Life Design Online

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนจะเล่นเกม

"เฮ้อ  เบื่อโว้ย ทำไมคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่ะ"  เสียงชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ต้นๆบ่นงึมงำอยู่คนเดียว  พร้อมกับเอามือขยี้ผมไปมา สภาพของชายหนุ่มตาคล้ำ หัวฟู คล้ายกับคนที่ยังไม่ได้นอนมาหลายคืน

"โทรศัพท์เข้ารับสายด้วยโว้ย  รับเร็วๆ  รับช้าโดนเชือด"  เสียงสายเรียกเข้าของมือถือที่วางอยู่ปลายเตียงในห้องนอน  ส่งเสียงเรียกเจ้าของ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อได้ยินสายเรียกเข้าที่เขาตั้งไว้  สายตาพลันไปมองที่นาฬิกาข้างฝาที่แขวนไว้  แล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วแทน

นี้มันตี 3 แล้วใครมันโทรมาเวลานี้ว่ะ  ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินไปรับสาย  เมื่อเสียงเรียกเข้าเจ้ากำมันดังขึ้นอีกครั้ง

ทันทีที่ชายหนุ่มรับโทรศัพท์  เสียงคู่สายก็ดังขึ้นทันที

"เฮ้ย ไอ้ฟ้า ทำไรอยู่ว่ะกว่าจะเสด็จมารับโทรศัพท์ข้าได้"  ได้ยินแค่เสียงฟ้าครามก็รู้ทันทีแล้วว่าไอ้คนที่ไม่รู้จักกาลเทศะเป็นใคร

"แล้วแกทำไมไม่รู้จักดูเวลาล่ะว่ะนี้มันกี่โมงหะ  ไอ้คุณชายตะวัน" ฟ้าครามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ใช่แล้วไอ้คนที่โทรมากวนเขาก็คือ ตะวัน เพื่อนสนิทของเขาเอง ซึ่งมันเป็นนายแบบชื่อดังในขณะนี้

"ไม่ต้องเอาเวลามาอ้างเลยแก ข้ารู้ว่าแกกำลังปั่นต้นฉบับอยู่" นั่นมันแสนรู้สมกับเป็นเพื่อนสนิทของเขาจริงๆ

"เออๆ  แกมีอะไรก็ว่ามา" ฟ้าครามขี้เกียจต่อปากกับไอ้คนรู้มากจึงถามถึงธุระไป

"แกรู้จักเกม Life Design Online รึเปล่า" แทนที่จะตอบมันกับถามซะเนี่ย

"ทำไม"  คำถามสั้นๆห้วนๆออกมาจากปากฟ้าคราม ซึ่งคู่สายก็รู้ได้เลยว่าอุณหภูมิอารมณ์ของไอ้เพื่อนยากกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ก็ไม่ทำไม ข้าแค่จะชวนแกเล่น  พอดีว่าข้าจับสลากได้เกมนี้มาสองเครื่องในวันครบรอบสังกัดน่ะ" เสียงที่ตอบกลับมาฟังเรื่อยๆเอื่อยไม่สนใจน้ำเสียงของฟ้าครามเลยซักนิด

"แล้วทำไมแกเอามาให้ข้า  ไม่เอาไปให้ไอ้เดชล่ะ"

"ไอ้เดชมันมีแล้ว  และมันก็เล่นมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วด้วย ในบรรดากลุ่มเพื่อนพวกเรามีแค่ข้ากับเอ็งนั้นแหละที่ยังไม่ได้เล่นเกมนี้"

"แกจะบอกว่ายังไงข้าก็ต้องเล่นใช่ไหม" ฟ้าครามเริ่มจับสังเกตจากการพูดของตะวันได้  ฟังดูเหมือนว่าที่มันบอกว่าจับสลากได้จะเป็นเรื่องแต่งสด  แต่น่าจะเป็นมันเองก็โดนไอ้ลูกมาเฟียบังคับมาเหมือนกัน

