ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อดีตเนอสเซอรี่...
//คิกๆ...//
//หัวเราะอะไรเหรอนานาเอะจัง?//
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหัวเราะคิกคักเธอพยายามใช้มือที่เปื้อนไปด้วยเขม่าควันปิดปากกลั้นหัวเราะเต็มที่จนเด็กที่ถามต้องเดินเข้ามาใกล้ย่นคิ้วอย่างงุนงง
//อ๋อ...เรากำลังเล่นกันอยู่น่ะ//
//เล่น?//
//เล่นซ่อนแอบไงซ่อนยังไงไม่ให้พวกคนใส่ชุดดำจับได้//
//ทำไมต้องไม่ให้จับได้ล่ะ?//
//เพราะมีคนบอกว่าคนชุดดำเป็นคนไม่ดี//
//เหรอ?//
//อื้อ...//
//เพราะงั้น...เรารีบซ่อนกันเถอะแล้วก็หาเพื่อนๆมาเล่นที่นี่ด้วยกันนะ//
//อื้อๆ//
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆก็ดังมาจากเศษซากเพลิงไหม้ที่ยังมีควันคุกรุ่นอยู่
...........................
ณที่ดินรกร้างที่หนึ่งของเมืองคาราคุระใกล้กับโรงพยาบาลที่อิจิโกะทำงานอยู่
ตรงนั้นเคยเป็น "อดีต" เนอสเซอรี่ที่รับดูแลเด็กตั้งแต่แรกเกิดถึง3
ขวบ
ที่เป็น "อดีต" ก็เพราะ
เมื่อหลายวันก่อน...ที่นั่นเกิดไฟไหม้มีเด็กเสียชีวิตไปหลายคน
ศพเด็กบางคนยังกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้ไม่ยอมห่าง...แม้ร่างกายจะไหม้เกรียมจนตุ๊กตาพลาสติกละลายติดไปกับผิวหนัง
ศพบางคนกอดกันกลมด้วยความหวาดกลัวในวินาทีสุดท้ายที่ไฟลามเลียเข้ามาใกล้ตัวเป็นภาพที่ชวนเรียกน้ำตาจากผู้ที่ได้พบเห็นยิ่งนัก
จากการตรวจสอบเบื้องต้นตำรวจสันนิษฐานว่าอาจจะเกิดไฟฟ้าลัดวงจรแต่ก็ยังไม่ตัดประเด็นวางเพลิงออกไปเนื่องจากเนอสเซอรี่แห่งนี้กำลังมีปัญหาคาราคาซังเรื่องสัญญาเช่าที่ดินกับผู้มีอิทธิพลอยู่
แล้วหมู่นี้ก็มีข่าวลือหนาหู...ว่าตกกลางคืนจะได้ยินเสียงเด็กที่ตายด้วยไฟไหม้ร้องเพลงคาโงเมะคาโงเมะด้วยน้ำเสียงที่โหยหวนเศร้าสร้อยจนน่าขนลุก
................
......................
"วันนี้โฮจังจะกลับบ้านแล้วเหรอคะคุณหมอ"
โทโมมิยะนาโอกะนางพยาบาลหน้าใหม่ของโรงพยาบาลมองหมอหนุ่มกับภรรยาที่เดินเข้ามาในห้องเด็กอ่อนด้วยสายตาเศร้าหมอง
“อ่าวก็แหงสินาโอกะจะให้ลูกหมออยู่ที่นี่ตลอดไปคงไม่ได้หรอกนะ” อิจิโกะเอ่ยเสียงดุแต่ก็รู้สึกเอ็นดูในตัวรุ่นน้องคนนี้ไม่น้อย
“ไม่อยากให้ไปเลยค่ะหมอ” ฟูมิยะที่อุ้มโฮตารุไม่ยอมปล่อยแถมยังหอมแก้มเล็กๆนั้นเสียฟอดใหญ่ “รู้มั้ยตั้งแต่โฮจังเกิดมาก็เป็นขวัญใจพวกพยาบาลเกือบทั้งหมดในแผนกสูติฯถ้าไปพวกเราคิดถึงตายเลย”
“เออน่ะแล้วหมอสัญญาว่าจะพาโฮตารุมาเยี่ยมพวกคุณบ่อยๆเท่าที่ทำได้แล้วกันอย่างน้อยก็ต้องเจอกันตอนฉีดวัคซีนอยู่ดีแหละ” อิจิโกะตบไหล่หัวหน้าพยาบาลยังสาวเบาๆ
ลูกเรา...ทำไมมันเสน่ห์แรงแต่เด็กแบบนี้ฟะ?
