สวรรค์ไร้นัยน์ตา ภาคลิขิตแห่งมนตรา

         "อุแว้ อุแว้ อุแว้ๆๆ..!!"
         "ทะทา บะ บุตร ของๆข้า คร่อก อึกๆ คร่อก..!!"
         "วู้มม ซ่าา..!!"
         "เฮ้ยยย อะไรว๊ะใจเสาะจริงๆแล้วทิ้งลูกไว้อย่างนี้อีกแล้วเร้อะ ยิ่งมีลูกน้อยๆอยู่ เจ้านี่เป็นคนที่เท่าไรล่ะเนี่ย..??!!"
         ท่านเทพมังกร กวักมือวูบ ร่างของทารกแรกเกิดก้อนโลหิตยังคงค้างอยู่ในลำคอ ฝ่ามือของเทพมังกรพลิกวูบ คราบคาวเหนียวเหนอะของทารกก็สลายออกไปหมดสิ้น มันอ้าปาก ส่งเสียงแผดร้องออกมาอีกครั้ง คราวนี้กังวานลั่นจนแก้วหูของท่านเทพมังกรสั่นระริก..!!
          "ตั้งใจจะให้มันช่วยงานสักหน่อย เจ้านี่ดันมีชีวิตแค่นับวันเวลาสองสามร้อยปีก็พอใจแล้วไม่ไหวๆ บุตรหลานตอนนี้ของมันกระสานซ่านเซ็นไปกี่กลุ่มแล้ว..?"
          "ย้อน..!!"
          ม่านอากาศเบื้องหน้าถูก กรีดเป็นวงกลม ไอปราณนูนออกมาภาพของม่อเทียนที่กำเนิดบุตรหลาน เชื้อสายออกมาเสียงของท่านเทพมังกรนับไปมา ก่อนจะยกร่างของทารกที่กลายเป็นกำพร้าเพียงชั่ววูบที่ตัวเองมาช้าไป ไอชีวิตเลือนหายไปจากร่างแล้ว แม้แต่ม่อเทียนกลับชาติมาเองก็ไม่มีทางช่วยเหลือแน่นอน..!
         "ตระกูลแค่ชั่วที่สองร้อยเองรึ..??"
         ฝ่ามือของท่านเทพมังกรเล่งเทียน หงายขึ้นร่างของทารกแรกเกิดยังไม่ลืมตาแต่เสียงร้องเงียบงันหายไปแล้ว ประกายตาที่มองทะลวงเข้าไปในร่าง รู้ว่าทารกน้อยนี่เป็นเชื้อสายของมันแน่นอนไม่ผิดแน่ๆ..?
         "เชื้อสายของร่างมารฟ้าผนึกเทวะนารีบิดาเป็นมนุษย์ มิน่ามันทั้งหยิ่งและร่างมีแต่ไอปราณพิษแห่งภพ เจ้าหนูอยู่ในสภาพภพเช่นนี้ไม่ได้ ไปกับข้าเถอะ ..!"
         "ฟุ่บ คว้างงงง..!!"
         ร่างของเทพมังกรเลือนจางหายไป พร้อมๆกับร่างที่เลือนหาย ร่างของมารดาที่ให้กำเนิดทารกน้อยก็กลายเป็นฝุ่นละเอียดปลิวละลายหายไปในอากาศเช่นกัน
         "หลับไปแค่ หกหมื่นกว่าปีเองรึนี่ หากไม่สังหรณ์ใจเรื่องหนึ่งก็คงยังไม่ตื่นแล้ว ว่าจะวานให้มันไปจัดการให้สักหน่อย หนอยดันตัดช่องน้อยลอดหายไปคนเดียวซะเจ้านี่ ทวดเจ้าไม่อยู่ก็เจ้านี่แหละจัดการแทนก็แล้วกัน สำเร็จแล้วข้าจะลำดับตระกูลให้ฟัง นะ เล้งซังป๋อ ใช้ชื่อนี้ไปก่อนแล้วกัน เจ้าหนูน้อย คงต้องไปหายายแม่มดนั่นแล้ว ลืมไปจริงๆลืมไปได้ยังไงกัน ภพวุ่นวายนั่น จะบ้าตาย..!!



               จะไล่อัพนิยายเก่าๆให้จบเป็นชุดๆไปนะครับเริ่มจากเรื่องนี้