หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำค่ะ :) [รีไรท์ค่ะ] 26 มิถุนายน 2558

            มือขาวเรียวยาววางลงบนศีรษะเล็กๆ ก่อนที่เรียวนิ้วของเขาจะค่อยลูบไล้ลงบนเรือนขนสีทองสลวยอย่างอ่อนโยน แล้วจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเกาหูให้เจ้าตัวเล็กที่ยึดเอาแผงอกแกร่งของเขาเป็นเบาะนอน

ขณะเดียวกันดวงตาคมกล้าสีฟ้าจางของชายหนุ่มก็กำลังทอดสายตามองไปยังทีวีจอยักษ์ ซึ่งกำลังฉายซีรี่ย์สืบสวนสอบสวนเรื่องดังที่เป็นซีรี่ย์เรื่องโปรดของเจ้าตัวอยู่

            “ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกกำลังคั่วอยู่กับสาวเอเชียใช่ไหม” กังวานเสียงทุ้มห้าวชวนฟังดังขึ้น ดึงให้คนที่เพิ่งวางสายจาก ‘สาวเอเชีย’ หันกลับมามองคนถาม

            “จมูกไวดีจริงๆ”

“คนนี้จะได้สักกี่อาทิตย์” เสียงเรียบๆ เนื่อยๆ เป็นปกติของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมา โดยที่เจ้าตัวยังคงไม่ละสายตาจากภาพซากศพชวนสะอิดสะเอียนซึ่งได้รับการตกแต่งจากเมคอัพอาร์ติสต์มือฉมังที่ได้รังสรรสร้างบาดแผลต่างๆ บนร่างกายของนักแสดงตัวประกอบดูเหวอะว่ะสมจริงราวกับศพที่ถูกฆาตกรรมอย่างเลือดเย็น “คนอย่างแกมันก็ขี้เบื่อพอๆ กับฉันนั่นแหละ”

“ไม่รู้สิพี่ คนนี้ผมอาจจะไม่เบื่อก็ได้”

“อย่าบอกนะว่าแกคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้” น้ำเสียงคนถามบอกชัดว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ก็... คนนี้ผมคิดว่าผมจริงจังนะ” ‘ลูเซียน รีดท์’ เอ่ยกับ ‘พี่ชาย’ ด้วยสุ้มเสียงอารมณ์ดีที่แทบจะมีรอยยิ้มประดับอยู่ในคำพูดที่เสียงห้าวเปล่งออกมา

“มีรูปเขาไหม”

“มี” ชายหนุ่มเคลื่อนปลายนิ้วเพื่อสไลด์เลื่อนหาภาพของแฟนสาวที่เขามีเก็บเอาไว้ในสมาร์ตโฟนของตัวเอง เมื่อหาภาพเจอแล้วถึงได้ยื่นมือถือมือส่งให้พี่ชาย พร้อมแนะนำคร่าวๆ ด้วยการบอกชื่อแฟนสาวของตัวเอง “เธอชื่อวีร่า”

            “เฮ้ย! คราวนี้แกฟาดเด็กมัธยมเลยเหรอ หน้าเด็กฉิบ! อายุเท่าไหร่วะเนี่ย!”

‘บาสเตียน รีดท์’ อุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นหน้าคนรักรายล่าสุดของน้องชาย ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าคนในรูปมีสิทธิ์เป็นสาเหตุให้น้องชายของเขาต้องเข้าไปนอนในตาราง ด้วยข้อหาพรากผู้เยาว์ก็เป็นได้

เจ้าของร่างสูงที่นอนเหยียดยาวด้วยท่าทีเกียจคร้านเมื่อครู่รีบพรวดพราดทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรง จนเป็นเหตุให้เจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่บนหน้าอกของเขาเคลื่อนตกลงมา แล้วกลิ้งลงไปนอนแผ่บนพรมเปอร์เซียผืนหนา

‘บ๊อก! บ๊อก!’ เสียงเห่าประท้วงที่ดังขึ้นเรียกสติให้หนุ่มนัยน์ตาฟ้าจางรู้ตัว หลังจากที่ชายหนุ่มตกอยู่ในอาการอึ้งงันจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้เห็น ‘ลูกสาว’ หล่นตุ้บลงไปกระแทกกับพื้นต่อหน้าต่อตาแบบนั้น