"ฉลาดซะทีนะเพื่อน"  เสียงปลายสายยังเจื้อยแจ้ว  ไม่รู้เลยสักนิดว่าตนเองพลาดแล้ว

"แกโดนบังคับมาใช่ไหมไอ้ตะ" ทันทีที่ฟ้าครามพูดจบปลายสายก็ชะงักไปทันที

"เฮ้อ  หลอกแกไม่ได้จริงๆสินะ  เออ ข้าโดนไอ้เดชมันบังคับมา" ตะวันถอนหายใจก่อนจะยอมรับออกไป  เพราะรู้ว่าถึงจะทู่ซี้่ต่อไปก็หลอกไอ้ฉลาดเกินคนนี้ไม่ได้หรอก

"แล้วข้อแลกเปลี่ยน" ฟ้าครามพูดดักอย่างรู้ทางว่าไอ้คู่สายมันไม่ยอมให้ใครบังคับง่ายๆหรอก

"ไม่มีไร  ข้าแค่แพ้พนันมันก็เท่านั้นเอง" เสียงที่ตะวันตอบกับมาออกจะดูเซ็งๆไม่อยากพูดถึงมัน

"แล้วทำไมต้องลากข้าไปเกี่ยวด้วยว่ะ" มันแพ้พนันแล้วมาเกี่ยวอะไรกับเขาเล่าเขาไม่ได้ไปพนันกับมันซะหน่อย ฟ้าครามคิด

"ก็ต้องเกี่ยวซิเพราะแกนั้นแหละ  ข้าถึงแพ้พนันไอ้เดชมัน" อ้าวกำมันโยนขี้ให้เขาซะงั้น  แล้วตูไปทำไรให้มันแพ้ฟะ ฟ้าครามคิดในใจยิ่งคิดก็ยิ่งงง

"พวกแกพนันกันเรื่องไรว่ะ" เมื่อสงสัยก็ต้องถาม จะให้มันโยนขี้มาให้แล้วชิ่งหนีไม่ได้

"ก็เรื่องต้นฉบับแกนั้นแหละ" เออเจริญจริงๆเพื่อนตูไม่มีไรทำกันแล้วใช่มร้าย  ถึงเอางานของตูไปพนันกัน ฟ้าครามได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ท่านผู้อ่านเข้าใจไหมครับ  ผมรู้ว่าท่านผู้อ่านเข้าใจแต่ผมอยากอธิบาย  คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ  

ไอ้เพื่อนเวรสองคนของผม  มันพนันกันว่าผมจะปั่นต้นฉบับเสร็จทันส่งหรือเปล่า(สงสัยมันไม่มีไรทำกันจริงๆ) 

จากผลที่ไอ้ตะวันมันแพ้ผมคิดว่ามันต้องทายว่าผมทำเสร็จทันส่ง  ส่วนเจ้าวรเดชมันคงทายว่าผมทำไม่เสร็จทันส่ง  

ซึ่งผลก็คงจะทราบกันแล้วใช่ไหมครับ  แล้วที่นี้ค่าตอบแทนก็คงเป็นไอ้เกมนี้แหละครับว่าใครจะได้เป็นคนซื้อ  มันคงพนันกันว่าใครแพ้คนนั่นซื้อและต้องเป็นคนมาชวนผมเล่น  โดนอ้างว่าเป็นเพราะผมทำให้มันแพ้ แสดงว่าไม่ว่าใครจะแพ้ผมมันก็ซวยอยู่ดี  แค่อยู่ที่ว่าใครจะเป็นคนได้ซื้อเกมให้ผมเท่านั้นเอง  เป็นไงครับเพื่อนผมแชมป์มวยกันทั้งนั้น (มัดมือชก)

"แล้วถ้าข้าไม่เล่นล่ะ"  ผมถามออกไปก็เรื่องอะไรผมจะยอมเป็นตุ๊กตาให้พวกมันเชิดง่ายๆ  จริงๆก็อยากเล่นอยู่หรอกครับแต่ขอฟอร์มไว้ก่อน

