คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Chapter 1]วันปฐมนิเทศอันแสนวุ่นวาย!?(100%)
ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาตามถนนหนทางนั่นเป็นเวลาที่บ่งบอกถึงฤดูนี้ สีของใบไม้ที่หล่นลงมากองสู่พื้นดินหลากหลายสีนั่นทำให้มันดูแล้วช่างสวยงาม พร้อมกับเด็กสาว 3 คนที่นั่งชมความงามนี้อยู่
"ว้าว~ คาอินจังดูสิ ถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้วล่ะ เปิดเทอมพอดีเลย~ สวยจัง~ > <"เสียงหวานของหญิงร่างบางเอ่ยขึ้น เผมสีคราม พร้อมกับดวงตาสีมรกตที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนของเธอนั้น่างแปลกตายิ่งนัก แต่มันกลับดูเป็นประจายที่เจิดจรัสและสวยงามจนน่าแปลกใจ...
"อืม... ฉันว่างั้นๆล่ะ ฤดูนี้ก็มีทุกๆปี เธอจะแปลกใจอะไรหนักหนา?"คาอินพูดตอบกับเพื่อนสาวของตนด้วยความเห็นที่ไม่เหมือนกันซักเท่าไหร่ แต่การกระทำนั้นยังตรงกันข้ามกับคำพูดของเธอ ดวงตาสีน้ำเงินสวยนั้นจ้องไปที่ต้นซากุระอย่างไม่วางตาเหมือนหลงใหลในมนต์สะกดนี้
"หืม~? คาอินจังชอบซากุระแน่ๆเลยล่ะ ^ ^"สาวน้อยคนที่ 3 เดินมาพร้อมลงไปนั่งข้างๆเพื่อนเธอทั้ง 2 คน ก่อนจะทักให้เบาๆกับเพื่อนทั้งสอง สายตาและการกระทำของเธอนั้นช่างดูอ่อนโยน เวลาที่เธอได้เจอเพื่อนๆคือเวลาที่เธอมีความสุขที่สุด
"อ้าว? ฟุรินจังมาแล้วหรอ? อรุณสวัสดิ์นะ ^ ^"ร่างบางผมครามเอ่ยทักทายเพื่อนอีกคนของเธอที่พึ่งเดินมา แล้วยื่นบัตรสีส้มให้เธอ
"อะไรน่ะ โยจัง?"ฟุรินากะเอ่ยถามพื่อนสนิทตนที่ยื่นบัตรแปลกๆให้ ก่อนจะดูบัตรนั้นแล้วยิ้มออกมา"วันนี้มีปฐมนิเทศนี่นา คิกๆเดี๋ยวเราก็จะได้ไปมหาลัยนามิโมริแล้วล่ะ ^ ^"
"ก็ไปสิ ตอนนี้ 6 โฒงแล้วนะ ปฐมนิเทศมัน 6 โมงครึ่งไม่ใช่หรอ?"คาอินเอ่ยออกมาพร้อมชี้ไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่บนยอดหอคอยเล็กๆนั่น ก่อนที่เคียวคุโยและฟุรินนากะจะหันหน้ามามองจ้องกันที่นึงแล้วสะดุ้งโหยงออกมา
"หวา สายแน่เลย!!!"ฟุรินากะและเคียวคุโยตะโกนขึ้นมาพร้อมกันแล้วรีบลุกจากเก้าอี้ทันที ฟุรินากะรีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามคาอินไปทันที แต่เคียวคุโย...
"อุ๊ย! แย่แล้ว!! โยลืมกระเป๋าไว้ที่บ้านแน่ๆเลย!! =[ ]="เคียวคุโยอุทานขึ้นมาเสียงดังจนทำให้คาอินและฟุรินากะตกใจตามไปด้วย"เอ่อ... คาอินจัง ฟุรินจังไปก่อนโยเถอะนะเดี๋ยวโยตามไป > <"
"เอ๋? เดี๋ยวสิโยจั... "ทันทีที่ฟุรินากะยังพูดไม่จบ เคียวคุโยก็วิ่งออกไปก่อนเสียแล้ว ตามด้วยคาอินที่ยิ้มออกนิดๆแล้วจูงมือฟุรินากะไปมหาลัย
.
.
.
.
.
.
.