“ตายแล้ว! ลูกสาวของแด๊ดดี้ แด๊ดดี้ของโทษนะคะ เดซี่น้อยเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

บาสเตียนใช้สองมือช้อนตัวลูกสาวขึ้นมาแนบอกอย่าทะนุถนอม แล้วพูดปลอบ ‘เดซี่น้อย’  ลูกสาวต่างสปีชี่ร์ของตัวเองด้วยสุ้มเสียงที่ทำให้คนได้ยินรู้สึกว่าคำพูดของพี่ชายมันดูเกินเหตุจนน่าหมั่นไส้  

“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคะคนเก่ง เดี๋ยวแด๊ดดี้โทรตามหมอมาตรวจดูหนูนะคะ ไม่รู้เมื่อกี้เดซี่ของแด๊ดดี้กระดูกหักรึเปล่า”

ชายหนุ่มเอ่ยกับเจ้าขนปุยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะใช้มือเรียวขาวสะอาดของตนลูบหัวเล็กๆ ของสุนัขพันธุ์ ‘ปอมเมอร์เรเนียน’ ขนสีทองเป็นเงางาม ที่ได้รับการดูแลจากกรูมมิ่งชื่อดังระดับโลกอย่างสมฐานะแด็ดดี้ของมัน

และเมื่อให้ความรักและปลอบประโลมลูกสาวจนเจ้าตัวเล็กดูจะพอใจแล้วในระดับหนึ่ง บาสเตียนถึงได้เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้ามากดหาสัตว์แพทย์ประจำตัวลูกสาว

“หมอ ผมบาสเตียนนะ ลูกสาวผมแย่แล้วหมอ คุณรีบมาหาผมที่บ้านด่วน! อะไรนะ! ไม่ว่างติดเคสงั้นเหรอ ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะติดอะไร ผมรู้แต่ว่าคุณต้องมาดูแลลูกสาวผมเดี๋ยวนี้ และคุณต้องมาถึงบ้านผมภายในสิบห้านาที  ถ้าคุณมาไม่ได้ พรุ่งนี้เตรียมย้ายโรงพยาบาลของคุณออกไปจากจากตึกของผมได้เลย แล้วนอกจากนั้นถ้าหากว่าอีกสิบห้านาทีผมไม่เห็นหน้าคุณที่บ้าน นอกจากโรงพยาบาลของคุณจะต้องระเห็จออกจากตึกที่คุณกำลังเช่าผมอยู่ ผมยังจะเอาภาพของคุณที่ถ่ายคู่กับเมียน้อยไปให้เมียหลวงคุณดูด้วย!”

บาสเตียนตัดสายคู่สนทนาทิ้ง เมื่อข่มขู่จนคนปลายสายรับปากว่าจะมาหาตรวจร่างายลูกสาวสุดที่รักของเขา... ภายในสิบห้านาที

“วิธีเลวบัดซบ” คนเป็นน้องเอ่ยชมพี่ชาย “พี่รู้ตัวไหมว่าตัวพี่เองกำลังทำให้หมามันเสียนิสัย ไอ้ขนฟูมันไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวของพี่หรอก แต่จากวิธีการที่พี่ใช้เลี้ยงมันน่ะพี่กำลังทำให้หมาของพี่คิดว่ามันเป็นนายของพี่”

“มันเรื่องของฉัน เดซี่จะมองว่าฉันเป็นอะไรฉันไม่แคร์หรอก แต่สำหรับฉันเขาเป็นเหมือนคนในครอบครัวเหมือนลูกสาวของฉัน แล้วถ้าเพื่อลูกสาวฉัน ฉันทำได้ทุกอย่าง” คนถูกสอนกระแทกเสียงกระด้างใส่น้องชาย แล้วโน้ตัวลงไปปลอบสัตว์เลี้ยงแสนรักของตนเองต่อ “ไม่ต้องกลัวนะคะเดซี่น้อยของแด๊ดดี้ เดี๋ยวคุณหมอก็มาแล้วนะคะ”