"ข้าก็จะเอารูปตอนแกแต่งหญิงที่ข้าอัดวิดีโอไว้ ลงเน็ตน่ะสิ"  

"พรวด" สำนักน้ำลายครับท่านไอ้ตะวันมันยังเก็บวิดีโอเฮงซวยนั้นไว้อยู่  มิน่าถึงว่ามันหายไปไหนชุดหนึ่งตอนที่ผมเอาไปเผาทิ้ง

"เออๆ เห็นแก่เอ็งข้าเล่นก็ได้  แต่แกต้องทำลายไอ้วิดีโออัปรีย์นั้นทิ้งทันทีที่ข้าเล่นนะโว้ย" เมื่อรู้ว่าไม่มีทางรอด  เล่นตัวไปก็เท่านั้นผมจึงตอบตกลงว่าจะเล่นเกมกับมัน  คราวนี้พวกมันทำผมแสบถึงทรวงทีเดียว  ไอ้พวกเพื่อนเวรเอ้ย

..........................................................................................................................................................

หลังจากวางสายเจ้าตะวันผมก็ไม่มีอารมณ์จะไปนั่งปั่นงานต่อแล้วละครับ  ผมเลยนอนมันทั้งยังงั้นเลย  เอาไว้พรุ่งนี้คอยทำต่อเพราะไงสำนักพิมพ์มันก็ของพ่อผมอยู่แล้ว

กรี้ด!            กรี้ด!            กรี้ด!   เสียงนาฬิกาปลุกสะท้านนรกที่เจ้าหญิงซื้อให้ผมดังขึ้นสั่นประสาทหูของผมตอน 7 โมงเช้า ผมจึงงัวเงียตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะปั่นงานต่อให้ส่งทันวันนี้  ถึงจะเป็นลูกเจ้าของสำนักพิมพ์  แต่ผมก็ต้องส่งงานอยู่ดีนั้นแหละครับ

ผมนั่งปั่นงานที่ค้างไว้รู้สึกว่าวันนี้หัวมันแล่น  ทำให้ผมทำงานเสร็จในตอน 10 โมงเช้า  หลังจากปั่นงานเสร็จผมจึงไปจัดการกับธุระส่วนตัวก่อนจะไปที่สำนักพิมพ์เพื่อส่งต้นฉบับ

"เอ่อ คุณฟ้าครามค่ะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ"  เสียงใสของเลขาพ่อผมดังแทรกเข้ามาขณะที่ผมกำลังจะไปส่งต้นฉบับพร้อมกับสายตาหวานๆที่เธอส่งมาให้ผมอย่างมีความหมาย

"ขอบคุณครับ  คุณเมสินี" ผมกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเลี่ยงเธอไป  โดนไม่สนใจสายตาที่ส่งมาให้เลย

ไม่ใช่ว่าเธอไม่สวยนะครับ  เธอจัดเป็นคนที่สวยมากทีเดียว  แต่ผมถือคติสมภารไม่กินไก่วัด

เมื่อผมไปส่งต้นฉบับแล้วก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของบิดาบังเกิดเกล้าทันที

สวบ!!!!!  เสียงประตูเลื่อนเปิดออก พอพ้นประตูผมก็เห็นว่าบิดาบังเกิดเกล้าของผมกำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่  แต่พอเห็นว่าผมเข้ามาท่านก็หยุดมือลง  และผายมือให้ผมไปนั่งที่โซฟามุมห้องแล้วท่านก็เดินตามมานั่งกับผม

"รู้สึกว่าช่วงนี้ลูกจะส่งงานช้าขึ้นเรื่อยๆนะ"  ทันทีที่ท่านนั่งลงก็เปิดบทสนทนาโดยไม่มีการอ้อมค้อมเลย

"ครับ"  ผมตอบออกไปสั้นๆ ก็จะให้ผมตอบคำอื่นได้ไงล่ะในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง

