ประวัติกีตาร์เบส

ลำดับตอนที่ #1 :

กีตาร์เบสเป็นเครื่องดนตรีหลักของดนตรีแจ๊ซอันประกอบด้วย กลองชุด กีตาร์ กีตาร์เบส และเปียโน หรือคีบอร์ด
ดนตรีแจ๊ซกำเนิดขึ้นมาจากพวกทาสนิโกร ที่เมืองนิวออร์ลีนแถบฝั่งแม่น้ำมิสซิปปี้ซึ่งนิโกรเหล่านี้พอว่างเว้นจากภารกิจก็จะร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน และคิดประดิษฐ์เครื่องดนตรีต่างๆมาใช้ประกอบการบรรเลง โดยการตบมือ ใช้ไม่ไผ่ทำป็นเครื่องเป่า ใช้หนังควายทำเป็นกลอง และใช้หางม้าเป็นค้นซอ เป็นต้น
ปี ค.ศ. 1865 ซึ่งเป็นปีที่ประธานาธิบดีประกาศเลิกทาสได้สำเร็จ ในระยะนั้นพวกนิโกรมีอิสระในการที่จะกระทำใดๆ ได้อย่างเต็มที่ ด้วยเหตุที่พวกนิโกรมีใจรักดนตรีแต่ดั้งเดิมอยู่แล้ว จึงได้เก็บเอาเครื่องดนตรีที่เหล่าทหารไม่ใช้แล้วมาหัดบรรเลงกันโดยเล่นถูกบ้างผิดบ้าง และเหตุที่พวกนิโกรเป็นทาสที่ไม่มีความรู้ และอ่านน็ตไม่ได้ ฉะนั้นการบรรเลงดนตรีของพวกเขาจึงเป็นแบบต่างคนต่างเล่นเป็นแบบฮิตะโรโฟนีหรือในสมัยปัจจุบันเรียกว่าปฏิญาณ สำหรับเบสในสมัยนั้นเป็นดับเบิลเบสที่ใช้ในวงออร์เคสตรา
ปี ค.ศ. 1905 ดนตรีแจ๊ซในสมัยนั้นเรียกว่า แร็กไทม์ ซึ่งนิยมเล่นกันในกลุ่มนิโกร
ปี ค.ศ. 1918 ดนตรีแบบแร็กไทม์ ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย จนได้พัฒนามาเป็นดนตรีแบบ ดิ๊กซีแลนด์
ปี ค.ศ. 1920 ดนตรีแบบดิ๊กซีแลนด์หรือ แร็กไทม์ ถูกเรียกใหม่ว่าดนตรีแจ็ส (jazz) ในช่วงนี้ชาวอเมริกันซึ่งเป็นชนผิวขาวเริ่มนิยมเล่นดนตรีประเภทนี้ และมีลีลาหลากหลายมากขึ้น จนมีแบบใหม่เกิดขึ้น เช่น แบบชิคาโก และแบบ นิวยอร์คสวิง
ปี ค.ศ. 1920 – 1924 ลอยด์ ลอร์ อดอล์ฟ,อดอล์ฟ ริคเคนแบคเกอร์,เลโอ เฟนเดอร์ และ เลส พอล ได้ทดลองนำเอาตัวถ่ายทอดเสียงมาติดกับกีตาร์โปร่งสายเหล็ก โดยตัวถ่ายทอดเสียงจะส่งสัญญาณไฟฟ้าไปยังลำโพงเป็นเสียงออกมา
จากการทดลองของ ลอยด์ ลอร์ และคณะเป็นจุดเริ่มต้นของกีตาร์ไฟฟ้า และในเวลาต่อมาได้พัฒนาดับเบิลเบส มาเป็นกีตาร์เบสไฟฟ้าใช้กันในปัจจุบัน