บทละครสั้นเรื่อง “รอยร้ากร๊าก...รอยบาป”

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

บทละครสั้นเรื่องรอยร้ากร๊าก...รอยบาปนี้เป็นการล้อเลียนหนังที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆรู้จักกันดี

โดยเป็นเรื่องราวฮาๆ ที่ข้าพเจ้าใช้แสดงที่โรงเรียนตอนม.6

พอตอนนี้จบม.6แล้ว มานั่งอ่านเพลินๆขำๆ

ก็เลยอยากเอามาลงในเด็กดี ให้อ่านกันขำๆสบายๆคลายเครียดนะจ๊ะ

^___________^

เนื้อเรื่อง

บทละครสั้นเรื่อง “รอยร้ากร๊าก...รอยบาป”

บทประพันธ์โดย KaFair_y

 

ณ. เรือนเจ้าพระยาสะมะชายะ

                ยามฟ้าสางตะวันสาดแสงส่อง เจ้าพระยามะมะชายะผู้มากด้วยบริวารและยศถาบรรดาศักดิ์เดินอาดๆมานั่งเก้าอี้ โดยมีเมียเล็กเมียน้อยติดสอยห้อยตามอยู่ไม่ห่าง

                    ทองม้วน  : จะรับชาหรือกาแฟดีคะ ท่านเจ้าคุณ

                    อวบอิ่ม      : ไม่นะค้า~~ ดื่มนมดีกว่า เชื่ออวบอิ่มสิคะ

                    ทองม้วน : แหวะ! นมเน่าอย่างเอ็ง ท่านเจ้าคุณไม่เอาหรอก

                    อวบอิ่ม     : อะไรยะ นมชั้นผ่านการฆ่าเชื้อสามารถเก็บไว้ได้นานโดยไม่เน่าเสียเลยนะยะ!!

                    ทองม้วน : แล้วไง! ชากาแฟดีกว่าย่ะ แบบซีรีย์เกาหลีcoffee prince น่ะรู้จักมั้ย!!

                ระหว่างที่สองศรีเมียน้อยกำลังทะเลาะแย่งกันเอาอกเอาใจเจ้าพระยาสะมะชายะ สายจาผู้ถูกยื้อแย่งกลับหาสนใจไม่ สายตาเจ้าเล่ห์บนหน้าหม้อๆจ้องมองเพียงแต่‘จวนจะเน่า’เมียน้อยอีกคน ทำเอาสองสาวหยุดทะเลาะหันมองตามด้วยสายตาอาฆาตแค้น

                    เจ้าพระยา: จวนมานั่งนี่สิ >.,<

                    ทองม้วน   : การี๊ด!!! ท่านเจ้าคุณคะ นังจวนมันมีดีกว่าทองม้วนตรงไหนค้า~~!!

                    อวบอิ่ม      : นั่นสิค้า มันมีดีตรงไหน ปากห้อยๆงี้ หน้างี้ ผมงี้ รวมๆแล้วดูแย่กว่ากับศพอีก แย่ได้อี๊ก!!

(ห้อยระย้าเดินเข้ามา)

                    ห้อยระย้า: หยุด!!  นี่พวกเจ้าไม่มีอะไรจะทำกันแล้วรึ ถึงได้ส่งเสียงเอะอะดังลั่นเรือนเช่นนี้

                    อวบอิ่ม    : ปะ..เปล่าเจ้าค่ะ นะ..นังจวนค่ะๆ          

                    ทองม้วน : นะ..นังจวนมันอ่อยท่านเจ้าคุณจนหลงหัวปักหัวปำหน้าเหลี่ยมไปแล้วค่ะ

                    ห้อยระย้า: ...จวน

(จวนถลาไปหาระย้า)

                    จวนจะเน่า: จะ..จวนเปล่านะคะ จวนไม่ได้ทำจริงๆค่ะคุณผู้หญิง ฮือๆโฮๆ

                    ห้อยระย้า: โอ๋ๆ นิ่งเตะๆ ไม่ร้องนะคนเก่ง

                    จวนจะเน่า     : ค่ะ ฮึก! T^T

                    เจ้าพระยา: เอาล่ะๆ จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีอะไรหรอกแม่ระย้า ยังไงซะวันนี้พี่ก็จะไปรับราชการอยู่พอดี

