ฟื้นความทรงจำเพื่อคำอธิบาย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ สัญญาที่พี่คงลืมไปแล้ว

ณ ประเทศไทย เวลา 23:23 น. 26 มกราคม 2558

เฮ้ออ
   การมารอใครสักคนในช่วงเวลาที่เราคิดว่าดีที่สุด ทำไมนานมาอย่างนี้นะ นี่นั่งรอเป็น
ชั่วโมงๆ เเล้วนะเนี่ย ทำไมยังไม่ถึงอีกนะ
   ฉันนั่งดูนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ ฉันมาที่สนามบินตั้งสามทุ่มครึ่ง เพื่อมา
รอรับคนสำคัญของฉันในอนาคต >///< 
   เเหม่ พูดเเล้วก้เขินเหมือนกันนะเนี่ย
 ก่อนหน้านั้น เมื่อ 2 ชั่วโมง
[พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารอรับ]
"เเต่พี่เพิ่งจะกลับมาไทย ให้ฉันไปรับเถอะนะ"
[ไม่ต้องมารับ เเค่นี้นะ]
ตู้ดๆๆๆ
เอ๊า วางสายใส่ซะได้ ทำไมถึงไม่ใให้ไปรับกัน แปลพิกลเเฮะ

###ย้อนไปเวลาปัจจุบัน###

   อา~ ขอเเนะนำตัวหน่อยละกัน ฉัน 'หว่าหวา' วามิตา อาภาถัทรกุล อายุ 20 ปี วันนี้มารอรับเเฟน(ในอนาคต>///<) นี่ก็ได้เวลาเเล้วสินะ
   ฉันเดินตรงไปบริเวณที่รับผู้โดยสาร ในใจคิดเเต่เรื่องสัญญาเมื่อ 7 ปีที่เเล้ว พร้อมกับคิดคำทักทายว่าจะเริ่มทักทายยังไงดี อร้ายยยย เเค่คิดก้เขินเเล้ว 

ฉันเขินบ่อยไปป้ะ ?

ยั้ยยย! เจอเเล้วเป้าหมาย
"พี่มิวสิคคค !"
   ฉันตะโกนแบบไม่อายใคร ทำเอาคนรอบข้างหันมองบุคคลิกที่ขัดกับหน้าตาของฉันเลยที่เดียว
ฉันสวยนะ?
เรียบร้อยด้วย (ที่ตะโกนเมื่อกี๊คือไรยะะ)
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา กลับไปได้เเล้ว" พีมิวสิคเบือนหน้าหนี ทำท่าจะจูกระเป๋าไปอีกทาง
"ฉันมาทวงสัญญาเมื่อ 7 ปีที่เเล้ว พี่จำได้มั้ย?" ฉันถามย้ำ ให้คนที่ถูกถามนึกถึงเหตุการนั้น
"นี่เธอยังไม่ลืมอีกเหรอ" ฉันทำไหน้าเเบบผิดหวัง
   ทำไมถึงถามกันอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าพี่ลืม
ย้อนเหตุการไปเมื่อ 7 ปีที่เเล้ว
วันที่ 1 มกราคม 2551
"เธอชอบพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ "
"ใช่ ฉันชอบพี่มากเลยนะ"
"เธอรอฉันได้มั้ยล่ะ"
"อื้อ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรอ"


เม้น+โหวต ให้เป็นกำลังใจหน่อยนะคะ
เพิ่งเเต่งครั้งเเรก ยังไม่เก่งมาก ติชมหน่อยนะ