ห้องเก็บของในห้วงเวลา

ลำดับตอนที่ #67 : Military Meet

 

{ RITA }

- เหตุการณ์ -

ห้องเตรียมตัว - กรมตำรวจเมือง A :: 10.32 น.

“สรุปคือผู้ก่อการร้าย 5 คนกำลังควบคุมตัวประกันอยู่ 12 คนสินะ?”

เสียงหนึ่งเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังค่อยๆใส่ชุดเกราะกันกระสุน

“ใช่ ดูเหมือนว่าพวกนั้นขู่ว่าถ้าทำอะไรไม่ชอบมาพากลจะระเบิดธนาคารทิ้งซะด้วยสิ”

“ไม่เอาน่า ไมค์ นายก็น่าจะรู้นะว่าพวกนั้นไม่มีกึ๋นพอที่จะระเบิดตัวเองไปพร้อมกันหรอก”

“เรื่องแบบนี้มันคาดเดากันไม่ได้หรอก จริงมั้ย? ริต้า”

หญิงสาวที่ชื่อริต้าทำหน้าเนือยๆก่อนหันไปหยิบลูกซองคู่ใจมาตรวจเช็คลำกล้อง

“จ้าๆ วันนี้ก็ฝากดูแลข้างหลังให้ด้วยเหมือนเดิมละกัน”

“อืม ... คราวนี้อย่าทำอะไรนอกคำสั่งอีกล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอาจจะโดนถอดออกจากหน่วยก็ได้นะ”

“ไม่รับปากนะ แต่จะระวังก็แล้วกัน”

......

...........

ห้องผู้อำนวยการกรมตำรวจ – กรมตำรวจเมือง A :: 15.47 น.

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำอะไรตามใจตัวเองแบบนั้นน่ะ!!”

ชายหนุ่มวัยย่าง 40 เจ้าของห้องตวาดเสียงดังใส่คนที่กำลังนั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

“ค่าๆ คราวหน้าจะปฎิบัติตามคำสั่งทุกระเบียบนิ้วเลยค่า”

การตอบรับของคนตรงหน้าทำให้ผู้เป็นหัวหน้ากรมต้องถอนหายใจออกมา

“เธอก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ เมื่อไหร่จะเข้าใจซักทีว่าการกระทำของเธออาจทำให้ตัวประกันเสียชีวิตได้เลยนะ”

“แต่ผลที่ออกมาก็ไม่มีใครเสียชีวิตไม่ใช่เหรอคะ?”

“นั่นมันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือพวกเราเป็นตำรวจ ถ้าพวกเราไม่มีระเบียบวินัยทำตามคำสั่งแล้วเราจะต่างอะไรกับพวกผู้ร้ายที่เราสู้อยู่ทุกวันล่ะ”

“…”

“ตอนนี้พวกผู้ใหญ่ก็เริ่มจะพูดคุยเรื่องของเธอขึ้นมาอยู่เหมือนกัน ที่ผ่านมาก็พอถูไถได้อยู่แต่พอเกิดขึ้นบ่อยๆแบบนี้แล้ว ถ้ามีคราวหน้าอีกชั้นอาจจะช่วยไม่ได้เหมือนกันนะ”

เมื่อคนที่คุยด้วยยังคงนั่งเงียบจึงทำได้เพียงแค่คาดว่าเธอคงเข้าใจสภาพของตนแล้ว ก่อนเลื่อนสายตาไปจดจ้องงานเอกสารของตนต่อ

“ไปได้แล้ว จำไว้ด้วยว่าอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกล่ะ”

“ถ้างั้น ...”

คำกล่าวของริต้าทำให้หัวหน้ากรมละความสนใจขึ้นมามองว่าเธอจะพูดอะไรต่อ

“ชั้นขอลาออกค่ะ”

ทันทีที่พูดจบเธอก็วางตราของตนเองลงบนโต๊ะของหัวหน้ากรมก่อนเดินออกจากห้องไปทันที

........

................

ห้องเตรียมตัว - กรมตำรวจเมือง A :: 16.02 น.

ขณะที่ริต้ากำลังเก็บอุปกรณ์ต่างๆของตัวเองเข้ากระเป๋า จู่ๆก็มีเสียงประตูเปิดดังขึ้นมา

“ริต้า ที่ว่าเธอลาออกนี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่เห็นจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่”

เธอเช็คของในกระเป๋าว่าเก็บของส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก่อนหยิบลูกซองของตนเก็บใส่ประเป๋าปืน

“ยังไงถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ชั้นก็คงโดนเล่นเข้าซํกวันอยู่แล้วเพราะงั้นชิงลาออกเองซะมันก็ดูดีกว่าจริงมั้ย แถมไม่เดือดร้อนคนอื่นด้วย”

“... ถ้างั้นลาออกแล้วจะทำอะไรต่อล่ะ?”

“ก็ไม่รู้สินะ เดี๋ยวก็คงเจองานที่ใช่เองแหละ”

สองไหล่สะพายกระเป๋า มือขวาถือกระเป๋าปืน สองขาเดินไปหาคู่หูของตนก่อนพูดว่า

“อย่าหดหู่สิ เดี๋ยวว่างๆจะติดต่อกลับมานะ”

.........

.....

อพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่ง – หลายวันถัดมา

กลางวันนี้อากาศนั้นช่างร้อนจับใจ

ร่างกายทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนสองมือเปิดแล๊ปท๊อปหางานทำเพื่อเลี้ยงชีพ

“ไม่มีงานอะไรน่าสนใจเลยหรือไง”

ขณะที่บ่นไปค้นหาไปสายตาก็พลันหยุดอยู่กับคำๆหนึ่งที่สะดุดสายตาเธอเข้า

‘ทหารรับจ้าง’

เคอร์เซอร์เลื่อนไปเหนือคำๆนั้นก่อนนิ้วชี้จะกดเมาส์คลิกเข้าไป ....

...................

หลังจากนั่งเครื่องบินมาลงที่รัสเซีย สองขาก็พาร่างของเธอมาหยุดอยู่บริเวณหน้าค่ายทหารก่อนคุยกับทหารหน้าค่ายว่า

“ถ้าจะสมัครเป็นทหารรับจ้าง ต้องไปทางไหนหรือคะ?”