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าของร่างบางที่วิ่งมาอย่างเร่งรีบโดยหารู้ไม่ว่าตนไปผิดทาง!! ใบหน้าสวยมีเหงื่อผุดพรายออกมาเพียงนิด พร้อมทั้งกระเป๋าใบใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะแบกอะไรไว้เยอะไปหมด ก่อนเสียงฝีเท้าจะรีบเร่งขึ้นเพื่อไปให้ทันก่อนปฐมนิเทศ โดยไม่สนใจถึงโรคหอบของตัวเองในเวลาที่วิ่งมากๆ
ปึก!!
ร่างบางที่วิ่งชนกับคนร่างสูงถึงกับเซลงไป แต่ก็โชคดีที่ร่างสูงคว้าเธอไว้ได้ทันที่เธอจะล้มลง ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองขึ้นไปสบตาสีทองอบอุ่นนั่นพอดี
"อ๊ะ... ขะ... ขอโทษค่ะ >///<;;"เคียวคุโยเอ่ยพร้อมหน้าแดงระเรื่อ ...แหงสิ...ก็เธอเล่นล้มไปซบอกเขาเต็มๆเลยล่ะ...
"ทำไมเธอวิ่งมาเร่งรีบอย่างนั้นล่ะ? เดี๋ยวก็ล้มไปหรอก ^ ^"ชายหนุ่มใบหน้าคมผมสีทองสลวยเอ่ยพร้อมยิ้มให้น้อยๆ ถึงกับทำเอาเคียวคุโยใจเต้นไม่เป็นจังหวะทีเดียว
"ขอโทษจริงๆนะคะ >////<;"เคียวคุโยหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อกว่าเดิมเมื่อเจ้าของร่างสูงที่มีผมทองยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ
...เขาดูอบอุ่นจังเลย...
"เป็นอะไรของเธอน่ะ เอาแต่ขอโทษอย่างเดียว หน้าแดงด้วยไม่สบายหรอ ^ ^;"เจ้าของเรือนผมสีทองที่สะดุดตานั่นเอ่ยล้อเธอเล่นๆเมื่อเห็นเธอทำท่าทีลนลานแล้วก็เอาแต่ก้มหน้าขอโทษอย่างเดียว
"เอ๋?? อะ... เปล่าๆไม่ใช่ค่ะ!! >////<"เคียวคุโยส่ายหัวจนผมยุ่งออกมานิดๆพร้อมเอาแต่ก้มหน้าก้มตาหน้าแดงตลอด จนทำให้ร่างสูงต้องหลุดขำกับท่าทางตลกๆที่ดูน่ารักในสายตาของเขา
"ฉันชื่อดีโน่ เธอชื่ออะไรล่ะ ^ ^"ร่างสูงเอ่ยนามของตนออกมาก่อนที่จะถามชื่อสาวน้อยน่ารักคนนี้
"คะ!? เอ่อ... เคียวคุโย.... รูริอิโระ เคียวคุโยค่ะ >O<//"เคียวคุโยเอ่ยแล้วหลับตาปี๋ ก่อนที่จะยิ้มนิดๆเมื่อเห็นร่างสูงยื่นมือมาให้เธอ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ โยจัง ^ ^"ดีโน่ว่าหลังจากที่เธอยื่นมือมาจับมือเขาเบาๆ จนทำให้เขาใจเต้นนิดหน่อยเมื่อเธอยิ้มออกมาน้อยๆ
"ชะ... เช่นกันค่ะ คุณดีโน่ > <"เคียวคุโยว่าพร้อมก้มหน้ายิ้มน้อยๆ แล้วสะดุ้งออกมานิดๆเมื่อเสียงนาฬิกาของเธอดัง"ไอ้หยา 6 โมงครึ่งแล้ว!! ไปสายแน่ๆ!! =[ ]="
"หืม? เธอไปปฐมนิเทศที่มหาลัยนามิโมริใช่มั้ย"ดีโน่เอ่ยถาม พร้อมเคียวคุโยที่ทำหน้างงนิดๆจนทำให้เขาต้องมาอธิบายต่อ"ก็เธอทำบัตรนักเรียนตกไว้นี่นา เกือบไม่ได้ไปแล้วมั้ยล่ะ ^ ^"