                    ห้อยระย้า: ค่ะ น้องเตรียมรถให้พร้อมแล้วนะคะ

                    เจ้าพระยา:อืม..งั้นพี่ไปเลยแล้วกัน   อ้อ! ยังไงก็ทำใจกันนิดนึงนะ เป็นเมียคนหล่อก็งี้ ฮิฮิ

(เจ้าพระยาเดินจากไป)

                    ทอง/อิ่ม/ระย้า: บ๊ายบายค่าคุณพี่~~~

///////////////// จบตอนแรก อิอิ \\\\\\\\\\\\\\\\\

                เมื่อทั้งเรือนเหลือแต่บรรดาเมียๆ ‘ห้อยระย้า’เมียหลวงผู้สูงส่งก็นั่งเครียดคิดหาทางกำจัดเหล่าเมียน้อยทันที

                    ห้อยระย้า: อวบอิ่มจ้ะ ไปทำความสะอาดห้องทางซ้ายให้หน่อยสิ

                    อวบอิ่ม    : ได้เลยค่ะ ว่าแต่ใครจะไปอยู่หรือคะ

                    ห้อยระย้า: อ๋อ..จวนน่ะ เผอิญคุณพี่อยากให้ไปอยู่ใกล้ๆน่ะ

                    อวบอิ่ม    : ฮึ่ม! นังจวน~~!!

(อวบอิ่มเดินจากไป)

                เสร็จจากยุอวบอิ่ม คุณหญิงก็เรียกหาทองม้วนต่อทันที

                    ห้อยระย้า: ทองม้วนจ้ะ เอาผ้านี่ไปซักให้ทีสิ

                    ทองม้วน : อุ๊ย! ผ้าอะไรคะเนี่ย ส๊วยสวยค่ะคุณผู้หญิง

                    ห้อยระย้า: คุณพี่ซื้อมาให้จวนจะเน่าน่ะ

                    ทองม้วน : อะไรนะค๊า~~!!!

                    อวบอิ่ม    : มานี่เลยแก..แก๊~~

(อวบอิ่มกระชากลากจวนจะเน่าเข้ามา)

                    ทองม้วน : อีจวน! นึกว่าสวยนักหรอแก มา..เดี๋ยวแม่ตบให้เด้งเอง

                    อวบอิ่ม    : อีศพ อีห้อย อีๆ อีหน้าด้าน~~~

(สองสาวเข้าไปตบๆจวน)

                    ห้อยระย้า: หยู้ดดดดดดด~

                    จวนจะเน่า: ทามมาย~ ช้านผิดตรงหน๋าย~~ อย่าทามช้านเลย~~~ โฮๆ (ร้องโหยหวนแบบมาช่า5แพร่ง)

                    ห้อยระย้า: ตายแล้ว ลุกไหวมั้ยจวน มาๆนั่งนี่ก่อน

                    จวนจะเน่า: ฮือๆ~~

                    ห้อยระย้า: นี่! แม่ทอง แม่อิ่ม โทษฐานที่พวกเจ้าทำร้ายจวน ดังนั้นรีบไปเอาน้ำสมุนไพรที่คุณพี่ซื้อให้จวนโดยเฉพาะมาเดี๋ยวนี้เลย!!

(สองสาวเดินไปหยิบน้ำมา)

                    ห้อยระย้า: อ้ะ ดื่มเร็วเข้าจะได้รู้สึกดีขึ้น

                    จวนจะเน่า: ค่ะ ซูดดดดดดด~~

                    ห้อยระย้า: เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมั้ย

                    จวนจะเน่า: แค่กๆ นะ..นี่มันยาพิษนี่ แอ่ก!!

(จวนทรุดฮวบล้มลงไป)

                    ห้อยระย้า: ฮะ! ตายแล้ว... จวน!!

                    อวบอิ่ม    : ว๊าย! มันตายแล้วรึคะ

                    ทองม้วน : ชะ..ชั้นไม่ได้ทำอะไรมันนะ

(เจ้าพระยาเดินเข้ามา)

                    อวบอิ่ม    : ท่านเจ้าคุณคะ นะ..นังจวนมันตายแล้วค่ะ!!

