[Fic Ina]Judge Killer นักฆ่าผู้พิพากษา

ลำดับตอนที่ #5 : >>Chapter 1 : Lies

สวัสดีครับ... คุณพ่อคุณแม่... และก็อาสึยะ

ผมสบายดีนะครับไม่ต้องห่วง
 

ตอนนี้ผมได้ทำงานที่เกี่ยวกับจัดการคนเลวด้วย...
 

ผมจะดีใจหรือเสียใจดีครับ
 

แต่ผมว่างานนี้ก็สนุกดีนะครับ
 

เพื่อนดี ๆ ทั้งนั้นเลย
 

แต่ผมจะดีใจกว่านี้ถ้าทุกคนยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
 

ถ้าย้อนเวลาได้คงย้อนไปไม่ให้เจอหิมะนั่นอีก

 

 

Chapter 1 : Lies

 

     ครืน!!!

 

‘หะ... หิมะถล่ม!?’

‘คุณคะ!?’

‘อ๊ากกกกกกก....’

โครม!!!!!

...

..

.

 

‘พ่อครับ...’

‘แม่ครับ...’

 

 

‘อาสึยะ!!!!!!!!!!!!!!!!....’

 

เฮือก!!!!!

ผมสะดุ้งขึ้นมาอย่างตกใจกับความฝันอันเลวร้ายที่ตามหลอกหลอนผมมาแล้วซ้ำแล้วซ้ำซาก... ผ่านมาแล้วสินะ... 13 ปี...

ผมจึงค่อย ๆ ลุกจากเตียงนอนของผมแล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำฝักบัวอย่างรวดเร็ว(ในภาษาบ้าน ๆ ก็วิ่งผ่านน้ำนั่นเอง - -;)แล้วหยิบผ้าขนหนูสีครีมมาขยี้หัวของผมที่มีผมสีชมพูอ่อน ๆ สั้นซอยที่ตอนนี้ฟูเป็นแผงคอสิงโตสุด ๆ = =;; จะหวีลงไหมเนี่ย และจากนั้นผมก็เอาหวีมาหวีสองสามทีแล้วคว้าชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินครามเข้มที่มีเข็มกลัดมากมายหลากสีหลากรูปแบบ(เอาไปของยังได้ =__=;)มาสวมเข้ากับตัวอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องลงบันไดมาที่ห้องโถงทันที

“อ้าว? ตื่นแล้วหรอจ้ะ อาสึยะคุง ^^”เสียงผู้หญิงวัยทองทักผมขึ้นมาหลังจากที่ผมลงมาจากบันไดมาแล้ว

“ครับ แม่รัน”สิ้นเสียงผม ผมก็นั่งลงกับเก้าอี้ตัวที่สองตรงฝั่งตรงกันข้ามกับแม่รันแล้วเริ่มใช้สายตาสีไวโอเล็กเทาของผมกวาดตามองไปมาบนโต๊ะอาหาร

“วันนี้เบอเกอร์เนื้อหรอเนี่ย?”ผมบอกกับตัวเองอย่างตกลึงเล็กน้อย

“(หัวเราอย่างอมยิ้ม)... วันนี้เป็นวันแรกที่อาสึยะเป็นร้อยตำรวจโทเชียวนะ ^^”แม่รันหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเริ่มลงมือกินเบอเกอร์เนื้อทันที

“โห... แม่รันน่ะ -___-; ทำเหมือนผมได้รางวัลที่ 1 ตามทางรายการอย่างใดอย่างนั้นแหล่ะ”ผมบ่นออกมาก่อนหยิบเบอเกอร์ทานตามแม่รันทันที

แม่รันเป็นผู้หญิงวัยทองอายุประมาณ 60 ปีกว่า ๆที่มีผมสีแดงสั้นซอยที่ตอนนี้เริ่มมีผมสีขาวแซม ๆตามกาลเวลาของอายุคนเราและมีดวงตาสีน้ำตาลส้มที่ทอประกายอย่างอบอุ่น... เหมือนแม่ของผม... แต่ไม่ใช่... คนตรงหน้าผมไม่ใช่แม่ผม

แม่ของผมตายไปแล้ว...

ตายไปเมื่อ 13 ปีก่อน...

ตอนนั้นผมต้องตายไปด้วย... แต่มีคนมาช่วยผมไว้... คน ๆ นั้นคือแม่รัน... ฟุยุโกะ รัน

ที่ผมรู้ตอนนี้ก็คือ...

พ่อแม่ของผมได้ตายจากไปแล้ว...