"มุกตันเหรอลูก"  ประโยคต่อมาทำให้ผมหน้าเกือบจะชาเลยทีเดียว

"ครับ" ผมตอบ

"เราเองก็ทำงานช่วยพ่อมานานแล้วยังไม่ได้พักเลยสินะ  เอาเป็นว่าพ่อให้เราพักร้อนครึ่งปี  แล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ"  

ผมควรจะดีใจไหมเนี้ยที่ได้พักร้อนตั้งครึ่งปี  มันช่างประจวบเหมาะกับที่ไอ้เพื่อนเวรมันวางแผนให้ผมเล่นเกมซะจริง

หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ  ถ้าใช่ละก็พวกมันมีความสามารถมากที่เอาพ่อผมเข้ามาเอี่ยวด้วยได้

"พ่อหวังว่าหลังจากเราไปเล่นเกมแล้ว  จะกลับมาทำงานได้ดีเหมือนเดิมนะ"  นั้นปะไรล่ะ  น่าจะซื้อล๊อตตารี่นะเรา

"สรุปว่าพ่อเห็นดีเห็นงามกับพวกมัน" ประโยคยาวสุดที่ผมถามพ่อ

"ก็พ่อเห็นว่าเราเหนื่อย  ก็น่าจะได้พักบ้าง"

ก็ได้ในเมื่อทุกคนอยากให้เขาเล่นนักเขาก็จะเล่น  ไปหามุกในเกมมาเขียนงานดูสักครั้งก็ไม่เลวเหมือนกัน  ยังไงเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว 

เมื่อคุยกับพ่อเสร็จผมก็ตรงกลับคอนโดของผม  เพราะผมไม่มีอะไรต้องทำแล้วในเมื่องานก็ส่งไปแล้ว  แถมยังได้พักร้อนอีกตั้งครึ่งปี  ขอกลับไปนอนให้เต็มอิ่มก่อนละกัน 

"คุณฟ้าครามค่ะ  มีพัสดุส่งถึงคุณค่ะ"  ทันทีที่ผมถึงคอนโดกำลังจะขึ้นลิฟท์  เสียงประชาสัมพันธ์ของคอนโดก็เรียกผมซะก่อน

ผมจึงเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อเซ็นรับพัสดุที่ว่า  เนื่องจากมันเป็นกล่องขนาดใหญ่ผมเลยให้ยามขนขึ้นไปช่วย

ทันทีที่ถึงห้องผมก็แกะไอ้พัสดุที่ว่านั้นออกทันที  ทำไมผมต้องรีบนะเหรอ  ก็เพราะว่าไอ้คนที่ส่งมามันเป็นไอ้ตะวันน่ะสิ

มันกำชับผมหนักแน่นในโน้ตว่ามันต้องเห็นผมในเกมวันนี้ไม่อย่างงั้น  รูปแต่งหญิงของผมได้ว่อนทั่วเน็ตแน่

โอ้ย  ขู่กันจริงโว้ยไอ้เพื่อนเวร  ถึงจะบ่นในใจแต่มือผมก็แกะไอ้กล่องบ้านี้เป็นระวิง

พอแกะกล่องออกก็มีโน้ตอีกใบ  คราวนี้เป็นลายมือเจ้าเดช  มันบอกว่าเครื่องมันชาร์ตให้แล้วเรียบร้อยเชื่อมต่อเล่นได้เลย  แล้วให้ไปเจอมันที่ต้นไม้แห่งการเริ่มต้นในเมืองเริ่มต้น  เข้าไปตอนไหนติดต่อมันด้วย

ผมอ่านโน้ตมันจบก็เห็นไอ้ของที่อยู่ข้างในกล่องใบเขืองที่ผมทั้งลากทั้งถูมากับคุณยามอย่างเต็มตา  ผมละอยากเอาระเบิดไปลงบ้านพวกมันจริงๆ

