[Fic Ina]Judge Killer นักฆ่าผู้พิพากษา

ลำดับตอนที่ #16 : >>Chapter 12 : Racing

ผมว่าเก็บตอนนี้เลยดีกว่า... เพราะดูท่าแล้วกลับมาคงไม่ยอมเก็บอยู่ดี

‘ก็ได้’

 

 

คิก ๆ... คนตรงหน้าผมทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ

เหมือนกับที่ผมคิดแบบอาสึยะ



 

เดี๋ยวผมช่วยด้วยนะ จะได้เสร็จเร็ว ๆ

หืม? มองอะไรหรอ

‘มะ... ไม่มีอะไร!!! แล้วอย่าเอาหน้ามาใกล้ ๆ สิเฟ้ย!!’

? แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย

‘กะ... ก็ ก็ ก็ ก็คนมันอายโว้ย!!!!!!!!!!!’

 

อาย?... ที่แท้อายทำอย่างนี้หรอกหรอ???
 

Chapter 12:Racing
 

     หลังจากนั้นผมก็เดินประจำตำแหน่งในสนามแข่งขันวอลเล่บอลระหว่างทีมของผมกับของมาร์ค... ฝั่งมาร์คคนที่ปนะจำตำแหน่งด้านหน้าคือฟุโดะ ส่วนมาร์คอยู่ด้านหลัง ส่วนฝั่งผมผมอยู่ด้านหลังแล้วให้โทระมารูอยู่ด้านหน้า...

“I used it! I'm serious.(เอาหล่ะนะ! ฉันไม่ออมมือหล่ะ)”มาร์คพูดก่อนจะตั้งท่าจะตีบอล... เจ้านี่เล่นเป็นหรือไง - -^ ผมคิด

ปัง!

อ้าวเฮ้ย!!!!? มันตีเป็นด้วย!!? (เว้ยเฮ้ย!)

“ฮึ๋ย!”ผมรีบไปเดาะลูกออกไปจนเสียหลักล้มกับพื้นก่อนจะเงยหน้ามองพบกับฟุโดะที่กระโดดตบบอลได้แต้มไปอย่างรวดเร็ว

“ระ... รุ่นพี่... มาร์ค... สะ... สุดยอด = =;”โทระมารูพูดออกมาอย่างตกตะลึงก่อนจะหันมามองผม

“ชิ!”ผมสบถเบา ๆ ก่อนจะยันตัวขึ้นและปัดทรายออกจากตัวแล้วยืนประจำที่ทันที

“เราเอาจริงบ้างเถอะ”ผมบอกโทระมารูก่อนจะมองสองคนนั้นอย่างเอาจริง... จะทำอย่างไรดี

.

..

...

 

 

หลังจากผ่านไปครึ่งแรกคะแนนการแข่งขันคือ 7-4 ห่างกันพอสมควร...

“เฮ้อ...”ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“รุ่นพี่... จะเอาไงดี... ทางมาร์คเก่งจริง ๆเลย”อย่างที่โทระมารูพูด... สองคนนั้นเก่งจริง ๆ มาร์คมีแรงตีที่แรงและค่อนข้างคล่องแคล่วแถมยังมีสมาธิการแข่งขันดีมาก ส่วนฟุโดะก็กักการโจมตีได้อย่างรวดเร็วแถมยังชักนำมาร์คให้ทำตามสิ่งที่เขาบอกได้ดี... จะทำยังไงดี

“Mark is verygood. (ดีมากมาร์ค)”ตอนนั้นเองผมได้ยินเสียงการสนทนาระหว่างฟุโดะกับมาร์คที่อยู่ห่าวจากผมไม่ไกลนัก

“Now serious it fully. (คราวนี้จริงจังเต็มที่เลยนะ)”ฟุโดะพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งสื่อว่าสู้ ๆ ให้

“Yes,Fudou.(ครับคุณฟุโดะ)”

“took it. (เอาตรง ๆ)”

“I’m forget it! ^^(ลืมแล้วครับ ^^)”

“-____-;”และฟุโดะก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนจะสบถด่าเบา ๆ เป็นภาษาอิตาลี(เดาจากการขยับปากของเขา)

อืม... ถ้าจำไม่ผิดมาร์คมันขี้ลืมสินะ...

ขี้ลืม...

ขี้ลืม...

 

เข้าใจแล้ว!!!!

“มีอะไรครับรุ่นพี่??”โทระมารูถามเมื่อจู่ ๆ ผมก็หันมามองจนเขาหน้าเหวออย่างตกตะลึง

“ฉันมีแผนเด็ด ๆ แล้ว...”หลังจากนั้นผมก็กระซิบข้างหูของโทระมารูเบา ๆ จนเวลาผ่านไปก็ถึงเวลาแข่งรอบสุดท้าย

พอถึงเวลาผมก็ลงมาที่สนามประจำที่แล้วมองโทระมารูก่อนจะพยักหน้าอย่างรู้ทัน... ทีนี้ก็คิวผมเสิร์ฟสินะ

ผมรับบอลจากกรรมการ(นั่นคืออเล็กซ์นั่นเอง)แล้วตั้งท่าเสิร์ฟทันที

ปัง!

ปัง!

