[ Fic_Reborn ] [ yaio G27 ] ชีวิตในห้วงเวลา

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 11 : บทพิสูจณ์

 // ตุบบบ..... //

" อูยยยยย ยยย ย "

เสียงหวานร้องเสียงหลง เมื่อตนกับปู่จี ได้ล้มลงมาเพราะ คู่พ่อลูกนักเลง คู่หนึ่ง

ตอนนี้ทั้ง 2 อยู่ในสภาพดูไม่ได้...

" มะ ไม่เป็นไรนะ สึ.... "

ตอนนี้ทั้งผมและปู่จีสะดุ้งทั้งคู่ ตอนนี้ผมนอนคร่อมปู่จี ปากน้อยๆอมชมพูของผมก็ไปวางอยู่บนแก้มของเขา

" อ๊ากกกกกก~กก!! ขอโทษคร๊าบบบบ >///////< "

ผมลกขึ้นมา ด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้ทั้งผมและปู่จีหน้าแดงแปร๋ดทั้งคู่

" มะ ไม่เป็นไร "

ตอนนี้สถานการ วี๊ดวิ้ว มากๆ ผมได้แต่นั่งนิ่งเพราะขอที่โดนเตะจนล้มมันแพลงซะจนเดินไปไหนไม่ได้

" เจ็บขาหรอ? เดียวฉันพาไปน้องพยาบาลนะ "

ปู่จีช่วยผมออกจากที่นั้น ด้วยการพาผมไปห้องพยาบาล ส่วนพ่อลูกคู่นั้นก็โดนประนามนะสิ

ปู่จีอุ้มผมขึ้นมาแล้วก็พาผมไปห้องพยาบาลอย่างนุ่มนวล

" หืม~ แหม ดูทำหน้าซะสิ? ไม่พอใจอะไรอีกละ? เมื่อเช้าก็ได้คุยกันแล้วนิครับ "

เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาจากซอกตึก

" อย่ามาทำสนิทสนม ฉันยังไม่ได้บอกว่าเป็นพวกเดียวกับแก... " เสียงอีกคนพูดขึ้นมา

" แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย? หรือว่าเพราะเจ้านั่น? "

" ใช่ " เสียงของใครบางคนพูโอย่างเย็นชา  " ฉันเกลียดขี้หน้าหมอนั้น.....มาก...... "


[ Giotto Talk ]

ห้องพยาบาล

" โอยยยยยยยยยยยยย ยยยยย " เีสียงของสึนะดังไปลั่นห้องพยาบาล

เพราะความเจ็บจากแผล และ ความแสบจากแอลกอฮอร์ที่ผมพึ่งทาลงไปเมื่อกี้ " อดทนหน่อยสิ "

ผมพูดปลอบใจเดชิโม่ ผมค่อยๆบรรจงพันผ้าพันแผลฝห้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้เดชิโม่เจ็บไปมากกว่านี้.....

" ฮืออ ก็มันเจ็บนะครับ..... T_T "

สึนะร้ิองโอดครวญ มันทำให้ผมไม่กล้าทำแผลต่อไป 27 วินาที แต่เพื่อไม่ให้เชื้อเข้าไปในแผลก็ต้องฝืนทำล่ะนะ

" โอ้ยๆๆๆๆ เจ็บนะครับ! " สึนะร้องพร้อมดิ้นพลั่กๆ ดูน่ารักและน่าสงสารกันไปคนละแบบ

" ช่วยไม่ได้นะ สึนะถ้าไม่ทำเชื้อโรคอาจเข้าไปในแผลได้นี่.. " ผมพูด " งั้นก็เบาๆหน่อยสิครับ...น๊า~า "

สึนะบอกผมด้วยเสียงหวาน ตอนนี้ผมอยากอุ้มสึนะเข้าโรงแรมมากมาย คนบ้าอะไรทำตัวได้น่ารักขนาดนี้....

" จะ..พยายาม " ผมตอบได้แค่นี้ โอ๊ย อยากต่อยตัวเอง!!

