Dear Prince ปฎิบัติการรักมัดหัวใจเจ้าชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : = Dear Prince :: 02 = ความผิดของฉันเหรอ(วะ) [ 100% ]

LITTLE  SWEET

- 2 -
 

          ฉันชะโงกหน้าผ่านถังขยะเพื่อดูให้แน่ใจว่าพวกมันไปแล้ว ฮู่ววว! ไปได้สักทีนะไอ้พวกถึก ฉันหันหน้ากลับมาที่เดิม เตรียมที่จะออกจากถังขยะเหม็นๆนี่ ก่อนที่โพรงจมูกฉันจะอักเสบ

“จ๊ะเอ๋!!!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“เฮ้ย!! กรี๊ดทำไมเดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาอีกหรอก” ชายตรงหน้าฉันพูดพร้อมกับทำท่าประกอบให้ฉันเงียบ

“พ่อ!! =[]= มายืนทำหน้าหนวดอะไรในดงถังขยะ!!!”

ปรากฎว่าชายที่ทักฉันด้วยคำว่า ‘จ๊ะเอ๋’ คือพ่อของฉันเอง ดีนะที่ฉันไม่หัวใจวายไปซะก่อน พ่อฉันอยู่ในสภาพที่ว่า ถ้าไม่รู้จักกันเดินผ่านหน้าบ้านฉันยังไล่เลยนะเนี่ย นึกว่าโจร = _ = หนวดสีดำอันยาวรุงรังของพ่อปกปิดใบหน้าที่แท้จริงมาตั้งแต่ฉันเกิด ปัจจุบันนี้ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าไม่คันหรือรำคาญบ้างหรือยังไง ร่างกายที่บอบบางดูเพรียวลมประดุจนายแบบของพ่อฉันที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อโค้ชสีดำตัวใหญ่ ยิ่งทำให้พ่อดูเหมือนโจรโคตรๆ ดีนะที่ฉันได้เชื้อแม่มาเยอะ =. .=

“พ่อก็มาแอบพวกมันน่ะสิ แล้วก็มาเจอกับลูกพอดี๊พอดีเลย ^____^” พ่อฉันฉีกยิ้มจนแทบจะฉีกไปถึงรูหูแล้ว มันจะต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ

“พ่อเป็นอะไรอ่ะ? ดูมีความสุขเหลือเกินนะวันนี้”

“พ่อมีอะไรมาเซอร์ไพร์ =. .=” รู้แล้วฉันติดนิสัยทำหน้าแบบนี้มาจากใคร

พ่อฉันหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วชูให้ฉันดู พร้อมกับโบกเงินที่อยู่ในมือไปทั่ว เหมือนเจ้าเข้า พ่อฉันอาการหนักนะ =___=

            “พ่อใจเย็นๆ”

            “ใจเย็นได้ยังไงกัน พ่อเล่นได้มาเยอะเลยนะดูสิ” พ่อยังคงเอาเงินมาทิ่มหน้าฉัน

            “ 2000 รุยเนี่ยนะเยอะ พ่อติดหนี้พวกมันอยู่ 8 แสน กินข้าวสี่มื้อก็หมดแล้ว 2000 รุยเนี่ย”

            “=_______=;;; เอิ่มมม งั้นพ่อจะเอาเงินพวกนี้ไปเป็นเงินทุนละกันเนอะ”

“นี่พ่อยังคิดที่จะไปเล่นอีกเรอะ!! พอเลยเอาเงินมาให้อิฉิกับน้องกินข้าวเถอะ =  _  =”

“ทำไมทำม้ายยยยยย ทำไมพวกลูกถึงได้หน้าตาเหมือนแม่ราวกับแกะขนาดนี้ โอ๊ย!! อย่ามองหน้าพ่อแล้วทำหน้าอย่างนั้น มันเจ็บเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว T^T 2000 รุย มันทำให้พวกลูกอิ่มท้องไม่ได้หรอก เดี๋ยวพ่อจะกลับมาพร้อมกับเงินก้อนใหญ่ กลับบ้านไปก่อนนะลูก บอก นิ ซัง ด้วย พ่อเชื่อว่าทุกคนบินได้ ( * _ * )b”

ฟิ้ววววว!