เสียงอ่อนโยนของคนเป็นพี่ชายที่บาสเตียนใช้คุยกับสุนัข ทำให้คนเป็นน้องอย่างลูเซียนได้แต่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อเห็นชัดๆ ถึงระดับความสุภาพ

ซึ่งความอ่อนโยนและสุภาพระหว่างตัวเขาและเจ้าสุนัขจอมหยิ่งได้รับจากพี่ชายแท้ๆ ร่วมอุทรของเขานั้น มันห่างกันหลายล้านปีแสง ซึ่งแน่นอนว่าระดับความสุภาพที่เขาได้รับจากพี่ชายนั้นมันต่ำกว่าไอ้หมาจอมยโสอยู่มาก!

ลูเซียนทำหน้าระอากับความเยอะของพี่ชาย ก่อนอดไม่ได้จึงเอ่ยปรามออกมา “อย่ามาเว่อร์ได้ไหมบาสเตียน หมาพี่ไม่ตายหรอกแค่ไถลตกลงมาแบบนั้นน่ะ”

 “หุบปาก! แกไม่มีลูกสาวอย่างฉันแกไม่เข้าใจหรอก เงียบไปเลยไป๊!” บาสเตียนชี้หน้าน้อง “ไม่ต้องห่วงนะคะเดซี่ เดี๋ยวคุณหมอจะมาดูอาการหนูแล้วนะคะ” ชายหนุ่มตะกองกอดปลอบลูกสาวตัวน้อยขนสีทองไว้ในอ้อมแขนใหญ่โตของตน

“ผมว่าแด๊ดคิดผิดจริงๆ ที่คิดแกล้งพี่ด้วยการซื้อหมามาให้พี่ตอนวันเกิด”

“ผิดยังไง” น้ำเสียงห้วนจัดอย่างหาเรื่องดังสวนขึ้นมาทันที

“ก็ดูพี่ตอนนี้สิ ทาสหมาชัดๆ แด๊ดคงคาดไม่ถึงว่าคนเลือดเย็นอย่างพี่จะกลายเป็นคนหลงหมาจนหน้ามืด ขนาดเอาหมามาเป็นลูก คนบ้าอะไรมีลูกเป็นหมา” ลูเซียนพูดขณะทิ้งตัวลงนั่งบนอาร์มแชร์ที่ตั่งอยู่ใกล้ๆ กับโซฟาตัวยาวที่พี่ชายนั่งอยู่

“แกหยุดกวนตีนฉันสักทีได้ไหม แล้วก็ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น บอกฉันมาว่าเด็กแกคนนี้อายุเท่าไหร่” บาสเตียนเอ่ยถามเสียงเครียด... เพราะความห่วงใย ‘ลึกๆ’ ที่มีต่อน้องชาย  

ลูเซียนยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก “วีร่าเขาจบปริญญาตรีแล้วพี่ อายุยี่สิบสามแล้ว เพียงแต่ว่าเขาหน้าเด็ก”

“ค่อยยังชั่ว” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจหนักๆ ออกมาด้วยความโล่งอก “นึกว่าฉันต้องเตรียมไปประกันตัวแกในคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ แล้วนี่ไปเจอกันได้ยังไง ยังไงฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กคนนี้จะเตะตาแกได้ ดูยังไงก็ไม่ใช่สเปคแก แล้วนี่มันอะไรวะเนี่ย!” ดวงตาคู่ดุเบิกกว้างข้นเมื่อเลื่อนภาพดูไปเรื่อยๆ แล้วเห็นความ ‘น่ารักสดใส’ ของน้องชาย ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาจ้องหน้าคนที่หน้าดุไม่แพ้เขา “มีรูปเอาแก้มแนบกันด้วย โอ้ย! นี่มีชูนิ้วใส่หูกระต่ายให้แกด้วย นี่แบ๊วไปป่ะ ขัดกับหน้าแกสุดๆ อย่าได้ให้รูปนี่หลุดออกไปเลยนะ ฉันกลัวคนเห็นแล้วเขาพากันหมดความศรัทธาในห้างเรา เพราะมีผู้บริหารแอ๊บใสเกิ้น!” บาสเตียนเอ่ยตามภาพที่เห็นเมื่อเขาเลื่อนปลายนิ้วไปเรื่อยๆ

