตาขวาเริ่มกระตุกอย่างไร้สาเหตุ
“พนักพิงเก้าอี้ตัวหน้าเวทีนะ ไปฝึกซ้อมมาให้ดีๆละ เพราะท่านฮิบาริบอกว่าจะมาช่วยทดสอบบทให้ด้วยตัวเอง ฉันไปก่อนนะ พยายามให้เต็มที่ด้วยละ”
“ด..เดี๋ยวก่อนสิครับ หัวหน้า หัวหน้า!!”
+++
“...พิงไม่ค่อยสบายเลย คราวหลังหัดกินให้เยอะกว่านี้หน่อย เธอนะผอมเกินไปแล้ว”
“อ..อ่า ครับ”
“อ้อ แล้วก็เสียงหัวใจของเธอมันเต้นดังเกินไปหน่อยนะ วันจริงอย่าให้เป็นอย่างนี้ละ เดี๋ยวฉันจะนอนไม่หลับเอา”
“ข..เข้าใจแล้วครับ คุณฮิบาริ”
+++End+++
ผลงานอื่นๆ ของ safara ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ safara
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น