“จริงนะคะคุณหมอ” ฟูมิยะยิ้มหวาน“ต้องพามาจริงๆนะคะ”
“คร้าบผมรับทราบแล้วครับ”
ว่าแล้วฟูมิยะก็ส่งร่างน้อยในอ้อมแขนคืนแม่ที่แท้จริงไปด้วยความเสียดายโฮตารุจังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของลูเคียอย่างน่าเอ็นดู
“เอาล่ะวันนี้หมอขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” อิจิโกะโค้งน้อยๆให้กับพยาบาลสาวที่ยืนตาละห้อยก่อนจะโอบไหล่ลูเคียเบาๆแล้วเดินออกไป
“โฮตารุอย่าลืมพวกพี่(ป้า)น้า~~” เสียงอาลัยอาวรณ์สุดท้ายยังดังมาแว่วๆ
......................
“ทำไมวันนี้ไม่ขับรถเองล่ะ?” ลูเคียเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นอิจิโกะมายืนโบกแท๊กซี่หน้าโรงพยาบาลแทนที่จะขับรถเอง
“ขี้เกียจ” อิจิโกะตอบง่ายๆหลังจากก้าวเท้าเข้ามานั่งในรถแท๊กซี่เรียบร้อย “แล้วอีกอย่าง...”
“หืม?”
“มานี่เลยเจ้าตัวเล็ก” อิจิโกะยื่นสองแขนมาอุ้มโฮตารุที่กำลังหลับปุ๋ยไว้ “ตั้งแต่คลอดมาก็ไม่ได้อยู่อุ้มเลยขออุ้มหน่อยละกันนะ
“หึ...” ลูเคียหัวเราะน้อยๆก่อนจะก้าวเข้ามานั่งในรถโดยดี
พอรับโฮตารุมาอุ้มอิจิโกะก็มองร่างน้อยซ้ายทีขวาทีจนลูเคียย่นคิ้วสั้นๆด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอ?”
“เด็กคนนี้...เป็นลูกชั้นจริงๆเหรอ?”
“พูดแบบนั้นหมายความว่าไง?” ลูเคียเริ่มเดือดปุดๆทั้งสีผมหน้าตาแทบจะโขกมาจากคนๆเดียวกันแล้วยัง....
“เปล่า...คือชั้นหมายความว่าลูกชั้นจริงๆเหรอทำไมตัวก็เล็กมือก็เล็กแบบนี้ต่างหากเล่า”อิจิโกะอธิบาย
“แล้วเกิดมาจะให้ตัวใหญ่เท่าเจ้าก็ผิดปกติแล้ว” ลูเคียยังคงงอนต่อเนื่อง
“เออน่า...แค่พูดเฉยๆทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ?” ชายหนุ่มวางมือลงบนไหล่เล็ก“ท่าทางจะเพลียจัดเดี๋ยวกลับไปบ้านก็หลับซักตื่นแล้วกัน”
“อื้อ...” ลูเคียพยักหน้าเบาๆเธอเอนศีรษะพิงไหล่อิจิโกะไม่รู้ตัวก่อนจะหลับไป
อิจิโกะมองร่างบางที่หลับสนิทด้วยสายตาอ่อนโยน....
!
ก่อนที่สายตาของอิจิโกะเครียดขึ้นมาแว้บหนึ่งพร้อมกับสัญญาณมือถือของลูเคียที่ดังไม่ขาด
ลูเคียลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“รู้สึกตัวใช่มั้ย?” อิจิโกะเอ่ยถามลูเคีย
“อื้อ...” ร่างบางพยักหน้า “ใกล้กับโรงพยาบาลของเจ้า”
“จริงสิเมื่อวันก่อนเนอสเซอรี่ไฟไหม้นี่นะ” อิจิโกะมองไปยังที่ดินที่มีซากปรักหักพังนั้น “เห็นว่ามีเด็กตายหลายคนด้วย”
“จริงเหรอ?” ลูเคียลุกขึ้นมามองบ้าง “เด็กที่ถูกไฟคลอกตายคงทรมานมากนะ”
“อื้อ...”