ก็ของที่ส่งมาให้ผมมีแค่คู่มือ  กับเครื่องที่มีลักษณะเป็นบรูทรูต แล้วก็สายระโยงระยางที่ใช้เชื่อมต่อแค่สองขด  ห่อด้วยกล่องกันกระแทกเกรดเออย่างดี  ทำไมมันต้องห่อกล่องอีกชั้นนะเหรอก็เพราะว่า

มันใส่หินมาด้วย  ทำให้กล่องหนักสมจริง สงสัยต้องการแกล้งผมซะเต็มประดา  แค่เห็นผลงานผมก็รู้แล้วว่ามันเป็นความคิดของใครไปไม่ได้นอกจากไอ้ตะวัน

เจอกันในเกมผมจะเตะมันเอาฤกธิ์เอาชัยก่อนเป็นอันดับแรก ผมจัดการต่อสายต่างๆตามที่คู่มือบอกทันทีเพื่อที่จะได้ไปเจอหน้าเพื่อนรักเร็วๆ  ผมคิดถึงมันจนแทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว  พร้อมกับในหัวของผมเกิดแผนทารุณกรรมในรูปแบบต่างๆ

ผมไม่คิดจะนอนพงนอนพักแล้ว  เพราะจากที่อ่านคู่มือคร่าวๆทำให้ผมรู้ว่าเวลาเราเล่นเกม  ร่างกายของเราจะเข้าสู่สภาวะหลับเป็นการพักผ่อนไปในตัว

ทำให้เวลาเราตื่นขึ้นมาไม่รู้สึกว่าเราอดนอนมา  แต่ไม่ควรจะออนติดต่อกันเกินสองวันในโลกจริง  เพราะมันจะส่งผลข้างเคียงเนื่องจากร่างกายเราไม่ได้รับอาหาร  จึงต้องออฟออกมากินอาหารบ้าง

เมื่อผมติดตั้งระบบเสร็จ  ผมก็สวมเจ้าบรูทรูตที่ว่าเข้าที่หูและนอนบนเตียงในท่าที่สบายที่สุดตามคำแนะนำของคู่มือ

ทันทีที่ผมนอนลงหลังจากผมสวมเจ้าบรูทรูตแล้วสติของผมก็ดับลง  ผมรูสึกเหมือนกับว่าผมนั่งรถไฟเหาะตีลังกาสักเจ็ดรอบ

ผมละอยากให้มันหมุนอีกสักสิบรอบเพราะผมเป็นคนที่ชอบนั่งรถไฟเหาะตีลังกามากๆ  แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่ผมหวัง  ผมจึงต้องลืมตาขึ้นด้วยความเสียดายที่รถไฟขบวนนี้จอดเร็วไปหน่อย

พอผมลืมตาขึ้นมันก็เหมือนกับผมหลับตาอยู่นั้นแหละเพราะผมมองไม่เห็นอะไรเลย  บรรยากาศวังเวงชะมัด  แต่ไม่เป็นไรเพราะผมชอบบ้านผีสิงอยู่แล้ว (ไอ้ผิดมนุษย์มีอะไรที่แกกลัวบ้างว่ะ)

ผมรออยู่ในความมืดที่น่าค้นหานี้ไม่นาน (มีใครเขาคิดเหมือนแกบ้าง) ก็มีร่างของหญิงสาวร่างเล็กสวมชุดชีฟองสีขาวขลิบทองข้างหลังเธอยังมีปีกขนาดใหญ่อีกสองปีก  บินลงมาหาผม

พอผมได้มองเธอใกล้ๆแล้ว ว้าว สวยเกินบรรยาย  แล้วยัยนี้เป็นคนจริงหรือ AI หว่า

"สวัสดีค่ะ  เนื่องจากค......"

