ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ห้า
บทที่05
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่วางอยู่หัวเตียงดังขึ้น ด้วยจังหวะเพลงเร็วที่เจ้าของตั้งเอาไว้สำหรับสายเรียกเข้าของคนในบริษัท ชายหนุ่มเจ้าของโทรศัพท์บิดตัวอยู่บนเตียงนุ่มหนาขนาดใหญ่สมตัว ยกแขนบิดขี้เกียจก่อนจะรับสาย
“ สวัสดีครับพี่ ...อ๋อตื่นแล้วครับ ก็เมื่อวานถ่ายถึงดึกวันนี้เลยตื่นช้ากว่าปกติไปหน่อยน่ะครับ ...ไม่...พี่ไม่เป็นไร ไม่ได้ปลุก ๆ ผมเพิ่งตื่นพอดีครับ ” รติพัทธ์ลุกขึ้นนั่งบนเตียง พลางดูนาฬิกาใกล้ ๆเห็นว่าสายกว่าเวลาตื่นปกติเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ อืม จะโทรมาเตือนว่าอย่าลืมนัดวันนี้แล้วกัน ที่เราต้องไปคุยที่บริษัทโฆษณาน่ะ หรือจะให้พี่ไปรับดี เป็นอะไรรึเปล่าเมื่อวานก็เห็นเหม่อ ๆ ถ่าย ๆอยู่ก็ลุกขึ้นมามองอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่สบายรีบบอกนะ ก่อนจะได้รักษาก่อนเป็นหนัก ใกล้ช่วงโปรโมตแล้ว ” น้ำเสียงของปราถนามีแววห่วงใยจริงดังคำพูดทำให้ชายหนุ่มยิ้มรับน้ำใจนั้นน้อย ๆ
“ ไม่เป็นไรจริง ๆครับพี่ แค่เพลีย ๆน่ะ ส่วนบ่ายนี้ผมไปเองสะดวกกว่าครับ แล้วคง... ” รติพัทธ์พูดต่ออีกเพียงไม่มากก่อนจะวางสาย นึกถึงคำพูดของผู้จัดการสาว เมื่อวานนี้ตอนถ่ายมิวสิควีดีโออยู่ในสวน อะไรบางอย่างเหมือนมาสะกิดเรียกเขา ใครสักคนจากบนรถไฟฟ้ากำลังร้องเรียกเขาอยู่ ลมเย็นช่วงค่ำพัดปลิวพาเสียงเรียกนั้นผ่านเข้าหู จนเขาอดผุดลุกขึ้นพลางมองตามเสียงสัญญาณนั้นไม่ได้ สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นในชั่วขณะเดียว ชายหนุ่มเหมือนไม่รู้สึกจนมีเสียงคัทของผู้กำกับดังขึ้น หลายคนแปลกใจแต่เขาก็แก้ตัวไปคร่าว ๆ หากแต่ใจยังเก็บเอามาคิดอยู่ตลอดเวลา
บริเวณออฟฟิศของบริษัทโฆษณาเอ็นแอนด์ซี ได้จัดแบ่งพื้นที่การทำงานด้วยการออกแบบของสถาปนิกและมัณฑนากรฝีมือดี ใช้ส่วนต่าง ๆดูโปร่งมีสไตล์และตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ดีไซน์เก๋ ให้ผู้ที่ทำงานและที่มาติดต่องานมีความรู้สึกสบาย และดึงดูดความสนใจได้มาก โต๊ะทำงานของวริตฐาเองก็จัดวางไว้ด้านหนึ่งอยู่กับพวกทีมงานคนอื่น ๆมีฉากใสลวยลายสวยกั้นแบ่งพื้นที่กับโต๊ะคนอื่น บนโต๊ะไม้ที่มีเครื่องตกแต่งพอประมาณ หญิงสาวได้วางมือดินสอกดแท่งโปรดลงช้า ๆ ก่อนเอื้อมไปหยิบกาแฟจากแก้วกระเบื้องใบโปรดมาดื่ม บ่ายนี้จะมีงานชิ้นใหม่เข้ามาทำให้เมื่อวานหญิงสาวต้องกุลีกุจอรีบเคลียร์งานเก่าจนหมด เช้านี้จึงว่างกว่าปกติ พอกะจะลุกไปที่โต๊ะทำงานของเพื่อน โทรศัพท์เครื่องที่ของตนก็สั่นเบา ๆตามระบบที่หญิงสาวตั้งไว้เวลาอยู่ในที่ทำงาน
“ สวัสดีค่ะคุณแม่ มีอะไรรึเปล่าคะโทรหาปุยฝ้ายตอนเช้า ๆแบบนี้ ” หญิงสาวผมยาวเอนหลังคุยกับมารดาด้วยสรรพนามแทนตัวเหมือนสมัยเด็ก ๆ
“ ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่แค่จะบอกว่าเดี๋ยวช่วงอาทิตย์หน้าแม่จะไปหาพ่อเค้าที่สวิส เห็นว่ามีงานเลี้ยงสำคัญอยากให้แม่ไปด้วยแล้วจะมีช่วงพักสองสามวันให้แม่ไปเป็นเพื่อน ไม่ได้ไปทางโน้นนานแล้ว ก่อนไปคงจะแวะไปหาหนูก่อน ” คุณพรรณรายพูดถึงอดีตสามีที่แม้ตอนนี้จะแยกกันอยู่ แต่หากทั้งสองยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด บ่อยครั้งที่เธอจะแวะไปเยี่ยมเยียนฝ่ายหลังที่ต่างประเทศเวลาเขาต้องไปประจำอยู่เรื่อย ๆ ในสมัยก่อนปุยฝ้ายเคยลุ้นอยากให้ทั้งสองคือดีกันแต่เมื่อนาน ๆไปการที่เป็นแบบนี้เธอก็ทำใจได้ บางเหตุผลของผู้ใหญ่พูดไปเธอคงไม่เข้าใจนัก
“ อาทิตย์หน้าเหรอคะ งั้นคุณแม่บอกปุยฝ้ายใกล้ ๆอีกทีนะคะ ปุยฝ้ายได้ไปรับ ”
“ จ้ะ เออเมื่อวานมีเรื่องแปลก หนูจำน้าปรกบ้านข้าง ๆเราได้มั้ย พอดีแกเพิ่งกลับจากไปอยู่บ้านลูกสาวมาครึ่งปี แกบอกว่าเมื่อตอนก่อนแกไป คงพอดีกับช่วงที่แม่ไปหาคุณพ่อหนู มีคนมาแถวบ้านเรา ถามแม่กะปุยฝ้าย พอไม่เจอก็เดินไป ๆมาๆซักพักแล้วกลับไป ชื่ออะไรแกก็ไม่ทันได้ถาม เห็นว่าเป็นผู้ชายวัยราว ๆหนูตัวสูง ๆขาว ๆ มีเพื่อนปุยฝ้ายแวะไปแถวนั้นรึเปล่าลูก ”
“ ไม่มีนี่คะ ถ้าไปปุยฝ้ายก็น่าจะรู้ ไม่รู้ว่าใคร... ” ระหว่างพูดต่อกับมารดา เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ได้รับฟังหัวใจของเธอก็กระตุกน้อย ๆ หวังในใจไว้ว่าอาจจะเขาคนนั้น
หลังจากวางสายวิรตฐาก็เดินหากุลวรินทร์ถึงที่โต๊ะ หญิงสาวผมสั้นกำลังขมวดคิ้วมุ่น ยุ่งอยู่กับงานตรงหน้า แว่นสายตากรอบดำที่นาน ๆจะหยิบมาใส่เวลาต้องเพ่งสายตามาก ๆ ขยับนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นทักเพื่อนสนิท
“ มาเงียบเชียวปุยฝ้าย มีอะไรรึเปล่า ” กุลวรินทร์เอ่ยทักพลางวางมือจากงานตรงหน้า
