เรื่องเล่าของเฮียวิรุฬ

ลำดับตอนที่ #1 : ง่าย ง่าย แค่ปลายจมูก

- ง่าย ง่าย แค่ปลายจมูก
1965
สหภาพโซเวียทประสบความสำเร็จ ในการส่งยานสปุทนิคขึ้นสู่ดวงจันทร์
แต่ครั้งนั้น พวกเขาก็พบกับปัญหาใหญ่ที่สำคัญ คือ
นักบินอวกาศไม่สามารถ ใช้ปากกาจดบันทึกข้อมูลต่าง ต่าง ได้
เนื่องจากในสภาวสุญญากาศ หมึกปากกาลอยตัวไม่ไหลลงที่ปลายด้าม
สหรัฐฯรู้ปัญหานี้ ดังนั้นก่อนที่พวกเขาจะส่งนักบินไปกับยาน อพอลโล11
นาซาใช้งบประมาณกว่าสองร้อยล้านเหรียญ ประดิษฐ์
>> ” แอ๊บโดมิไนเซอร์ ซูเปอร์เพน ”
ตัวปากกาผลิตจากไทแทเนี่ยม ใช้หมึกชนิดพิเศษที่ไร้น้ำหนัก
มีกระบอกอัดลมแรงดันต่ำที่ปลายด้าม
ปรากฎว่าใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เทคโนโลยีนี้ถูกปกปิดเป็นความลับสุดยอด ประสาฝรั่งขี้หวง

2003
ยานอวกาศ ” เสิ่นโจว 6 ” เดินทางกลับจากดวงจันทร์อย่างปลอดภัย
จีน กลายเป็นประเทศที่สามของโลก ที่ สามารถส่งมนุษย์อวกาศไปดวงจันทร์
สหรัฐฯ ติดตามข่าวอย่างใกล้ชิด เพราะอยากรู้ว่านักบินของจีนใช้อะไร
จดข้อมูลในอวกาศ
พวกเขาเชื่อว่าไม่มีวันที่จีนจะคิดค้น” ปากกา โอจ๊อด ” ได้อย่างเด็ดขาด
วันแถลงข่าว
เสี่ยว จิง จิง หัวหน้าทีมนักบิน กล่าวอย่างภาคภูมิใจ
” แม้เราจะก้าวทีหลัง แต่ถ้าเราเดินเร็ว เร็ว ซักวันเราก็จะแซงหน้าคนอื่น ”
เขาพูดเหมือนจงใจคุยทับ ” ก้าวเล็ก เล็ก ” ของ อาร์มสตรอง

นักข่าว CNN คนหนึ่ง ทนหมั่นไส้ไม่ไหว ลุกขึ้นถามกลางห้องแถลงข่าว
นักข่าว = ” มิสเตอร์ เสี่ยว ”
นักบิน = ” เรียกผมว่า จิง จิง ดีกว่าไม๊ครับ ค่อยน่าฟังหน่อย ”
นักข่าว = ” ได้ครับ มิสเตอร์จิง // ตามข้อมูลของ CIA ที่สหรัฐฯส่งมาสอดแนม
ในคราบนักธุรกิจ
ไม่พบรายงานว่า องค์การอวกาศของจีนผลิตอุปกรณ์ในการจดบันทึก แต่อย่างใด
ผมอยากทราบว่า คุณจิงใช้สิ่งใดเป็นเครื่องมือในภาระกิจนี้ ”
นักบิน = ” คุณนักข่าวครับ พวกเราชาวเอเชีย ล้วนแล้วแต่มีภูมิปัญญาท้องถิ่น
เป็นสมบัติประจำชาติ
และ พวกเรารู้จักใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุด อย่างเหมาะสม ”
(( อาจิงยกถ้วยชา อูล่อง ขึ้นซดดังโฮก แล้วร่ายต่อ ))
นักบิน = ” แม้เทคโนโลยี่ของเราจะด้อยกว่าประเทศของท่าน แต่เราก็ไม่โง่ ครับ ”
นักข่าว = ” คุณจิง บอกมาเลยครับ อย่ามาหลอกด่ากัน ”
นักบิน = ” ได้ครับ ถ้าคุณอยากรู้จริง จริง… ผมใช้ไอ๊นี่ครับ ”
พูดจบ เขาก็ควักดินสอขึ้นมาโชว์ ให้หมอนั่นดู
..
..
ข่าวนี้ ไปถึงทำเนียบขาวในอึดใจต่อมา
คนที่นั่งในห้องทำงานรูปทรง วงรี คิดอะไรไม่มีใครรู้
แต่เด็กอนุบาลในโรงเรียนที่อยู่ละแวกใกล้เคียง รำพึงให้ครูให้ได้ยินว่า
” เสียดายเงินสองร้อยล้านชิพหาย น่าจะเอามาซื้อขนมแจกพวกหนู ”