ลำดับตอนที่ #87
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : เขาคือเธอใช่ไหม [Bleach Fiction] Ichigo x Ishida
จิ๊กโค้ดเพลง, ฟังเพลง คลิกโลด
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : mika [ IP : 58.9.82.207 ] | ||
เขาคือเธอใช่ไหม [Bleach Fiction]
Ichigo x Ishida
*****************************************
อาจารย์ครับ.....ความรักมันคืออะไรหรอครับ
ทำไม...คนอื่นที่มีมันถึงได้มีความสุขขนาดนั้น..
ทำไมเขาถึงยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ดีใจอย่างนั้นล่ะครับ..
อาจารย์...แล้วผมจะมีมันบ้างได้ไหมครับ....
อุริว....เมื่อใดที่เจ้าพบใครคนหนึ่ง...
ใครที่ทำให้เจ้าอบอุ่นแม้อากาศจะหนาวเย็นสักเพียงใด
ใครที่ทำให้หัวใจของเจ้าเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
ใครที่มักจะกุมมือของเจ้าไว้เสมอ
ใครที่โอบกอดเจ้าไว้จนความรู้สึกนั้นล้นเอ่อ
ใครที่บอกเจ้าว่า รัก ...พร้อมมอบจูบแสนหวานนั้นมา
เจ้าก็จะพบกับความรัก...
"อา...จารย์..." ร่างบางครางเสียงแผ่วเบา ฝันที่เพิ่งจะสัมผัสไป ยังอบอุ่นเหมือนเดิม...
แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานซักเท่าไหร่...
"อ่ะ...แย่ล่ะ" เสียงอุทานดังขึ้นทันทีที่ดวงตาเรียวคู่สวยเหลือบไปเห็นนาฬิกาสีเงินบนหัวเตียง
เนื่องจากร่างบางนึกได้ว่ามีนัด..นัดสำคัญกับคนที่สำคัญของตน
ขาเรียวรีบก้าวลงจากเตียง ..มองตัวเองที่หน้ากระจกขนาดกลาง สำรวจเครื่องแต่งกายของตน
แล้วรีบก้าวออกจากบ้านไป
****************
*************
*********
******
***
*
ร่างบางนั่งพักหายใจ ดวงตาคู่สวยปิดลงเสียงลมหายใจเข้าออกถี่รัว เช่นเดียวกับหัวใจ
"เฮ้อ..."
พอสภาพร่างกายกลับเป็นปกติ..อุริวก็ถอนหายใจยาว นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ....
นึกไปถึงเมื่อวาน ถ้าร่างสูงไม่บอกว่า
-นี่..อิชิดะ..ออกมาซื้อของขวัญวันเกิดยูสึเป็นเพื่อนหน่อย ฉันว่านายน่าจะพอรู้ว่ายูสึชอบอะไร-
ไม่อย่างนั้นละก็ในวันที่หิมะตกแบบนี้เขาไม่ออกมาหรอก ไม่มานั่งหอบอยู่ตรงม้านั่งยาวที่สวยสาธารณะด้วย
ให้ตายเถอะ..คุโรซากิ นายเป็นพี่น้องกันยังไงนะ ถึงได้ให้คนอื่นมาเลือกของขวัญให้น้องของตัวเองแบบนี้
แถมนี่ตัวเขาก็มาก่อนเวลาตั้งสิบนาที...
ร่างบางคิดอย่างสงสัย..ถึงจะรู้นิสัยของร่างสูงดีอยู่หรอก ว่าไม่ค่อยรู้เรื่องผู้หญิง
แต่ก็ไม่เห็นต้องชวนเขาที่เป็นผู้ชายมาด้วยกันเลยนี่นา...ถ้าจะชวนละก็
คุณคุจิกิ หรือ ไม่ก็ คุณโอริฮิเมะก็ได้นี่นา...
เอ่ะ..
มือบางกุมที่อก..
ทำไมถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้นะ..นี่เขาเป็นอะไรไป..
.....ไม่พอใจอย่างนั้นหรอ..เขา...
.................หึง.......................
เขาคงหึงถ้าหากร่างสูงในเวลานี้มากับคนอื่น...
"อิชิดะ...!!"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคย เรียกร่างบางให้สะดุ้งก่อนจะหลุดออกมาจากความคิดเมื่อครู่
หันไปเห็นร่างสูงที่วิ่งมาในสภาพเดียวกันกับตนเมื่อ 20 นาทีก่อน
"โทษที..รอนาน..แฮก...รึเปล่า?"