“ เปล่าหรอกกะจะมานั่งคุยด้วยซักหน่อย แต่กุลยุ่งอยู่ไว้เดี๋ยวค่อยมาอีกรอบก็ได้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก นั่งสิ ๆ เดี๋ยวเราค่อยทำต่อก็ได้ กำลังอยากพักอยู่พอดีเลย ”
“ อ้าว... ” วริตฐาเห็นเพื่อนปิดแฟ้มงานเอาปากกาคั้นไว้เอาดื้อ ๆ อดขำไม่ได้ความที่ชินแล้วจึงเลื่อนเก้าอี้ใกล้ ๆเข้ามานั่งคุยด้วย
“ ได้ข่าวจะได้รับโปรเจคใหญ่นี่นา เดี๋ยวนี้เพื่อนเราดังใหญ่แล้วแฮะ คุณกมลถึงเรียกเจาะจงมาเลย ” สาวผมสั้นถึงหัวหน้าของพวกเธอที่ค่อนข้างจะใจดีกับลูกน้องมาก ๆ และฝีมือการทำงานก็เป็นที่ยอมรับเขาทุกคน เขาสามารถจัดการกับปัญหาร้อยแปดพันเก้าที่มีเข้าในบริษัทอย่างชาญฉลาดเสมอ
“ ไม่หรอกกุล แค่บังเอิญมากกว่าน่ะ กลัวเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าทำได้ไม่ดีละตายเลยคราวนี้ ” วริตฐาพูดพลางแสดงสีหน้าให้รู้ว่าเธอก็กังวลอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงเรื่องที่คุณพรรณรายเพิ่งบอกให้เพื่อนสนิทฟัง อีกฝ่ายอดแปลกใจไม่ได้จึงรีบถามกลับ
“ คนที่ว่าอาจจะเป็นนายนทีอะไรของเธอใช่มั้ย ที่ว่าเป็นอะไรน้ารักแรกใช่ปะ ” กุลวรินทร์ทำหน้าล้อ
“ บ้าสิ รักร่งรักแรกอะไรกัน เด็กขนาดนั้น เพื่อนเก่าย่ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นเค้ารึเปล่า หายไปนานขนาดนี้ แถมยังผิดคำพูดอีก ถ้าเป็นจริง ๆ เราก็คงจำไม่ได้ด้วยแหละ ”
“ ก็จริงนะ ไม่เจอกันตั้งเป็นสิบปีนี่เนอะ... ”
ทั้งสองคุยกันต่ออีกไม่นาน วริตฐาก็ขอตัวกลับไปที่โต๊ะเพื่อให้เพื่อนได้ทำงานต่อ หากแต่ในใจหญิงสาวยังติดอยู่กับคำพูดนั้น ถ้าชายคนนั้นเป็นนทีจริง เธอจะได้พบกับเขาอีกเมื่อไหร่กัน และถ้าพบจะจำกันได้รึไม่ คิดไปคิดมาก็สรุปเองว่า จะต้องไปสนใจทำไมกับคนไม่รักษาสัญญาแบบนั้น ก่อนจะพยายามสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไป
รติพัทธ์ นัดกับปราถนาและเจ้าหน้าจากค่ายเพลงและบริษัทสปอนเซอร์เรื่องโฆษณาไว้ตอนบ่ายที่บริษัทโฆษณา ชายหนุ่มออกจากบ้านสบาย ๆตั้งแต่เที่ยง กะว่าไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย หากแต่การจราจรในกรุงเทพที่ทุกคนเคยชินกลับคับคั่งกว่าทุกวัน ชายหนุ่มร้อนใจจึงปรับคลื่นวิทยุไปฟังรายงานการจราจร จึงรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนกันหลายคันเกิดขึ้นบริเวณสี่แยกที่เขามุ่งหน้าไปอยู่ รติพัทธ์จึงเบนรถออกไปทางซอยทางลัดใกล้ ๆเพื่ออ้อมไปทางอื่น เมื่อเลี้ยวเข้าไปในซอยเขาก็เห็นรถเข็นขายน้ำมะพร้าวคันหนึ่งกำลังจอดขายให้ชาวบ้านแถวนั้นพอดี รติพัทธ์เหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าเวลายังพอมีจึงตัดสินใจจอดรถใกล้ ๆบริเวณนั้นแวะลงไปซื้อน้ำมะพร้าวทาน
ใกล้ ๆกันนั้นหญิงสาวร่างท้วมแต่งหน้าจัดถือกระเป๋าหนังใบย่อมเดินออกจากคอนโดใกล้ ๆ หลงเสร็จกิจเดินเก็บค่าเช่าเธอกะว่าจะไปหาน้ำดื่มจากร้านใกล้ ๆเช่นกัน ขณะเดินมาทางที่รติพัทธ์ยืนอยู่ ชายร่างผอมเกร็งคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามากระแทกจากด้านหลังคว้ากระเป๋าเงินไปจากเธอ หญิงเจ้าของคอนโดตกใจร้องเรียกให้คนช่วย รติพัทธ์ที่กำลังยืนรอน้ำมะพร้าวอยู่ได้ยิน หันไปเห็นคนร้ายกำลังวิ่งหนีไปทางซอยเล็กใกล้ ๆเขาจึงรีบตัดสินใจออกวิ่งตามไปทันที
ประตูของห้องประชุมเล็ก เป็นไม้หนาบุผ้าเปิดออกช้า ๆ พนักงานต้อนรับสาวเดินนำแขกสี่คนเข้ามาในห้อง แต่ละคนแต่งตัวภูมิฐาน ชายวัยกลางคนสองคนมาจากบริษัทเครือข่ายมือถือยักษ์ใหญ่ ที่เหลือเป็นชายวัยสามสิบต้น ๆมากับหญิงสาวใส่แว่นตัวแทนจากบริษัทเพลงค่ายดัง ทางผ่ายบริษัทโฆษณาได้แนะนำและทักทายกันพอสมควร ก่อนจะเชิญลูกค้าทั้งกลุ่มนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะประชุม
วริตฐานั่งตรงข้ามกับหญิงสาวสวมแว่นที่เดินตามมาหลังสุด แม้จะดูเรียบร้อยหมดจดตามแบบสาวทำงานแต่ดูเหมือนเธอจะกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อยจนสาวผมยาวฝั่งตรงข้ามสังเกตเห็น พอดูให้ชัดหญิงสาวก็จำได้ว่าเป็นคนที่เก็บกระเป๋าสตางค์ให้เธอเมื่อวานจึงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายเองก็ยิ้มตอบเพราะจำได้เช่นกัน
เริ่มบททสนทนากันทำให้วริตฐาเพิ่งได้รู้สาเหตุอาการกระวนกระวายของคนตรงหน้าหลังจากปรารถนาแจ้งในที่ประชุมว่าศิลปินหน้าใหม่ที่จะใช้โปรโมตในโฆษณาชุดนี้ยังมาไม่ถึง กำลังรีบมามาและขอโทษที่ประชุมก่อนจะเริ่มการประชุมต่อ
วริตฐานึกเหน็บในใจไม่ได้ นี่ขนาดเป็นศิลปินหน้าใหม่ ยังไม่ดังมากก็นิสัยเสียไม่มาตามนัดประชุมซะแล้ว แถมเธอยังต้องทำงานร่วมด้วยอีก อยากเห็นหน้าซะจริงคนไม่รับผิดชอบแบบนี้หน้าตาเป็นยังไง.
