Blood Daily

เนื้อเรื่อง

          คุณคิดว่าโรงเรียนของคุณเป็นอย่างไร? น่าเบื่อ? ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น? แต่โรงเรียนของฉันไม่!!!

                สิ่งที่ฉันกำลังจะเล่าให้คุณฟังนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ ที่อาจจะไม่อยู่ในความทรงจำของทุกคนแล้วก็ได้...พ.ศ. 2500 ณ ห้องนอนนักเรียนประจำ

                ฉันนอนอยู่บนเตียงที่ค่อนข้างใหม่เพราะห้องนอนนักเรียนประจำแห่งนี้พึ่งสร้างได้ไม่นาน ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาใน โรงเรียนแห่งนี้เมื่อ 3 วันที่แล้ว โรงเรียนยังไม่เปิด ตอนนี้ที่นี่เป็นเหมือนนรกสำหรับฉัน ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร ทุกๆคืนฉันจะได้ยินเสียงประหลาด ดังมาจากห้องศิลปะที่อยู่ด้านล่าง ใน 2-3 วันแรกฉันนึกว่ามีคนมาทำความสะอาดแต่ต่อมาฉันก็เริ่มรับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่ พอล่วงเข้าถึงวันที่ 5 ฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ฉันจึงตัดสินใจเดินลงไปดู และฉันก็พบว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน

                ฉันเดินไปตามทางเดินอันมืดมิดซึ่งปราศจากแสงไฟนำทาง เมื่อลงไปถึงฉันก็อดแปลกใจที่ประตูไม่ได้ใส่กุญแจไว้ ทั้งๆที่ปกติมันควรจะล็อกอยู่เสมอ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปนั้น ฉันกลับพบแต่รูปปั้นต่างๆ ไม่มีร่องรอยใครเลยแม้แต่น้อย ฉันจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วเดินกลับมานอน คืนต่อมาไม่มีเสียงมารบกวนฉันอีก ฉันนึกว่ามันจะจบแล้วแต่ในคืนถัดไปฉันกลับได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง ในคราวนี้ฉันได้ถือเทียนลงไปด้วย เมื่อฉันเปิดประตูแล้วมองเข้าไปฉันก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะรูปปั้นที่ฉันเห็นมันขยับหันหน้ามาทางประตูอวดดวงตาแดงฉานของมันทั้งๆที่เมื่อคืนก่อนมันยังหันหลังให้ประตู ด้วยความตกใจฉันจึงเผลอปัดรูปปั้นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตกลงไปแตกก่อนจะวิ่งหนีกลับห้องอย่างสุดชีวิต พอเช้าฉันรีบไปหาครูเวรเพื่อขอย้ายห้องไปตึกอื่นทันทีโดยไม่ได้บอกท่านถึงเหตุผล ในตอนแรกท่านจึงไม่ยอมแต่ฉันได้ให้สัญญาว่า เมื่อเปิดเรียนแล้วจะกลับไปอยู่ห้องเดิม ท่านจึงยอมให้ฉันย้าย หลังจากนั้นก็ไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งถึงวันเปิดเรียน...