ร่างบางนึกขำ แรงจะพูดแทบจะไม่มี ยังอุตส่าห์ถามเขาอีก
"มารอตั้งนาน"
อุริวมุ่ยหน้าหลังจากพูดจบ ก็เขารอนานจริงๆนี่นา....
อิจิโกะหน้าเหวอ เขาอุตส่าห์รีบมาแทบตาย รู้งี้มาก่อนซักครึ่งชั่วโมงก็ดี
"ก็ขอโทษไงเล่า..ใครใช้ให้นายมาก่อนตั้งสิบนาทีล่ะฮะ!"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะขยี้เรือนผมนุ่มสีดำไปมา
"นี่..หยุดนะ! คุโรซากิก็มาช้าตั้ง สิบนาทีนั่นแหละ"
"คร๊าบบๆๆ ผมขอโทษคร๊าบบเจ้าหญิง"
มือหนาหยุดขยี้หัวตามคำสั่ง ก่อนจะคลุมเสื้อสีขาวที่หยิบมาเผื่อให้ร่างบาง
"หนาวอย่างนี้ยังไม่ดูแลตัวเองอีก..."
ดุเล็กน้อย พลางกุมมือร่างบางให้ลุกขึ้นยืน
อุริวแก้มขึ้นสีบางๆ ไม่รู้ว่าร่างสูงจะหยิบมาเผื่อ ทั้งๆที่เขายังไม่นึกถึงเลย
"ไปกันเถอะ.."
ร่างบางชวน..มือหนาที่กุมอยู่กระตุกเล็กน้อย เพราะมัวแต่จ้องร่างข้างกายที่เข้าได้ดีกับชุดสีขาวนี่เหลือเกิน
หิมะ...เสื้อโค้ต....และผิวกายของร่างบาง มันช่างขาว...ขาวสะอาด..บริสุทธิ์ซะจริงๆ
"อืม.."
ร่างสูงตอบก่อนที่ทั้งสองจะก้าวออกจากสวนสาธารณะ
ทั้งที่หิมะตก แต่ตัวเขากลับไม่รู้สึกว่ามันหนาวเลยสักนิด..อบอุ่นเหลือเกิน..
ร่างสูงข้างกายของเขา คนที่กุมมือเขาอยู่ตอนนี้ จะใช่ความรักมั้ยนะ?
...ถ้าไม่ใช่ ความรักที่ว่านั่น อยู่ที่ไหนกันล่ะครับ อาจารย์..
ฉันคนหาใครสักคนที่ฉันฝัน และใครคนนั้นเขามีจริงไหม
ฉันไม่รู้ว่าจะเจอเขาที่ไหน..ที่ผ่านมาก็เจอคนไม่จริงใจ ให้ใจดวงนี้ที่มีต้องบอบช้ำ
******************
*************
*********
"ไอ้นี่เป็นไง..??"
ร่างสูงหันมาถามอุริวพร้อมกับยกพวงกุญแจลายกระโหลกสีดำให้ดู
"จะบ้ารึไง คุโรซากิ นั่นมันรสนิยมของนายนะ อย่าเอามารวมกันสิ"
ร่างบางแหวใส่ในความคิดบ้าๆของอิจิโกะ ก่อนจะเลื่อนมือบางมาหยิบของบางอย่าง
"อันนี้น่ารักจัง.."
อุริวยิ้มบางๆ ถ้ายูสึได้รับสิ่งนี้คงจะต้องยิ้มออกมาอย่างแน่นอน
อิจิโกะหน้าแดง เนื่องจากร่างบางข้างกายเขาตอนที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าช่างน่ารักเหลือเกิน
"เอาอันนี้ล่ะกันนะ"
ร่างบางหันมาขอความเห็น กับกิ๊ฟติดผมลายดอกไม้เล็กๆสีชมพู
"เอ...ฉันก็ว่าน่ารักดี..แต่.."
อิจิโกะทำท่าครุ่นคิด
"อะไรหรอ"
"นายลองติดให้ดูก่อนดิ จะได้รู้ว่าเหมาะหรือเปล่า"
โพล่งออกมาตามใจปากของตน โดยไม่ทันคิดว่าร่างบางจะทำหน้าอย่างไร
"บะ..บ้ารีไง คุโรซากิ ผมเป็นผู้ชายนะ!! จะให้ติดกิ๊ฟแบบนี้ได้ไง "
"ไม่เห็นเป็นไร จะผู้ชายผู้หญิง แค่นายเป็นคนติดก็พอแล้วนี่.."
ทันทีที่ร่างสูงโพล่งออกมาอีกครั้ง แก้มใสของร่างบางแดงระเรื่อ อะ..ไอ้หัวส้มบ้านี่...