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่วางอยู่หัวเตียงดังขึ้น ด้วยจังหวะเพลงเร็วที่เจ้าของตั้งเอาไว้สำหรับสายเรียกเข้าของคนในบริษัท ชายหนุ่มเจ้าของโทรศัพท์บิดตัวอยู่บนเตียงนุ่มหนาขนาดใหญ่สมตัว ยกแขนบิดขี้เกียจก่อนจะรับสาย
“ สวัสดีครับพี่ ...อ๋อตื่นแล้วครับ ก็เมื่อวานถ่ายถึงดึกวันนี้เลยตื่นช้ากว่าปกติไปหน่อยน่ะครับ ...ไม่...พี่ไม่เป็นไร ไม่ได้ปลุก ๆ ผมเพิ่งตื่นพอดีครับ ” รติพัทธ์ลุกขึ้นนั่งบนเตียง พลางดูนาฬิกาใกล้ ๆเห็นว่าสายกว่าเวลาตื่นปกติเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ อืม จะโทรมาเตือนว่าอย่าลืมนัดวันนี้แล้วกัน ที่เราต้องไปคุยที่บริษัทโฆษณาน่ะ หรือจะให้พี่ไปรับดี เป็นอะไรรึเปล่าเมื่อวานก็เห็นเหม่อ ๆ ถ่าย ๆอยู่ก็ลุกขึ้นมามองอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่สบายรีบบอกนะ ก่อนจะได้รักษาก่อนเป็นหนัก ใกล้ช่วงโปรโมตแล้ว ” น้ำเสียงของปราถนามีแววห่วงใยจริงดังคำพูดทำให้ชายหนุ่มยิ้มรับน้ำใจนั้นน้อย ๆ
“ ไม่เป็นไรจริง ๆครับพี่ แค่เพลีย ๆน่ะ ส่วนบ่ายนี้ผมไปเองสะดวกกว่าครับ แล้วคง... ” รติพัทธ์พูดต่ออีกเพียงไม่มากก่อนจะวางสาย นึกถึงคำพูดของผู้จัดการสาว เมื่อวานนี้ตอนถ่ายมิวสิควีดีโออยู่ในสวน อะไรบางอย่างเหมือนมาสะกิดเรียกเขา ใครสักคนจากบนรถไฟฟ้ากำลังร้องเรียกเขาอยู่ ลมเย็นช่วงค่ำพัดปลิวพาเสียงเรียกนั้นผ่านเข้าหู จนเขาอดผุดลุกขึ้นพลางมองตามเสียงสัญญาณนั้นไม่ได้ สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นในชั่วขณะเดียว ชายหนุ่มเหมือนไม่รู้สึกจนมีเสียงคัทของผู้กำกับดังขึ้น หลายคนแปลกใจแต่เขาก็แก้ตัวไปคร่าว ๆ หากแต่ใจยังเก็บเอามาคิดอยู่ตลอดเวลา
บริเวณออฟฟิศของบริษัทโฆษณาเอ็นแอนด์ซี ได้จัดแบ่งพื้นที่การทำงานด้วยการออกแบบของสถาปนิกและมัณฑนากรฝีมือดี ใช้ส่วนต่าง ๆดูโปร่งมีสไตล์และตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ดีไซน์เก๋ ให้ผู้ที่ทำงานและที่มาติดต่องานมีความรู้สึกสบาย และดึงดูดความสนใจได้มาก โต๊ะทำงานของวริตฐาเองก็จัดวางไว้ด้านหนึ่งอยู่กับพวกทีมงานคนอื่น ๆมีฉากใสลวยลายสวยกั้นแบ่งพื้นที่กับโต๊ะคนอื่น บนโต๊ะไม้ที่มีเครื่องตกแต่งพอประมาณ หญิงสาวได้วางมือดินสอกดแท่งโปรดลงช้า ๆ ก่อนเอื้อมไปหยิบกาแฟจากแก้วกระเบื้องใบโปรดมาดื่ม บ่ายนี้จะมีงานชิ้นใหม่เข้ามาทำให้เมื่อวานหญิงสาวต้องกุลีกุจอรีบเคลียร์งานเก่าจนหมด เช้านี้จึงว่างกว่าปกติ พอกะจะลุกไปที่โต๊ะทำงานของเพื่อน โทรศัพท์เครื่องที่ของตนก็สั่นเบา ๆตามระบบที่หญิงสาวตั้งไว้เวลาอยู่ในที่ทำงาน