"คุณเป็นคนจริงหรือ AI ครับ"  ยังไม่ทันที NPC สาวจะพูดจบ ฟ้าครามก็ถามตัดซะก่อนทำให้เธอชะงักไป

"ฉันเป็นคนจริงๆค่ะ  กรุณาอย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ช่วยรอให้ดำเนินการเสร็จก่อนได้ไหมค่ะแล้วค่อยถาม"  แม้เสียงที่ได้ฟังจะไพเราะแต่ก็แฝงด้วยการตำหนิ  ซึ่งฟ้าครามก็รู้ดีและกลับมาทำตัวสงบเสงี่ยมเจี่ยมเจี้ยมอย่างน่าหมั่นใส

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออีฟค่ะ เนื่องจากคุณเข้าเกมเป็นครั้งแรกกรุณากรอกไอดีของคุณ  เพื่อเป็นการลงทะเบียนในการเล่นครั้งแรกค่ะ" เมื่อเห็นว่าฟ้าครามไม่ก่อกวนแล้วเธอจึงกลับมาดำเนินการต่อ

จบเสียงของเธอก็มีคอมพิวเตอร์ปรากฎขึ้นต่อหน้าของฟ้าคราม  เขาจึงนั่งลงกรอกข้อมูลลงในคอมอย่างละเอียดตามช่องต่างๆที่ให้กรอก  ข้อมูลที่เขากรอกก็เป็นพวกประวัติส่วนตัว  ความถนัด  ความสามารถพิเศษและเลขบัญชีธนาคาร  เขาใช้เวลาสิบนาทีก็กรอกข้อมูลเสร็จ

"ID ถูกต้องค่ะ ผู้เล่นคือคุณฟ้าคราม  รามานรงค์ นะค่ะ"

"ต่อไปเป็นการสร้างตัวละครค่ะ"

คราวนี้เป็นโฮโลแกรมโผล่ขึ้นมาข้างหน้าฟ้าคราม  มันมีรูปร่างเหมือนกับเขาทุกอย่าง  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าให้เขาปรับแต่งหน้าตาตัวละครของเขา

ฟ้าครามจัดการเปลี่ยนสีผมใหม่เป็นสีทอง  ส่วนตาเป็นสีฟ้าครามตามชื่อของเขานั้นแหละ  เขาลองเปลี่ยนอย่างอื่นก็ปรากฎว่าที่เปลี่ยนได้ก็มีแค่ส่วนสูงเท่านั้น 

นอกนั้นปรับแต่งเพิ่มไม่ได้แล้ว  เมื่อมีให้ปรับคนอย่างฟ้าครามก็สนอง  เขาจึงเพิ่มส่วนสูงเป็น 183 ซม  ซึ่งในชีวิตจริงเขาก็สูง 180 อยู่แล้วเขาแค่เพิ่มอีก 3 ซม

หลังจากปรับแต่งเสร็จแล้วก็เป็นคราวของอายุ  ซึ่งมีให้เลือกตั้งแต่อายุ 15-55 ปี ทีเดียว  ฟ้าครามเลือกอายุ 22 ตามอายุจริงของเขา  ซึ่งอายุนั้นจะมีผลต่อศักยภาพของความสามารถ  เมื่อเสร็จขั้นตอนนี้เขาก็กดยืนยัน  ทำให้ร่างกายของเขามีการเปลี่ยนแปลงไปตามที่เขาปรับไว้ทันที

"กรุณาตั้งชื่อตัวละครด้วยค่ะ"  อุว่ะยังไม่เสร็จอีกเหรอเนี้ย  มันจะอะไรกันนักกันหนาว่ะ  ฟ้าครามบ่นอุบในใจเพราะไม่กล้าบ่นออกไปจริงๆ  เดี๋ยวนางฟ้าโหดจะจับเขาเชือด

"ฟ้าคราม"  ฟ้าครามบอกชื่อของตัวเองออกไปอย่างไม่คิดมาก

"ขออภัยค่ะชื่อนี้มีคนใช้แล้วค่ะ กรุณาตั้งชื่อใหม่" อุวะใครมันบังอาจเอาชื่อเขาไปอย่าให้พ่อเจอนะ ฮึ่ม ฟ้าครามคิดในใจโดยที่ไม่รู้ว่าคนที่เขาคาดโทษเป็นใครหลังจากที่ได้ยินอีฟบอกว่ามีคนใช้ชื่อเขาแล้ว

