Yaoi K-OTIC <Pop+Mo> Story Drama ระหว่างเพื่อนกับแฟน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โทโมะ รับบทเป็น นายเอก (ที่สวยยิ่งกว่าหญิงแท้)




ป๊อปปี้้ รับบทเป็น พระเอก (ที่หลงรักนายเอกมากแสนนาน)

เนื้อเรื่อง

หน้าตึก RS

                “โทโมะ!!” ร่างสูงของป๊อปปี้ออกเสียงเรียกร่างบางที่เดินนำหน้าเขาอยู่

                “มีไรเหรอป๊อปปี้” ร่างบางหันมาถามพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ ‘น่ารักเป็นบ้า ผู้ชายอะไรวะสวยกว่าผู้หญิง ยิ้มทีทำใจละลายจริงๆ’ ร่างสูงคิดในใจ

                “อ๋อ!! พอดีจะชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ”

                “ไปกับใครบ้างล่ะ” ร่างบางที่เดินกลับมาหาร่างสูงเอ่ยถาม

                “ก็มีฉัน นาย แล้วก็ฟางอ่ะ ไปป่ะ??” ทำไมต้องมีฟางด้วย ร่างบางคิดในใจ ถ้าร่างสูงรู้ว่าเขาคิดเกินเลยกว่าคำว่า “เพื่อน” ร่างสูงจะยังดีกับเค้าแบบนี้อยู่หรือเปล่านะ

                “จะดีเหรอ ในเมื่อนายเองก็ไปกับแฟน”

                “แต่นายเป็นเพื่อนรักของฉันนะโทโมะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย นายจะสำคัญน้อยกว่าได้ไงล่ะ"

‘ เพราะคำว่าเพื่อนนี่ไงที่ฉันไม่อยากจะเสียมันไป ถ้าฉันไปกับนายกับฟางที่เป็นแฟนกันฉันกลัวว่าจะหลุดทำให้สิ่งที่ไม่ควรทำน่ะสิป๊อปปี้’ ร่างบางนึกตัดพ้อในใจ

“ไปเถอะนะโทโมะ” ร่างเล็กของฟางเดินเข้ามาร่วมวงพลางเอาแขนคล้องแขนแกร่งของร่างสูง “ไปกันหลายคนสนุกดีออก จริงมั๊ยป๊อป??” ร่างเล็กว่าพลางหันไปขอความเห็นจากร่างสูง และร่างสูงก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

 “เห็นด้วยมั๊ยล่ะโทโมะ??” ร่างสูงหันไปถามร่างบางต่ออีกที ร่างบางได้แต่พยักหน้ารับ

“งั้นเราก็ไปกันเลยเถอะฟางหิวแล้วอ่ะป๊อป ไปโทโมะ” ร่างเล็กว่าก่อนจะหันมาจับมือโทโมะและลาก (ขอย้ำว่าลากจริงๆ) ไปขึ้น “ซูซี่” เจ้ารถคันสวยประจำตัวของป๊อปปี้ ที่ตอนนี้ร่างสูงขึ้นนั่งประจำที่เรียบร้อย

“โทโมะนั่งข้างหน้ากับป๊อปนะ ฟางอยากนอนขอนั่งหลังละกัน” ร่างเล็กว่าแล้วก็ดันหลังให้ร่างบางขึ้นนั่งคู่กับร่างสูง

“ฟังเพลงมั๊ยโทโมะ” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่นั่งข้างๆ มาตลอดทางแต่ไม่ยอมพูดอะไรกับเขาเลยสักคำ ขณะที่ร่างเล็กกำลังหลับ

“แล้วแต่นายเลยล่ะกันฉันยังไงก็ได้” ร่างบางหันไปตอบพลางส่งยิ้มให้ร่างสูง

“อืม” ร่างสูงส่งเสียงตอบก่อนจะเอือมมือไปกดเครื่องเล่น ก่อนจะหยิบแผ่นซีดีมาใส่เครื่อง

‘รู้ไหมว่าใจสั่น อย่าทำให้หวั่นไหว ห่างที่จริงเราเป็นแค่เพื่อนกัน ทุกครั้งที่มองหน้าต้องเกิดคำถามอยู่ทุกวันว่าเธอคิดเช่นไร อึดอัดนะเข้าใจไหม ที่ต้องยืน อยู่กึ่งกลางระหว่างเพื่อนกับแฟน นี่ฉันต้องรักเธอแบบไหน ช่วยบอกกันมาได้ไหมแล้วฉันต้องทำยังไงเมื่ออยู่ใกล้เธอ ที่ฉันคิดๆจะผิดไหม ที่แอบมีเธออยู่ในใจเสมอ แค่อยากรู้...’

