ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เทพพิทักษ์ตัวน้อย
"ท่านเองเหรอ?"
ร่างสูงปรากฏขึ้นต่อหน้าเบียคุยะ ใบหน้าเรียวรับกับเส้นผมขาวยาวสลวยเป็นอย่างดี
"หัวหน้าอุคิทาเกะ"
"โอ๊ทส์!! เบียคุยะ" อุคิทาเกะทักทายผู้เป็นรุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี เบียคุยะค้อมศีรษะให้ แล้วสายตาคู่เรียวก็หันไปเห็นร่างเล็กๆร่างหนึ่งที่หัวหน้าหน่วย 13 จูงมือมาด้วย
เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น ผมหน้าม้าสีขาวยาวถึงเข่า ปลายผมตัดเรียบเสมอกัน ที่ผมผูกริบบิ้นสีแดงติดกระดิ่งเล็กๆทั้งสองข้าง สวมใส่ชุดกิโมโนสีแดงสดปักด้วยไหมทองเป็นรูปดอกเบญจมาศ เธอมองมาที่เบียคุยะด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
"เด็กคนนี้..."
"อ๋อ..." อุคิทาเกะเลิกคิ้ว ก่อนหันไปแนะนำ "ข้าให้อากอนคุงสร้างให้ น่ารักมั้ยล่ะ"
คนตรงหน้าพยักหน้าหงึก แต่ยังคงย่นคิ้วเพราะยังไม่ได้คำตอบที่ตรงกับใจต้องการ
"เห็นว่าคุจิกิ...ไม่สิ...ลูเคียยังร่างกายอ่อนแอ คงจะไม่ค่อยสะดวกนักที่จะดูแลโฮตารุ ข้าก็เลยขอให้สร้างเด็กคนนี้ขึ้น เหมือนเป็น "เทพพิทักษ์" ที่คอยดูแลไงล่ะ" อุคิทาเกะอธิบายเสียยืดยาว จนเขาต้องถอนใจด้วยความเหนื่อยรอบหนึ่ง
ตามประวัติศาสตร์อันยาวนาน มาตั้งแต่การก่อกำเนิดโซลโซไซตี้ การที่หน่วย 12 จะสร้าง "เทพพิทักษ์" ขึ้นมา ก็ในกรณีที่เพื่อปกปักรักษาผู้สืบสายโลหิต แห่งราชสันตติวงศ์ของราชาที่ปกครองโซลโซไซตี้อยู่เบื้องหลัง
กับอีกกรณีหนึ่ง....
เพื่อใช้ปกปักรักษาสายเลือดพิเศษ ที่เป็นสายเลือดที่เกิดกับยมทูตและมนุษย์ เพราะถือเป็นสายเลือดพิเศษหายาก เบียคุยะเชื่อว่า ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อุราฮาร่า คิสึเกะ คงจะสร้างเทพพิทักษ์มาเพื่อปกป้องคุโรซากิ อิจิโกะ ที่เป็นเด็กที่เกิดจากพ่อที่เป็นยมทูตและแม่ที่เป็นมนุษย์อย่างแน่นอน
ที่เห็นทั่วไปมักสร้างเป็นรูปลักษณ์ของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เพื่อให้ผู้อื่นตายใจว่าไร้พิษสง แต่ที่จริงแล้วขึ้นชื่อว่าเป็นเทพพิทักษ์ย่อมมีสามารถความร้ายกาจอยู่แล้ว และยังต้องสามารถเป็นตัวตายตัวแทนให้ผู้ที่ตนให้ความคุ้มครองได้ยามที่มีภัย
หนำซ้ำ ชีวิตของเทพพิทักษ์ก็ไม่ได้ยืนยาวนัก ยามที่เจ้าของอายุครบ 2 ขวบ เทพพิทักษ์ก็จะหายไป
"หัวหน้าอุคิทาเกะ" ลูเคียที่ยกน้ำชาเข้ามาเบิกตามองอีกครั้ง
"โอ้...ลูเคีย มาก็ดีแล้ว" ลอุคิทาเกะดันไหล่ลูเคียที่ทำหน้าเหรอหรา เข้าหาเด็กหญิงตัวน้อย "เด็กคนนี้คือ เทพพิทักษ์ของลูกชายเจ้า รู้จักกันเอาไว้ซะสิ"
"เทพพิทักษ์?" ลูเคียงงหนัก "เดี๋ยวก่อนค่ะ หัวหน้าอุคิทาเกะ นี่มันอะไรกัน???"