"อ๋า? เอ๊ะ! ขะ... ขอบคุณค่ะ!! > <ll; "เคียวคุโยว่าพลางรับบัตรมาจากมือของร่างสูง ก่อนที่เธอจะรีบไปมหาลัยโดยที่มีร่างสูงโปร่งตามมาด้วย"เอ๋? คุณดีโน่ O.O"
"ฉันเป็นรุ่นพี่ปี 3 แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักรุ่นน้องน่ารักๆแบบนี้อีกครั้งนะ ^ ^"ดีโน่ขยายความให้เธอเข้าใจ แล้วยิ้มกว้างออกมาเมื่อเคียวคุโยหันหน้ามาคุยกับเขาจังๆได้ซักที แต่มันกลับทำให้เขาต้องหน้าแดงเมื่อเห็นใบหน้าสวยของเธอ
"ค่ะ เช่นกันค่ะรุ่นพี่ดีโน่! ^O^"เคียวคุโยเอ่ยพร้อมยิ้มกว้างจนทำให้ดีโน่เหมือนหน้าแดงไปวูบหนึ่ง ดวงตาสีมรกตที่สบตาเขาจังๆได้ซักทีมันทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในมนตร์สะกดแห่งความงามนั้น เวลาเธอยิ้มแล้วมันดูเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาเลยล่ะ...
"อืม... สายแล้วไปกันเถอะ!"ดีโน่ว่าพร้อมเดินตามหลังเธอไปพร้อมมือเรียวที่ยืนมือมาจับเขาไว้นั่น มันทำให้เขาต้องหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม
...มัน...น่ารักเกินไปแล้วโว้ย!! > <//...
.....ณ ลานกว้างที่มหาลัยนามิโมริ ... เวลา 06.50 นาฬิกา...
"โย!!!"ฟุรินากะรีบวิ่งเข้ามากอดเคียวคุโยทันทีเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา"ทำไมเธอมาช้าจัง ฉันเป็นห่วงนะ!"
"ขอโทษทีนะจ๊ะ คือว่าโยหลงทางน่ะ โชคดีที่รุ่นพี่ดีโน่เค้าช่วยโยไว้อ่ะจ้า > <~"เคียวคุโยว่าพร้อมกอดเพื่อนสนิทเธอกลับ ก่อนที่ฟุรินากะหันหน้าไปมองดีโน่แล้วยิ้มออกมา
"ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลเพื่อนของฉัน! ^ ^"ฟุรินากะขอบคุณพร้อมก้มหัวลงน้อยๆซึ่งทางร่างสูงก็รับตอบเช่นกัน
"อ๊ะ คุณดีโน่ "หนุ่มน้อยเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลฟูฟ่องโพล่งขึ้นมาจากทางด้านหลังของร่างสูง ใบหน้าที่อ่อนโยนนั่นทำให้ฟุรินากะอดไม่ได้ที่จะต้องมองเขา
"อ้าว สึนะ พึ่งมาเหมือนกันหรอเนี่ย ^ ^"ดีโน่เอ่ยทักทายกับศิษย์รุ่นน้องของตน ก่อนที่จะสังเกตุดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่จ้องไปยังกลุ่มรุ่นน้องสาวที่เขาเพิ่งรู้จักเมื่อกี้"อ้อ นี่เด็กใหม่น่ะ พึ่งขึ้นปีหนึ่งโรงเรียนเราน่ารักดีเนอะ? ^ ^"
"อะ... ครับ!! ^ ^"สึนะว่าทักทายตอบร่างสูงก่อนที่จะจ้องไปที่ดวงตากลมโตสีทับทิมของฟุรินากะอย่างไม่วางตา
...น่ารักจัง...
"รุ่นที่สิบครับ~!!!"เสียงเรียก 18 หลอดที่ดังขึ้นมาโดยเรียกสติสึนะกลับคืนมาโดยไม่รู้ตัว คงเป็นใครไม่ได้นอกจาก...
"โกคุเทระคุง!"สึนะว่า พร้อมมองไปที่ชายเสื้อโกคุเทระอย่างงงๆ"เอ๋? มีอะไรติดที่เสื้อด้วยล่ะ??"