พอผมตีไปฟุโดะก็วิ่งมาเดาะบอลกลับไปซึ่งผมก็ตีเบา ๆ ให้ฟุโดะเข้ามากล้ ๆ เน็ตแล้วให้โทระมารูตบบอลรุกคาด... และแน่นอนว่ามาร์คต้องวิ่งมารับอย่างรู้ทัน ส่วนผมก็เริ่มแผนทันที

“Mark!! Feet what is it? (มาร์ค!!!!! ที่เท้ามีอะไรอยู่น่ะ!?)”ผมตะโกนถามมาร์คเพื่อให้มาร์คเอ๋อซึ่งก็เป็นผล

พอได้ยินอย่างนั้นมาร์คก็นิ่งอึ้งก่อนจะหันก้มมองเท้าตัวเองอย่างมึนงง

“A... what? What's it moment?(อะ... อะไร? เมื่อกี้มีอะไรหรอ?)”

ปัง

ปี้ด!

“7-5 point.(7-5)”เสียงอเล็กซ์ดังขึ้นทำให้ผมร้องเยสออกมาเบา ๆ อย่างมีชัยซึ่งโทระมารูก็หันมามองผมอย่างดีใจ...เรามีความหวังจะชนะแล้ว

อาการขี้ลืมของมาร์คเกิดจากการไม่มีสมาธิใจจดใจจ่อกับสิ่งใดทำให้เกิดความไม่ใส่ใจแล้วทำให้ลืมได้ง่าย

“What did you do!!!!!!?(แกทำบ้าอะไรฟร่ะ!!!!?)”ฟุโดะตะโกนว่าใส่มาร์คที่ตอนนี้ยืนเอ๋ออย่างมึนงง

“Eh...just...What do I do?(เอ๋... เมื่อกี้... แล้วฉันทำอะไร??)”มาร์คพูดอย่างกับตัวเองลืมรอบข้างไปชั่วขณะ

“You're a volley ball game!(แกกำลังแข่งวอลเล่บอลอยู่เฟ้ย!!!)”

“Volley… Volley…Volley… Oh!(วอลเล่...วอลเล่...วอลเล่... อ๋อ!)”มาร์คพูดก่อนจะทำท่าเก็ด

“Oh, not me==;;;(ไม่ต้องมาอ๋อเลย = =;;;)”

หลังจากนั้นผมก็แข่งกับมาร์คต่อและยังใช้แผนที่ผมวางไว้ไปเรื่อย ๆ ทำให้มาร์คงงไปชั่วขณะและเสียแต้มอย่างไม่เป็นท่า ทั้งทำเสียง ‘ย้าก!’ และพูดภาษาแปลก ๆ ให้มาร์คไม่มีสมาธิ(ได้ข่าวว่าสมาธิมันสั้นอยู่แล้ว - -;;) ขอยอมรับว่ามาร์คลืมง่ายจริง ๆ  - -;;

 

และแล้ว...

ฝ่ายผมก็ชนะ 11-15 ครับผม : )

ผมและโทระมารูก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจส่วนฟุโดะก็เคืองมาร์คจนไม่พูดไม่จาอะไรอีก... เหอะ ๆ... ไม่ได้อยากทำหรอก... แค่ไม่อยากแพ้ - -;; และไม่อยากโดนโทระมารูงอนด้วย (รุ่นน้องสุดรักเชียวนะ Y__Y;) รอบต่อมาก็เป็นการแข่งขันของทอรัสกับเกรย์และอเล็กซ์กับวินเซนต์

“This racehas felt it to be so bloody. (ได้มาแข่งอย่างนี้รู้สึกว่ามันต้องนองเลือดแน่ ๆ)”อเล็กซ์พูดก่อนจะส่งสาตาอันเรียวคมที่ส่งแววตาจิตสังหารมาทางเกรย์และทอรัสซึ่งทอรัสก็แสยะยิ้มอย่างชอบใจ

“(Laughs) just have to kill the competition to do it. ((หัวเราะ)แค่แข่งขันถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอ)”ทอรัสทัก

“So we do not give upeasily.(เอาเป็นว่าพวกเราไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก)”วินเซนต์แซมขึ้นมาก่อนจะหันไปส่งสายตากับสาวๆ ทีหนึ่งซึ่งพวกสาว ๆ ก็สลบและเคลื้มไปกับความหล่อของเขาทันที... - -;;;/// ผมจะเป็นแบบพวกเธอไหมเนี่ย

หลังจากที่ประจำที่เรียบร้อยฝ่ายที่เสิร์ฟก่อนคือทางทอรัสโดยมีโทระมารูเป็นกรรมการโดยคนเสิร์ฟคือเกรย์นั่นเอง

“I was not...(เอาหล่ะนะ...)”เกรย์พูดอย่างเริงร่าก่อนจะตั้งท่า

ในตอนนั้นเองดวงตาที่ทอประกายอย่างอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นสายตาที่จริงจังทันทีทันใด

“Feel...not.(...ไม่เกรงใจหล่ะ)”

ปัง!

หลังจากที่เกรย์เสิร์ฟไป อเล็กซ์ที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งเดาะบอลให้วินเซนต์อย่างรวดเร็วโดยไม่เสียท่าแม้แต่นิดเดียว ส่วนวินเซนต์ก็กระโดดขึ้นในระยะของการเด้งของบอลก่อนจะตบบอลลงฝ่ายของทอรัส

ทอรัสในตอนนั้นก็ทำเป็นเดาะบอลเบา ๆ ให้เกรย์ซึ่งเกรย์ก็ตบอย่างแรงก่อนที่อเล็กซ์จะวิ่งมารับบอลแล้วส่งให้วินเซนต์แล้วโต้กันจนไม่มีท่าทีว่าบอลนั้นจะล่วงจากพื้นเลย ทะ... เทพมาก = =;;; ผมคิด

“Equation with a Jugde Killer ...so I do not.(สมกับเป็น Jugde Killer… เก่งมากจนน่ากลัว)”ตอนนั้นเองฟุโดะที่อยู่ข้าง ๆ ผมก็เปรยออกมาเบา ๆ

“Forums?(ยังไงครับ?)”ผมถามอย่างสงสัย

“Judge Killeris...is it really that different.(Judge Killer นั้น... มีความเก่งที่แตกต่างกันออกไป)”

“The difference?(แตกต่าง?)”