"งั้นจ่ายเงินเถอะ.."
อุริวยื่นของให้ก่อนจะเบือนหน้าที่แดงก่ำไปทางอื่น
เจ้าหัวส้มที่เพิ่งโดนด่าในใจยิ้มกริ่มก่อนจะหยิบกิ๊ฟอีกอันแต่คนละสีไปจ่ายด้วย
ในขณะนั้น..ร่างบางหัวใจเต้นรัว แค่คำพูดคำเดียวก็ทำให้เขารู้สึกดีใจมากมายเหลือเกิน..เขาเป็นอะไรเนี่ย
..........หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว..............
******************
*************
*********
"เฮ้...อิชิด่าาาา "
"อะไรเล่า คุโรซากิ!"
"นายโกรธที่ฉันพูดเมื่อกี้รึเปล่าน่ะ"
"ผมไม่ได้โกรธ"
"งั้นก็แปลว่านายเขินน่ะสิ?"
"เอ่ะ"
ร่างบางหยุดเดินแทบจะทันที เมื่อคำพูดร่างสูงเมื่อสักครู่ทิ่มเข้าไปในอก
"เขินใช่มั้ยล่ะ"
รอยิ้มแสนกวนประดับขึ้นบนใบหน้าของคนรู้ทัน
"ขะ..ใครเขินกัน!!! นาย...อ่ะ"
ก่อนที่จะได้โวยวายไปมากกว่านั้น อิจิโกะก็ดึงร่างบางเข้าสู่อก
ขี้โวยวายจริงๆร่างในอ้อมกอดเขา ชอบทำเรื่องเล็กน้อยให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้
"เดี๋ยวจะทำให้เขินมากกว่านี้เลย ยอมรับมาซะดีๆ"
กระซิบเบาๆข้างหู เรียกให้เลือดไหลมารวมอยู่ตรงแก้มใสทันที
"คุโรซา..กิ...บ้า ปล่อยนะ.."
เบือนหน้าไปอีกทาง ไอ้บ้านี่จะกอดเขาไปถึงไหนกัน นี่มันกลางห้างเลยนะ!!!
"ยอมรับก่อนสิ ว่าเขินน่ะ"
อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้น ในเวลาแบบนี้ทำไมไม่รู้จักอายบ้างนะ คุโรซากิ
ทุกสายตาในห้างเริ่มหันมามองทั้งสอง
ฉันกล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกทีที่อยู่ใกล้ๆ เธอ ฉันก็ได้แต่หวังไป...
"คุ..คุโรซากิ..ปล่อยนะ...คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"
"ก็ช่างสิ ใครมองก็ช่าง แต่ตอนนี้..."
อิจิโกะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หวังจะทำให้ร่างตรงหน้าเขินยิ่งกว่าเดิมซะหน่อย
"ก็..ก็ได้..!! ผมเขิน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ คุโรซากิ"
ร่างบางหลับตาปี๋ รู้สึกอายในสิ่งที่ตนพูดออกไปซะจริง
เสียงหัวเราะในลำคอเรียกให้คนหลับตาปี๋หน้าแดงกว่าเดิม
"เอ้า..ไปกัน..."
ว่าแล้วไม่รอคำตอบ อิจิโกะก็คว้ามือบางมากุมไว้แล้วเดินออกจากห้างทันที
อุริวสับสน
อาจารย์ครับ..ผมไม่รู้จริงๆ คนคนนี้จะใช่ความรักไหม ผมกลัว..ถ้าเกิดว่าไม่ใช่แล้วสิ่งที่เขาทำมันคืออะไร..
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม ..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
"เป็นอะไรฮะ..เห็นเหม่อมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ไม่สบาย??"
มือหนาสัมผัสที่แก้มใสและเคลื่อนไปบนหน้าผากมน..
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไรฮะ"
ร่างบางส่ายหัวเป็นการตอบ
"งั้นเราไปเดินเล่นซักหน่อยมั้ย ไหนๆก็ออกจากบ้านทั้งที"
ร่างสูงเกาหัวแก้เขิน จริงๆแล้วเขาอยากพาร่างบางมาทำอย่างหลังมากกว่า
ไอ้ซื้อของขวัญน่ะ เป็นข้ออ้าง เพราะว่า ถึงแม้จะเป็นวันหยุด เขาก็ยังอยากเห็นหน้าร่างบางนี่นา
อยากจูงมือ
อยากลูบหัว
อยากกอด
"กะ..ก็ได้"
พูดเสียงเบาเป็นเชิงอนุญาต
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม...คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
อิจิโกะยิ้มกริ่ม ปกติร่างบางจะโวยวายเสียงดัง พอเงียบแล้วก็น่ารักไปอีกแบบ
แถมแก้มแดงเรื่อนั่น มันยังมาจากฝีมือเขาทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะอากาศแต่อย่างใด
"เอ่...หรือว่าเจ้าหญิงเหนื่อยกันนะ"
อุริวตาโต เมื่อถูกยกจนตัวลอยขึ้นจากพื้น
"คุ..คุโรซากิ!!!?"