"ครับ!?"โกคุเทระพูดพลางมองไปที่เสื้อของตนแล้วปัดเศษเหนียวๆสีน้ำตาลอมดำออก"ช็อกโกแลต... - -*"
"ทำไมมันติดอยู่ที่เสื้อโกคุเทระล่ะ?"สึนะเอ่ยปากถามเพื่อนคนสนิทของตน ก่อนที่จะทำท่านึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ"อ๋อ รู้ละ เพราะคุณคาเรนแน่เลย ^ ^"
"ไม่ใช่นะครับ! วันนี้ทั้งวันผมก็ไม่เจอยัยนั่นเลย!! แถมยัยนั่นกินแต่ไวท์ช็อกโกแลตไม่ใช่หรอครับ!? -*-"โกคุเทระว่าพลางขมวดคิ้ว เหมือนเค้าไม่ค่อยอารมณ์ไม่ค่อยจอยเท่าไหร่กับการที่คาเรนมาเสื้อเค้าเปื้อน
"ช็อกโกแล็ตฉันก็กินเป็นนะ ^ ^"สาวน้อยร่างเล็กผมสีครีมที่มาพร้อมกับกับรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน มันสามารถทำให้ใครๆหลายคนลดจิตใจอันแสนเหน็อดเหนื่อยและโกรธเคืองลงไปได้... แต่มันต้องไม่ใช่กับร่างสูงคนนี้!!
"หนอย!! เธอ!!! ดับซะเถอะ!!! - -**"โกคุเทระที่เริ่มปรี๊ดแตกชักระเบิดคู่กายออกมาตามฉบับของตน เตรียมตัวจะขว้างใส่สาวน้อยน่ารักคนนี้อย่างไม่ครณามือ ถ้าไม่ติดว่ามีแขนเล็กที่ดึงดันพร้อมกับเสียงหวานที่เขาต้องเคารพนับถือห้ามไว้เสียก่อน
"หยุดนะโกคุเทระ คุณคาเรนเขาไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย! > <;;"สึนะที่พยายามล็อกแขนโกคุเทระไว้จากด้านหลังก็ต้องแปลกใจที่จู่ๆวันนี้ร่างสูงสงบลงได้อย่างรวดเร็ว
"อะ... ทำไมเธอ... อ๊อก!!"จู่โกคุเทระก็ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งมือหยาบที่กุมท้องไว้ จนต้องทำไห้สึนะแปลกใจ พร้อมดีโน่ที่ยิ้มแหยๆออกมาเมื่อเห็นคาเรนที่ชูรูปของเบี้ยงกี้อยู่...
"เอ๋?? ได้ผลด้วย ^ ^"คาเรนพูดพร้อมเก็บรูปลงไปที่เดิมในกระเป๋าของเธอ ก่อนที่สึนะจะหันมามองเธออย่างซีดๆ
...เธอ...คงไม่ได้ร้ายลึกสินะ...คาเรนจัง...
"ฮ่าๆ เธอก็ยิ้มได้แล้วนี่~ ^ ^"เสียงหัวเราะอันร่าเริงที่ดังขึ้นมาข้างๆพวกเขา ต้องทำไมพวกเขาต้องหันไปมองทางต้นเสียงนั้น และก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้จักบุคคลเหล่านี้
"ทาเคชิ... ฉันไม่ได้ยิ้ม... แต่นายดึงแก้มฉันไว้นะ"เจ้าของร่างบางผมสีชมพูอ่อนยาวสลวยเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ เธอเป็นพวกเรียบๆชิวๆดูเหมือนไม่ค่อยมีความรู้สึกเท่าไหร่
"ฮะๆ ก็ฉันอยากเห็นเธอยิ้มหนิ เวลาเธอยิ้มแล้วน่ารักนี่นา ^____^"คำที่ยามาโมโตะพูดถึงกับทำให้ร่างบางหน้าแดงเลยทีเดียว ร่างเล็กรีบปัดมือของร่างสูงที่ดึงแก้มเธอไว้และหันหน้าไปทางอื่นเพื่อปกปิดสีหน้าของตนไว้(อย่างซึนฯ)
"เจ้าสัตว์กินพืช... พวกสุมหัว... "เจ้าของเสียงเรียกและความเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ บุคคลที่มาพร้อมกับความมืด ความโหดร้ายพร้อมกับอาวุธคู่กายที่เรียกว่าทอนฟา เจ้าของป้ายกรรมการคุมกฏแห่งมหาลัยนามิโมริ... ฮิบาริ เคียวยะ!!