"ท่านคือแม่ของนายท่านใช่มั้ยเจ้าคะ?" เด็กหญิงเอ่ยออกมา ก่อนโค้งศีรษะให้ "ข้าชื่อ โคมาจิ เป็นเทพพิทักษ์ของนายน้อย โฮตารุ จากนี้ไปต้องขอฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ"
"อ๊ะ...เอ่อ จ้ะ" ลูเคียมองด้วยแววตาเอ็นดู ก่อนจะลูบหัวเล็กๆนั้น "ฝากโฮตารุด้วยนะ"
"เอาล่ะ ข้าเองก็หมดหน้าที่แล้วสินะ" อุคิทาเกะยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะย่อตัวลงไปหาโคมาจิ "มาให้กอดหน่อยสิ โคมาจิ"
โคมาจิยิ้มหวาน ก่อนจะเดินเตาะแตะไปหาอุคิทาเกะ เธอกอดเขาไว้ด้วยสองแขนเล็กๆ โคมาจิเองรู้สึกได้ถึงมือใหญ่อันอบอุ่นของคนที่กอดเธออยู่สั่นนิดๆ
"เฮ้อ...รู้มั้ย ว่าเจ้าสร้างมาจากความคิดของ "ลูกสาวในอุดมคติของข้า" เลยนะ ชักเสียดายเจ้าหน่อยๆแล้วสิ" อุคิทาเกะลูบหลังนั้น ก่อนจะบอกว่า
"ขอให้เจ้ามีความสุขมากๆนะ"
"...เจ้าค่ะ..."โคมาจิยิ้มให้ แล้วผละจาก เธอรีบหันไปดูเจ้านายตัวน้อยคนใหม่ของเธออย่างสนอกสนใจ
อุคิทาเกะลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะหันไปทางเบียคุยะ "เบียคุยะ กลับกันเถอะ เรามาโลกมนุษย์นานเกินไปแล้วนะ"
"ครับ" เบียคุยะรับคำ เขาเดินไปหาลูเคีย มอบร่างน้อยในอ้อมแขนของเขาส่งคืนลูเคีย
"รักษาสุขภาพด้วยนะ ลูเคีย"
"...ค่ะ..."ลูเคียรับคำ ก่อนจะเห็นผนังห้องแปรเปลี่ยนประตูเลื่อนรูปวงกลมที่เธอเห็นจนชินตา ประตูเปิดออก พร้อมกับผีเสื้อปีกดำ 2 ตัว กำลังพลิ้วปีกของมันไปมากลางอากาศ ร่างของคนคุ้นเคยทั้งสองเดินหายลับเขาไปในประตูนั้น
หลังจากประตูที่เชื่อมระหว่างสองโลกปิดลง เธออุ้มโฮตารุไว้ในอ้อมแขนแน่น ก่อนจะย่อตัวลงมองเด็กหญิงที่เหมือนกับตุ๊กตาญี่ปุ่นคนนั้น
เด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดูซะจริง...
“เจ้าหน้าตาน่ารักแบบนี้ ข้าชักอยากได้ลูกสาวเพิ่มอีกคนซะแล้วสิ” ลูเคียพึมพำออกมาเบาๆ
“เหรอ?” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“ก็...คิดว่านะ...อื๋อ?”
“อิจิโกะ!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ให้สุ้มให้เสียง” ลูเคียโวยวาย เมื่อเห็นชายหนุ่มมายืนมองอยู่ข้างหลังเธอ
“เมื่อกี๊ ลองไปดูมาแล้ว ไม่เห็นเจออะไรสักอย่าง” อิจิโกะทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปอุ้มโคมาจิจนตัวลอย “ใครเนี่ย?”