“ สวัสดีค่ะคุณแม่ มีอะไรรึเปล่าคะโทรหาปุยฝ้ายตอนเช้า ๆแบบนี้ ” หญิงสาวผมยาวเอนหลังคุยกับมารดาด้วยสรรพนามแทนตัวเหมือนสมัยเด็ก ๆ
“ ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่แค่จะบอกว่าเดี๋ยวช่วงอาทิตย์หน้าแม่จะไปหาพ่อเค้าที่สวิส เห็นว่ามีงานเลี้ยงสำคัญอยากให้แม่ไปด้วยแล้วจะมีช่วงพักสองสามวันให้แม่ไปเป็นเพื่อน ไม่ได้ไปทางโน้นนานแล้ว ก่อนไปคงจะแวะไปหาหนูก่อน ” คุณพรรณรายพูดถึงอดีตสามีที่แม้ตอนนี้จะแยกกันอยู่ แต่หากทั้งสองยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด บ่อยครั้งที่เธอจะแวะไปเยี่ยมเยียนฝ่ายหลังที่ต่างประเทศเวลาเขาต้องไปประจำอยู่เรื่อย ๆ ในสมัยก่อนปุยฝ้ายเคยลุ้นอยากให้ทั้งสองคือดีกันแต่เมื่อนาน ๆไปการที่เป็นแบบนี้เธอก็ทำใจได้ บางเหตุผลของผู้ใหญ่พูดไปเธอคงไม่เข้าใจนัก
“ อาทิตย์หน้าเหรอคะ งั้นคุณแม่บอกปุยฝ้ายใกล้ ๆอีกทีนะคะ ปุยฝ้ายได้ไปรับ ”
“ จ้ะ เออเมื่อวานมีเรื่องแปลก หนูจำน้าปรกบ้านข้าง ๆเราได้มั้ย พอดีแกเพิ่งกลับจากไปอยู่บ้านลูกสาวมาครึ่งปี แกบอกว่าเมื่อตอนก่อนแกไป คงพอดีกับช่วงที่แม่ไปหาคุณพ่อหนู มีคนมาแถวบ้านเรา ถามแม่กะปุยฝ้าย พอไม่เจอก็เดินไป ๆมาๆซักพักแล้วกลับไป ชื่ออะไรแกก็ไม่ทันได้ถาม เห็นว่าเป็นผู้ชายวัยราว ๆหนูตัวสูง ๆขาว ๆ มีเพื่อนปุยฝ้ายแวะไปแถวนั้นรึเปล่าลูก ”
“ ไม่มีนี่คะ ถ้าไปปุยฝ้ายก็น่าจะรู้ ไม่รู้ว่าใคร... ” ระหว่างพูดต่อกับมารดา เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ได้รับฟังหัวใจของเธอก็กระตุกน้อย ๆ หวังในใจไว้ว่าอาจจะเขาคนนั้น
หลังจากวางสายวิรตฐาก็เดินหากุลวรินทร์ถึงที่โต๊ะ หญิงสาวผมสั้นกำลังขมวดคิ้วมุ่น ยุ่งอยู่กับงานตรงหน้า แว่นสายตากรอบดำที่นาน ๆจะหยิบมาใส่เวลาต้องเพ่งสายตามาก ๆ ขยับนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นทักเพื่อนสนิท
“ มาเงียบเชียวปุยฝ้าย มีอะไรรึเปล่า ” กุลวรินทร์เอ่ยทักพลางวางมือจากงานตรงหน้า
