หัวขโมยแห่งบารามอส ><" หลังเฟรินกะคาโลแต่งงานกันแล้ว

ลำดับตอนที่ #2 : ...เขาคนเดิม...

          “เฟริน!!!!!!” เสียงตะโกนเรียกดังก้องไปทั่วทางเดิน แต่เจ้าของชื่อกลับวิ่งหนีราวกับไม่ได้ยิน

          “นาย!!!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” คาโลตะโกนใหม่อีกครั้งแต่ผลที่ได้รับก็ยังคงเหมือนเดิม

หมับ!

    มือแกร่งจับเข้าที่ข้อมือบาง เธอพยายามทั้งบิดทั้งสบัดแต่มันก็ไร้ประโยชน์จนต้องเปลี่ยนไปใช้คำพูดแทน

    แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมานัยน์ตาสีน้ำตาลก็ต้องสบกับนัยน์ตาสีฟ้าอันปวดร้าวที่ทำให้เธอใจอ่อนอยู่เสมอ

          “ทำมายต้องวิ่งหนีฉันเฟริน”

          ‘ก็เพราะ-นาย-ไม่ใช่-นาย-คนเดิมไงคาโล’ เฟรินตอบในใจ

          “ทำไมล่ะเฟริน!!!!ตอบฉันมาสิ! ฉันทำอะไรผิด!!!”

          ‘ยังจะถามอีกรึไง....เท่านี้ฉันก็เจ็บปวดมามากพอแล้วนะ...ปล่อยฉันไปเถอะ...’

             “เฟริน!!!!”

   ยิ่งคาโลพูดเสียงดังขึ้นมือใหญ่ที่บีบข้อมือบางก็ยิ่งแรงขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว

        “คาโล....” ในที่สุดหลังจากเงียบมานานเจ้าหล่อนก็เอ่ยขึ้น “ฉันจะพูดครั้งเดียวนะ...นายตั้งใจฟังให้ดีล่ะ...” เฟรินพูดพลางแกะมือนั้นออก

       
       “ฉันไม่รู้ว่านายโกหกรึเปล่าเรื่องที่...นายบอกว่าไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป...แต่มันให้อภัยยากนะในสิ่งที่นายทำ...ฉันสนุกมากนะตลอดเวลาที่เจอนายตั้งแต่ที่เอดินเบิร์ก...ฉันจำได้นะตอนที่นายยอมสละคทาของนายตอนที่พวกเราเดินทางไปเดมอสน่ะ...ตอนที่นายกับฉันโดนจับไปที่เมืองยักษ์ด้วยกัน....ตอนที่นายเอาไข่มุกแสงจันทร์ให้ฉันกิน...และก็ตอนที่นายบอกว่า...รักฉัน...มากที่สุด”

       
       หยาดน้ำตาหยดลงอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด...

       “ทุกอย่างมันเป็นแค่การหลอกลวงใช่มั้ยคาโล!!!ที่นายพูดมาทั้งหมดน่ะ!!!...”

           ความผิดหวัง เสียใจ น้อยใจถาโถมเข้ามาพังทลายหัวใจดวงน้อยๆจนยับเยิน ส่วนทางด้านคาโล....ความงุนงงผสมปนเปกับความตกใจที่เห็นน้ำตามากหยดพรั่งพรูออกมา

       “นาย!!!นายมันคนโกหกหลอกลวง!!!ฉันเกลียดนายที่สุด!!!จำเอาไว้นะ!!!” เฟรินแผดเสียงลั่น

       “...แล้วขอบคุณมากนะที่สร้างความทรงจำอันงดงามให้ฉันน่ะ...เราเลิกกันเถอะนะ...ฉันจะบอกให้นะคาโล....นายไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว...นายไม่ใช่คาโลที่ฉันรู้จัก...จำเอาไว้..”

    ร่างบางสะอื้นเบาๆก่อนเดินหันหลังจากไป...ร่างสูงทรุดลงนั่งทันที น้ำใสๆที่ขอบตาหยดไหลลงมาเป็นทาง...ทำไมนะ...เขาทำอะไรผิด...ทำไมเธอถึงเดินจากไป...ทำไมเธอถึงบอกว่าจะเลิกกับเขา....เฟริน...

    หญิงสาวยืนพิงกำแพงหน้าปราสาทพลางเอามือลูบท้องอย่างแผ่วเบา ผลงานที่คาโลสร้างไม่ได้มีเพียงร่องรอยแห่งความเจ็บปวด แต่ยังมีอีกชีวิตน้อยๆที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่มีใครรู้ ‘ไม่เป็นไรนะ...ยังไงแม่ก็รักลูกทุกคนเสมอ...ก็ทุกคนเป็นลูกของแม่นี่...’ ทำไมนะ...ทั้งๆที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่เสียน้ำตาให้เจ้าก้อนน้ำแข็งงี่เง่านั่นอีก...แต่ก็ยังแอบหวัง...ว่าเขาคนเดิมจะกลับมา....นายเป็นอะไรไปนะ...คาโล...

---------------------------------------

เหวอ!!!

55+ ดีจ้าๆ

คราวนี้มาเศร้าแหะ = = ...ใครอยากให้จบเศร้าหรือจบดีเข้ามาบอกกันได้นะจ้า

Roly_Lovemonster14@hotmail.com
 

ปล.จะอัพให้แล้วล่ะขอโทษที่ห่างหายนะจ๊ะ T^T