“อิจิโกะ” ลูเคียหันไปมองหมอหนุ่ม
“รู้แล้วน่าคืนนี้จะจัดการให้”
“ขอโทษนะถ้าข้าไม่อ่อนแอขนาดนี้ล่ะก็”
“ช่างเถอะ...รีบไปพักผ่อนแล้วกัน”
ลูเคียมองเขาด้วยแววตานิ่งก่อนจะเอนศีรษะลงพิงไหล่ของอิจโกะก่อนจะหลับไปอีกครั้ง
อิจิโกะมองร่างบางที่หลับข้างๆเขาด้วยใบหน้าแดงนิดๆ
เอาเถอะ
วันนี้...ยอมอดนอนส่งวิญญาณก็ได้ฟะ
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
//หัวเราะอะไรเหรอนานาเอะจัง?//
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหัวเราะคิกคักเธอพยายามใช้มือที่เปื้อนไปด้วยเขม่าควันปิดปากกลั้นหัวเราะเต็มที่จนเด็กที่ถามต้องเดินเข้ามาใกล้ย่นคิ้วอย่างงุนงง
//อ๋อ...เรากำลังเล่นกันอยู่น่ะ//
//เล่น?//
//เล่นซ่อนแอบไงซ่อนยังไงไม่ให้พวกคนใส่ชุดดำจับได้//
//ทำไมต้องไม่ให้จับได้ล่ะ?//
//เพราะมีคนบอกว่าคนชุดดำเป็นคนไม่ดี//
//เหรอ?//
//อื้อ...//
//เพราะงั้น...เรารีบซ่อนกันเถอะแล้วก็หาเพื่อนๆมาเล่นที่นี่ด้วยกันนะ//
//อื้อๆ//
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆก็ดังมาจากเศษซากเพลิงไหม้ที่ยังมีควันคุกรุ่นอยู่
...........................
ณที่ดินรกร้างที่หนึ่งของเมืองคาราคุระใกล้กับโรงพยาบาลที่อิจิโกะทำงานอยู่
ตรงนั้นเคยเป็น "อดีต" เนอสเซอรี่ที่รับดูแลเด็กตั้งแต่แรกเกิดถึง3
ขวบ
ที่เป็น "อดีต" ก็เพราะ
เมื่อหลายวันก่อน...ที่นั่นเกิดไฟไหม้มีเด็กเสียชีวิตไปหลายคน
ศพเด็กบางคนยังกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้ไม่ยอมห่าง...แม้ร่างกายจะไหม้เกรียมจนตุ๊กตาพลาสติกละลายติดไปกับผิวหนัง
ศพบางคนกอดกันกลมด้วยความหวาดกลัวในวินาทีสุดท้ายที่ไฟลามเลียเข้ามาใกล้ตัวเป็นภาพที่ชวนเรียกน้ำตาจากผู้ที่ได้พบเห็นยิ่งนัก
จากการตรวจสอบเบื้องต้นตำรวจสันนิษฐานว่าอาจจะเกิดไฟฟ้าลัดวงจรแต่ก็ยังไม่ตัดประเด็นวางเพลิงออกไปเนื่องจากเนอสเซอรี่แห่งนี้กำลังมีปัญหาคาราคาซังเรื่องสัญญาเช่าที่ดินกับผู้มีอิทธิพลอยู่
แล้วหมู่นี้ก็มีข่าวลือหนาหู...ว่าตกกลางคืนจะได้ยินเสียงเด็กที่ตายด้วยไฟไหม้ร้องเพลงคาโงเมะคาโงเมะด้วยน้ำเสียงที่โหยหวนเศร้าสร้อยจนน่าขนลุก
................
......................
"วันนี้โฮจังจะกลับบ้านแล้วเหรอคะคุณหมอ"
โทโมมิยะนาโอกะนางพยาบาลหน้าใหม่ของโรงพยาบาลมองหมอหนุ่มกับภรรยาที่เดินเข้ามาในห้องเด็กอ่อนด้วยสายตาเศร้าหมอง
“อ่าวก็แหงสินาโอกะจะให้ลูกหมออยู่ที่นี่ตลอดไปคงไม่ได้หรอกนะ” อิจิโกะเอ่ยเสียงดุแต่ก็รู้สึกเอ็นดูในตัวรุ่นน้องคนนี้ไม่น้อย
“ไม่อยากให้ไปเลยค่ะหมอ” ฟูมิยะที่อุ้มโฮตารุไม่ยอมปล่อยแถมยังหอมแก้มเล็กๆนั้นเสียฟอดใหญ่ “รู้มั้ยตั้งแต่โฮจังเกิดมาก็เป็นขวัญใจพวกพยาบาลเกือบทั้งหมดในแผนกสูติฯถ้าไปพวกเราคิดถึงตายเลย”
“เออน่ะแล้วหมอสัญญาว่าจะพาโฮตารุมาเยี่ยมพวกคุณบ่อยๆเท่าที่ทำได้แล้วกันอย่างน้อยก็ต้องเจอกันตอนฉีดวัคซีนอยู่ดีแหละ” อิจิโกะตบไหล่หัวหน้าพยาบาลยังสาวเบาๆ
ลูกเรา...ทำไมมันเสน่ห์แรงแต่เด็กแบบนี้ฟะ?