"ตัวเบาหวิวเลย นายกินข้าวบ้างรึเปล่าเนี่ย"
"ปล่อยผมลงนะ !! คุ..."
"ไม่ปล่อย"
"เอ่ะ"
"ไม่ปล่อยไปไหนทั้งนั้น"
แววตาจริงจังนั่นไม่ได้เห็นมานานแค่ไหนแล้วนะ..
"คุโรซากิ..."
ฉันแค่ขอมีสักคนให้คิดถึง มองตาให้ซึ้งให้ฉันอุ่นใจ
ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องทนนอนเดียวดาย
"เฮ้อ...ฉันเป็นห่วงนะ..ขอฉันอุ้มเถอะ"
ให้ฉันรู้ว่าฉันนั้นยังมีใคร ที่คอยห่วงใยสักคนก็พอแล้ว
ร่างบางหน้าแดงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน
วันนี้ร่างสูงแปลกไปกว่าทุกที..
........หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว.......
ฉันกล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกทีที่อยู่ใกล้ๆ เธอ ฉันก็ได้แต่หวังไป
คนในอ้อมกอดขยับกายเข้ามาใกล้ทีละนิด อิจิโกะรู้ได้ทันทีว่าร่างบางของเขาอนุญาตแล้ว
ขาทั้งสองข้างรีบก้าวไปจุดหมายในทันที...จุดหมายที่เขาคิดทั้งคืน ว่าจะเป็นที่ไหน...
******************
*************
*********
ณ สวนสาธารณะ ที่ๆเขาสู้ร่วมกับร่างบางเป็นครั้งแรก
ไม่เคยลืม..ไม่เคยเลย...ก่อนกลับบ้านเขามักจะแวะที่นี่เสมอ
"นายจำที่นี่ได้ไหม?"
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
อุริวมองสำรวจ..ก่อนจะพยักหน้าตอบ
ณ สวนสาธารณะ ที่ๆเขาสู้ร่วมกับร่างสูงเป็นครั้งแรก
ไม่เคยลืม..ไม่เคยเลย...ก่อนมาโรงเรียนเขามักจะแวะที่นี่เสมอ
"ฉันชอบที่นี่..ที่ๆฉันหลงรักนาย"
เหมือนทั้งโลกหยุดเอาเสียดื้อๆคำพูดที่เขาต้องการได้ยินดังก้องในหู
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
อาจารย์ครับ...เขาคนนี้ จะใช่หรือเปล่าครับ...
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
"....ผม..."
ร่างสูงกระชับอ้อมกอด
"ผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน"
ร่างสูงค่อยๆปล่อยร่างบางลง
มือหนาหยิบของที่เพิ่งซื้อออกจากกระเป๋า...
ก่อนจะค่อยๆบรรจงติดมันที่เรือนผมสีสวย
"เข้ากับนายดีนะ"
ร่างบางหันหน้าหนี มีผู้ชายที่ไหนกันที่เขา ติดกิ๊ฟแล้วเข้ากับมัน...
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
"ฉันรักนายนะ อุริว.."
ทันทีที่พูดจบเหมือนลมหายใจหยุดไป ความหนาวเย็นของอากาศไม่มีผลต่อคนสองคนท่ามกลางหิมะเลย
ริมฝีปากเย็นเฉียบประกบกัน อา...อุ่นเหลือเกิน
ทั้งตัว
และหัวใจ
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
....ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
อาจารย์ครับ...ผมเจอแล้วล่ะครับ...
คนที่ทำให้ผมอบอุ่นแม้อากาศจะหนาวเย็นสักเพียงใด
คนที่ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะ
คนที่มักจะกุมมือของผมไว้เสมอ
คนที่โอบกอดผมไว้จนความรู้สึกนั้นล้นเอ่อ
คนที่บอกผมว่า รัก ...พร้อมมอบจูบแสนหวานนั้นมา
"ผม..ก็รักอิจิโกะเหมือนกัน"
END
*******************************
Quency archer love you
อร๊าย ตายแล้ว นี่ฉันก็แต่งแนว หวานแหววกับเขาได้เหมือนกันหรอเนี่ย
กรี๊ดดดด หวานมากเลยจ่ะ
อร๊ายยยย
โกะดะ forever
อิจริว = Is real
Ichigo x Ishida
*****************************************
อาจารย์ครับ.....ความรักมันคืออะไรหรอครับ
ทำไม...คนอื่นที่มีมันถึงได้มีความสุขขนาดนั้น..
ทำไมเขาถึงยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ดีใจอย่างนั้นล่ะครับ..
อาจารย์...แล้วผมจะมีมันบ้างได้ไหมครับ....
อุริว....เมื่อใดที่เจ้าพบใครคนหนึ่ง...
ใครที่ทำให้เจ้าอบอุ่นแม้อากาศจะหนาวเย็นสักเพียงใด
ใครที่ทำให้หัวใจของเจ้าเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
ใครที่มักจะกุมมือของเจ้าไว้เสมอ
ใครที่โอบกอดเจ้าไว้จนความรู้สึกนั้นล้นเอ่อ
ใครที่บอกเจ้าว่า รัก ...พร้อมมอบจูบแสนหวานนั้นมา
เจ้าก็จะพบกับความรัก...
"อา...จารย์..." ร่างบางครางเสียงแผ่วเบา ฝันที่เพิ่งจะสัมผัสไป ยังอบอุ่นเหมือนเดิม...
แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานซักเท่าไหร่...
"อ่ะ...แย่ล่ะ" เสียงอุทานดังขึ้นทันทีที่ดวงตาเรียวคู่สวยเหลือบไปเห็นนาฬิกาสีเงินบนหัวเตียง
เนื่องจากร่างบางนึกได้ว่ามีนัด..นัดสำคัญกับคนที่สำคัญของตน
ขาเรียวรีบก้าวลงจากเตียง ..มองตัวเองที่หน้ากระจกขนาดกลาง สำรวจเครื่องแต่งกายของตน
แล้วรีบก้าวออกจากบ้านไป
****************
*************
*********
******
***
*
ร่างบางนั่งพักหายใจ ดวงตาคู่สวยปิดลงเสียงลมหายใจเข้าออกถี่รัว เช่นเดียวกับหัวใจ
"เฮ้อ..."
พอสภาพร่างกายกลับเป็นปกติ..อุริวก็ถอนหายใจยาว นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ....
นึกไปถึงเมื่อวาน ถ้าร่างสูงไม่บอกว่า
-นี่..อิชิดะ..ออกมาซื้อของขวัญวันเกิดยูสึเป็นเพื่อนหน่อย ฉันว่านายน่าจะพอรู้ว่ายูสึชอบอะไร-
ไม่อย่างนั้นละก็ในวันที่หิมะตกแบบนี้เขาไม่ออกมาหรอก ไม่มานั่งหอบอยู่ตรงม้านั่งยาวที่สวยสาธารณะด้วย
ให้ตายเถอะ..คุโรซากิ นายเป็นพี่น้องกันยังไงนะ ถึงได้ให้คนอื่นมาเลือกของขวัญให้น้องของตัวเองแบบนี้
แถมนี่ตัวเขาก็มาก่อนเวลาตั้งสิบนาที...
ร่างบางคิดอย่างสงสัย..ถึงจะรู้นิสัยของร่างสูงดีอยู่หรอก ว่าไม่ค่อยรู้เรื่องผู้หญิง
แต่ก็ไม่เห็นต้องชวนเขาที่เป็นผู้ชายมาด้วยกันเลยนี่นา...ถ้าจะชวนละก็
คุณคุจิกิ หรือ ไม่ก็ คุณโอริฮิเมะก็ได้นี่นา...
เอ่ะ..
มือบางกุมที่อก..
ทำไมถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้นะ..นี่เขาเป็นอะไรไป..
.....ไม่พอใจอย่างนั้นหรอ..เขา...
.................หึง.......................
เขาคงหึงถ้าหากร่างสูงในเวลานี้มากับคนอื่น...
"อิชิดะ...!!"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคย เรียกร่างบางให้สะดุ้งก่อนจะหลุดออกมาจากความคิดเมื่อครู่
หันไปเห็นร่างสูงที่วิ่งมาในสภาพเดียวกันกับตนเมื่อ 20 นาทีก่อน
"โทษที..รอนาน..แฮก...รึเปล่า?"
ร่างบางนึกขำ แรงจะพูดแทบจะไม่มี ยังอุตส่าห์ถามเขาอีก
"มารอตั้งนาน"
อุริวมุ่ยหน้าหลังจากพูดจบ ก็เขารอนานจริงๆนี่นา....