"ไนท์" ฟ้าครามจึงบอกชื่อต่อไป

"ขออภัยค่ะชื่อนี้มีคนใช้แล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่ค่ะ" อีกครั้งที่ฟ้าครามคาดโทษคนที่ตัดหน้าเขา

"ไอดา" 

"ขออภัยค่ะชื่อนี้มีคนใช้แล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่ค่ะ" 

"ครั้งที่สามแล้วนะโว้ย  ทำไมมันตั้งยากตั้งเย็นอย่างนี้ฟะไอ้ชื่อเนี้ย"  คราวนี้ฟ้าครามถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย

"ขออภัยค่ะชื่อนี้ยาวเกินไป  ไม่สามารถใช้ได้ค่ะ กรุณาตั้งชื่อใหม่ค่ะ"  เมื่อได้ยินดังนั้นฟ้าคราวถึงกับเหวอ  แต่ไม่เปล่งเสียงอะไรออกไปเพราะกลัวว่าคุณเธอจะคิดว่าเขาตั้งชื่ออีก

"ฟินซ์"

"ชื่อนี้ใช้ได้ค่ะ  ต้องการยืนยันใช้ชื่อนี้ไหมค่ะ"

"ยืนยัน" ฟ้าครามตอบยืนยันทันทีเพราะขี้เกียจคิดชื่อใหม่

"กรุณาเลือกอาวุธและเผ่าพันธุ์ที่จะใช้เป็นตัวละครด้วยค่ะ" โอ้พ่อเจ้ามันยังไม่หมดอีกเหรอนี้ช่างเป็นการลงทะเบียนที่ยาวนานเกินคำบรรยายซะจริง

มีเผ่าพันธุ์หลายเผ่าที่ปรากฎขึ้นต่อหน้าฟ้าครามจนเลือกไม่หวาดไม่ไหว  และมีปุ่มหนึ่งที่สะดุดตาเขาที่สุด  เขาจึงกดลงไปที่ปุ่มนั้นอย่างไม่ลังเล มันคือปุ่มสุ่มนั้นเอง

แสงไปสีแดงแล่นตามเผ่าต่างๆเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันกำลังทำการสุ่มอยู่  แล้วมันก็มาหยุดที่ปุ่มๆหนึ่งซึ่งไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเผ่าอะไร แล้วเสียงของอีฟก็ดังขึ้น

"ยินดีด้วยค่ะ คุณเป็นผู้เล่นคนแรกที่ได้เผ่าพิเศษ เผ่าปักษาสวรรค์สายเลือดมังกรผสม"

"ต่อไปเชิญเลือกอาวุธค่ะ"

ฟ้าครามเดินไปหยิบอาวุธที่มันโผล่ขึ้นมาจากอากาศธาตุขึ้นอยู่ห่างจากเขา 3 เมตร  อาวุธที่เขาเลือกมีดังนี้ คทา เพราะมันอยากใช้เวทมนต์ได้  ดาบ ทวน เพราะมันอยากเป็นนักรบด้วย  กระบี่เพราะมันอยากเป็นจอมยุทธ์  ธนูเพราะมันคิดว่าว่าเอาไว้โจมตีระยะไกล  แส้เพราะมันคิดว่าอยากได้แค่นั้นแหละ และตบท้ายด้วยไพ่เพราะมันคิดว่าจะเอาไปเล่นแก้เซ้งกับเพื่อนๆที่น่ารักของมัน

อีฟเห็นอาวุธที่ฟ้าครามเลือกมาเธอก็แทบจะพูดอะไรไม่ออกเพราะที่ผ่านมา  ทุกคนจะเลือกอาวุธแค่ชิ้นเดียว  ส่วนอีตานี้เลือกตั้ง 7 ชิ้น

