คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : "คำขอร้องของข้า.." โดย รัตติกาล...ไร้เงาจันทร์
...ข้าอยาก...อยากเหลือเกิน...อยากที่จะโบยบินออกจากโลกที่คุมขังนี้...
...ไม่อยากอีกแล้ว...ไม่อยากอีกเลย...ที่จะพ่ายแพ้แก่การเวลา...เกลียดนัก...เกลียดเหลือเกิน...
ตัวข้านั้นช่างไร้ค่าเสียยิ่งกระไร เกิดขึ้นมาก็ต้องสูญสิ้นไป...ต้องพ่ายแพ้แก่กาลเวลา...ทำไมหนอ?...ทำไมไม่อาจไปจากโลกที่คุมขังอันมีโซ่ตรวนหนาแน่นเส้นนี้ได้เสียที...ทำไมเล่า...สิ่งที่เรียกว่าความจริงและความฝันจึงไม่อาจก้าวก่ายกันได้เล่า เหมือนกับว่าได้เพียงแค่เอื้อมมือสุดแขน ทำได้แต่เพียงไขว่คว้า ไม่อาจได้แตะต้องเสียที...จะไม่มีวันใดเลยหรือ...ไม่มีเลยหรือ...วันที่โลกแห่งความจริง...จะสมานกับโลกแห่งจินตนาการได้อย่างงดงาม...
...ข้าอยากวอน...ข้าอยากขอ...วอนขอสักครั้งเถิดหนา...ขอเพียงให้ข้า...สามารถหลุดจากโลกคุมขังนี้ได้หรือไม่...โปรดให้ข้า...ได้ไปอยู่ดินแดนแห่งการไร้พันธนาการทีเถิด...ช่วยให้ข้า...ได้เป็นอิสระ...ให้จิตของข้า...เป็นอิสระ...ข้าขอเพียงเท่านี้...ได้หรือไม่เล่า?
ได้โปรดเถิดท่าน ท่านผู้ยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใดในโลก...โปรดได้ส่ง...ส่งเรือแห่งความหวัง...มาให้ข้า...ให้ข้าได้ขึ้นเรือนกายอันกว้างใหญ่ของมัน...และพร้อม...ที่จะโบยบินดั่งเช่นวิหค...
ข้าเฝ้ารอ...ข้าคอย...คอยมองดู เรือนนาฬิกาทราย ที่มีเม็ดทรายตกลงเบื้องล่างอย่างเชื่องช้า...ข้ารอ...รอสักวันหนึ่ง...วันที่จะไม่มีอีกแล้วซึ่งเม็ดทราย...ให้ร่วงหล่นอีกต่อไป...
นับจากวันนั้น ชีวิตหนึ่งของข้าก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่า...ปล่อยเปล่า...แน่นิ่ง...เวิ้งว้าง...ไร้ซึ่งสิ่งใด...จิตใจของข้าละล่องลอยไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย...มันช่างเปล่าเปลี่ยว...แต่ก็เต็มไปด้วยอิสระมากมาย...มันช่างอัดแน่นไปด้วยความอึดอัด...แต่มันก็ทำให้ข้ารอดพ้นจากสิ่งที่เรียกว่าพันธนาการ...เพราะอะไรกันหนา?... นี้หรือคือสิ่งที่ข้าคาดหวังและรอมานาน...มันคือสิ่งนี้เองหรือ...สิ่งที่กาลเวลาจะเป็นเส้นทางไปสู่ความฝัน...เป็นสิ่งที่จิตของข้าจะนำพาไป...จะมีอะไรมากกว่านี้อีกไหม...คำขอร้องที่มากกว่า... "ความตาย"
ความคิดเห็น