“Yeah ... Alex ... leadership ... So how can anybody not even the slightest objection here ... Mark…the strength ... The strength of the stronger one ... a dynamic, active, Wincent ... Can read and follow the fluent movement and speed of the various planning and attention span ... Torus ... Can act without being able to concentrate his time and no one any good and Gray ... mind ... strength of his mental condition made ​​him stand out so they can decide better. other(ใช่... อเล็กซ์... ความเป็นผู้นำ... จึงสามารถสั่งการใครต่อใครโดยไม่มีคัดค้านแม้แต่นิดเดียว มาร์ค... ความแข็งแกร่ง... จึงมีพละกำลังที่รุนแรงกว่าใคร ๆ วินเซนต์... ความคล่องแคล่วว่องไว... สามารถอ่านการเคลื่อนไหวและทำตามได้อย่างคล่องแคล่วอีกทั้งความรวดเร็วในการทำต่าง ๆ ทอรัส... การวางแผนและสมาธิ... จึงสามารถลงมือโดยไม่มีใครสามารถตามเขาได้ทันรวมทั้งสมาธิที่ดีไม่มีใครขัดได้ และ เกรย์... จิตใจ...ความแข็งแกร่งจิตใจของเขาทำให้เขาทนมาได้ทุกสภาพจึงสามารถตัดสินใจได้ดีกว่าคนอื่น ๆ)”ฟุโดะอธิบายให้ผมพร้อมกับมองพวกเขา... กลุ่ม Killer อย่างตกตะลึง

“Two people like this size. If they had five people gathered for a mission, what it is ... How much is it.(แค่สองคนอย่างได้ขนาดนี้ ถ้าพวกเขาทั้งห้าคนรวมตัวกันทำภารกิจหล่ะก็... จะขนาดไหนกันเชียว)”สิ้นเสียงของฟุโดะทำให้หัวใจของผมหล่นวูบอย่างหวาดกลัว วิตกกังวล... Judge Killer… แข็งแกร่งจริง ๆ

ในตอนนั้นเองจู่ ๆ อเล็กซ์ก็กระโดดจะตบลูกแต่แทนที่จะใช่มือกลับใช้เท้าเตะแทน

ปึง!

“1-0 point (1-0)”สิ้นเสียงโทระมารูทางฝั่งทอรัสก็มองอเล็กซ์อย่างมึนงงกับการกระทำของอเล็กซ์

“With it foot?(ใช้เท้าได้ด้วยหรอ?)”เกรย์ถามอย่างตกใจ

“New rules would prohibit.(ก็ไม่มีกฏห้ามนิ : ))”อเล็กซ์พูดก่อนจะแสยะยิ้มอย่างได้ชัย

“I just thought we had it right.(หึ ๆ งั้นพวกเราเอาบ้างแล้วกัน)”ทอรัสพูดก่อนจะเสิร์ฟบอลด้วยการเตะไป ซึ่งวินเซนต์ก็เตะกลับไปอย่างท้าทาย และเกรย์ก็เตะกลับไปอย่างนึกสนุกเช่นกัน... นี่พวกนี้มันจะเล่นวอลเล่บอลหรือ ฟุตบอลว่ะเนี่ย = =;;; ผมคิด

...

..

.

 

ปึง!!

“15-13Torus and Gray won it.(15-13 ทอรัสกับเกรย์ชนะครับ)”สิ้นเสียงโทระมารูพวกอเล็กซ์ก็ปาดเหงื่ออย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินไปที่พักแล้วคว้าขวดน้ำมากระดกกันทั่วหน้า...ก็ดันแข็งกัน 2 ชั่วโมงติดต่อกัน... โหดมาก!!!! = =;;;

“Yo!... Head(ไง... หัวหน้า : ))”ทอรัสเดินมาทักอย่างเยอะเย้ยก่อนจะกรอกน้ำเข้าปากอย่างรวดเร็ว

“Chi! But as for me i ... you think I will plan a few times actually.(ชิ! แต่ก็ยอมรับหล่ะนะ... แผนนายคิดไว้กี่ครั้งก็ตามไม่ทันจริง ๆ)”อเล็กซ์พูดก่อนจะยิ้มอย่างยอมับแล้วจับมือกับทอรัสแสดงน้ำใจนักกีฬา... เห็นโหด ๆ อย่างนี้ก็เป็นคนที่ยอมรับสิ่งที่เป็นไปแล้วและยุติธรรมด้วย

รอบต่อมาก็ตาผมกับโทระมารูแข่งกับทอรัสกับเกรย์... ถึงจะเก่งแค่ไหนผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก! ผมมุ่งมั่นไว้ในใจก่อนจะประจำที่ คราวนี้คนที่เป็นกรรมการคือวินเซนต์และฝ่ายที่เสิร์ฟก่อนคือผมนั่นเอง

ปัง!

ผมเสิร์ฟไปอย่างรวดเร็วซึ่งทอรัสก็วิ่งมารับอย่างรวดเร็วและตบมาทางฝั่งผมจนแทบตั้งตัวไม่ทัน

ปึง!

