แต่งเรื่องจากภาพ(นามธรรม)

ลำดับตอนที่ #17 : เนตรแห่งนรก โดย เรย์ล่า

             “ในพื้นที่ ที่ยังไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มีนามว่า ++ดินแดนหิมะ++ เพราะพื้นที่นี่จะมีหิมะปกคลุมตลอด แต่อันที่จริงแล้วมันคือเปลือกนอกปกคลุมไว้เท่านั้น ข้างในนี่มีสรรพสิ่งสวยงามมากมาย แต่ยังไม่มีใครเคยเข้ามาก็เลยไม่รู้ว่าสิ่งวิเศษณ์ที่สุดในทุกๆพันปี ดอกไม้สีแดงที่อยู่กลางดินแดนนี่จะมีเด็กทารกคนหนึ่งกำเนิดออกมาซึ่งเด็กที่เกิดมาก็คือ”

                “ใคร รอเลนซ์ บอกมาเดี๋ยวนี้” คิลฟัสชายหนุ่มรูปงามอายุ 13 กำลังสอบสวนสาวที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในโรงเรียนอยู่นามว่า!! รอเลนซ์ อารินี่!!

                ไม่รู้เฟ้ย!” สาวตัวการกล่าว ให้ตายเถอะทำไมไม่ปล่อยให้มันตายบนเรือโจรสลัดแล้วใช้เวทย์ขับเรือหาเซฟวาเซียฟร่ะ

                “แล้วทำไมไดอารี่ เธอมีบันทึกอย่างนี่ด้วยละ” คิลฟัสยังไม่ยอมลดละ จนเพื่อนของรอเลรซ์อย่างราบิลต้องห้ามเอาไว้

                “คิลฟัส..มันก็แค่ไดอารี่เล่มเดียวนายจะยอมตัดความเป็นเพื่อนกับรอเลนซ์เลยเหรอ” ราบิลตวาดเมื่อเธอเริ่มหมดความอดทน

                “เรื่องไดอารี่นะฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ที่เธอไปขโมยเนตรแห่งโลก มาทั้งๆที่มันใกล้พังแล้วอย่างเนี่ยนะ สภานักเรียนกำลังหาทางฟื้นฟูพลังมันอยู่เธอไม่ต้องไปยุ่งกับมันเลย” คิลฟัสยังว่าต่อแต่ตอนนี่ น้ำใสๆก็เริ่มไหลรินออกจากตาสีเขียวมรกตที่พึ่งเปลี่ยนจากสีดำเพราะโดนแสงแดด ในขณะที่น้ำตาที่ไหลเป็นทางแต่ใบหน้าของรอเลนซ์ อารินี่คนนี่ยังคงเรียบเฉยในมือกำดวงตราเนตรแห่งโลกอยู่แต่ถึงมันพังยัง ฉันก็ซ่อมได้อยู่ดี ที่ฉันมาโรงเรียนนี่ก็เพราะซ่อมมันตาม กฎของดินแดนหิมะอยู่แล้วเด็กสาวที่เกิดมาก็ฉันไง!! นั่งอยู่ตรงนี่ แต่ถ้าบอกแกก็ฆ่าฉันตายตรงนี่ซิวะ โธ่...ความเป็นเพื่อนของเราความไว้ใจกันไม่มีเลยเหรอ นี่เราเคยเป็นเพื่อนกันเสมอรึเปล่า? มันหายไปไหนหมดนะ ตลอด 5-6 เดือนที่ผ่านมานี่มันไม่มีความหมายเลยเหรอ... ฉันอุส่า ช่วยนายให้รอดพ้นจากพวกที่คลั่งนายและช่วยเรียงความกับนายดึกๆดื่นๆทุกวัน~ เคยช่วยไม่ให้นายตกตึกตายนะไม่ช่วยให้นายเชื่อฉันได้มั่งเลยเหรอ!!!!!

                “รอเลนซ์ ไม่มีคิลฟัสยังมีพวกเรานะ” เจมีเพื่อนอีกคนหนึ่งบอก รวมทั้งอีกหลายๆคน เช่น เคน ฮอร์บลู

                “จะไม่มีการสอบสวนในห้องนี่อีกแล้ว” เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นและประตูที่(เมื่อกี้)ถูกปิดอยู่ก็ถูกเปิดออก

                “ท่านพ่อ..” 0.0”คิลฟัสเรียกบุคคลที่อยู่ตรงหน้า พ่อของคิลฟัสหรือกษัตริย์แห่งยูชินได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว...

                “ไม่ต้องพูดอะไร ทหารจับตัวเธอไปห้องพิพากษาแห่งโรงเรียนเซฟราเซีย” กษัตริย์องค์นั้นบอก

                ..................