พ่อวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็วประดุจสายลม อะไรจะวิ่งเร็วปานนั้น แล้วเย็นนี้ฉันจะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าวกินวะเนี่ย สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปปะทะเข้ากับหวีกล้วยที่คนเขาทิ้งเอาไว้ โหยยย! ยังไม่ทันเน่าเลย ทิ้งซะละเสียดายจัง ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่รู้คุณค่าของกล้วยเลยนะ T^T ฉันสิหิวแทบตายยังไม่มีอะไรกินเลย ฉันยึดตัวคลายเส้นก่อนจะเดินออกจากถังขยะเปียกเพื่อนยาก

หิว โว้ยยยยย!! (ทึ้งหัว)

ยางขาดซะงั้น เนื้องจากยางมันไม่รักดีทำให้ผมยุ่งๆของฉันสยายอย่างกับผีกระสือแน่ะ ทรมานจังไม่ได้มัดผมเนี่ยรำคาญ ถ้าหัวฉันจะหยิกได้ถึงขนาดนี้ล่ะก็นะ ทิ่มหน้าทิ่มตาฉันหมดแล้ว นี่เดินมาตั้งนานยังไม่ถึงบ้านอีกเรอะ = [] = ฉันว่าตอนที่ฉันวิ่งหนีมันก็ไม่ได้ไกลขนาดนี้นี่นา

เมื่อไหร่จะถึงบ้านสักทีนะ แถวนี้มันมืดได้ใจจริงๆ ถ้ามีคนมาฆ่าข่มขืนฉันแล้วหมกถังขยะก็ไม่มีใครรู้เลยนะเนี่ย รีบเดินดีกว่ายิ่งคิดก็ยิ่งกลัว บรื๋ยยยย >﹏<

รู้สึกเหมือนมีคนมาเดินตามหลังเลย

ใครกัน??

ฉันหันหลังไปดูอย่างทันใดก็พบกับ ‘ไอ้ยอด’ ผู้ชายเตี้ย ล่ำ ดำ ถึก สารพัดความน่าเกลียดที่จะใส่รวมกับคน ได้อยู่ ในร่างของนายคนนี้หมดแล้ว ฉันไม่ได้ดูถูกหน้าตาของใครนะ หน้าตาไม่ดีแต่นิสัยดีก็ว่าไปอย่าง แต่ไอ้นี่มัน... สุดจะบรรยายเป็นคำพูดจริงๆ ( -___- )

“น้องนิ แม่ยอดยาหยีของ พี่ยอดสุดหล่อ มาเดินทำอะไรแถวนี้จ๊ะ”

มันพูดกับฉันแต่สายตามันมองมาที่ก้นของฉัน ไอ้หื่น =[]=/ เดี๋ยวแม่โบกซะเลยนี่

“ช่วยเอาสายตาของแก ออกไปจากก้นของฉันได้ไหมไอ้โรคจิต”

“โอ๊ย! โอ๊ย! อย่าใช้คำที่ทำให้หัวใจอันแสนบอบบางของพี่ยอดบอบช้ำเลย น้องนิที่รักของพี่” มันพูดพร้อมกับเอามือไปแนบอก แล้วทำหน้าเจ็บปวดสุดฤทธิ์ ใครก็ได้เอามันไปเก็บที่ที! น้องขยะเปียกในตรอกยังว่างนะ ไปหาเขาสิ T^T

“นิเนอะอะไร ฉัน ‘อิฉิ’ ไม่ใช่น้องนิยอดขมองอิ่มของแกนะ =[]=”