‘นายเปิดเพลงได้ตอกย้ำอารมณ์ฉันมากเลยนะป๊อปปี้’ ร่างบางว่าในใจ พลางเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำใสๆ ที่เอออยู่ที่ดวงตาคู่สวยไหลลงมาให้ใครเห็นความอ่อนแอที่เขามีอยู่

“ถึงแล้วฟาง” ร่างสูงหันไปเรียกร่างเล็กที่กำลังหลับสบายที่เบาะหลัง

“ถึงแล้วเหรอ” ร่างเล็กว่าพลางบิดขี้เกียจ แล้วหันไปมองร่างบางแล้วเอ่ยขึ้น “โทโมะไปกินกับป๊อปก่อนะฟางจะไปแวะซื้อของก่อนแป๊บนึง” ร่างเล็กว่าแล้วก็ส่งซิกให้ร่างสูงที่มองมา โดยที่ร่างบางไม่ได้สังเกต

ณ ร้านฟูจิ สยามพารากอน

“โทโมะ” ร่างสูงเอ่ยขณะที่มองร่างบางตรงหน้าที่ไม่ยอมมองหน้าเขาตั้งแต่เข้ามานั่งให้ร้านแห่งนี้

“อะไรล่ะป๊อป” ร่างบางว่าพลางเงยหน้ามอง แต่ต้องหลบหน้าร่างสูงเพราะสายตาคมกำลังจ้องมองมาที่ร่างบาง

“นายไม่สบายหรือเปล่า ปกตินายร่าเริงดีออก ทำไมวันนี้นายดูเงียบๆล่ะ กลับบ้านมั๊ย” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไรหรอกฉันกลับเองได้” ร่างบางว่าพลางเอามือสะพายกระเป๋าทันที แล้วเตรียมลุกออกจากร้าน แต่ร่างสูงคว้ามือร่างบางไว้เสียก่อน “มะ.. มีอะไรเหรอป๊อป” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“ฉันมีเรื่องจะบอกนาย เราไปหาที่เงียบๆคุยกันเถอะ” ร่างสูงว่าพลางลุกขึ้นแล้ว พาร่างบางกลับมายังรถ

‘ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้บอกนายฉันคงนอนไม่หลับแน่เลยโทโมะ’ ร่างสูงว่าในใจ

“นายไม่โทรไปบอกฟางก่อนเหรอเดี๋ยวเธอก็น้อยใจหรอก” ร่างบางหันไปถามร่างสูง

“ไม่เป็นไรหรอกน่าโทโมะ เรื่องที่ฉันจะบอกนายมันสำคัญกว่า” ร่างสูงว่า พลางเหยียบคันเหรูตรงไปยังคอนโดของตน

“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ยป๊อปปี้ นั่มันทางไปคอนโดนายไม่ใช่เหรอ” ร่างบางว่า เพราะเขาเคยไปนอนค้างที่คอนโดของร่างสูงตั้งหลายครั้งแล้ว

“เดี๋ยวนายก็รู้น่าที่รัก” ร่างสูงว่าพร้อมเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาเสียเรียบร้อย

“ใคร?? ที่รักนายเนี่ย กินน้ำผึ้งแล้วโดนผึ้งต่อยหรือไง ฉันไม่ใช่ฟางนะที่นายจะมาเรียกที่รักเนี่ย” ร่างบางว่า

“หึ” ร่างสูงออกเสียง

‘เดี๋ยวนายก็รู้แล้วว่าที่รักจริงๆของฉันน่ะใครเจ้าหมาน้อย พ่อจะจับ..ให้ไม่มีแรงเลยเคยดู (พี่ป๊อปหื่นอ่ะ : Jin PopMo) (ก็เธอเป็นแต่งให้ฉันหื่นเองนะ : Poppy) (หนูขอโทษ TAT : Jin PopMo) (ทีหลังขอยิ่งกว่านี้จะ อิอิ : Poppy) (…. : Jin PopMo)

ร่างสูงเอารถคันงามไปจอดไว้ที่ประจำ ก่อนจะอ้อมมาอุ้มร่างบางใส่บ่าแกร่ง

“ปล่อยฉันนะ นายจะมาอุ้มฉันทำไมเนี่ย” ร่างบางว่าพลางเอามือทั้งทุบทั้งตี

“นี่!! ฉันเจ็บนะจะตีทำไมเนี่ย”

“แล้วนายมาอุ้มฉันทำไมอ่ะ ปล่อยฉันสิ ฉันเดิมเองได้น่า”

“ถึงห้องแล้วเนี่ย เงียบๆเถอะน่า” ร่างสูงว่าพลางลูดคีย์การ์ด แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน แล้ววางร่างบางลงบนเตียงคิงไซด์ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย ฉันจะกะ..” เสียงของร่างบางถูกกลืนลงคอร่างสูงด้วยการประกบริมฝีปากนุ่มที่เหล่าบรรดาแฟนคลับต้องการเข้ากับริมฝีปากบาง ร่างสูงจูบร่างบางด้วยความรู้สึกรักที่มันมีอยู่จนล้นอกเขา พลางดันร่างบางลงไปแนบกับเตียง