“1-0 point.(1-0)”เสียงวินเซนต์ดังขึ้นทำให้สติของผมกลับมาแล้วมองพวกทอรัสอย่างเคร่งเครียด... ชิ... เร็วอะไรอย่างนี้

“รุ่นพี่... ทางนั้นเก่งมากเลย = =;;”โทระมารูบอกก่อนจะทำหน้าตาหวาดกลัวอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อย่ากลัว... แล้วเล่นเต็มที่ก็ผม”สิ้นเสียงผมก็เริ่มแข่งกันต่ออย่างรวดเร็ว

.

..

...

 

หลังจากนั้น...

 

พวกผมก็แพ้ราบคาบ = =;;;; (15-3 ขอโทษเถอะ... อนาถได้ใจมากค่ะ คุณอาสึยะ :ผู้แต่ง)

“Hu Hu Hu Hu.. Blud sorry, but ...(หึๆๆๆๆ เสียใจด้วยบลัดแต่ว่า...)”ตอนนั้นเองทอรัสก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ หูผมก่อนจพกล่าวออกมาเบา ๆ

“You lose the game because I read it from your face for me.(ที่นายแพ้เพราะว่าฉันอ่านเกมส์นายออกจากสีหน้านายยังไงหล่ะ)”หะ...หา!?

“Do not forget, that I read your heart out.(อย่าลืมสิว่าฉันอ่านใจนายออก)”ทอรัสพูดก่อนจะยิ้มร่าแล้วกลับที่อย่างชอบใจ... อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตรูลืมสนิทเลย = =;;;

 

รอบต่อมาเป็นการแข่งขันระหว่างฟุโดะกับมาร์คและอเล็กซ์กับวินเซนต์

“The queue to be racing to get her,too.(ถึงคิวที่ต้องแข่งด้วยกันแล้วสินะ)”ฟุโดะพูดก่อนจะส่งสายตาอย่างเจ้าเล่ห์

“I....I'm not allergic to it==;;;(ฉะ... ฉันไม่แพ้นายหรอกน่า = =;;;)”วินเซนต์พูดอย่างเกรงกลัวเล็กน้อย... ท่าทางวินเซนต์จะ(ค่อนข้าง)กลัวฟุโดะเป็นกรณีพิเศษ... ทำไมหว่า - -;   ชั่งมันเถอะ ผมคิด

หลังจากนั้นก็เริ่มการแข่งขัน... ตอนนี้ทีมที่นำคือทีมของอเล็กซ์นำอยู่ 1 คะแนน การแข่งขันรอบนี้ถือว่าดุเดือดไม่แพ้รอบของทอรัส เกรย์ กับ อเล็กซ์ วินเซนต์

จู่ ๆ ในขณะที่ฟุโดะกำลังจะเสิร์ฟลูกวินเซนต์ก็ทำสีหน้าตกใจก่อนจะวิ่งสไลต์เน็ตแล้วตะโกนอย่างดัง

“Fudou!!!! Watch out!!!(ฟุโดะ!!!!! ระวัง!!!!)”

ปัง!!!!!

สิ้นเสียงปืนที่ดังลั่นวินเซนต์ก็คว้าฟุโดะไว้ในอ้อมกอดก่อนจะล้มลงไปอย่างชิวเฉียดพร้อมกับเสียงกรีดร้องผู้คนบนชายหาดก่อนจะพากันรีบวิ่งหนีกัน้าละหวั่นจนเริ่มเบียดมาทางผมให้ออกห่างจากพวกทอรัส

“Toramaru!!!!! Gray!!!(โทระมารู!!!!! เกรย์!!!)”ผมตะโกนออกไปพร้อมกับพยายามเบียดออกจากฝูงคนที่วิ่งเบียดเข้ามาอย่างร้อนรน

โธ่เว้ย! คนเยอะจริง ๆ ผมคิด

“รุ่นพี่!!!!!!”โทระมารูเรียกหาผมเป็นภาษาญี่ปุ่นทำให้ผมรีบหันมองไปหาต้นเสียงอย่างร้อนรน... แต่พบเพียงแต่คนที่เบียดอัดเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน... อยู่ไหนฟร่ะ!? ผมคิด

ตอนนั้นเองที่ผมสัมผัสได้ถึงใครบางคนมาจับข้อมือของผมแล้วลากผมออกจากกลุ่มคนพวกนี้

พอผมหันไปมองก็ผมกับร่างผู้ชายผมสีน้ำตาลหยักศกมัดกล้าวและใส่แว่นทรงประหลาดสีฟ้าที่มีตรา K อยู่ที่ข้างซ้าย

“Torus!?(ทอรัส!?)”

“They need to attack fudou so.(ต้องเป็นพวกที่ลอบทำร้ายฟุโดะแน่ ๆ)”ทอรัสบอกพร้อมกับพยายามออกจากฝูงคนพร้อมกับลากผมออกไปจากหมู่คน

“Alex!!!!! Mark!!!!(อเล็กซ์!!!! มาร์ค!!!!!)”