“ไม่เชื่อหรอก =^=” ใครให้มันบังอาจทำหน้าอย่างนั้น ตาฉันจะบอดไหมเนี่ย >[]<

มันเอามือดำๆของมันที่มีแต่ขี้ไคลมาจับมือฉัน เอาไปหอมฟอดใหญ่ แล้วยังเอาไปไถหน้าตัวเอง ไม่นะ!! เดี๋ยวขี้เกลื้อนขี้กลากติดมือฉันหมด ฉันสะปัดมือทันควัน

“ยี้!! สกปรกชะมัด” ฉันเอามือมาถูเสื้ออย่ารังเกียจ

“นี่น้องนิ กล้าทำท่าทางรังเกียจเดียจฉันท์พี่ยอดสุดหล่อคนนี้เรอะ =[]=” ฉันอยากจะทำมากกว่านี้อีกนะ แต่ไม่รู้จะทำท่าอะไรดี = _ =

“ว้ากกกก!! รำคาญโว้ยย บอกว่าชื่อ ‘อิฉิ’ ไม่ใช่ ‘นิ’ นั่นมันน้องฝาแฝดของฉัน ไอ้เมือกขี้ไคล!! ไปไกลๆไป๊!!” ความอดทนของฉันมาถึงที่สิ้นสุดฉันว้ากใส่หน้ามันไปเต็มที่ การทำหน้าเลิฟเลิฟของมันคือกลัวฉันใช่ไหม มันกำลังกลัวฉันใช่ไหมทุกคน = _ =

“จะ ‘อิฉิ’ หรือ ’นิ’ พี่ไม่สน เพราะฟ้าลิขิตหัวใจให้มีเธอ ( ♥_♥ )/”

มันมองฉันด้วยสายตาที่หื่นเต็มพิกัด แล้วผลักฉันให้ชิดกำแพงแถวนั่นอย่างแรง จนฉันแทบจุก มันใช้มือทั้งของมันขึงฉันไว้กับกำแพงไม่ให้ฉันหนีไปไหน มันใช้ลิ้นเลียริมฝีปากดำๆของมัน ก่อนที่มันจะ...

“( = 3 = ) มาเป็นของพี่ยอดนะจ้ะ”

มันก้มลงมาแล้ว >[]<  ฉันไม่สามารถที่จะสู้แรงอันเยอะบรรลัยของมันได้ คิดสิ!! อิฉิ ฉันไม่อยากเสียจูบแรกให้ไอ้พี่ยอดสุดอุบาทคนนี้ จุดอ่อนของผู้ชาย ใช่! จุดอ่อนของผู้ชาย ฉันรู้แล้ว ไอ้ยอดแกต๊ายยย!!

โฉะ!!!

ฉันเตะไปที่ไอ้ยอดน้อยของมันอย่างเต็มแรง ทันใดนั้น มันเอามือกุมไข่ของมันด้วยความเร็วที่ฉันมองแทบไม่ทันก่อนจะล้มลงไปอย่างน่ากระทืบซ้ำ หน้าของมันจากสีดำกลายเป็นสีเขียว สีหน้าดูเจ็บสุดขั้วหัวใจ ทำไมมันไม่ร้องโอ๊ย! โอ๊ย! อย่างที่มาจีบฉันล่ะ เจ็บจนร้องไม่ออกเลยสินะ สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ รู้จัก อิฉิ คนนี้น้อยไปซะแล้ว = ., =

ฉันหันตัวพร้อมที่จะเดินทางกลับบ้านอย่างปกติสุข แล้วก็มีเสียงหนึ่งเรียกฉันไว้

“อิฉิ ฉันจะตามไม่แก้แค้นเธอแน่ โอยยยย” ทีงี้จำชื่อกันขึ้นมาได้เลยนะ =[]=

“จะแก้แค้นเหรอแก ลุกให้ขึ้นก่อนเถอะ” ฉันเดินเข้าใกล้มันอีกครั้ง จะแก้แค้นเรอะ!! แถมอีกครั้งดีกว่าปากดีนัก

ฉันง้างขาออกเต็มที่ เล็งเป้าหมายอย่างถูกต้องด้วยสายตาคู่สวยของตัวเอง ไอ้ยอดมองหน้าฉันด้วยสายตาลุ้นระทึก(?) ปนอ้อนวอนนิดๆ ฉันไม่ใจดีให้ไอ้หื่นกามอย่างแกหรอก สูญพันธ์ซะเถอะ!! ย้ากกกก!!!!!