"ฮะๆ ฮิบาริไม่ได้อยู่ในห้องหรอ?? ^ ^"ยามาโมโตะเอ่ยถามอย่างไปกลัวตายพร้อมทั้งฮิบาริที่เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น จนถึงพวกเคียวคุโยที่กำลังคุยกับฟุรินากะและคาอินอยู่ได้ละจากการสนทนาและจ้องไปที่เขาคนเดียว ยกเว้นเคียวคุโยที่ความรู้สึกช้ารับรู้ไม่ค่อยทันจึงเห็นฮิบาริที่เดินผ่านไปไกลๆแล้วเท่านั้นเอง...
"อ๊ะ!"เคียวคุโยที่ความรู้สึกช้าไปหน่อย เธอพยายามรีบจะตามฮิบาริไปแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อคนที่เธอจะหานั้นลับตาไปเสียแล้ว ดวงตากลมสีมรกตเบิกกว้าง เมื่อความทรงจำที่มันยังค้างคาอยู่ได้แว้บเข้ามาในหัว
...พี่...คะ...
สมองของเธอประมวลผมได้แค่ 2 คำนี้ก่อนสติของเธอจะดับวูบไป ร่างเล็กล้มลงราบพื้นจนทำให้คนแถวนั้นตกใจกันเป็นแถว
"โยจัง!?"ฟุรินากะเรียกชื่อเผื่อหวังว่าสติเธอจะกลับคืนมา มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าสีส้มอ่อนมีลายลูกแมวปักเล็กๆไว้มุมขอบรีบนำมาซับเหงื่อให้แก่เพื่อนสนิทของเธอ"คาอิน! โรคแพนิคของเธอกำเริบรึเปล่า!?"
"ไม่หรอก... อาการแบบนี้เป็นโรคหอบมากกว่าสงสัยคงวิ่งมาจากบ้านล่ะสิ -_-;;"คาอินว่าพร้อมเอามือไปอังที่หน้าผากของเพื่อนสนิทของเธอที่อาการไม่ค่อยจะดีนัก"มีไข้ขึ้นด้วย..."
"งั้นฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลเอง"ดีโน่โพล่งขึ้นมาก่อนที่จะช้อนตัวร่างบางขึ้นมา ก่อนที่คาอินจะปฎิเสธเล็กน้อย
"ไม่... ฉันจะไปเรียกหมอประจำตัวเธอมา... เขาน่าจะรู้อาการของเธอได้ดีกว่า... ฉันกลัวว่าห้องพยาบาลจะตรวจไม่ละเอียดน่ะสิ... นายพาคุโยไปนอนพักก่อนละกัน"คาอินปฏิเสธกับการที่ไม่ให้เคียวคุโยไปห้องพยาบาลเพราะเธอเป็นห่วงเคียวคุโยถึงในการติดเชื้อโรคอื่นๆ เพราะร่างบางน่ะมีโรคเยอะมากแถมยังมีโอกาศติดเชื้อโรคอะไรต่างๆสูงด้วย คุณแม่บุญธรรมของเคียวคุโยก็ย้ำบ่ออยๆว่าถ้าร่างบางเป็นอะไรให้เรียกเเพทย์ประจำตัวเธอมาดีกว่า
"เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะประกาศห้องซักทีล่ะเนี่ย -w-;;"สึนะว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ แล้วมองไปที่โกคุเทระที่สลบเหมือดอยู่ตรงม้าหินนั่น
...อะไรเนี่ย...แค่มาวันแรกก็วุ่นแล้วนะ...
-----------------------------------------------------------------------
ชะๆช่า~ จบไปแล้วตอนแรก > < สั้นไปต้องขอโทษด้วยนะคะ T T มันบังเกิดจากความขี้เกียจของพั้นซ์ ฮ่าๆ TwT แล้วก็ขอบคุณที่เตือนพั้นซ์เรื่องคำผิดนะคะ เป็นหวัดแล้วตามัวๆ แหะๆ > <;;
1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ
เพราะฉะนั้นอย่าลืมเม้นท์กันนะ! >O<
ความคิดเห็น