“Toramaru!!!!! Gray!!!!!!(โทระมารู!!!! เกรย์!!!!)”ทอรัสและผมช่วยกันเรียกคนอื่น ๆ

“Senior! Tourus? This way!(รุ่นพี่!!! คุณทอรัส!!! ทางนี้!!!!)”สิ้นเสียงโทระมารูผมก็หันไปหาต้นเสียงพบกับร่างผู้ชายผมสีน้ำเงินเกือบดำกำลังโบกมือไปหาพร้อมกับคนที่ยืนข้าง ๆ เป็นผู้ชายผมสีรีมตั้งซอยกำลังกอดอกมองมาทางพวกผมอย่างร้อนรน... โทระมารูกับอเล็กซ์นั่นเอง

หลังจากนั้นผมและทอรัสก็วิ่งไปหาทั้งสองคน

“Mark and Gray,asit!(เกรย์กับมาร์คหล่ะ!?)”ทอรัสถามอย่างร้อนรน

“Mark I got to jam with people I do not have to ... But now they're gray so I do not know.(มาร์คน่ะโดนเบียดไปกับผู้คนจนฉันช่วยมาไม่ได้... เดี๋ยวค่อยหาตัวแต่เกรย์เนี่ยฉันไม่รู้)”อเล็กซ์พูดก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาเกรย์

“I think split better.(ฉันว่าแยกกันดีกว่า)”ผมเสนอก่อนจะเห็นทุกคนพยักหน้าเป็นคำตอบ

หลังจากนั้นก็แยกทางกันหาโดยอเล็กซ์ไปกับโทระมารูส่วนผมไปกับทอรัส

ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงปืนดังลั่นมาจากด้านซ้ายของผม ผมจึงหันไปหาต้นเสียงก็พบกับร่างผู้ชายผมสีเทาไวโอเล็ตกำลังวิ่งหนีพร้อมกับยิงปืนกลับไปกับกลุ่มคนชุดดำสองคนที่ยิงปืนไล่เช่นกัน

“Those who arenot?(พวกนั้นเป็นใครน่ะ !?)”ทอรัสถามอย่างสงสัย

“He asked me would I come?(ถามอย่างนั้นเขาคงตอบมามั้ง!?)”ตอบเสร็จผมก็คว้าไม้ขึ้นมาแล้ววิ่งไปหาพวกนั้นพร้อมกับขว้างใส่พร้อมกับวิ่งไปช่วยเกรย์ไปที่หลบตรงโขดหิน...

“Never mind, eh?(ไม่เป็นไรนะ?)”ผมหันไปถาม

“Um…(อืม)”เกรย์ตอบกลับพร้อมส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มให้ผม

“The weapons come from.(เอาอาวุธมาจากไหน)”ผมถาม

“I carry it.(พกไว้น่ะ)”

ปังๆๆๆ!

ชิ! พวกมันยิงปืนรัวมาทางที่หลบของผมและเกรย์... รู้งี้พกมาด้วยดีกว่า = =; ผมคิด

แกร็ก

ตูม!!!

จู่ ๆ ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองก็พบกับควันมากมายเต็มไปหมด... อย่าบอกนะว่าทอรัสทำ = =;;;

“Yes, Blud.(ใช่แล้ว บลัด)”

“Hey!? Iwas shocked.(เฮ้ย!!? ตกใจหมด = =;;)”ผมร้องอย่างตกใจก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก... ทอรัสเนี่ยก็อ่านใจผมออกตลอดเลย - -;

“ควันอะไรเนี่ย!? แค่ก ๆ ๆ”กลุ่มสองคนที่โดนระเบิดของทอรัสบ่นออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นก่อนจะล้มตัวนอนลงไปกับพ้นชายหาดพร้อมกับควันค่อย ๆ หายไป

“I use a smoke bomb? Torus.(ใช้ระเบิดควันหรอ??? ทอรัส)”เกรย์ถาม

“Yeah ...I blow smokeanes the sia.(ใช่... ระเบิดควันยาสลบน่ะ)”สิ้นเสียงทอรัสพวกผมก็เดินไปมองกลุ่มสองคนนั้นพร้อมกับถกเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นผู้ชายผมสีเงินผิวสีคล้ำกับผู้ชายผมสีม่วงผิวสีครีม

นี่มัน...

 

 

เซลล์กับเมทรอนที่เป็นลูกน้องของรุ่นพี่ซากินุมะในหน่วย เอฟซิลอนนิ!? ทำไมมาอยู่ที่นี่?

“Know what?(รู้จักหรอ?)”ซะ... ซวยแล้ว... ลืมไปว่าทอรัสมันอ่านใจผมออก = =;;;|||

“I just... feel her own.(แค่... รู้สึกคุ้น ๆ เท่านั้นเอง)”ผมแก้ตัวก่อนจะกลับมามองคนพวกนี้อีกครั้งพร้อมกับหันไปมองเกรย์ที่ตอนนี้มอมไปทั้งตัว

“Are you ok!?(ไม่เป็นไรนะ!?)”ทอรัสถามพร้อมกับมองรอบตัวของเกรย์อย่างเป็นห่วง

“Never mind...Thank for worried.(ไม่เป็นไร... ขอบคุณที่เป็นห่วง)”

“But Wincent, and Fudou for me?(ว่าแต่วินเซนต์กับฟุโดะหล่ะ?)”ผมถามก่อนจะมองซ้ายมองขวารอบ ๆ ชายหาด... หายไปไหนแล้วหล่ะ?

“Blud! that way!(บลัด! ทางนั้น!)”สิ้นเสียงทอรัสผมก็หันไปมองทางที่ทอรัสชี้ก็พบร่างผู้ชายผมสีฟ้ายาวมัดกล้าวกำลังต่อยกับผู้ชายในชุดคลุมที่พึ่งโดนปัดปืนออกจากมือโดยมีร่างผู้ชายทรงผมสกีนเฮทสีดำสลับขาวทรุดนั่งลงกับพื้น... วินเซนต์.... ฟุโดะ!!!?