                    เจ้าพระยา: อ้าว! ตายแล้วรึ เออๆช่างมันเหอะ มันจะเน่าอยู่แล้วนี่

(จวนเงยหน้าขึ้นมา)

                    จวนจะเน่า: ฮึก! ท่านเพราะท่านคนเดียว

                    เจ้าพระยา: อะไรอีกวะ! จะตายยังจะลีลาอีก เฮ้อ~ข้าคิดไงเอาเอ็งมาทำเมียเนี่ย จิ๊ๆ

                    จวนจะเน่า:ได้! จำเอาไว้!! ไม่ว่าชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ ข้าจะจองล้างจองผลาญท่านตลอดไป~!!! แอ่ก!

(จวนล้มลงตายต่อ)

///////////////// จบตอนสอง อิอิ \\\\\\\\\\\\\\\\\

 

 

 

20ปีต่อมา ณ. เรือนเจ้าพระยาสะมะชายะ

(หนูเป็ดยิ้มยืนร้องเพลงหมุนตัวไปรอบๆ)

                    หนูเป็ดยิ้ม : นี่คือสถาน~แห่งบ้านทรายทอง~ ที่ฉันปองมาสู่...

                    ห้อยระย้า: ละ..ลูกรัก

                    หนูเป็ดยิ้ม : ...ฉันยังไม่รู้ เขาจะต้อนรับ ขับสู้เพียงไหน~

                    ห้อยระย้า: หนูเป็ดยิ้ม

                    หนูเป็ดยิ้ม : ...อาจมียิ้มอาบ ฉาบบนสีหน้า ว่ามีน้ำใจ แต่สิ่งซ่อนไว้ในดวงจิตคือความริษยา~~!!!!

                    ห้อยระย้า: หนูเปรต!!!!!

                    หนูเป็ดยิ้ม : หนูเป็ดยิ้ม!! เป็ดๆๆ ไม่ใช่เปรต!!!

                    ห้อยระย้า: นั่นแหละจ้ะ เอาล่ะ เราเข้าบ้านกันได้รึยัง

                    หนูเป็ดยิ้ม : ไงก็ได้ค่ะ

(สองสาวเดินเข้าไป)

                    เจ้าพระยา: หนูเป็ดยิ้มลูกรัก!  แหมไปเรียนเมืองนอกเสียนาน ป๊ะป๋าคิดถึงจังเลย~

                    หนูเป็ดยิ้ม : หยุดนะ! อย่ามาแตะต้องตัวชั้น!!

                    ห้อยระย้า: ตายแล้ว ทำไมพูดกับพ่อเขาแบบนั้นล่ะลูก

                    หนูเป็ดยิ้ม : หนูเหนื่อย.. ขอตัว!

(หนูเป็ดยิ้มเดินจากไป)

 

                ขณะที่หนูเป็ดยิ้มเดินผ่านสวนหน้าบ้านก็เจอชายหญิงคู่หนึ่งกำลังอี๋อ๋อกันอยู่

                    มันแกว      : บ้าๆๆ กะเพราอ้ะ

                    กะเพรา      : แหม เค้าพูดจริงๆ ตัวเองน่ะทั้งเถิก ทั้งบาน ทั้งเหยิน แล้วยังถึกได้อีก~~ ไม่ให้รักยังไงไหว

                    มันแกว      : กะเพราอ๊า~~~

                    กะเพรา      : รักนะจึงหยอกเล่น จุ๊บๆ

(หอมแก้มกันเล่น จุ๊บๆ >.<)

                    หนูเป็ดยิ้ม : ฮึ่ม! มาอี๋อ๋ออะไรกันแถวนี้เนี่ย

                    ปาปริก้า     : แล้วเธอล่ะ มายืนแอบดูเขาอี๋อ๋อกันทำไม

                    หนูเป็ดยิ้ม : อะไร~ แล้วแกล่ะเปนใครย่ะ!!

                    ปาปริก้า     : ก็เป็นพระเอกไง ฮี่ๆ^^

                    หนูเป็ดยิ้ม : อะไร~ ใครเขาจะเอาไอ้เตี้ยดำหน้าเหี่ยวอย่างแกมาทำพระเอกย๊า~~!!