“ เปล่าหรอกกะจะมานั่งคุยด้วยซักหน่อย แต่กุลยุ่งอยู่ไว้เดี๋ยวค่อยมาอีกรอบก็ได้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก นั่งสิ ๆ เดี๋ยวเราค่อยทำต่อก็ได้ กำลังอยากพักอยู่พอดีเลย ”
“ อ้าว... ” วริตฐาเห็นเพื่อนปิดแฟ้มงานเอาปากกาคั้นไว้เอาดื้อ ๆ อดขำไม่ได้ความที่ชินแล้วจึงเลื่อนเก้าอี้ใกล้ ๆเข้ามานั่งคุยด้วย
“ ได้ข่าวจะได้รับโปรเจคใหญ่นี่นา เดี๋ยวนี้เพื่อนเราดังใหญ่แล้วแฮะ คุณกมลถึงเรียกเจาะจงมาเลย ” สาวผมสั้นถึงหัวหน้าของพวกเธอที่ค่อนข้างจะใจดีกับลูกน้องมาก ๆ และฝีมือการทำงานก็เป็นที่ยอมรับเขาทุกคน เขาสามารถจัดการกับปัญหาร้อยแปดพันเก้าที่มีเข้าในบริษัทอย่างชาญฉลาดเสมอ
“ ไม่หรอกกุล แค่บังเอิญมากกว่าน่ะ กลัวเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าทำได้ไม่ดีละตายเลยคราวนี้ ” วริตฐาพูดพลางแสดงสีหน้าให้รู้ว่าเธอก็กังวลอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงเรื่องที่คุณพรรณรายเพิ่งบอกให้เพื่อนสนิทฟัง อีกฝ่ายอดแปลกใจไม่ได้จึงรีบถามกลับ
“ คนที่ว่าอาจจะเป็นนายนทีอะไรของเธอใช่มั้ย ที่ว่าเป็นอะไรน้ารักแรกใช่ปะ ” กุลวรินทร์ทำหน้าล้อ
“ บ้าสิ รักร่งรักแรกอะไรกัน เด็กขนาดนั้น เพื่อนเก่าย่ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นเค้ารึเปล่า หายไปนานขนาดนี้ แถมยังผิดคำพูดอีก ถ้าเป็นจริง ๆ เราก็คงจำไม่ได้ด้วยแหละ ”
“ ก็จริงนะ ไม่เจอกันตั้งเป็นสิบปีนี่เนอะ... ”
ทั้งสองคุยกันต่ออีกไม่นาน วริตฐาก็ขอตัวกลับไปที่โต๊ะเพื่อให้เพื่อนได้ทำงานต่อ หากแต่ในใจหญิงสาวยังติดอยู่กับคำพูดนั้น ถ้าชายคนนั้นเป็นนทีจริง เธอจะได้พบกับเขาอีกเมื่อไหร่กัน และถ้าพบจะจำกันได้รึไม่ คิดไปคิดมาก็สรุปเองว่า จะต้องไปสนใจทำไมกับคนไม่รักษาสัญญาแบบนั้น ก่อนจะพยายามสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไป
รติพัทธ์ นัดกับปราถนาและเจ้าหน้าจากค่ายเพลงและบริษัทสปอนเซอร์เรื่องโฆษณาไว้ตอนบ่ายที่บริษัทโฆษณา ชายหนุ่มออกจากบ้านสบาย ๆตั้งแต่เที่ยง กะว่าไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย หากแต่การจราจรในกรุงเทพที่ทุกคนเคยชินกลับคับคั่งกว่าทุกวัน ชายหนุ่มร้อนใจจึงปรับคลื่นวิทยุไปฟังรายงานการจราจร จึงรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนกันหลายคันเกิดขึ้นบริเวณสี่แยกที่เขามุ่งหน้าไปอยู่ รติพัทธ์จึงเบนรถออกไปทางซอยทางลัดใกล้ ๆเพื่ออ้อมไปทางอื่น เมื่อเลี้ยวเข้าไปในซอยเขาก็เห็นรถเข็นขายน้ำมะพร้าวคันหนึ่งกำลังจอดขายให้ชาวบ้านแถวนั้นพอดี รติพัทธ์เหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าเวลายังพอมีจึงตัดสินใจจอดรถใกล้ ๆบริเวณนั้นแวะลงไปซื้อน้ำมะพร้าวทาน