“Wincent!!(วินเซนต์!!)”สิ้นเสียงทอรัสเขาก็วิ่งเข้าไปพร้อมกับปาขวดยาพิษของเขาเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปสมทบกับวินเซนต์ทันที ส่วนผมกับเกรย์ก็วิ่งไปหาฟุโดะอย่างรวดเร็ว

“Fudou got it!?(เป็นไรไหมฟุโดะ!?)”ผมถาม

“More...my ankle...I sprainmy...(ข้อ... ข้อเท้าฉัน... คงแพลงน่ะ...)”ฟุโดะพูดก่อนจะทำหน้าอย่างเจ็บปวด

“Gray! You take Fudouto the hospital nearest you.(เกรย์!! นายพาฟุโดะไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดนะ)”ผมตะโกนบอกเกรย์ไป

“I understand.(เข้าใจแล้ว)”สิ้นเสียงเกรย์ก็ค่อย ๆ พยุงฟุโดะขึ้นก่อนจะหันมามองผม

“You will then go for it?(แล้วนายจะไปไหนหล่ะ?)”เกรย์ถามผมที่ตอนนี้กำลังจะวิ่งไปทางพวกวินเซนต์และทอรัส

“Go! Now...(ไปเถอะน่า! เดี๋ยว...)”

ปัง!

จู่ ๆ ร่างกายของผมก็ชาไปทั้งตัว... รอบตัวของผมทุก ๆ อย่างเหมือนจะจะช้าลงไปอย่างฉับพลัน จนร่างกายผมก้มลงกับพื้นโดยไร้ความรู้สึกเจ็บปวด

“Blud!!!!!(บลัด!!!!!)”เสียงใครต่อใครต่างพากันเรียกผม... เพียงเสียงที่ผมได้ยินนั้นมันเบาบาง...เสียงมันก้อง ๆ และเบาจนผมเหมือนได้ยินเสียงสะท้อนในน้ำ รวมทั้งภาพที่ผมเห็นมันสั่นสะเทือนเหมือนกับว่ามีคนมาเขย่าตัวผม

“Blud! Blud is not alright! Torus's do something!(บลัด!! ไม่เป็นไรน่ะบลัด!! ทอรัสทำอะไรสักอย่างสิ!!!!)”ตอนนี้ตาผมเริ่มมองอะไรไม่เห็น... ทุก ๆ อย่างที่ผมเห็นกลายเป็นสีขาวไปหมดจนภาพที่เห็นเป็นอย่างสุดท้ายคือ...

 

ใบหน้าของเกรย์ที่มีของเหลวไหลอาบแก้มเหมือนกับหวาดกลัว

...

..

.

 

 

“พี่ครับ!!!!!”ผมวิ่งตามคนหนึ่งพร้อมกับตะโกนเรียกคน ๆ หนึ่งที่กำลังเดินออกห่างจากผม

ผมพยายามเอามือข้างใดข้างหนึ่งยื่นไปคว้าแขนคนตรงหน้าอย่างสุดกำลัง

“พี่ครับ!!!! พี่ครับ!!! พี่ครับ!!!!”ผมยังคงตะโกนเรียกต่อไปพร้อมกับของเหลวบางอย่างไหลรินออกจากดวงตาของผมพร้อมกับไหลอาบแก้มอย่างไม่หุด

ในตอนนั้นเองที่เขาหันมาพร้อมกับยิ้มให้ผม...

 

พี่ครับ

 

 

“พี่ครับ!!!!”

 

...

..

.

 

“Blud! Whatisit? Blud Blud...Blud!(บลัด! เป็นอะไรหรือป่าว??? บลัด บลัด ... บลัด!)”

เฮือก!

จู่ ๆ ผมก็สะดุ้งตื่นอย่างตกใจก่อนจะมองภสพที่อยู่ตรงหน้าของผม...

มันเป็นห้องเล็ก ๆ สีขาวที่มีแสงสว่างจากข้างนอกสาดส่องเข้ามาและเข้าของจัดอย่างเป็นระเบียบ

ผมมองซ้ายมองขวาก็พบกับผู้ชายผมสีเทาไวโอเล็ตกำลังมองมาทางผมอย่างเป็นห่วง... เกรย์?

“Where am I live...?(ฉัน... อยู่ที่ไหน?)”ผมถาม

“The hospital ...just play it back.(โรงพยาบาล... เมื่อกี้นายโดนยิงที่หลัง)”เกรย์บอกก่อนที่ผมจะมองตัวเองก็พบกับผ้าพันแผลเต็มตัวผม... โดนอะไรบ่อย ๆเนี่ย - -; สงสัยสักวันผมคงเป็นมัมมี่ใช่ไหมเนี่ย = =; ผมคิด

“Do not move the lot...Itis not lost.(นายอย่าพึ่งขยับเยอะนะ... เดี๋ยวไม่หาย)”เกรย์พูดอย่างเป็นห่วง ส่วนผมก็มองมาทางเกรย์อย่างมึนงง... ทำไมกันนะ... ความรู้สึกนี้... เหมือนพี่จัง

“Oh! I bought it ... This hospital is so cool ... I bought a scarf.(เอ้อ! ฉันซื้อของมา... โรงพยาบาลที่นี่ค่อนข้างเย็นน่ะ... เลยซื้อผ้าพันคอมาให้)”เกรย์บอกผมพร้อมกับยิ้มให้... ก็จริงแหล่ะ... ตอนนี้แขนผมเย็นช่ำจนเหมือนกับว่าตัวเองกำลังเป็นผลไม้ที่กำลังโดนแช่เย็น - -;;;

 “The others were not?(แล้วคนอื่นหล่ะ?)”ผมถามก่อนจะถูกเกรย์ยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วพันผ้าพันคอให้ผม... กลิ่นน้ำหอมฝรั่งเศสอีกแล้ว... แต่คราวนี้...

