ดวงใจรัญจวน

“คุณกำลังจะทำร้ายฉัน!”

ลลิสาตะคอกเสียงแหลม หัวใจเต้นระส่ำ เลียมยิ้มมุมปาก ดวงตาสีเขียวเป็นประกายสวยน่ามอง กลิ่นน้ำหอมของเขาเย้ายวนและทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาคลอเคลียผิว

“คุณรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การทำร้าย” เลียมเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนุ่ม เขาไล่สายตาลงไปตามแนวจมูกและหยุดอ้อมอิ่งที่ริมฝีปากของลลิสา หล่อนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขากลับมาสบตา ต้นขาของพวกเขาเบียดชิดกัน

“คงชอบแต่ลวนลามละสิ!”

เขากะพริบตาช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ หล่อนสะท้านอย่างน่าอับอายเมื่อลมหายใจของเขาเป่ากระทบผิว

“ผมจะลวนลามไปทำไมในเมื่อผมรู้วิธีที่จะทำให้คุณเต็มใจ”

เลียมรวบเอวคอดด้วยมือทั้งสองข้าง เขายกร่างเพรียวบางขึ้นนั่งบนโต๊ะ ขาแข็งแรงข้างหนึ่งแทรกเข้ามาระหว่างขาเรียวของหล่อน ลลิสาผลักอกเขา แต่มือหล่อนกลับไร้เรี่ยวแรงจนน่าโมโห

ลลิสาตื่นตระหนกยิ่งขึ้นเมื่อชายหนุ่มเอนกายเข้าหา หล่อนพยายามเขยิบหนีแต่ก็ติดกับมือของเขาที่เลื่อนลงไปทาบอยู่บนโต๊ะด้านหลังหล่อน นิ้วเรียวจิกเกร็งบนอกกว้างเรียบตึงก่อนจะขยุ้มเสื้อเชิ้ตเนื้อดี ร่างเพรียวบางเอนตัวหนีเรื่อยๆ จังหวะหนึ่งก็หงายหลังลงบนโต๊ะโดยที่เลียมช่วยประคองศีรษะไว้ได้ทัน

“นี่เป็นการคุกคามทางเพศ!” เสียงของลลิสาสั่นพร่าและแผ่วเบา

ความเงียบโรยตัว เลียมลากมือลงมาที่ท้ายทอยของลลิสา ลูบผ่านใบหูและสัมผัสแก้มเนียน ดวงตาสีเขียวแซมทองเลื่อนไปมองทรวงอกอิ่มที่ขยับขึ้นลงแรง และเพียงเท่านั้นหล่อนก็อ่อนเปลี้ยอย่างไม่น่าให้อภัย

เลียมสบตาลลิสาอีกครั้ง ปลายจมูกพวกเขาแตะกัน ชายหนุ่มกระซิบแทบชิดริมฝีปากหล่อน

“ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก จริงไหม”