“วีร่าเป็นน้องสาวของเพื่อน ผมกับเขาเจอกันเพราะเพื่อนผมพาวีร่ามาแนะนำให้รู้จัก ตอนนั้นวีร่าเขาเพิ่งบินมาต่อโทที่นี้” ลูเซียนอธิบาย ก่อนจะฉวยมือถือของตนเองคืนจากมือพี่ชาย เพราะกลัวว่าบาสเตียนจะวิจารณ์คนรักของเขาและตัวเขาเสียหายมากไปกว่านี้

“ตายห่าแล้ว! งาบคนใกล้ตัวแบบนี้แล้วมันจะชิ่งหนีได้ยังไงวะ นี่แกคิดอะไรของแกอยู่”

“คนนี้ผมจริงจังนะพี่”

“เฮ้ย!” คราวนี้คนได้ยินถึงกับตาเหลือก แล้วยังเผลอกอดลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขนแน่นขึ้นอย่างลืมตัว

‘บ๊อก บ็อก!’ เดซี่ตัวเล็กส่งเสียงประท้วง

“แด๊ดดี้ขอโทษนะคะ แด๊ดดี้ลืมตัวไปหน่อย เดี๋ยวเดซี่ไปหาตุ๊กตาเล่นก่อนนะคะลูก ขอแด๊ดดี้คุยกับลูเซียนก่อน” บาสเตียนวางเจ้าตัวเล็กลงบนพื้น แล้วทอดสายตามองก้นเล็กๆ ของเจ้าหมาตัวน้อยที่ส่ายกระดุ๊กกระดิ๊ก เมื่อเจ้าก้อนขนกลมๆ สีทองพุ่งลิ่วตรงไปที่กองตุ๊กตาของเจ้าตัวอย่างรู้งาน... ราวกับฟังสิ่งที่บาสเตียนเอ่ยเมื่อครู่รู้เรื่อง

เมื่อเห็นลูกสาวต่างสายพันธุ์หายเข้าไปในกองตุ๊กตามากมาย บาสเตียนถึงได้หันไปทิ้งความสนใจในตัวน้องชายต่อ

“เมื่อกี้แกพูดเล่นใช่ไหม”

“ผมพูดจริงพี่” ดวงตาของคนพูดตอนนี้เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ลึกซึ้งบางอย่าง

“โอ้ย! ฉันจะบ้าตาย แล้วไม่ต้องมาทำตาวิงค์ๆ แบบนั้นใส่ฉันด้วย แกหยุดเลย! ฉันเห็นแล้วจะอ้วก!”

“ถ้าพี่ได้เจอแบบผมแล้วพี่จะติดใจ”

“ลีลาเขาเด็ดมากงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่! ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียง” ลูเซียนเสียงดังใส่คนเป็นพี่ชาย “ผมหมายถึงติดใจช่วงเวลาที่เราถูกเขาออดอ้อนคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เรา พี่ลองจินตนาการดูนะว่ามีผู้หญิงตัวเล็กๆ มาพะเน้าพะนอคอยออดอ้อน แล้วยังทำให้เรารู้สึกอยากปกป้องเขา และสิ่งที่วิเศษที่ทำให้ผมติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นคือวีร่าตัวเล็กน่าทะนุถนอม แบบที่ทำให้ผมอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนได้สบายๆ”

“เอาตรงๆ ก็หลงรูปเขาล่ะวะ” บาสเตียนเอ่ยเสียงหยัน “แล้วลักษณะผู้หญิงที่แกพูดมาสาวๆ ประเทศไหนก็มีทั้งนั้นแหละไม่ใช่แค่สาวไทยอย่างเด็กแก แกหยุดพยายามจูงจมูกฉันให้เสียเวลา อีกอย่างนะผู้หญิงตัวไม่จำเป็นต้องเล็กๆ แบบเด็กแก หุ่นสูงๆ อึ้มๆ ฉันก็อุ้มได้ ปกติก็อุ้มกระเตงขึ้นเอวอยู่ตลอด... การอุ้มไม่เป็นปัญหาสำหรับฉันนะ ต่อให้ตัวจะเล็กหรือใหญ่ฉันก็อุ้มได้ เพราะมันเป็นท่าประจำของฉันอยู่แล้ว”