 

 

หอมจัง... ผมชอบกลิ่นแบบนี้... กลิ่นดอกไม้หวาน ๆ

“Fudou has a room next to me, Wincent is sitting to mark the Torus that Mark was thrown against the rocks and head to the room opposite. Alex and Toramaru back to the dorm to tell the boss I prepared the dough and give it.(ฟุโดะนอนห้องข้าง ๆ น่ะ มีวินเซนต์อยู่ดูแลอยู่ส่วนทอรัสไปดูมาร์คที่โดนกระเด็นจนเอาหัวไปชนกับโขดหินอยู่ห้องตรงกันข้าม และโทระมารูกับอเล็กซ์กลับไปที่หอพักเพื่อบอกข่าวกับบอสคุโดและเตรียมเก็บของให้พวกเรา)”เกรย์บอกผมพร้อมกับเดินไปหยิบตะกร้าผลไม้เยี่ยมคนไข้แล้วหันมามองผม

“I peeled fruit...What for you.(เดี๋ยวปอกผลไม้ให้... เอาอะไรหล่ะ)”เกรย์ภถามพร้อมชูตะกร้าให้ผมดู

“Sun..whatever.(อา... อะไรก็ได้)”ใจจริงอยากเอาแอปเปิ้ลหล่ะนะ...มีสีแดงด้วย... ของชอบ ผมบอกในใจ เกรย์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มก่อนจะหยิบเอาแอปเปิ้ลสีแดงขึ้นมาแล้วใส่จานแล้วเดินเข้าไปปอกที่อ่างล้างจานทันที... ระ... รู้ได้ไงว่าชอบน่ะ = =;; ผมคิด

เวลาต่อมาเกรย์ก็ออกพร้อมกับแอปเปิ้ลที่ถูกหันชิ้นพอดีคำในจาน

“You know I like red apples?(รู้ได้ไงว่าฉันชอบแอปเปิ้ลแดง?)”ผมถามก่อนจะจิ้มแอปเปิ้ลที่เกรย์ปอกไว้แล้วเอาเข้าปากทันที... ดีจัง... ไม่ต้องกัดให้เสียเวลา ผมคิด

“Ummmm ... I do not know ... maybe because you are like my brother for me ^ ^.(อืม... ไม่รู้สิ...อาจเป็นเพราะนายเหมือนน้องชายของฉันหล่ะนะ ^^)”เกรย์พูดก่อนจะยิ้มให้ผม

รู้สึก... อบอุ่นจัง... ทำไมเราถึงรู้สึกแบบนั้นนะ... อยากรู้จัง... ที่ผ่านมาความรู้สึกแบบนี้คนที่ผมรู้สึกมีเพียงแต่พี่ชาย... แต่กับเกรย์... คนที่รู้จักไม่ถึงเดือนกับรู้สึกได้ถึงอย่างนี้หมายความว่าไงนะ...ผมคิด

“Oh! I like the color and thecolor of apples^^.(อ๋อ! และก็สีผมนายเหมือนสีแอปเปิ้ลด้วยแหล่ะ ^^)”

เพล้ง! <<< เสียงอารมณ์ของท่านอาสึยะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ทำให้ผมอารมณ์เสีย - -^ ผมคิด

“Peel the fruit a tall times I had to do this?(เวลานายปอกผลไม้ต้องทำแบบนี้ทุกครั้งหรอ?)”ผมถามอย่างสงสัย

“I was afraid to eat it and choke on it ... Another was chewing it right than get it right for the patient with.(ก็กลัวนายกินแล้วสำลักน่ะ... อีกอย่างแบบนี้มันก็เคี้ยวถนัดกว่าใช่ไหมหล่ะแถมนายป่วยอยู่ด้วย)”เกรย์บอกก่อนจะทำสีหน้าหวาดกลัวและตกใจ... อะ... อะ... อะไร!? = =;;

“You ... you do not like it ... Ka ... sorry! I do not do it.(นะ... นายไม่ชอบหรอ... ขะ... ขอโทษ!! เดี๋ยวไม่ทำอีกแล้ว)”อ้าวเฮ้ย!!!? ซีเรียสเกิน = =;;

“Not! Is... well,even///.(ไม่ใช่!! คือ... ดีด้วยซ้ำ ///)”ผมพูดก่อนจะรู้สึกใบหน้าของผมแดงฉาด... ทำไมผมต้องอายด้วยโว้ย! =//////=; ผมคิด

“?... (Laughs).(?... (หัวเราะ))”จู่ ๆ เกรย์ก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้

“Wh... Why are you laugh?(หะ... หัวเราะทำไม!?)”ผมถาม

“Torus told me...You really like me too.(อย่างที่ทอรัสบอกไง... นายเหมือนผมจริง ๆ ด้วย)”เกรย์พูดก่อนจะยิ้มให้ผม...

ส่วนผมก็มองอย่างอึ้ง ๆ ก่อนจะยิ้มกลับไป... บางทีนะ... เกรย์อาจจะ... เป็นคนดีจริง ๆ... แต่ผมก็อดคิดอย่างหนึ่งไม่ได้...

ถ้าความจริงเปิดเผยแล้วว่าผมเป็นตำรวจ...

 

 

เกรย์จะยังทำแบบนี้กับผมอีกหรือป่าว?