"สรุปข้อมูลตัวละคร ฟินซ์ เพศชาย อายุ 22 ปี สูง 183 ซม เผ่าปักษาสวรรค์สายเลือดผสมมังกร อาวุธที่เลือกใช้คือ คทา ดาบ  ทวน  ธนู กระบี่  แส้ และไพ่ค่ะ มีทักษะพิเศษปีกแห่งนภากาศเป็นทักษะประจำเผ่าค่ะ"

"ต่อไประบบจะทำการทดสอบความสามารถของท่านเพื่อใช้เป็นตัวกำหนดค่าพลังด้านต่างๆ" 

"เฮ้ย ยังไม่เสร็จอีกเหรอ" พอได้ยินอีฟบอกว่าทดสอบความสามารถอีก  ทำให้ฟ้าครามถึงกับอุทานออกมา

"ค่ะ  เพราะแต่ละคนจะมีขีดความสามารถที่แตกต่างกัน  จึงต้องทำการทดสอบค่ะ" จากน้ำเสียงและรอยยิ้มของอีฟทำให้ฟ้าครามรู้ได้เลยว่าเป็นยิ้มเยาะ แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

"แล้วผมต้องทำอะไร" 

"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ  แค่ยืนจ้องตาฉันเฉยๆก็พอ  ที่เหลือเป็นหน้าที่ของฉันเองค่ะ"

จบคำฟ้าครามก็จ้องไปในตาของอีฟนิ่ง  ทำให้อีฟหน้าแดงขึ้นมาเพราะเพิ่งจะสบตากับฟ้าครามตรงๆเป็นครั้งแรก  ซึ่งดวงตาของฟ้าครามนั้นช่วงดูลึกลับและมีเสน่ห์

ผ่านไป 5 นาทีของการจ้องตา  ฟ้าครามก็ไม่เห็นว่าอีฟจะทำอะไรสักอย่างจึงถามออกไป

"เสร็จยังครับ"  อีฟเมื่อได้ยินเสียงฟ้าครามจึงได้สติกลับมาเธอไม่ได้ตอบ  แต่ดวงตาของเธอเปล่งแสงขึ้นชั่วครู่

ทำให้ฟ้าครามรู้ว่าที่ผ่านมา 5 นาทีเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยเพิ่งจะทำการตรวจสอบก็ตอนที่เขาทวงนั้นแหละ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับขึ้นที่มุมปากด้านซ้าย  ของฟ้าคราม รอให้เสร็จก่อนเถอะ ฟ้าครามคิดในใจ

"ค่าความสามารถต่างๆของผู้เล่น ฟินซ์ สามารถตรวจสอบได้หลังจากไปรับของผู้เล่นมือใหม่ที่อาคารมือใหม่ค่ะ" หลังจากตรวจสอบค่าสถานะและส่งข้อมูลเสร็จแล้วอีฟจึงพูดขึ้น

"ต่อไปเชิญผู้เล่นเดินผ่านประตูแห่งการจุติที่ปรากฎ  เพื่อสุ่มลงไปเกิดที่รอบๆบริเวณเมือง begine ค่ะ" 

ได้ยินดังนั้นฟ้าครามก็ตะโกนอย่างดีใจว่าในที่สุดก็เสร็จซะที  และแน่นอนว่าตะโกนในใจ  ก่อนจะเดินไปที่ประตูจุติเขาตั้งใจเดินเฉียดอีฟไปและกระซิบว่า

" 5 นาทีที่ผ่านไปนั้นหลงเสน่ห์ผมอยู่หรือครับ คุณอีฟคนสวย" พูดจบเขาก็หัวเราะในลำคอเบาๆและหายตัวผ่านประตูจุติอย่างรวดเร็ว  

ทิ้งไว้เพียงผลที่เขากระทำ คือ อีฟหน้าแดงไปด้วยความอายและความโกรธไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอหมายมาดว่าถ้าเจอกันอีกครั้งเธอต้องเอาคืนผู้ชายคนนี้ให้ได้
....................................................................................................................................................

ในที่สุดก็จบไปแล้วหนึ่งตอน