คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : กลับโซลโซไซตี้ 3
..................
................................
ทั้งหกคนผ่านช่วงเวลาอาหารกลางวันมาด้วยกับข้าวง่ายๆที่มีเพียงปลาอายุย่างฉ่ำซอส เต้าหู้ญี่ปุ่นราดซีอิ้วโรยหน้าด้วยต้นหอม และซุปเต้าเจี้ยวสีเหลืองอ่อนด้วยมิโซะรสกลมกล่อม อาหารทั้งหมดเป็นอาหารรสอ่อนที่เด็กอย่างโฮตารุก็ทานได้ ช่วงแรกๆ ร่างเล็กได้แต่อ้าปากเล็กๆรอให้อิจิโกะกับลูเคียป้อนข้าวบ้างป้อนกับบ้างซ้ายทีขวาทีอย่างสนุกสนาน แต่หลังจากนั้นอิจิโกะก็ปล่อยให้เด็กชายลองถือตะเกียบเองเพื่อสอนให้รู้วิธีทานอาหารแบบผู้ใหญ่ จิ้มอาหารเข้าปากบ้างไม่เข้าปากบ้าง เลอะแก้มบ้าง แต่ทั้งสองสามีภรรยาก็ไม่ได้ดุว่าอะไรโดยถือว่าให้เด็กได้เรียนรู้เอง
ซึ่งเบียคุยะได้เห็นพฤติกรรมทั้งหมดของอิจิโกะกับลูเคียที่มีต่อหลานชายของตน ก็อดที่จะมองด้วยสายตาที่ทอดแววเอ็นดูไม่ได้
เร็นจิเองก็อดยิ้มบางกับภาพที่เห็นไม่ได้...รู้สึกดีใจที่ลูเคียได้มีชีวิตคู่ที่อบอุ่น...ได้คู่ชีวิตที่ดี รัก และเอาใจใส่...มีลูกชายที่น่าเกลียดน่าชัง เป็นที่รักใคร่ของญาติพี่น้อง...
สักวัน เขาเองก็คงมีภาพแบบนี้ประทับอยู่ในหัวใจและในช่วงชีวิตของเขา...
สักวัน...
.......
หลังจากพักผ่อนอิริยาบถเพื่อให้ข้าวในท้องเรียงเม็ดได้สักครู่ จึงต่างคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนยังห้องที่ท่านเจ้าบ้านคุจิกิได้สั่งคนให้จัดเตรียมไว้ให้
ลูเคียนั้นเลือกพักที่ห้องเดิมของตนเองซึ่งอิจิโกะเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพียงแค่ตามหอบหิ้วสัมภาระมาวางไว้ที่ห้องของลูเคียก็แค่นั้น
“นอนด้วยนะ” อิจิโกะบอกพลางส่งรอยยิ้มยียวนน่าหมั่นไส้มาให้
“จะบ้ารึไงล่ะ ห้องข้าแคบนิดเดียว จะนอนเข้าไปได้ไงตั้งสี่คน” ลูเคียเอ่ยท้วง
“ไม่ดีเหรอ นอนด้วยกันหลายๆคนอุ่นดีออก”
“ไม่ดี...” หญิงสาวสวนกลับทันควันเช่นกัน พลางใช้สองแขนโอบกอดร่างเล็กของโฮตารุและโคมาจิเอาไว้ “คืนนี้ข้าจะนอนกับลูกแล้วโคมาจิ ส่วนเจ้าก็ไปนอนที่ห้องอื่น”
“...ยังงอนเรื่องเมื่อกี๊เหรอ?”
“...” ลูเคียหน้าแดงก่ำ พร้อมกับหลบตาอีกฝ่าย
สาเหตุที่เขินน่ะเหรอ...
ก็เพราะนางได้ยินคำพูดของอิจิโกะที่บอกไว้ชัดเจนน่ะสิ...
//จำไว้เลยนะ ยัยลูเคีย คืนนี้จะเอาคืนให้จั๋งหนับเลย//
พอได้ยินดังนั้น ลูเคียก็เลยรู้สึกร้อนๆหนาวๆ กลัวจะเกิดอะไรน่าอายอย่างที่อิจิโกะประกาศเอาไว้
ซึ่งอิจิโกะได้เห็นท่าทีนั้น ก็เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“อ้อ...เข้าใจล่ะ ลูเคีย...เธอไม่ได้งอนชั้นหรอก...แต่เธอกลัวว่าคืนนี้ชั้นจะเอาคืนมากกว่าสินะ หึๆๆ”
“ใครกลัว” ลูเคียหน้ามุ่ยเมื่อถูกจี้ใจดำ อ้อมแขนเล็กกอดกระชับร่างของลูกชายและเด็กหญิงตัวน้อยไว้แน่น
ร่างสูงยิ้มชั่ว ก่อนสืบเท้าเข้ามาใกล้อีก
“ท...ทำอะไรน่ะ?”
“ก็เมื่อกี๊ชั้นบ่นให้เธอได้ยินว่ายังไงล่ะ?” คิ้วเรียวที่เคยขมวดมุ่นเลิกสูงเหมือนเป็นเชิงถาม “เธอได้ยินว่าไง...ชั้นก็จะทำแบบนั้นแหละ”
เอาคืนให้จั๋งหนับ!
“!!!!” คำพูดของอิจิโกะแล่นเข้ามาในหัวฉับพลันทำเอาลูเคียสะดุ้งโหยง ขนทั่วกายลุกชันอย่างห้ามไม่ได้
“ม...ไม่เอานะ อิจิโกะ”
“ลูเคีย...”
“ม...”
“ม...ไม่เอานะ อิจิโกะ!!! ลูกอยู่ตรงนี้นะ!!!”
ลูเคียร้องโวยวายออกมาเมื่อระยะของสองสามีภรรยานั้นใกล้ชิดมากกว่าเดิม รู้สึกถึงมือหยาบเอื้อมไปประคองพวงแก้มใสนั้นเบาๆ...
.
.
.
.
“หึ...หึๆ”
“อื๋อ?” ลูเคียที่หลับตาปี๋จนถึงเมื่อครู่ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่ม
“อิจิโกะ...”
“ล้อเล่น” อิจิโกะยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสะอาดเป็นระเบียบ...อารมณ์ดีสุดๆที่ได้แกล้งคุณศรีภรรยาสำเร็จ...
“นี่เจ้าแกล้งข้าเหรอ!?” ลูเคียนึกฉุนขึ้นมา แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้าเกิดนางงอนขึ้นมาอีก อิจิโกะอาจจะทำในสิ่งที่ได้ประกาศเอาไว้จริงๆก็ได้ จึงได้เก็บความฉุนเฉียวเอาไว้ มีเพียงเสียงจิ๊จ๊ะขึ้นมาเบาๆเท่านั้น
“ชั้นรู้ว่าอะไรเป็นอะไรน่า ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรงเพราะเพิ่งเดินทางมาถึง แถมมีเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วย ใครจะไปทำต่อหน้าลูกได้”
“สบายใจเถอะ ชั้นไม่ทำอะไรหรอก”
“อิจิโกะ” ลูเคียช้อนตาขึ้นมอง
ขอบใจนะ...
“แล้วนั่นเจ้ามองหาอะไรน่ะ?” ลูเคียเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายหันรีหันขวาง
“หาตู้ใส่ฟูกน่ะ ชั้นจะขนฟูกไปนอนอีกห้องนึง”
“ไม่ต้องหรอก...”
“หือ?”
“ข้าบอกว่าไม่ต้องไปนอนที่อื่นหรอก...”
“นอน...ที่นี่ก็ได้”
ความคิดเห็น