“อ๊ะ.. ป๊อปปี้นายทำอะไรน่ะ” ร่างบางเอ่ยถามหลังจากร่างสูงถอนริมฝีปากออก

“ฉันรักนายนะโทโมะ นายรักฉันบ้างหรือเปล่า” ร่างสูงว่าพลางเอาหน้าไล่สูดความหอมจากซอกคอเล็ก แล้วเม้มจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ โดยที่เจ้าของยังไม่รู้ตัว

“โท.. โทโมะ..ก็รัก..ป๊อป” ร่างบางว่าเสียงสั่น “ละ..แล้วฟางล่ะป๊อป” ร่างบางว่าพลางจ้องตาคมของร่างสูงที่ค่อมร่างบางที่มองลงมา

“โทโมะไม่สังเกตเลยเหรอว่าถ้าป๊อปกับฟางเป็นแฟนกันจริงๆอ่ะจะไม่สวีทหวานกันเลยเหรอ มันเป็นแผนที่ป๊อบกับฟางว่างแผนไว้ เพราะป๊อปอยากจะสารภาพรักกับโทโมะที่ป๊อปหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเลยไปขอแรงให้ฟางช่วยแกล้งเป็นแฟนให้โทโมะหึงไงครับ” ร่างสูงว่าความจริงทั้งหมดให้ร่างบางที่เขารักฟัง พลางก้มลงหอมแก้มใสที่เริ่มมีสีแดงระเรื่อจากความเขิน

“ตั้งสมัยเราเรียนอยู่ ICS เลยเหรอ” ร่างบางถามอย่างสงสัย

“ใช่ครับ แล้วโทโมะละ ชอบป๊อปตั้งแต่ตอนไหน” ร่างสูงเอ่ยถาม

“ก็ตั้งแต่ตอนที่เราเดินชนกันจนโทรศัพท์ที่เพิ่งซื้อได้แค่วันเดียวของฉันหล่นจนเปิดไม่ติด แล้วนายก็เอาไปซ่อมมาคืนฉันไง” ร่างบางว่าพลางหันหน้าหนีสายตาคมของร่างสูงที่มองมา

“โทโมะครับ” ร่างสูงเอาหน้าไปซุกที่ซอกคอขาว

“อะไรล่ะ เจ้าหมีเจ้าเล่ห์” ร่างบางเอ่ย

“ป๊อปขอได้มั๊ยอ่ะ โทโมะน่ารักเกินไปอ่ะป๊อปห้ามใจไว้ไม่อยู่แล้วนะ”

“ไอ้หมีหื่น”

“ฮ่าๆๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆ” ทั้งสองหัวเราะออกมาก่อนที่ทั้งคู่จะมีความสุขจนอะไรก็หยุดไม่ได้ และทั้งคู่ก็ปล่อยให้ทุกสิ่งอย่างดำเนินต่อไปด้วยความรักมีอยู่ในกันและกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่มีอะไรมาแทนได้

4ปีผ่านไป

“ป๋าป๊อป ม้าโมะคร๊าบบบบ” ร่างเล็กของเด็กชายกำลังวิ่งมาหาผู้เป็นพ่อและแม่(???)ที่มารับหน้าโรงเรียน

“อย่าวิ่งสิท๊อปเดี๋ยวล้ม” ร่างบางเอ่ยเตือนลูกชายวัย 3 ขวบ

“อย่าไปดุลูกเลยน่าโทโมะ แกยังเด็กอยู่เลย” ร่างสูงเอ่ยห้ามภรรยา(???)

“นายก็ดีแต่ตามใจลูกอ่ะ คืนนี้งดทำการบ้าน” คำว่า “งดทำการบ้าน” ทำเอาร่างสูงรีบแก้ตัวพัลวันกันเลยทีเดียว

“งั้นโทโมะก็ดุลูกไปเถอะนะแกดื้อจริงๆ ^^;” ร่างสูงว่าพลางเอามือขยี้ผมของลูกชายเล่นแล้วอุ้มขึ้นมาแล้วหันไปจูงมาภรรยาคนสวย

“พอเอาไม้นี้มาใช้ได้ผลทุกทีตาหมียอมอ่อนข้อตลอด” ร่างบางว่า พลางยิ้มตลกในใจ

ความรักที่พวกเขามีให้กันไม่เคยหมดไปจนมีพยานรักเป็นเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้กลายที่เป็นรักยิ่งกว่าสิ่งใดสำหรับคู่รักอย่างพวกเขาอีกแล้ว