                    ปาปริก้า     : ให้มันน้อยๆหน่อยแม่คางยาว อะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะข้ามีนามว่าปาปริก้า!! ฮ่าๆ

                    หนูเป็ดยิ้ม : กรี๊ดดด!! ชั้นชื่อหนูเป็ดยิ้ม ไม่ใช่แม่คางยาวนะย๊า~~!!

(หนูเป็ดยิ้มทุบปาปริก้าโครมใหญ่)

                    ปาปริก้า     : หยุด! หยู้ดดดด! เดี๋ยวพ่อเตะสลบแบบไฟรักอสูรเลยนะแม่ง!!

(หนูเป็ดยิ้มเซล้ม)

                    หนูเป็ดยิ้ม : ว๊ายยย!!

                    ปาปริก้า     : เฮ้ยยยย!!

(สตาฟถือป้ายเว็นเซอร์ฉากสยิ้วกิ้ว)

                    หนูเป็ดยิ้ม : ยะ..ยอมแล้วจ้ะ ยอมแล้วทั้งตัวและหัวใจ ปิ้งๆ*-*

                    ปาปริก้า     : อ๊ากกกกกก ไม่เอาโว้ยยยยยย เปลี่ยนนางเอกด่วน~~!!!

(ปาปริก้าวิ่งหนีจากไป)

///////////////// จบตอนสาม อิอิ \\\\\\\\\\\\\\\\\

 

 

ณ.ห้องโถงสถานที่เคยเกิดเหตุฆาตกรรมจวน

(หนูเป็ดยิ้มแอบฟังอยู่นอกห้อง)

                    เจ้าพระยา: เฮ้อ.. นี่มันก็ผ่านมา20ปีแล้วนะ ที่จวนตายไป

                    ห้อยระย้า: อะไรกันคะ!! นี่คุณพี่ยังคิดถึงนังจวนจะเน่าอยู่อีกรึค้า~!!

                    เจ้าพระยา: เปล่า..อะไรกันไม่เห็นต้องตะโกนเลยแม่ระย้า

                    ห้อยระย้า: ใช่ซี่!! คิดถึงมัน! รักมัน! พิศวาสมันนักใช่มั้ยล่ะ!!

                    เจ้าพระยา: ระย้า~~ น้องก็รู้ว่าพี่แค่สงสัยว่าใครเป็นคนวางยาพิษจวนก็เท่านั้น

                    ห้อยระย้า: ใช่!! งั้นคุณพี่ก็ควรจะรู้อีกหน่อยว่า ชั้นนี่แหละเป็นคนวางยาพิษฆ่านังจวนมันเอง!!

                    เจ้าพระยา: อะ..อะไรนะ!

                ข้างนอกจวนจะเน่าวิญญาณอาฆาตแค้นได้ปรากฏตนขึ้น และบอกเล่าอดีตชาติว่าชาติที่แล้วหนูเป็ดยิ้มก็คือจวนจะเน่า!!

                    จวนจะเน่า: เชื่อข้าสิ~~ เจ้าก็รู้~~

                    หนูเป็ดยิ้ม : ไม่จริง!! ถ้างั้นทำเราไม่เห็นเหมือนกันเลย

                    จวนจะเน่า: แน่นอน เราไม่มีทางเหมือนกันหรอก แต่ข้าน่ะ..ข้ารู้ความลับของเจ้า....เจ้าชอบใครล่ะ กอล์ฟไมค์ โอ้อะไรอีกนะ..เจ๊ซินน่ะหรอ ช่ายๆแล้วชายาล้านแปดของเจ้าอีกล่ะ เสลดเป็ดงี้ กระโหลกเป็ดงี้ วสันงี้ แม่คางยาวงี้ กระดานอีก บลาๆ

                    หนูเป็ดยิ้ม : หยุด หยู๊ดดดด!!!! มะ..ไม่จริง ไม่นะ

                    จวนจะเน่า: นางฆ่าเจ้า~~ ฆ่าเจ้า~~ มันฆ่าช้าน~~!!

                    หนูเป็ดยิ้ม : ม่ายยยยยย~~~!!!!