อิจิโกะหน้าเหวอ เขาอุตส่าห์รีบมาแทบตาย รู้งี้มาก่อนซักครึ่งชั่วโมงก็ดี
"ก็ขอโทษไงเล่า..ใครใช้ให้นายมาก่อนตั้งสิบนาทีล่ะฮะ!"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะขยี้เรือนผมนุ่มสีดำไปมา
"นี่..หยุดนะ! คุโรซากิก็มาช้าตั้ง สิบนาทีนั่นแหละ"
"คร๊าบบๆๆ ผมขอโทษคร๊าบบเจ้าหญิง"
มือหนาหยุดขยี้หัวตามคำสั่ง ก่อนจะคลุมเสื้อสีขาวที่หยิบมาเผื่อให้ร่างบาง
"หนาวอย่างนี้ยังไม่ดูแลตัวเองอีก..."
ดุเล็กน้อย พลางกุมมือร่างบางให้ลุกขึ้นยืน
อุริวแก้มขึ้นสีบางๆ ไม่รู้ว่าร่างสูงจะหยิบมาเผื่อ ทั้งๆที่เขายังไม่นึกถึงเลย
"ไปกันเถอะ.."
ร่างบางชวน..มือหนาที่กุมอยู่กระตุกเล็กน้อย เพราะมัวแต่จ้องร่างข้างกายที่เข้าได้ดีกับชุดสีขาวนี่เหลือเกิน
หิมะ...เสื้อโค้ต....และผิวกายของร่างบาง มันช่างขาว...ขาวสะอาด..บริสุทธิ์ซะจริงๆ
"อืม.."
ร่างสูงตอบก่อนที่ทั้งสองจะก้าวออกจากสวนสาธารณะ
ทั้งที่หิมะตก แต่ตัวเขากลับไม่รู้สึกว่ามันหนาวเลยสักนิด..อบอุ่นเหลือเกิน..
ร่างสูงข้างกายของเขา คนที่กุมมือเขาอยู่ตอนนี้ จะใช่ความรักมั้ยนะ?
...ถ้าไม่ใช่ ความรักที่ว่านั่น อยู่ที่ไหนกันล่ะครับ อาจารย์..
ฉันคนหาใครสักคนที่ฉันฝัน และใครคนนั้นเขามีจริงไหม
ฉันไม่รู้ว่าจะเจอเขาที่ไหน..ที่ผ่านมาก็เจอคนไม่จริงใจ ให้ใจดวงนี้ที่มีต้องบอบช้ำ
******************
*************
*********
"ไอ้นี่เป็นไง..??"
ร่างสูงหันมาถามอุริวพร้อมกับยกพวงกุญแจลายกระโหลกสีดำให้ดู
"จะบ้ารึไง คุโรซากิ นั่นมันรสนิยมของนายนะ อย่าเอามารวมกันสิ"
ร่างบางแหวใส่ในความคิดบ้าๆของอิจิโกะ ก่อนจะเลื่อนมือบางมาหยิบของบางอย่าง
"อันนี้น่ารักจัง.."
อุริวยิ้มบางๆ ถ้ายูสึได้รับสิ่งนี้คงจะต้องยิ้มออกมาอย่างแน่นอน
อิจิโกะหน้าแดง เนื่องจากร่างบางข้างกายเขาตอนที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าช่างน่ารักเหลือเกิน
"เอาอันนี้ล่ะกันนะ"
ร่างบางหันมาขอความเห็น กับกิ๊ฟติดผมลายดอกไม้เล็กๆสีชมพู
"เอ...ฉันก็ว่าน่ารักดี..แต่.."
อิจิโกะทำท่าครุ่นคิด
"อะไรหรอ"
"นายลองติดให้ดูก่อนดิ จะได้รู้ว่าเหมาะหรือเปล่า"
โพล่งออกมาตามใจปากของตน โดยไม่ทันคิดว่าร่างบางจะทำหน้าอย่างไร
"บะ..บ้ารีไง คุโรซากิ ผมเป็นผู้ชายนะ!! จะให้ติดกิ๊ฟแบบนี้ได้ไง "
"ไม่เห็นเป็นไร จะผู้ชายผู้หญิง แค่นายเป็นคนติดก็พอแล้วนี่.."
ทันทีที่ร่างสูงโพล่งออกมาอีกครั้ง แก้มใสของร่างบางแดงระเรื่อ อะ..ไอ้หัวส้มบ้านี่...
"งั้นจ่ายเงินเถอะ.."