แต่มีอยู่คนหนึ่ง...

ที่ผมรักที่สุดยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้...

พี่ชาย... พี่ชิโร่...

ผมรู้ว่าเขาไม่ตาย...แต่เขาคิดว่าผมตายไปแล้ว...

ใช่... มันเป็นเพราะข่าวที่เขาแถลงออกไป

 

 

‘ที่เมืองฮ็อกไกโดเกิดอุบัติเหตุหิมะถล่มดับทั้งคันเหลือรอดแค่ลูกชายคนโต...แต่ลูกชายคนเล็กหายสาปสูญ สันนิษฐาน... เสียชีวิตแล้ว’

 

“อาสึยะคุง... เหม่ออะไรจ้ะ?”

“อ๊ะ!? ปะ... ป่าวครับ (กินเบอเกอร์เข้าไป) ไออ่อนอะอับ (ไปก่อนนะครับ)”

“เดี๋ยวสิ!? ข้าวเต็มปากอยู่ยังจะ...”

ปัง!

ขอโทษนะครับ... ผมขอชิ้งหนีก่อนที่จะโดนเทศนานะครับแม่รัน = =;... แม่รันเทศนาทีไรปาเวลาไป 4 ชั่วโมงเต็ม ๆ U___U;

 

อ๊ะ! ผมคงยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ...

ผม... ร้อยตำรวจโท ฟุบุคิ อาสึยะ สังกัดปราบปรามหน่วย Killer ... ครับผม!

 

 

ณ สถานนีตำรวจนครโตเกียว

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณฟุบุคิ”

“อ๊ะ... สวัสดีครับ จ่าริน”พอมาถึงคนที่ทักผมคนแรกก็คือจ่าริน... จ่าตำรวจยามาโตะ รินกิเป็นผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมแก่พอสมควรเป็นคนที่คอยนะนำและให้คำปรึกษากับผมบ่อย ๆ

“ยินดีที่ได้ยศร้อยโทนะครับ ^^”จ่ารินเริ่มแสดงความยินดีกับผมและเริ่มมีคนอื่น ๆ เดินมาหาผมบ้างแล้ว

“หวัดดี อาสึยะ... ยินดีด้วยนะ ^^”ฮันดะ ชินอิจิ... เพื่อนร่วมงานและลูกน้องผมเป็นคนที่มีผมสีน้ำตาลเข้มซอยสั้นดูหน้าตาค่อนข้างคิกขุอาโนเนะแบบโมเอะ ๆ อา... ลืมบอกไปว่าผมเป็นโอตาคุที่เข้าขั้นจะกลายเป็นสาววาย(!?)ล้อเล่น... ก็...เป็นพวกโอตาคุสายวายนั่นแหล่ะนะ... เป็นตั้งแต่ตอนอยู่มัธยมต้นน่ะ... ช่วงนั้นที่โอตาคุสายวายแผ่กระจายไปทั่วโรงเรียนของผมตอนนั้น... และรวมถึงผมด้วย - -;/// น่าอายยังไงๆไม่รู้

“อะไรกัน... ก็แค่ร้อยโทเองนะ”ผมค้านออกไป

“ได้ยังไงเจ้าอาสึยะ...”และเสียงคนที่ผมหล่ะเบื่อที่สุดในโลกก็ออกมา... มาสึโนะหรือแมกส์...เพื่อนร่วมงานและลูกน้องผมคนที่ชอบใส่หมวกผ้าไหมที่ทำตัวอย่างกับว่าทีญี่ปุ่นเป็นฤดูหนาวตลอดทั้งปียังไงอย่างนั้น

“ตั้งร้อยโทเชียวนะ... แถมภายในสองปีใครทำได้แบบนายบ้างหล่ะ”

“ทำไมนายต้องมาคิดเหมือนฉันด้วยเนี่ย - -^”

“อะไรของแก... คิดเหมือนกันไม่ได้หรือไง”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร... แต่ฉันไม่พิสวาศนายให้มาทำอะไรคล้าย ๆ ฉันบ่อยจนเกินไปน่ะ”นั่นไง... สองคนนั้นอยู่ด้วยกันทีไร อยู่ไม่เกิน 10 วิก็ออกปากกัดกันแล้ว - -;

“แล้วจะทำไมว่ะ! พูดเหมือนฉันพิสวาศแกตายหล่ะ!”

“เอาไหมหล่ะ ฮะ! จะต่อยกันที่ไหน”

“ตอนนี้ก็ได้เอาไหมหล่ะ!”