“เทพพิทักษ์ น่ะ” ลูเคียตอบ
“เทพพิทักษ์? คืออะไรน่ะ?”
“เอาเถอะ แล้วข้าจะอธิบายให้ฟังวันหลัง” ลูเคียถอนใจ คนๆนี้เป็นยังไงก็ยังเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน “เอาเป็นว่า เด็กคนนี้จะมีหน้าที่คอยดูแลคุ้มครองโฮตารุจากพวกฮอลโลว์จนกว่าจะอายุครบ 2 ขวบนะ”
“เหรอ? งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อ...”
“โคมาจิ เจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยตอบเสียงใส
“อ้อ...โคมาจิ” อิจิโกะเลิกคิ้ว “แต่ตัวเล็กแบบนี้จะดูแลไหวเหรอ?”
“ไหวเจ้าค่ะ”
“อื้อ..น่ารักอย่างที่เธอว่าจริงๆด้วยสิ” อิจิโกะยิ้มบางๆ พร้อมกับลูบหัวน้อยๆนั้น “ไว้คราวหน้ามีลูกสาวดีกว่าเนอะ ลูเคีย”
“บ้าน่ะ...ไม่เอา...แล้ว” ลูเคียหน้าขึ้นสี ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของโฮตารุ โคมาจิรีบเดินเตาะแตะตามไป
อิจิโกะได้แต่ถอนใจ ก่อนจะเดินไปที่กอนในร่างตัวเอง ใช้สติกเกอร์ นุกิฮิเมะแปะป้าบเข้าไป กอนหลุดออกจากร่างอย่างสวยงาม ก่อนจะกลิ้งตัวเองเข้าร่างตุ๊กตาสิงโตตามเดิม
เฮ้อ....
วันนี้...เหนื่อยชะมัด...
อิจิโกะพึมพำเช่นนั้นหลังจากเข้าร่างเสร็จ จากนั้นจึงเดินตามพวกลูเคียไปที่ห้องโฮตารุ
ร่างสูงปรากฏขึ้นต่อหน้าเบียคุยะ ใบหน้าเรียวรับกับเส้นผมขาวยาวสลวยเป็นอย่างดี
"หัวหน้าอุคิทาเกะ"
"โอ๊ทส์!! เบียคุยะ" อุคิทาเกะทักทายผู้เป็นรุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี เบียคุยะค้อมศีรษะให้ แล้วสายตาคู่เรียวก็หันไปเห็นร่างเล็กๆร่างหนึ่งที่หัวหน้าหน่วย 13 จูงมือมาด้วย
เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น ผมหน้าม้าสีขาวยาวถึงเข่า ปลายผมตัดเรียบเสมอกัน ที่ผมผูกริบบิ้นสีแดงติดกระดิ่งเล็กๆทั้งสองข้าง สวมใส่ชุดกิโมโนสีแดงสดปักด้วยไหมทองเป็นรูปดอกเบญจมาศ เธอมองมาที่เบียคุยะด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
"เด็กคนนี้..."
"อ๋อ..." อุคิทาเกะเลิกคิ้ว ก่อนหันไปแนะนำ "ข้าให้อากอนคุงสร้างให้ น่ารักมั้ยล่ะ"
คนตรงหน้าพยักหน้าหงึก แต่ยังคงย่นคิ้วเพราะยังไม่ได้คำตอบที่ตรงกับใจต้องการ
"เห็นว่าคุจิกิ...ไม่สิ...ลูเคียยังร่างกายอ่อนแอ คงจะไม่ค่อยสะดวกนักที่จะดูแลโฮตารุ ข้าก็เลยขอให้สร้างเด็กคนนี้ขึ้น เหมือนเป็น "เทพพิทักษ์" ที่คอยดูแลไงล่ะ" อุคิทาเกะอธิบายเสียยืดยาว จนเขาต้องถอนใจด้วยความเหนื่อยรอบหนึ่ง
ตามประวัติศาสตร์อันยาวนาน มาตั้งแต่การก่อกำเนิดโซลโซไซตี้ การที่หน่วย 12 จะสร้าง "เทพพิทักษ์" ขึ้นมา ก็ในกรณีที่เพื่อปกปักรักษาผู้สืบสายโลหิต แห่งราชสันตติวงศ์ของราชาที่ปกครองโซลโซไซตี้อยู่เบื้องหลัง
กับอีกกรณีหนึ่ง....