อุริวยื่นของให้ก่อนจะเบือนหน้าที่แดงก่ำไปทางอื่น
เจ้าหัวส้มที่เพิ่งโดนด่าในใจยิ้มกริ่มก่อนจะหยิบกิ๊ฟอีกอันแต่คนละสีไปจ่ายด้วย
ในขณะนั้น..ร่างบางหัวใจเต้นรัว แค่คำพูดคำเดียวก็ทำให้เขารู้สึกดีใจมากมายเหลือเกิน..เขาเป็นอะไรเนี่ย
..........หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว..............
******************
*************
*********
"เฮ้...อิชิด่าาาา "
"อะไรเล่า คุโรซากิ!"
"นายโกรธที่ฉันพูดเมื่อกี้รึเปล่าน่ะ"
"ผมไม่ได้โกรธ"
"งั้นก็แปลว่านายเขินน่ะสิ?"
"เอ่ะ"
ร่างบางหยุดเดินแทบจะทันที เมื่อคำพูดร่างสูงเมื่อสักครู่ทิ่มเข้าไปในอก
"เขินใช่มั้ยล่ะ"
รอยิ้มแสนกวนประดับขึ้นบนใบหน้าของคนรู้ทัน
"ขะ..ใครเขินกัน!!! นาย...อ่ะ"
ก่อนที่จะได้โวยวายไปมากกว่านั้น อิจิโกะก็ดึงร่างบางเข้าสู่อก
ขี้โวยวายจริงๆร่างในอ้อมกอดเขา ชอบทำเรื่องเล็กน้อยให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้
"เดี๋ยวจะทำให้เขินมากกว่านี้เลย ยอมรับมาซะดีๆ"
กระซิบเบาๆข้างหู เรียกให้เลือดไหลมารวมอยู่ตรงแก้มใสทันที
"คุโรซา..กิ...บ้า ปล่อยนะ.."
เบือนหน้าไปอีกทาง ไอ้บ้านี่จะกอดเขาไปถึงไหนกัน นี่มันกลางห้างเลยนะ!!!
"ยอมรับก่อนสิ ว่าเขินน่ะ"
อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้น ในเวลาแบบนี้ทำไมไม่รู้จักอายบ้างนะ คุโรซากิ
ทุกสายตาในห้างเริ่มหันมามองทั้งสอง
ฉันกล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกทีที่อยู่ใกล้ๆ เธอ ฉันก็ได้แต่หวังไป...
"คุ..คุโรซากิ..ปล่อยนะ...คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"
"ก็ช่างสิ ใครมองก็ช่าง แต่ตอนนี้..."
อิจิโกะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หวังจะทำให้ร่างตรงหน้าเขินยิ่งกว่าเดิมซะหน่อย
"ก็..ก็ได้..!! ผมเขิน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ คุโรซากิ"
ร่างบางหลับตาปี๋ รู้สึกอายในสิ่งที่ตนพูดออกไปซะจริง
เสียงหัวเราะในลำคอเรียกให้คนหลับตาปี๋หน้าแดงกว่าเดิม
"เอ้า..ไปกัน..."
ว่าแล้วไม่รอคำตอบ อิจิโกะก็คว้ามือบางมากุมไว้แล้วเดินออกจากห้างทันที
อุริวสับสน
อาจารย์ครับ..ผมไม่รู้จริงๆ คนคนนี้จะใช่ความรักไหม ผมกลัว..ถ้าเกิดว่าไม่ใช่แล้วสิ่งที่เขาทำมันคืออะไร..
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม ..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
"เป็นอะไรฮะ..เห็นเหม่อมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ไม่สบาย??"
มือหนาสัมผัสที่แก้มใสและเคลื่อนไปบนหน้าผากมน..
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไรฮะ"
ร่างบางส่ายหัวเป็นการตอบ
"งั้นเราไปเดินเล่นซักหน่อยมั้ย ไหนๆก็ออกจากบ้านทั้งที"
ร่างสูงเกาหัวแก้เขิน จริงๆแล้วเขาอยากพาร่างบางมาทำอย่างหลังมากกว่า
ไอ้ซื้อของขวัญน่ะ เป็นข้ออ้าง เพราะว่า ถึงแม้จะเป็นวันหยุด เขาก็ยังอยากเห็นหน้าร่างบางนี่นา
อยากจูงมือ
อยากลูบหัว
อยากกอด
"กะ..ก็ได้"
พูดเสียงเบาเป็นเชิงอนุญาต
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม...คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
อิจิโกะยิ้มกริ่ม ปกติร่างบางจะโวยวายเสียงดัง พอเงียบแล้วก็น่ารักไปอีกแบบ
แถมแก้มแดงเรื่อนั่น มันยังมาจากฝีมือเขาทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะอากาศแต่อย่างใด
"เอ่...หรือว่าเจ้าหญิงเหนื่อยกันนะ"
อุริวตาโต เมื่อถูกยกจนตัวลอยขึ้นจากพื้น
"คุ..คุโรซากิ!!!?"