“เอ้อ! เอาดิว่าไอ้หมวกหนอนไหม”

“อะไรอีกว่ะ ไอ้ตุ๊ด!”

“นี่ๆๆๆๆๆ! ที่นี่ใช่สนามรบกันนะยพวกนาย!!!! รีบกลับที่กลับทางกลับบ้านกลับรูตัวเองไปได้แล้วไป!!!!”

“เหวอ!!!! =[]=;;;;;”และแล้วเสียงอันแสบแก้วหูของคนคุ้นเคยดังขึ้นจนพวกฮันดะช็อกไปชั่วขณะก่อนจะแยกย้ายกรายแยกออกไปแตกเป็นเสี่ยง ๆ(เฮ้ยๆๆๆ แกจะให้คนเป็นแก้วน้ำหรือไง = =; :ผู้แต่ง)และเจ้าของเสียงนั้นก็คือ...

ร้อยตำรวจหญิง ยางามิ เรนะ... สาวน้อย(หรอ!?)น่ารัก(ตรงไหน!?)เพอร์เฟ็ก(ตายหล่ะ - -;)เริด(จนแรด)...

เอ่อ... หลัง ๆ ดูท่าจะไม่ใช่

เธอเป็นผู้หญิง(โคตร)แกร่ง(โคตร)ทึกแบบ(เยี่ยง)นางกระทิง = =;;;(หัวเราะ)ล้อเล่นครับ(ตกลแกจะพูดดี ๆ ไหม!? : ผู้แต่ง)

ก็นะ... เธอเป็นคนคุมระเบียบประจำสน.แห่งนี้และยังเป็นเลขาของผู้กำกับที่นี่อีกด้วย(เอ้อ! จบ นอกเรื่องตั้งนาน : ผู้แต่ง)เอ่อ... ได้ข่าวมาว่าคนที่ให้ผมนอกเรื่อคือผู้แต่งนะ(อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้า = =^ :ผู้แต่ง)>>>สรุปคนนอกเรื่องคือผู้แต่ง - -^ (หัวเราะ)

เห็นอย่างนี้เราก็...

 

ชิ้งบ้างดีกว่า!!!

ผมจึงกลับหลังหันแล้วสาวเท้าเดินกลับไปที่ห้องทำงานของผม

หมับ...

มือแม่นาคแถวไหนมาจับไหล่ผมเนี่ย T__T;

หลังจากนั้นผมจึงค่อย ๆ หันหลังไปมองเจ้าของมือที่จับไหล่ของผมและแล้ว...

“TwT;”

“-__-;^”

“;w;”

“-__-;^”

“Y__Y;”

ผมมั่นใจอยู่อย่างหนึ่ง...

ผมไม่เจอผีแน่นอน...

แต่ที่เจอ...

คือร่างผู้หญิงผมสีน้ำเงินสดใสที่มีผมสีขาวแซม ๆ อยู่ข้างหูที่มีดวงตาสีฟ้าแบไพลินในชุดตำรจหญิงเต็มยศ... แม่คุณเรนะนั่นเอง T__T;

“มีอะไรครับ T__T”

“ผู้กำกับเรียกตัว... แล้วเลิกทำหน้าตาเหมือนเจอยักษ์ได้แล้ว - -^”

“ก็เจออยู่นี่ไง”

“...”

“...”

“ปากเสียยยย ย !!!!”

ป้าบบบบ บ บ!!

“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ก     ก   ...”

 

เวลาต่อมา

“Y__+;^”และแล้วหน้าของผมก็มีรอยแดงรูปฝ่ามือที่โดนมาจากฝ่ามืองาม ๆ ของนางยักษ์เรนะเรียบร้อย... อูย... ทำไมมันแสบหน้าจนเหมือนเอากรดมาสาดหน้าผมเลยแหะ

ในตอนนี้ผมและเรนะนั่งอยู่ข้าง ๆ กับในห้องของผู้กำกับ

เสียงนาฬิกาดังเป็นจังหวะ... สามารถสร้างความสงบในห้องได้อย่างน่าเชื่อ... เพราะภายนอกห้องของผู้กำกับนั้น... มีทั้งเสียงพุดคุยและโทรศัพท์ดังสนั่นต่อเนื่องจนหาช่องโหว่ของเสียงนั้นไม่ได้...รวมทั้งเสียงลมหายใจเข้าออกของผมและเรนะ

“นี่! เรนะ... คราวนี้มีเรื่องอะไร”ผมถามอย่างสงสัย

“ก็เรื่องเดิม ๆ นั่นแหล่ะ”อีกแล้ว... ผมคิด

“เฮ้อ...น่าเบื่อจริง ๆ เรื่องพวกนี้”ผมบ่นก่อนจะเอนตัวพิงกับเก้าอี้แล้วเอามือาลองหัวผมอย่างเหนื่อยหน่าย

แอ๊ด...

