โลกกำลังเข้าสู่ยุคเข็ญ

เนื้อเรื่อง

โลกกำลังเข้าสู่ยุคเข็ญ

วันนี้นั่งดูข่าวแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น ดูๆไป ถึงยอดคนที่เสียชีวิต หรือ บาดเจ็บยังไม่เท่ากับเมื่อครั้ง เฮติ หรืออีกหลายๆที่ หรือแม้แต่ตอนสึนามิของประเทศไทยเอง

แต่มันก็ทำให้น้ำตาไหลลงมาได้ กับความน่าหวาดหวั่น ความน่าสะพรึง ของภัยธรรมชาติ  ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเฮติ เนื่องจากการก่อสร้างที่ไม่เหมาะสมสำหรับรับมือแผ่นดินไหว และเกิดขึ้นใจกลางเมือง หรือที่เกิดกับประเทศอื่นๆ ก็มาหลายหลายๆสาเหตุ แต่ประเทศที่พัฒนาแล้ว หรือมีการเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์เหล่านี้ความเสียก็จะน้อยลง อย่างน้อยก็รักษาชีวิตของผู้คนได้มากขึ้น

นึกถึงคำว่าญี่ปุ่น ความเป็นญี่ปุ่น ประเทศที่เป็นอันดับหนึ่งของเอเชีย หรือของโลกในด้านความล้ำหน้าทางเทคโนโลยี ประเทศที่ได้ชื่อว่าพลเมืองมีระเบียบวินัย มีความเป็นชาตินิยม ต้นแบบของการฝึกซ้อมหนีหลบหนีภัยพิบัติต่างๆที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ที่กิ่งเคยได้ยินมาตลอดก็คือ ญี่ปุ่น

วินาทีแรกที่กิ่งได้ยินคำว่าแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น ยังบอกกับความรู้สึกตัวเองเลยว่า ไม่เป็นไรหรอก ญี่ปุ่นจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว พอได้ยินคำที่สองว่า 8.9 ริกเตอร์ ก็ยังแอบคิดว่า เหนื่อยหน่อยนะญี่ปุ่น แต่กิ่งก็ยังเชื่อว่าสิ่งก่อสร้าง และประชนชาวญี่ปุ่นยังรับมือกับมันได้แน่ๆ และคำสุดท้ายคือ สึนามิ  อืม ชื่อนี่ก็เป็นภาษาญี่ปุ่น ญี่ปุ่นคงมีภูมิปัญญามากพอที่จะจัดการกับสิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่ยุคประวัติศาสตร์แล้ว

พอเริ่มมาเห็นภาพเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่ถ่ายได้ไม่เท่าไหร่ แต่คลื่นยักษ์สูงสิบเมตร ซัดเข้ามาเป็นระยะทาง 1200 กิโลเมตร พระเจ้า นี่มัน หายนะชัดๆ 

น้ำตาไหลๆๆ นี่มันเป็นความสูญเสีย หรือจะเรียกวาอะไรดี กิ่งชอบอธิบายความรู้สึกแบบนี้ด้วย ภาพของการที่เราพยายามสร้างปราสาททราย ที่ยิ่งเราตั้งใจ พยายาม และใช้เวลาในการสร้างมากและนานเท่าไหร่ ก็เหมือนกัน ความหวัง ความตั้งใจทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเราที่อยู่กับปราสาทนั้นจะยิ่งใหญ่มากขึ้นตามไปด้วย และเราก็ยืนมองมันพังไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เราพยายามจะรักษามันไว้ไม่ได้  เรียกว่าสูญเสียคงน้อยไป คงเป็นความสูญสิ้น หรือสูญสลายมากกว่า

คงอาจจะเพราะสิ่งที่กิ่งเรียน สิ่งที่เป็นงานของกิ่ง ที่จะต้องป้องกันทุกความเสี่ยง ลดความรุนแรงของเหตุการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้ให้มากที่สุด  กิ่งไม่ยอมรับ (หรืออาจจะรับไม่ได้) กับความเสียหายต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ความทุกข์ยาก ยุคเข็ญ ความลำเค็ญ ได้อุบัติขึ้นมาบนโลกนี้แล้วจริงๆ มันเกิดขึ้นมาเรื่อยๆ บ่อยๆขึ้น และทวีความรุนแรงมากขึ้น และขนาดพี่เบิ้ม คนที่แข็งแรง อย่างญี่ปุ่น ยังทรุดฮวด อย่างราบเป็นหน้ากลอง แล้วสิ่งเหล่านี้จะยังเกิดขึ้นกับส่วนใดของโลกอีกบ้าง จะเลวร้ายมากไปกว่านี้อีกมั้ย คนอีกกี่แสนกี่ล้านคนที่ต้อง ตาย อดอยาก และสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง

แล้วกิ่งก็ต้องร้องไห้ จากความรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงความเป็นคนบางจำพวกอีกครั้ง ณ เวลาที่เรียกว่ายุคเข็ญ เวลาที่มวลมนุษย์จะต้องร่วมมือร่วมใจกัน เห็นใจกัน ช่วยเหลือกัน ไม่มีชนชาติ ศาสนา หรือพรมแดนใด ร่วมกันเพื่อที่จะฝ่าฟันภัยที่น่ากลัเหล่านี้ไปให้ได้ กลับมีคนอีกกลุ่มหนึ่งในหน้าข่าวของ CNN ที่พยายามจะสาดน้ำลายกันในสภา พยายามจะสร้างสงครามเพื่อแย่งชีงทรัพยากรและเอารัดเอาเปรียบ พยายามจะฆ่ากันเพื่อเงินและอำนาจ โดยไร้ซึ่งศีลธรรรม

ถ้าภัยพิภิบัติที่กำลังเกิดขึ้นบนโลกใบนี้คือ การนำไปสู่วันสิ้นโลก หรือวันพิพากษา วันที่คนดีจะเดินทางไปสู่สวรรค์ดินแดนของพระเจ้า วันที่คนชั่วจะถูกไฟบรรลัยกัลย์เผาผลาญ วันที่ธรณีจะแยกออกจากกัน และสูบวิญญาณชั่วลงไปสู่นรกนั้น หึหึ กิ่งไม่ได้แช่งนะ แต่กิ่งอยากให้คนบางจำพวกเหล่านั้น คือคนที่ต้องชดใช้

เฮ้อ เราเปลี่ยนโลกไม่ได้ เปลี่ยนใจคนไม่ได้ แต่เปลี่ยนตัวเอง และสร้างความดีในตังเองได้

กุศลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ กุศลของการร่วมมือกันสร้างในสิ่งดี  กิ่งเป็นคนนึงที่จะยกมือขวาขึ้นสูงๆ พร้อมกับตะโกนบอกว่า กิ่งพร้อมที่จะเป็นคนดี กิ่งจะทำทุกอย่างที่เป็นสิ่งดี  และขอให้เสียงที่กิ่งตะโกนดังจนสุดแรงนี้ ดังไปถึงใจของคนที่พร้อมจะทำดีอีกหลายๆคน และยกมือขวาขึ้นและสูงและตะโกนมันดังๆๆๆขึ้นไปเรื่อยๆ ให้คนทั้งโลกนี้ตะโกนมันดังๆออกมาพร้อมกันด้วยเถอะ