เพื่อใช้ปกปักรักษาสายเลือดพิเศษ ที่เป็นสายเลือดที่เกิดกับยมทูตและมนุษย์ เพราะถือเป็นสายเลือดพิเศษหายาก เบียคุยะเชื่อว่า ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อุราฮาร่า คิสึเกะ คงจะสร้างเทพพิทักษ์มาเพื่อปกป้องคุโรซากิ อิจิโกะ ที่เป็นเด็กที่เกิดจากพ่อที่เป็นยมทูตและแม่ที่เป็นมนุษย์อย่างแน่นอน
ที่เห็นทั่วไปมักสร้างเป็นรูปลักษณ์ของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เพื่อให้ผู้อื่นตายใจว่าไร้พิษสง แต่ที่จริงแล้วขึ้นชื่อว่าเป็นเทพพิทักษ์ย่อมมีสามารถความร้ายกาจอยู่แล้ว และยังต้องสามารถเป็นตัวตายตัวแทนให้ผู้ที่ตนให้ความคุ้มครองได้ยามที่มีภัย
หนำซ้ำ ชีวิตของเทพพิทักษ์ก็ไม่ได้ยืนยาวนัก ยามที่เจ้าของอายุครบ 2 ขวบ เทพพิทักษ์ก็จะหายไป
"หัวหน้าอุคิทาเกะ" ลูเคียที่ยกน้ำชาเข้ามาเบิกตามองอีกครั้ง
"โอ้...ลูเคีย มาก็ดีแล้ว" ลอุคิทาเกะดันไหล่ลูเคียที่ทำหน้าเหรอหรา เข้าหาเด็กหญิงตัวน้อย "เด็กคนนี้คือ เทพพิทักษ์ของลูกชายเจ้า รู้จักกันเอาไว้ซะสิ"
"เทพพิทักษ์?" ลูเคียงงหนัก "เดี๋ยวก่อนค่ะ หัวหน้าอุคิทาเกะ นี่มันอะไรกัน???"
"ท่านคือแม่ของนายท่านใช่มั้ยเจ้าคะ?" เด็กหญิงเอ่ยออกมา ก่อนโค้งศีรษะให้ "ข้าชื่อ โคมาจิ เป็นเทพพิทักษ์ของนายน้อย โฮตารุ จากนี้ไปต้องขอฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ"
"อ๊ะ...เอ่อ จ้ะ" ลูเคียมองด้วยแววตาเอ็นดู ก่อนจะลูบหัวเล็กๆนั้น "ฝากโฮตารุด้วยนะ"
"เอาล่ะ ข้าเองก็หมดหน้าที่แล้วสินะ" อุคิทาเกะยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะย่อตัวลงไปหาโคมาจิ "มาให้กอดหน่อยสิ โคมาจิ"
โคมาจิยิ้มหวาน ก่อนจะเดินเตาะแตะไปหาอุคิทาเกะ เธอกอดเขาไว้ด้วยสองแขนเล็กๆ โคมาจิเองรู้สึกได้ถึงมือใหญ่อันอบอุ่นของคนที่กอดเธออยู่สั่นนิดๆ
"เฮ้อ...รู้มั้ย ว่าเจ้าสร้างมาจากความคิดของ "ลูกสาวในอุดมคติของข้า" เลยนะ ชักเสียดายเจ้าหน่อยๆแล้วสิ" อุคิทาเกะลูบหลังนั้น ก่อนจะบอกว่า
"ขอให้เจ้ามีความสุขมากๆนะ"
"...เจ้าค่ะ..."โคมาจิยิ้มให้ แล้วผละจาก เธอรีบหันไปดูเจ้านายตัวน้อยคนใหม่ของเธออย่างสนอกสนใจ
อุคิทาเกะลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะหันไปทางเบียคุยะ "เบียคุยะ กลับกันเถอะ เรามาโลกมนุษย์นานเกินไปแล้วนะ"
"ครับ" เบียคุยะรับคำ เขาเดินไปหาลูเคีย มอบร่างน้อยในอ้อมแขนของเขาส่งคืนลูเคีย