และแล้วผู้กำกับก็ปรากฏตัวออกมา(สักที- -^)

ผู้กำกับเป็นผู้ชายผมสีแดงสั้นซอยเล็กน้อย สีผิวค่อนข้างขาวดูซีดเซียว(ง่าย ๆ ก็ขาวมาก ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆ = =;)มีดวงตาสีเขียวเรียวอย่างเจ้าเล่ห์นามว่า...

 

คิยามะ ฮิโรโตะ

“สวัสดีผู้กำกับ”

“อืม... สวัสดี อาสึยะ... เรนะ เธอไปได้แล้ว”

“อยากออกตั้งแต่เห็นหน้าแกแล้วไอ้ซีด - -^”หลังจากนั้นเรนะก็ลุกขากที่นั่งอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย

หึ... เห็นอย่างนี้เรนะก็แอบชอบผู้กำกับนะเห็นอย่างนี้... แต่ผขอยอมรับว่าผู้กำกับเสน่ห์แรงไม่เป็นรองใครจริง ๆ(หน๋อย... รอเจอคาเซะมารูก่อนเถอะย่ะ! รับรองฮิโรโตะชิดซ้ายจนตกเหวไปเลย ฮะๆๆๆ: ผู้แต่ง)

“ผู้กำกับไม่ลองเป็นแฟนกับคนแถวนี้หน่อยหรอครับ... -w-”ผมเริ่วแซว

“ชิ! นายนี่มันจริง ๆ เลย... ฉันมีแฟนอยู่แล้ว - -^”

“(หัวเราะ)”

ผู้กำกับฮิโรโตะเริ่มนั่งประจำที่เพิ่งเริ่มเจรจากับผม… สำหรับเขา... ถือว่าเป็นคนที่ดีที่เดียว... ถึงจะดูเย็นชา... และเจ้าเล่ห์บ้างในบางครั้งแต่ก็ใจดี... และตรงไปตรงมา ตอนนี้เขามีแฟนชื่อ มิโดริคาว่า ริวจิ เธอเป็นคนที่มีผมสีเขียวยาวมัดกล้าวแบบหางม้าผิวสีแทนเป็นคนที่เรียบร้อยอ่อนโยนแต่ก็แข็งแกร่ง... สเป็กของผมเลย -w-/// แต่ผู้กำกับแย่งไปได้นิ! ชิ! เซ็งเป็ด

“ว่าแต่ที่เรียกผมมา...”

“ทางตำรวจของเราได้ทราบมาว่าหน่อย Killer ได้ก่อตั้งหน่วยหนึ่งขึ้นมา... มีสมาชิกอยู่ห้าคนดูจากหน้าตาและลักษณะนิสัยดูไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไรแต่ฟังจากที่เล่ากันมาทุกคนอยู่ระดับคิงหมด”

“อึก... ระดับ... สิบสาม”ผมค่อย ๆ พูดระดับที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม Killer อย่างช้า ๆ... และหวาดกลัว...

คนที่จะมาถึงระดับนี้ได้ต้องมีคุณสมบัติที่จะเป็นนักฆ่าเต็มตัวคือ

หนึ่ง... ไม่กลัวตาย

สอง... ไร้ความปราณี

สาม... เด็ดขาด

และสี่... ต่อให้เป็นคนรู้จักหรือใกล้ตัวถ้าสั่งให้จัดการต้องจัดการ

มีคนแบบนี้... ในโลกของเราด้วยหรอเนี่ย... ผมคิด

“แล้วมันคือหน่วยอะไร ?”ผมถาม

“Judge Killer”

นักฆ่า... ผู้พิพากษา ?

“แกนนำคือคุโด... ผู้อำนวยการของหน่วย Killer ที่ศูนย์ใหญ่ในอังกฤษ... แต่เราไม่รู้ว่าหน่วยหล่ะของ Judge ประจำอยู่ที่ไหน และแน่นอนว่าประวัติส่วนตัวยังเป็นปริศนา”

“ปริศนา? ยังไง”ผมถามอย่างประหลาดใจ

ตามหลักแล้ว... การที่จะต้องเข้ามาทำงานต้องสอบประวัติไม่ใช่หรอ? ผมคิด

“ตอนที่แฮ็กระบบไปดูประวัติแบบทุกครั้งข้อมูลที่ได้น่ะ...”