ใกล้ ๆกันนั้นหญิงสาวร่างท้วมแต่งหน้าจัดถือกระเป๋าหนังใบย่อมเดินออกจากคอนโดใกล้ ๆ หลงเสร็จกิจเดินเก็บค่าเช่าเธอกะว่าจะไปหาน้ำดื่มจากร้านใกล้ ๆเช่นกัน ขณะเดินมาทางที่รติพัทธ์ยืนอยู่ ชายร่างผอมเกร็งคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามากระแทกจากด้านหลังคว้ากระเป๋าเงินไปจากเธอ หญิงเจ้าของคอนโดตกใจร้องเรียกให้คนช่วย รติพัทธ์ที่กำลังยืนรอน้ำมะพร้าวอยู่ได้ยิน หันไปเห็นคนร้ายกำลังวิ่งหนีไปทางซอยเล็กใกล้ ๆเขาจึงรีบตัดสินใจออกวิ่งตามไปทันที
ประตูของห้องประชุมเล็ก เป็นไม้หนาบุผ้าเปิดออกช้า ๆ พนักงานต้อนรับสาวเดินนำแขกสี่คนเข้ามาในห้อง แต่ละคนแต่งตัวภูมิฐาน ชายวัยกลางคนสองคนมาจากบริษัทเครือข่ายมือถือยักษ์ใหญ่ ที่เหลือเป็นชายวัยสามสิบต้น ๆมากับหญิงสาวใส่แว่นตัวแทนจากบริษัทเพลงค่ายดัง ทางผ่ายบริษัทโฆษณาได้แนะนำและทักทายกันพอสมควร ก่อนจะเชิญลูกค้าทั้งกลุ่มนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะประชุม
วริตฐานั่งตรงข้ามกับหญิงสาวสวมแว่นที่เดินตามมาหลังสุด แม้จะดูเรียบร้อยหมดจดตามแบบสาวทำงานแต่ดูเหมือนเธอจะกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อยจนสาวผมยาวฝั่งตรงข้ามสังเกตเห็น พอดูให้ชัดหญิงสาวก็จำได้ว่าเป็นคนที่เก็บกระเป๋าสตางค์ให้เธอเมื่อวานจึงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายเองก็ยิ้มตอบเพราะจำได้เช่นกัน
เริ่มบททสนทนากันทำให้วริตฐาเพิ่งได้รู้สาเหตุอาการกระวนกระวายของคนตรงหน้าหลังจากปรารถนาแจ้งในที่ประชุมว่าศิลปินหน้าใหม่ที่จะใช้โปรโมตในโฆษณาชุดนี้ยังมาไม่ถึง กำลังรีบมามาและขอโทษที่ประชุมก่อนจะเริ่มการประชุมต่อ
วริตฐานึกเหน็บในใจไม่ได้ นี่ขนาดเป็นศิลปินหน้าใหม่ ยังไม่ดังมากก็นิสัยเสียไม่มาตามนัดประชุมซะแล้ว แถมเธอยังต้องทำงานร่วมด้วยอีก อยากเห็นหน้าซะจริงคนไม่รับผิดชอบแบบนี้หน้าตาเป็นยังไง.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น