จ้ากกกกกกกกก!!!!

ร้องซะดังเลยนะไอ้ยอด

“ชาตินี้อย่าให้เจอกันอีกเลย ไอ้ง้ามตูด =^= แบร่ๆ :P”

ไอ้ยอด ได้แต่นอนมองหน้าฉันด้วยความคับแค้นใจ อย่างแกจะทำอะไรฉันได้ ฝันกลางวันหรือเปล่า เจ้าหนี้โหดๆฉันยังหนีมาแล้วเลย นับประสาอะไรกับผู้ชายตัวดำล่ำๆ คนเดียว โฮะๆๆ ฉันเดินเข้าไปใกล้มันอีกครั้ง

“จะแก้แค้นก็ทำเร็วๆล่ะ ฉันรออยู่นะ ฮ่าๆๆๆ” ฉันหัวเราะใส่หน้ามันอย่างสะใจ

ฉันเดินอย่างอารมณ์โคตรดี มาถึงบ้านอันเป็นที่รักของฉัน เฮ้ย! ทำไมสภาพมันถึงได้โทรมโอเว่อร์ขนาดนี้ ตอนที่ฉันวิ่งหนีไปแค่ประตูหลุดไม่ใช่เหรอไง แต่ที่ฉันเห็นนี่มัน หนังคาสังกะสีเปิด รั้วบ้านที่ปักด้วยไม้ที่ฉันกับ นิ ช่วยกันทำ ถูกรื้อออกมาหมด ดอกไม้สีเหลืองบานสะพรั่งที่มีอยู่ดอกเดียวในบ้านก็ถูกดึงทิ้งอย่างไม่ปรานี  สภาพบ้านในตอนนี้ คือ เละ!! ใครมันทำกับบ้านฉันได้ขนาดนี้วะ =[]= พวกเจ้าหนี้มันไม่เคยทำโหดร้ายขนาดนี้นี่นา

ฉันเดินเข้าไปข้างในบ้านด้วยความร้อนใจแตกต่างจากอารมณ์ตอนเดินกลับมาอย่างสิ้นเชิง โอ้แม่เจ้า!! ภายในบ้านมันเละกว่าข้างนอกบ้านอีก ฉันอย่างจะถามมันจริงๆว่า มันทำยังไงให้เตียงฉันหักครึ่งท่อนได้แบบนั้น พวกมันทำอะไรกันนะ =.,= เอ๊ย! ไม่ใช่เวลามาหื่นนะฉัน ติดไอ้ยอดมาแน่เลย = _ =

            รายงานสภาพบ้านในตอนนี้ คือ ข้าวของภายในบ้านทุกอย่างพังหมด แม้แต้เสื้อในที่ฉันตากไว้ข้างเตียงมันยังฉีกขาดเลย =[]= มันจะโชว์โหดหรือว่าอะไร ขนาดห้องน้ำมันยังทุบโถส้วมแตก เห็นแล้วปวดจิต ฉันเดินไปยังห้องครัวก็พบว่า จานทุกใบที่มีอยู่ ถูกพวกมันหักครึ่งทุกใบ ช้อนส้อมมันยังงอเลยให้ตายเถอะ! จิตใจมันทำด้วยอะไรวะเนี่ย!! ฉันสำรวจทุกซอกทุกมุมก็พอว่า สิ่งเดียวที่พวกมันไม่พังทิ้งก็คือ โทรทัศท์เครื่องเก่าจนแทบจะเป็นจอขาวดำ ยังมีกะจิตกะใจให้ติดตามข่าวสารอีกเหรอ U_U และอีกสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาฉันมากก็คือ เครื่องเล่นวีดีโอค่ะ มันมาอยู่ในบ้านฉันได้เยี่ยงไร แถมสายเชื่อมเข้ากับทีวี ก็ต่อให้อย่างเรียบร้อย