ปึง!

เสียงปึกกองเอกสารที่อยู่ในมือของผู้กำกับในตอนแรกถูกโยนลงบนโบนตรงหน้าผม

ผมจึงค่อย ๆ รวบเอกสารดังกล่าวขึ้นมาแล้วใช้สายตาของผมอ่านข้อมูลในเอกสาร

อึก!?

นี่มัน... อะไรกัน... ผมคิด

“... มันกลายเป็นภาษาประหลาด... แปลไม่ได้”

เอกสารหล่าวนั้นมีรูปของแต่ละคนก็จริง... แต่ข้อมูลประวัติตัวเองนั้น... มันมีแต่ตัวอักษรที่มีทั้งโอหนึ่ง ๆ สอง... อะไรว่ะเนี่ย = =; ตอนที่อ่านนึกว่าภาษาคอมแต่ก็มีตัวสี่เหลี่ยมและบางตัวอักษรมีตัว ^ อยู่บนตัวอักษรด้วย...มันคือตัวอะไรฟ่ะ - -^ ผมคิด

“ตอนนี้กำลังพิสูจน์กันอยู่”

“ว่าแต่จะให้ผมทำอะไรหล่ะครับ”

“สะกดรอยตามแล้วจับเข้าคุกสัก”

“หืม?”

“จริงอยู่... ที่พึ่งก่อนตั้งมาได้ไม่นาน... แต่เพียงสัปดาห์เดียวก็สามารถฆ่าคนในหลักหกขึ้นไปแล้ว”

“อึก... = =;;;|||”ผมชักจะกลัวแล้วนะครับ ผู้กำกับ TT__TT;

“งานนี้นายเลือกลูกน้องไปได้สองคนตามอิสระ...”

“แล้ว... สะกดใครหล่ะครับ”

“ล่าสุดมีข่าวมาว่าจะมีคนหนึ่งไปฆ่าคนที่รัสเซียเดาเอาไว้มีอยู่ 3 กลุ่ม”

“แล้ว... ใครหล่ะ?”

แปะ...

ภาพแผ่นหนึ่งถูกวางำว้ตรงหน้าผมในสภาพกลับหัวกลับหางโดยฝีมือของผู้กำกับ ผมจึงหยิบมันขึ้นมาดูช้า ๆ

ภาพนั้นเป็นภาพผู้ชายผมสีไวโอเล็ตเทาเหมือนดวงตาของตัวเอง มีผิวสีขาวดั่งหิมะสายตาดูอ่อนโยน... เดี๋ยว!? ทำไม...

หน้าตาเหมือนพี่เลยหล่ะ!?

“เจ้านี่คือ เกรย์ ไอรอล เป็นคนในตระกูลนักฆ่าชื่อดังในฝรั่งเศสหืม...? เป็นอะไรไป อาสึยะ หน้าซีดเชียว... มือสั่นด้วย”

ทำไมกัน... เพราะอะไรกัน... ถ้าเป็นพี่จริง... ทำไมพี่เป็นพวก Killer หล่ะ!?

“ฟุบุคิ อาสึยะ!!!!!!”

“ว้ากกกกกกกกกกกกก ก =[     ]=;;;; ครับ!?”ผมสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะมองมาทางผู้กำกับอย่างลุกลี้ลุกลน

“เป็นอะไรหรือป่าว? ไม่สบายหรอ?”

“ปะ... ป่าวครับ ว่าแต่.. จะให้ไปตอนไหนครับ”

“พรุ่งนี้ตอนเช้า”

+ naru 



จากผู้แต่ง :

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นบทที่ยาวจริง พิมจนหลังเมื่อยมือหงิกไปหมด - -^ คนพากษ์ของเรื่องดูแล้วจะเป็นชิโร่เนอะ... แต่จริง ๆ คืออาสึยะนั่นเอง 555+ มีใครเดาถูกบ้างเอ่ย... ส่วนเรื่องของเราทำไมฮันดะและแมกส์เป็นตำรวจอีกแล้ว(สงัสยว่าเราคงคิดสั้นให้พวกนี้มาเป็นอีกรอบ)คราวนี้เป็นบททดสอบที่ยากมาก ๆ ในการแต่งสอนคนเนี่ย... เหนื่อยใจจริง ๆ ขอยอมรับ... เชียร์ข้าน้อยด้วยนะจ้ะ ><;

<<<< กลับHome page