“จริงนะคะคุณหมอ” ฟูมิยะยิ้มหวาน“ต้องพามาจริงๆนะคะ”
“คร้าบผมรับทราบแล้วครับ”
ว่าแล้วฟูมิยะก็ส่งร่างน้อยในอ้อมแขนคืนแม่ที่แท้จริงไปด้วยความเสียดายโฮตารุจังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของลูเคียอย่างน่าเอ็นดู
“เอาล่ะวันนี้หมอขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” อิจิโกะโค้งน้อยๆให้กับพยาบาลสาวที่ยืนตาละห้อยก่อนจะโอบไหล่ลูเคียเบาๆแล้วเดินออกไป
“โฮตารุอย่าลืมพวกพี่(ป้า)น้า~~” เสียงอาลัยอาวรณ์สุดท้ายยังดังมาแว่วๆ
......................
“ทำไมวันนี้ไม่ขับรถเองล่ะ?” ลูเคียเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นอิจิโกะมายืนโบกแท๊กซี่หน้าโรงพยาบาลแทนที่จะขับรถเอง
“ขี้เกียจ” อิจิโกะตอบง่ายๆหลังจากก้าวเท้าเข้ามานั่งในรถแท๊กซี่เรียบร้อย “แล้วอีกอย่าง...”
“หืม?”
“มานี่เลยเจ้าตัวเล็ก” อิจิโกะยื่นสองแขนมาอุ้มโฮตารุที่กำลังหลับปุ๋ยไว้ “ตั้งแต่คลอดมาก็ไม่ได้อยู่อุ้มเลยขออุ้มหน่อยละกันนะ
“หึ...” ลูเคียหัวเราะน้อยๆก่อนจะก้าวเข้ามานั่งในรถโดยดี
พอรับโฮตารุมาอุ้มอิจิโกะก็มองร่างน้อยซ้ายทีขวาทีจนลูเคียย่นคิ้วสั้นๆด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอ?”
“เด็กคนนี้...เป็นลูกชั้นจริงๆเหรอ?”
“พูดแบบนั้นหมายความว่าไง?” ลูเคียเริ่มเดือดปุดๆทั้งสีผมหน้าตาแทบจะโขกมาจากคนๆเดียวกันแล้วยัง....
“เปล่า...คือชั้นหมายความว่าลูกชั้นจริงๆเหรอทำไมตัวก็เล็กมือก็เล็กแบบนี้ต่างหากเล่า”อิจิโกะอธิบาย
“แล้วเกิดมาจะให้ตัวใหญ่เท่าเจ้าก็ผิดปกติแล้ว” ลูเคียยังคงงอนต่อเนื่อง
“เออน่า...แค่พูดเฉยๆทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ?” ชายหนุ่มวางมือลงบนไหล่เล็ก“ท่าทางจะเพลียจัดเดี๋ยวกลับไปบ้านก็หลับซักตื่นแล้วกัน”
“อื้อ...” ลูเคียพยักหน้าเบาๆเธอเอนศีรษะพิงไหล่อิจิโกะไม่รู้ตัวก่อนจะหลับไป
อิจิโกะมองร่างบางที่หลับสนิทด้วยสายตาอ่อนโยน....
!
ก่อนที่สายตาของอิจิโกะเครียดขึ้นมาแว้บหนึ่งพร้อมกับสัญญาณมือถือของลูเคียที่ดังไม่ขาด
ลูเคียลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“รู้สึกตัวใช่มั้ย?” อิจิโกะเอ่ยถามลูเคีย
“อื้อ...” ร่างบางพยักหน้า “ใกล้กับโรงพยาบาลของเจ้า”
“จริงสิเมื่อวันก่อนเนอสเซอรี่ไฟไหม้นี่นะ” อิจิโกะมองไปยังที่ดินที่มีซากปรักหักพังนั้น “เห็นว่ามีเด็กตายหลายคนด้วย”
“จริงเหรอ?” ลูเคียลุกขึ้นมามองบ้าง “เด็กที่ถูกไฟคลอกตายคงทรมานมากนะ”
“อื้อ...”
“อิจิโกะ” ลูเคียหันไปมองหมอหนุ่ม
“รู้แล้วน่าคืนนี้จะจัดการให้”
“ขอโทษนะถ้าข้าไม่อ่อนแอขนาดนี้ล่ะก็”
“ช่างเถอะ...รีบไปพักผ่อนแล้วกัน”
ลูเคียมองเขาด้วยแววตานิ่งก่อนจะเอนศีรษะลงพิงไหล่ของอิจโกะก่อนจะหลับไปอีกครั้ง
อิจิโกะมองร่างบางที่หลับข้างๆเขาด้วยใบหน้าแดงนิดๆ
เอาเถอะ
วันนี้...ยอมอดนอนส่งวิญญาณก็ได้ฟะ
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น