"ตัวเบาหวิวเลย นายกินข้าวบ้างรึเปล่าเนี่ย"
"ปล่อยผมลงนะ !! คุ..."
"ไม่ปล่อย"
"เอ่ะ"
"ไม่ปล่อยไปไหนทั้งนั้น"
แววตาจริงจังนั่นไม่ได้เห็นมานานแค่ไหนแล้วนะ..
"คุโรซากิ..."
ฉันแค่ขอมีสักคนให้คิดถึง มองตาให้ซึ้งให้ฉันอุ่นใจ
ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องทนนอนเดียวดาย
"เฮ้อ...ฉันเป็นห่วงนะ..ขอฉันอุ้มเถอะ"
ให้ฉันรู้ว่าฉันนั้นยังมีใคร ที่คอยห่วงใยสักคนก็พอแล้ว
ร่างบางหน้าแดงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน
วันนี้ร่างสูงแปลกไปกว่าทุกที..
........หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว.......
ฉันกล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกทีที่อยู่ใกล้ๆ เธอ ฉันก็ได้แต่หวังไป
คนในอ้อมกอดขยับกายเข้ามาใกล้ทีละนิด อิจิโกะรู้ได้ทันทีว่าร่างบางของเขาอนุญาตแล้ว
ขาทั้งสองข้างรีบก้าวไปจุดหมายในทันที...จุดหมายที่เขาคิดทั้งคืน ว่าจะเป็นที่ไหน...
******************
*************
*********
ณ สวนสาธารณะ ที่ๆเขาสู้ร่วมกับร่างบางเป็นครั้งแรก
ไม่เคยลืม..ไม่เคยเลย...ก่อนกลับบ้านเขามักจะแวะที่นี่เสมอ
"นายจำที่นี่ได้ไหม?"
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
อุริวมองสำรวจ..ก่อนจะพยักหน้าตอบ
ณ สวนสาธารณะ ที่ๆเขาสู้ร่วมกับร่างสูงเป็นครั้งแรก
ไม่เคยลืม..ไม่เคยเลย...ก่อนมาโรงเรียนเขามักจะแวะที่นี่เสมอ
"ฉันชอบที่นี่..ที่ๆฉันหลงรักนาย"
เหมือนทั้งโลกหยุดเอาเสียดื้อๆคำพูดที่เขาต้องการได้ยินดังก้องในหู
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
อาจารย์ครับ...เขาคนนี้ จะใช่หรือเปล่าครับ...
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
"....ผม..."
ร่างสูงกระชับอ้อมกอด
"ผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน"
ร่างสูงค่อยๆปล่อยร่างบางลง
มือหนาหยิบของที่เพิ่งซื้อออกจากกระเป๋า...
ก่อนจะค่อยๆบรรจงติดมันที่เรือนผมสีสวย
"เข้ากับนายดีนะ"
ร่างบางหันหน้าหนี มีผู้ชายที่ไหนกันที่เขา ติดกิ๊ฟแล้วเข้ากับมัน...
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คนที่รักฉันทั้งใจ และไม่ทำให้เสียใจ
"ฉันรักนายนะ อุริว.."
ทันทีที่พูดจบเหมือนลมหายใจหยุดไป ความหนาวเย็นของอากาศไม่มีผลต่อคนสองคนท่ามกลางหิมะเลย
ริมฝีปากเย็นเฉียบประกบกัน อา...อุ่นเหลือเกิน
ทั้งตัว
และหัวใจ
เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม..คือใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
....ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆ ที่แล้วมา
อาจารย์ครับ...ผมเจอแล้วล่ะครับ...
คนที่ทำให้ผมอบอุ่นแม้อากาศจะหนาวเย็นสักเพียงใด
คนที่ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะ
คนที่มักจะกุมมือของผมไว้เสมอ
คนที่โอบกอดผมไว้จนความรู้สึกนั้นล้นเอ่อ
คนที่บอกผมว่า รัก ...พร้อมมอบจูบแสนหวานนั้นมา
"ผม..ก็รักอิจิโกะเหมือนกัน"
END
*******************************
Quency archer love you
อร๊าย ตายแล้ว นี่ฉันก็แต่งแนว หวานแหววกับเขาได้เหมือนกันหรอเนี่ย
กรี๊ดดดด หวานมากเลยจ่ะ
อร๊ายยยย
โกะดะ forever
อิจริว = Is real
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น