“เธอมานี่กับชั้น แป๊บหนึ่งได้ไหม” คิลฟัสบอก ขณะเดินทางไปยังห้องพิพากษา

“ลูกคงจะไม่ได้เอาเธอหนีนะ” กษัตริย์ยูชินบอก

“ไม่หรอกพ่ะยะค่ะ” คิลฟัสบอกพร้อมกับเดินออกไป

“มีไรปะ” รอเลนซ์ตอบอย่างไม่เป็นกุลสัตรี(ตั้งแต่แรก) ใบหน้าของเธอตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตาทั้งๆที่สีหน้ายังเรียบเฉียบ

“ฉันไม่อาจเข้าข้างเธอเมื่ออยู่ในศาลได้”

“.............”

“แต่ชั้นยังคงเป็นเพื่อนเธอให้กำลังใจเธอได้เสมอเมื่อเรายังยืนอยู่นอกศาล”

“..............” ยังไม่มีเสียงตอบใดๆจากเจ้าหญิงแห่งเมืองหิมะ ปากยังคงปิดเงียบต่อไป ขาของเธอตอนนี่เดินไปถึงห้องพิพากษาแล้ว

“คำถามแรกเธอขโมยเนตรแห่งโลกซึ่งเป็นเนตรที่กุมความเป็นเซฟราเซีย ดินแดนแห่งการเล่าเรียนแห่งนี้” ผู้พิพากษาเฮอกริริสพูด

“ซ่อม” คำตอบสั่นๆง่ายๆ ออกจากปากของรอเลนซ์

“โกหก!!” เสียงตะโกนจากทางกษัตริย์ยูชินดังขึ้น

“กรุณาเงียบ... แล้วเจ้าหญิงแห่งดินแดนหิมะเนี่ยนะ จะมาซ่อมเนตรแห่งโลกตามตำนาน เธอจะมาทำ...”

“ลาย...ฮึ... ตำนานของเซฟราเซีย หลอกเด็กทั้งนั้น ดวงชะตากำหนดให้ฉันมาซ่อม” เธอบอกพร้อมกับหยิบจี้รูปนาฬิกาทรายออกมาเพื่อนๆหลายคนเริ่มงงงวยกับเรื่องนี้ รอเลนซ์เริ่มฉีกยิ้มกวนๆ แบบรอเลนส์คนเดิม

“เอาละ...นี่คือนาฬิกาทรายแห่งไอซ์” หญิงสาวกล่างพร้อมกับปล่อยนาฬิกาลงบนโต๊ะทำให้จี้กลายเป็นนาฬิกาทรายทันที “ที่สภานักเรียนกำลังตามหากันอยู่”

“เธอมีมันได้” รุ่นพี่ในสภากล่าวจากตกใจ “ของปลอมหรือเปล่า?”

“โน...ของแท้ 100% รับประกันเลยค่ะ คืนเงินได้ภายใน 30 วัน แล้วก็รับประกันโดยดินแดนหิมะอันขาวโพลนคร่า”

                “เธอมีมันได้ยังไงนะ” รุ่นพี่ที่เป็นประธานบอก “มันเป็นสิ่งเดียวที่จะซ่อมมันได้นี่”

                “ของประจำตระกูล อารินี่” และเธอก็นำเนตรแห่งโลกมาวางบนนาฬิกาทราย... ไอ้คิลฟัสนายช่วยฉันด้วย ทุกคนช่วยด้วย...

                !!ฟื้บ!! สิ้นความคิดของรอเลนส์ ทั้งหมด(แค่เพื่อน) ก็ได้มาอยู่ที่ที่สวยงามขาวโพลน และได้พบกับรอเลนซ์ในชุดที่แปลกตา ทั้งหมดรู้ทันทีว่าที่นี่คือดินแดนหิมะ

                “เธอเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า” รอเลนซ์ถาม

                “เป็น” ทั้งหมดตอบ

                “แน่ใจ” รอเลนซ์ย้ำอีก

                “อือ...” ทันทีที่ทุกคนตอบหนักแน่นแสงที่ออกจากเนตรแห่งโลกก็สว่างขึ้นทันทีจนทำให้มองด้วยตาเปล่าไม่ได้อีก รอเลนซ์เอาผ้าคลุมเนตร แห่งโลกไว้และกล่าวว่า “ขอบใจ ถึงจะแค่ 99% แต่ก็ซ่อมได้แล้วละ”

                และทุกคนก็กลับมาถึงเซฟราเซีย ดวงตาเนตรแห่งโลกถูกซ่อมเสร็จแล้วและผู้หญิงที่สวยและแสบอย่างรอเลนซ์ก็คงจะไม่มีอีกแล้วละ รอยยิ้ม น้ำตา ความสนุกที่ผ่านมาขอบใจนะ.......

เรย์ล่า