พอผทพันแพลอะเก็บกล่องยาเรียบร้อย ก็อุ้มสึนะไปที่ห้องพัก และหลบหลีกเส้นทางที่มีชะนีคอยก่อกวนผม

จะได้ไม่ทำให้สึนะเคลียด.....

// แอ๊ดดดดดดดดด //

ผมเปิดประตูเข้ามาให้ห้อง  แล้วก็พาสึนะไปวางบนเตียง ผมมองหน้าของสึนะ แก้มที่ปกติจะขาว ซีด

ตอนนี้กลับกลายเป็นแก้มสีชมพูออกแดงๆไปเสียแล้ว มันทำให้ฉากตอนที่สึนะหอมแก้มผมเมื่อกี้ไหลพรวดๆเข้ามาให้หัว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ( พรีโม่สติแตก )

" ปะ เป็นอะไรไหมครับ " สึนะพูดพร้อมเอามือน้อยๆมาวางบนหน้าผากของผม " ตัวก็ไม่ร้อนน = = "

" แหะ แหะ..... " ผมยิ้มแห้้งๆตอบ

" ปู่จีนอนพักก่อนก็ได้นะครับ " " ไม่ได้นะ! คนที่ต้องพักคือเดชิโม่นะ! "

ยังไม่สิ้นเสียงของสึนะ ผมก็ตะโกนโพล่งขึ้นมาอย่่างใจร้อน ขาก็แพลงเป็นแผลไปทั่วตัว! ยังจะมีน่ามาให้ผมนอนพักอีก!?

" ขะ ขอโทษครับ "

สึนะนั่งหน้าเศร้า เหมือนรู้สึกผิด " มะ ไม่เป็นไร สึนะเป็นแผลไปทั่วตัวต้องนอนพักนะ " 

ผมบอกให้สึนะ นอนพัก สึนะพยักหน้าก่อนที่จะเอนตัวนอนลงกับเตียง

" แต่ผมไม่อยากพักคนเดียวนี่.... " สึนะพูโพร้อมเอามือน้อยๆมาดึงชายเสื้อของผม 

" เอ๊ะ? " ผมทำหน้างง " ปู่จีอยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยสิ " สึนะพูดพร้อมทำหน้าแดง ผมก็ได้แต่อึ้ง....

ก่อนที่จะยิ้ม แล้วคว้ามือสึนะมา " อื้อ~! สึนะขอร้องซะอย่างจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ "

ผมพูดพลาง จูบบนหน้าผากของสึนะเบาๆ " อ๊า!!! ปู่จี~!! ทำอะไรครับเนี่ย!!! "

สึนะโวยวายมาด้วยความอาย " ก็เอาคืน..... ที่สึนะมาหอมแก้มฉันไง ^_^ " ผมพูดกวนๆเห็นได้ชัดว่าแก้มสีชมพูกลายเป็นสีแดง

แปร๋ดไปแล้ว น่ารักจริงๆเลย 

" เอ้า~! นอนพักๆ นอนพักได้แล้วสึนะ! " ผมว่าแล้วเอามือไปลูบหัวสึนะเบาๆ ก่อนที่จะค่อยเลื่อนมากุมมือของเขา

ผมจุมพิตไปที่มือของเขา 

" นะ นอนแล้วก็ได้ครับ !! ///// " สึนะพลิกตัวไปอีกด้าน เพื่อหลบไม่ให้ผมเห็นหน้าที่แดงไปยิ่งกว่าเดิมของสึนะ

ผมยิ้มและค่อยๆฟุบหลับไปอย่างเงียบๆ ตอนนี้ในห้องมีแต่ความเงียบ

และเงียบมาก

// แอ๊ดดดดดดดดดด //

" ชักจะกำเริบไปใหญ่แล้วนะ......... "


-----------------------------------------------

IKTSUMU :

อ่าาาาาาา ใครโผล่มาเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย~ยยยยยยยยย


ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เหมือนเดิมนะค่ะ!!!!!!!