 

 

ภานในห้องเล็ก ๆแห่งหนึ่งที่ซึ่งมีร่างของชายผมสีน้ำตาลเข้มซอยเหมือนกับสีดวงตาของเขากำลังนั่งเหม่อลอยบนโซฟาสีน้ำเงินเรียบอย่างไม่สนใจรอบกาย

ในใจของเขาตอนนี้กระวนกระวายเป็นที่สุด... เพื่อนคนสำคัญของเขาจู่ ๆ ก็หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวใด ๆ เลย... เขารู้สึกทั้งน้อยในและเห็นห่วง... แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้... เพราะมันผ่านไปแล้ว... ไม่สามารถย้อนเวลาได้อีก อีกทั้ง... เขาก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ปกปิดเพื่อนคนสำคัญคนนั้นอยู่เช่นกัน

 

แอ็ด!!

ปัง!!!

แกร๊ก!!!

เฮือก!!

 

เขาสะดุ้งอย่างตกใจอย่างฉับพลันก่อนจะหันไปมองต้นเสียงที่เกิดขึ้นอย่างไม่ไกลจากเขา...

ร่างผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนยาวซอยที่ถูกมัดด้วยหนังยาเส้นบางบนหัวของเขามีไหมพรมสีน้ำเงินสลับชมพูในชุดแจ็คเก็ดสีดำเลื่อมมันกับกางเกงยีนและรองเท้าผ้าใบสีขาว ใบหน้าของเขาในตอนนี้... มีแต่เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวและดวงตาสีดำกลมโตนั้นก็ทอประกายอย่างหวาดกลัว...เหมือนกับหนีสิ่งใดมา...

“มะ...แมกส์!? เกิดอะไรขึ้น!?”เขาถามอย่างตกตะลึงก่อนจะวิ่งเข้ามาดูเพื่อนซี้ของเขาอย่างเป็นห่วง

“แฮ่ก... แฮ่ก... ฮะ...ฮันดะ... แฮ่ก... พวกมัน... ความจริง... ถูกตามล่า...”

“แมกส์!”เพื่อนของเขาพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นที่เขาก็รีบคว้าตัวพยุงตัวเพื่อนของเขาขึ้นก่อนจะพามานั่งบนโซฟาที่เขาเคยนั่งอย่างเคร่งเครียดเพราะตัของเพื่อนของเขา... สั่นคลอน... อย่างหวาดกลัวและหยุด... ไม่ได้

“ใจเย็น ๆ... ค่อย ๆ พูด”ฮันดะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เพื่อให้เพื่อนของเขาหายกลัวมากขึ้น

“โอเค... ฟังนะฮันดะ...”

“...”

“พวกมันรู้แล้ว... ความจริง... ไม่สิ... ตัวจริงของเจ้านั่น !”

อึก!

ฮันดะสะอึกไปชั่วขณะ... ตอนนี้หัวใจขอเขาหล่ยวูบและสั่นจนเขาเริ่มเป็นแบบแมกส์บ้างแล้ง

“ฮะ... ฮันดะ...”

“ไม่เป็นไร...”เขาพูดออกมาเพื่อให้คนตรงหน้าไม่เป็นห่วงเขา... แต่ว่า... มันเป็นไปได้ยังไง... เขาคิดอย่างเคร่งเครียด

แต่มันเป็นไปแล้ว... ใช่...   มันเป็นไปแล้ว...  อดีตที่ผ่านมาเราไม่สามารถแก้ไขได้... แต่เราสามารถแก้ไข... แก้ไขสิ่งที่จะเกิดขึ้นในปัจจุบันให้ดีขึ้นจากความผิดพลาดในอดีตได้...

“แมกส์! เก็บของ!! เร็ว ๆ”ฮันดะสั่งก่อนจะที่เขาจะลุกจากการคุกเข่ากับพื้นแล้วรื้อกระเป๋าเดินทางออกมา 2 ใบอย่างรวดเร็ว

“ดะ... เดี๋ยวนะ!!!? นายจะไปไหน!?”แมกส์ถามคนตรงหน้าอย่างมึนงงก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองฮันดะอย่างตกตะลึง

“ถามได้!”

 

 

 

“ไปอังกฤษ!”

+ naru 




จากผู้แต่ง :
สวัสดีอีกครั้ง!!!!!!!!!!!!!!!! ตอนนี้เป็นอะไรที่ยาวจริง ๆ = =;;; ตอนนี้เมื่อยหลังไปหมดแล้ว โอ้แม่เจ้า!!!!! หึๆๆๆๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้อยู่ในช่วงที่ดุเดือดมาก ๆ เลย เป็นอันว่าเชียร์ ๆ ด้วยนะจ้ะ... เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว... ที่ Innocent เรื่องนี้จะจบ (ดีใจกับเสียใจมันปนไปหมดเลย Y___Y)พอเรื่องนี้จบเรื่องต่อจากนี้คือของ... Casanova Killer วินเซนต์ ชาลน์ หรือที่ทุกคนได้เดาไปว่า... คาเซะมารูนั่นเอง!!! ตายแล้ว... ทำไมฉันแต่งให้คาเซะเป็นแบบนี้หล่ะเนี่ย โอ้ไม่! (ตัวเองแต่งอย่างนั้นเองมิใช่หรอ!!!?) เอาเป็นว่า เรื่องนี้จบชัวร์ แต่ Neuter Boy ไม่รู้ว่าจะได้แต่งต่อไหม(ร้องไห้เลย แง้ ๆ!!)เชียร์ ๆ ด้วยนะ

<<< กลับ Home page