(หนูเป็ดยิ้มและจวนจะเน่าเดินเข้าไปในห้อง)

                    ห้อยระย้า : อะ..อ้าวลูกรัก เป็นอะไรรึเปล่าลูก..

                    หนูเป็ดยิ้ม : แกฆ่าชั้น แกวางยาพิษชั้น..แก๊~~!!!!

                    ห้อยระย้า : ยาพงยาพิษอะไรกันลูก...

                    หนูเป็ดยิ้ม : วางยาพิษฆ่าชั้นยังไงล่ะ ชั้นไง ชั้นชาติที่แล้วก็คือจวน!!!

                    ห้อยระย้า : ห้ะ..หา!!!!

                    เจ้าพระยา: อะ..อะไรนะ!!!

                    หนูเป็ดยิ้ม : หึๆ ฮ่าๆ ตาย! ตายซะเหอะแก!!

(หนูเป็ดยิ้มและจวนกระโดดเข้าบีบคอระย้า)

                    ห้อยระย้า : แค่กๆ! ละ..ลูกรัก หนูเป็ดยิ้มจ้ะ หนูจะเป็นใครจากไหนไม่ว่า แต่ได้โปรดอย่าทิ้งแม่ไปเลยนะ ฮือๆ โฮๆ

(หนูเป็ดยิ้มชะงักวูบ)

                    จวนจะเน่า: อย่า!! อย่าไปฟังมันพล่าม ฆ่ามัน ฆ่าม้านนนน!!!

                    หนูเป็ดยิ้ม : ไม่ ม่ายยยย!! โฮๆฮือๆ

(หนูเป็ดยิ้มผละออกไปร้องไห้)

                    ห้อยระย้า : หนูเป็ดยิ้มลูกแม่...ได้โปรดอย่าทิ้งแม่ไป ฮืออออ

(ระย้าโผเข้ากอด)

                    เจ้าพระยา: จวนอโหสิกรรมให้พวกเราเถอะนะ

                    ห้อยระย้า : ได้โปรดจวน~~ ชั้นผิดไปแล้ว ฮือๆ ชั้นขอโทษ อภัยให้พวกเราเถอะนะ

                    หนูเป็ดยิ้ม : แม่คะ พ่อคะ โฮๆๆๆๆ

(ทั้งสามร้องไห้กอดกันกลม)

                    จวนจะเน่า: ไม่ ม่ายยยยยย งอแงๆ ชั้นไม่ยอมไม่ย๊อมมมม กรี๊ด~~!!!

 

///////////////// จบแระ อิอิ \\\\\\\\\\\\\\\\\

 

                ดึกวันนั้นปาปริก้าก็ได้ลอบกลับเข้ามาที่เรือนเจ้าพระยาอีกครั้ง

                    มันแกว      : กะเพราอ๊า~~~

                    กะเพรา      : รักเหม่งน้อยน้า จูดุ๊บจุ๊บๆ

(ปาปริก้าเดินเข้ามา)

                    มันแกว      : อ้ะ ชะอุ๊ย! ใครกันหล่อจัง!! *-*วิ้งๆ

                    กะเพรา      : เฮ้ยๆ อย่าไปทำตาหวานเยิ้มแบบนั้น นี่แล้วแกเป็นใครกันฮะ!!

                    ปาปริก้า     : ก็เป็นพระเอกไง ฮี่ๆ^^

                    กะเพรา      : ชิช้ะ! นั่นมันคำตอบเดิมนี่เว้ยเฮ้ย!!

                    ปาปริก้า     : ไปเดทกันไหมคนสวย ^_,^

                    มันแกว      : ไปสิๆ ไปกันเลย

(ปาปริก้าและมันแกวเดินจากไป)

                    กะเพรา      : อ้าว! เฮ้ยแล้วตูล่ะฟร่ะ

                    หนูเป็ดยิ้ม : เออ...แล้วนางเอกอย่างชั้นล่ะ

(ทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงๆก่งก๊ง)

 

///////////////// จบบริบูรณ์ อิอิ \\\\\\\\\\\\\\\\\



รักและคิดถึงเพื่อนๆ 602 บ.ก.ทุกคนเล้ย จุ๊บๆ