                วันเปิดเรียน

                ตอนนี้ฉันมีความสุขมากโรงเรียนไม่ใช่นรกสำหรับฉันอีกต่อไปเมื่อมีเพื่อนมากมายและถึงแม้ฉันจะกลับไปนอนห้องเก่าแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงใดมารบกวนอีก แต่ในช่วงนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับฉัน ฉันมักจะรู้สึกว่าความทรงจำของฉันหายไปบ่อยๆ และฉันก็จะตื่นขึ้นมาที่ห้องพร้อมกับฝุ่นและสีอยู่เสมอ แต่ฉันก็ไม่ใส่ใจกับมัน ในตอนกลางคืนฉันก็ไม่รู้สึกกลัวอีกแล้วเพราะมีเพื่อนมานอนด้วยกัน รูมเมทของฉันเป็นคนน่ารักมากเธอชื่อ “เจนนี่” เจนนี่เป็นลูกครึ่งไทย – อังกฤษ จึงมีคนชอบเธอมากมาย ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นกับเธอ วันนั้นเจนนี่บอกกับฉันว่าจะไปห้องศิลปะ ฉันซึ่งนึกถึงเรื่องตอนนั้นได้พยายามห้ามไม่ให้เธอไปแต่เธอไม่ยอมเชื่อ ในเช้าวันต่อมามีคนพบศพเธออยู่หน้าห้องด้วยสภาพที่ปราศจากหัว ในตอนนี้ยังไม่มีใครทราบว่าหัวของเธอหายไปไหน ในคราวนี้ฉันรู้สึกกลัวมาก เพราะความทรงจำของฉันขาดหายไปอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ ที่ติดตัวฉันมามันไม่ใช่แค่สีและฝุ่น แต่มันเป็นเลือด ฉันจึงไม่กล้าออกจากห้องตลอดวันนั้น ตกกลางคืนฉันรู้สึกหิวมากจึงออกจากห้องไปหาอะไรทานในครัว ทันใดนั้นหูฉันก็แว่วได้ยินเสียงประหลาดดังมาจากห้องศิลปะ ฉันพยายามวิ่งหนีกลับเข้าห้องแต่ขาของฉันไม่สามารถขยับตามใจตนเองได้ มันพาฉันวิ่งไปทางห้องศิลปะ ฉันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากลำคอ ฉันตกใจกลัวมาก และแล้วขาของฉันก็ไปหยุดอยู่หน้าประตูอีกครั้ง ฉันควบคุมร่างกายของตนเองได้แล้ว แต่ในตอนนี้ฉันรู้สึกว่าไม่อาจหันหลังกลับได้อีกแล้ว ฉันต้องเข้าไปทำให้ทุกอย่างมันจบลงในคืนนี้ให้ได้ แต่เมื่อฉันเข้าไปฉันกลับไม่พบรูปปั้นเลยแม้แต่ตัวเดียว ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาดจึงหันกลับวิ่งไปที่ประตู แต่นั่นก็สายไปเสียแล้ว ประตูล็อกปิดสนิททิ้งฉันให้อยู่กับความมืดมิดในห้องศิลปะ ฉันเดินหันรีหันขวางอยู่ ก่อนจะสังเกตเห็นเก้าอี้ที่มุมห้องพร้อมกับเทียน ใช่แล้ว 1 เล่ม ด้วยความดีใจฉันจึงรีบวิ่งไปหยิบเทียนมาจุดกับไม้ขีดในกระเป๋าเสื้อ แต่เมื่อพินิจดูเทียนให้ดีฉันก็รีบทิ้งมันทันที พร้อมกับจำได้ว่า มันเป็นเทียนที่ฉันถือมาในคืนนั้นนั่นเอง มือของฉันควานไปทั่วโต๊ะและสัมผัสกับไหมกระจุกหนึ่ง ฉันหันกลับไปดูแต่พบว่ามันไม่ใช่ไหม แต่มันคือเส้นผมและหัวของเจนนี่ที่ทุกคนหาไม่เจอนั่นเอง ฉันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง หูก็แว่วเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลัง คราวนี้ฉันพบแล้วรูปปั้นไม่ได้หายไปไหนหรอก มันอยู่รอบกายฉันตลอดเวลาเพียงแต่ฉันมองไม่เห็นมันเท่านั้นเอง เสียงหัวเราะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันเหลือบตามไปเห็นเศษกระเบื้องสีขาวที่ตกอยู่ที่พื้นก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามันคือ รูปปั้นเด็กผู้หญิงที่ฉันทำแตกไป ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว เจนนี่ถูกฆ่าเพื่อมาทดแทนเด็กผู้หญิงคนนี้ ฉันนี่แหละที่เป็นคนฆ่าเจนนี่ วันนั้นฉันไม่ได้ออกไปไหนหรอกฉันซุ่มอยู่หน้าห้องศิลปะรอให้เจนนี่เดินมาพร้อมเพื่อนกลุ่มใหญ่ เธอเดินเข้ามาในห้องศิลปะคนเดียวแล้วบอกให้เพื่อนคนอื่นกลับไปก่อน จังหวะนั้นแหละที่ฉันหยิบเศษกระเบื้องส่วนที่เป็นหน้าของเด็กผู้หญิงมาปาดคอเธอ พร้อมกับตัดมันแล้วลากร่างของเจนนี่ไปไว้หน้าหอ แล้วฉันก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในห้อง ดวงตาของรูปปั้นที่ค่อยๆขยับเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนจะบอกว่า ฉันผิดเองที่ไม่ขัดขืนความชั่วร้ายที่มาครอบงำจิตใจของตนเอง ฉันรับรู้ชะตากรรมของตนเองและหลับตาลงช้าๆ

                5 ปีต่อมา ณ ห้องนอนนักเรียนประจำ

                ฉันนอนอยู่บนเตียงที่ไม่ค่อยใหม่มากนัก เพราะห้องนักเรียนประจำแห่งนี้พึ่งสร้างขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ฉันพึ่งย้ายเข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้เมื่อ 3 วันก่อน โรงเรียนยังไม่เปิด ตอนนี่ที่นี่ เป็นเหมือนนรกสำหรับฉัน ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร ทุกๆคืนฉันมักจะได้ยินเสียงประหลาดดังมาจากห้องศิลปะ...

                คุณรู้หรือไม่ว่า ในสถานที่เดิมๆ มักจะมีเรื่องเดิมๆ เกิดขึ้นเสมอ

cartoon

Read & Write Club