“โว้ย! บาสเตียน! พี่จะหยุดคิดเรื่องใต้สะดื้อสักทีได้ไหม”

บาสเตียนไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่สะทกสะท้านกับสายตาขวางๆ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อที่น้องชายใช้มองเขา

“เอาเป็นว่าผมเชียร์ให้พี่ลองจีบสาวไทยดู แล้วผมรับรองได้ว่าพี่จะถอนตัวไม่ขึ้นเหมือนอย่างผม”

“ไม่เอาโว้ย!” คนถูกชวนรีบปฏิเสธเสียงจริงจัง “ผู้หญิงของฉันแกก็รู้ว่าฉันชอบสาวผมบลอนด์ หุ่นบึ้ม สายเอ็กซ์ ฮอตฉ่าทุกองศาแบบนางแมวยั่วสวาท แล้วสำหรับฉันเนี่ยนะไม่ต้องเสียงเวลามาออดอ้อนให้เสียเวลา กระโดดขึ้นมาขย่มฉันเลยดีกว่าแบบนี้แหละทางที่จะทำให้คนอย่างฉันสบายใจสุดแล้ว ถ้าได้แบบลูกแมวช่างอ้อนอย่างเด็กแกฉันไม่เอาหรอก น่าเบื่อตายชัก!”

พระเอกเรื่องนี้เป็นผู้ชายอ่อนโยน? 

20 เมษายน 2558 
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน ฝ้ายขออนุญาตเปลี่ยนเนื้อหานิยายจากเดิมที่เคยลงไว้นะคะ (ฝ้ายต้องขอโทษนักอ่านที่เคยอ่านเนื่อหาก่อนหน้ามา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ) เเต่เพื่อความเหมาะสมเเละสมเหตุสมฝ้ายจำเป็นต้องเปลีย่นเเปลงเนื้อหาค่ะ 

ป.ล. ฝ้ายต้องขอขอยพระคุณนักอ่านที่เข้ามาอ่านเเละกดเป็นเเฟนนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ เพราะทุหครั้งที่เห้นตัวเล็กขยับขึ้นไปจะเป็นกำลังใจให้ฝ้าย เเละทำให้ฝ้ายรู้ว่ายังมีคนคอยเคียงข้างในเวลาที่เหนื่อยเเละท้อ ฝ้ายขอขอบพระคุณทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 
ป.ลง 2 ช่วงนี้อากาศร้อยมาก อย่าลืมดูเเลสุขภาพนะคะ 
ฝ้ายค่ะ 

1 เมษายน 2558

ดีใจฟุดๆ ในที่สุดก็ถึงเดือนเมษายน 2558 ได้ฤกษ์ลงนิยายเรื่องใหม่เเล้ว เรื่องนี้ พระเอกไม่ร้าย (เท่าไหร่) เเต่นางเเค่เป็นคนช่างเอาเเต่ใจระดับมากกกกกกกกกกกก เท่านั้นเองค่ะ 
ยังไงฝ้ายก็ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ ของนัก (หัดเเละพยายาม) เขียนเรื่องนี้ไว้ในอ้อมเเขน  อ้อมอก อ้อมใจ ของนักอ่านด้วยนะคะ 
สถานะ : อยากไปงานหนังสือออออออออออออออออ จังเลย
ป.ล. ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไร นักอ่านเม้นบอก เม้นเเนะนำฝ้ายได้เลยนะคะ ฝ้ายจะพยายามนำเอาคำเเนะนำที่ได้รับไปแก้ไขเเละปรับปรุงตัวเองนะคะ
เเละหากมีข้อผิดพลาดอะไรฝ้ายต้องขออภันมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

พิศวาสรักเมียข้ามคืน
ฝ้ายค่ะ :)