"รักษาสุขภาพด้วยนะ ลูเคีย"
"...ค่ะ..."ลูเคียรับคำ ก่อนจะเห็นผนังห้องแปรเปลี่ยนประตูเลื่อนรูปวงกลมที่เธอเห็นจนชินตา ประตูเปิดออก พร้อมกับผีเสื้อปีกดำ 2 ตัว กำลังพลิ้วปีกของมันไปมากลางอากาศ ร่างของคนคุ้นเคยทั้งสองเดินหายลับเขาไปในประตูนั้น
หลังจากประตูที่เชื่อมระหว่างสองโลกปิดลง เธออุ้มโฮตารุไว้ในอ้อมแขนแน่น ก่อนจะย่อตัวลงมองเด็กหญิงที่เหมือนกับตุ๊กตาญี่ปุ่นคนนั้น
เด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดูซะจริง...
“เจ้าหน้าตาน่ารักแบบนี้ ข้าชักอยากได้ลูกสาวเพิ่มอีกคนซะแล้วสิ” ลูเคียพึมพำออกมาเบาๆ
“เหรอ?” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“ก็...คิดว่านะ...อื๋อ?”
“อิจิโกะ!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ให้สุ้มให้เสียง” ลูเคียโวยวาย เมื่อเห็นชายหนุ่มมายืนมองอยู่ข้างหลังเธอ
“เมื่อกี๊ ลองไปดูมาแล้ว ไม่เห็นเจออะไรสักอย่าง” อิจิโกะทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปอุ้มโคมาจิจนตัวลอย “ใครเนี่ย?”
“เทพพิทักษ์ น่ะ” ลูเคียตอบ
“เทพพิทักษ์? คืออะไรน่ะ?”
“เอาเถอะ แล้วข้าจะอธิบายให้ฟังวันหลัง” ลูเคียถอนใจ คนๆนี้เป็นยังไงก็ยังเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน “เอาเป็นว่า เด็กคนนี้จะมีหน้าที่คอยดูแลคุ้มครองโฮตารุจากพวกฮอลโลว์จนกว่าจะอายุครบ 2 ขวบนะ”
“เหรอ? งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อ...”
“โคมาจิ เจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยตอบเสียงใส
“อ้อ...โคมาจิ” อิจิโกะเลิกคิ้ว “แต่ตัวเล็กแบบนี้จะดูแลไหวเหรอ?”
“ไหวเจ้าค่ะ”
“อื้อ..น่ารักอย่างที่เธอว่าจริงๆด้วยสิ” อิจิโกะยิ้มบางๆ พร้อมกับลูบหัวน้อยๆนั้น “ไว้คราวหน้ามีลูกสาวดีกว่าเนอะ ลูเคีย”
“บ้าน่ะ...ไม่เอา...แล้ว” ลูเคียหน้าขึ้นสี ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของโฮตารุ โคมาจิรีบเดินเตาะแตะตามไป
อิจิโกะได้แต่ถอนใจ ก่อนจะเดินไปที่กอนในร่างตัวเอง ใช้สติกเกอร์ นุกิฮิเมะแปะป้าบเข้าไป กอนหลุดออกจากร่างอย่างสวยงาม ก่อนจะกลิ้งตัวเองเข้าร่างตุ๊กตาสิงโตตามเดิม
เฮ้อ....
วันนี้...เหนื่อยชะมัด...
อิจิโกะพึมพำเช่นนั้นหลังจากเข้าร่างเสร็จ จากนั้นจึงเดินตามพวกลูเคียไปที่ห้องโฮตารุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น