            พังทั้งบ้านแต่ให้เครื่องเล่นวีดีโอ โคตรคุ้มเลย =________=

            “พี่ทำไมบ้านเราเป็นอย่างนี้” เสียงอันคุ้นเคยเอ่ยถามฉัน ในขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่กลางบ้านด้วยความสงสัย

            “พี่ก็ไม่รู้ กลับบ้านมามันก็เป็นอย่างนี้แล้ว” ฉันหันไปตอบซัง ที่เดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าช็อกโลก

            “กรี๊ด!!! ใครมันทำบ้านฉันอย่างนี้ ฉันจะฆ่ามัน บอกฉันมาพี่อิฉิใครทำ” นิเดินเข้ามาใกล้ตัวฉันแล้วเขย่าอย่างแรง จนฉันเริ่มมึน คิดดูสิ นิสติแตกเลยนะ บ้านนี้มันสำคัญสำหรับพวกฉันขนาดไหน

            “พวกเจ้าหนี้หรือเปล่า” ซังถาม

            “ไม่ใช่หรอก พวกเจ้าหนี้ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ พวกมันไม่เคยพังข้าวของในบ้านเรานี่ พี่คิดว่าเป็นใครกัน พี่อิฉิ”

            “พี่ว่าตอนนี้เรามาเก็บกวาดบ้านกันก่อนดีกว่า”

            พวกเราช่วยกันเก็บกวาดบ้านจนทุกอย่างเกือบเสร็จสิ้น เหนื่อยชะมัด ฉันว่าคนที่ทำแบบนี้ได้มันต้องเป็นพวกเก็บกดทางชีวิตแน่ๆเลย T^T แค่บ้านฉันไม่มีประตูเข้าง่ายใช่ไหม? หรือมันแค้นกับความสวยที่ฉันมี

            ฉัน นิ ซัง ก็ได้มานั่งจับเข่าคุยกันอยู่กลางบ้าน

            “ฉันว่าคนที่ทำต้องมีปัญหาทางจิต”

“และกำลังเข้าขั้นโคม่า”

“และมันอาจจะหลุดออกมาจากโรงบาลบ้าก็เป็นได้”

เวลามานั่งคุยกันสามคนนี่มัน ต้องมีความคิดที่ต่อกันเป็นทอดๆเสมอเลย = _ = และจะคิดเหมือนกันเป๊ะ! ด้วย

“พี่เหนื่อยแล้วอ่ะ เรานอนกันก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยเก็บกวาดที่เหลือต่อ”

“ก็ดีเหมือนกัน” นิ กับ ซัง ตอบพร้อมกัน

ฉันเอียงตัวลงบนพื้นบ้านที่แข็งเยอะกว่าเตียงของตัวเองนิดนึง ก่อนที่จะหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยกายและใจ ขอให้พรุ่งนี้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีด้วยเถิด สาธุ!!!

เพียะ!!!

แรงเจ็บที่แก้มข้างซ้าย ส่งผลทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาในทันที นิ อีกแล้วใช่ไหม สักวัน ฉันจะตื่นให้เช้ากว่ายัยนี่ แล้วฉันจะตบหน้ายัยนี่กลับบ้าง  

 “นิ ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าปลุกดีๆก็ตื่นแล้วไง”

“แล้วพี่จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าปลุกดีๆ เคยตื่นซะที่ไหน ฮะ!”

“พี่อิฉิ นิ มาดูนี่เร็ว” ซังชี้ไปทางทีวีด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจสุดขีด

 เฮ้ย!!!!

พ่อฉันไปทำอะไรในทีวี = [] =