คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter6
Chapter6
“นี่ คุณมุคุโร่ครับ ลองกินอันนี้ดูสิครับ อร่อยดีนะครับ” ร่างเล็กแห่งวองโกเล่ตักลาซานย่าให้คนรักของตนกิน พร้อมกับยิ้มโมเอ้ๆอย่างมีความสุข
“นี่ แซนซัส ลองกินอันนี้สิ” ฮิบาริว่าพลางตักอาหารชนิดหนึ่งให้แซนซัสกิน ซึ่งแซนซัสเองก็ยอมอ้าปากรับอาหารคำนั้นด้วยเช่นกัน มองดูแล้วเหมือนคู่รักที่กำลังเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามัน ถ้าเป็นคนอื่นมองคนมองว่า ‘น่ารักจริงๆคู่นี้’ แต่สำหรับคนอย่างสคอลโล่และดีโน่แล้ว พวกเขากลับมองคู่นี้อย่างประหลาดๆ และมองด้วยแววตาไม่น่าเชื่อ
“เฮ้ย!! บอส แกญาติดีกับเจ้าหนูนี่ตั้งแต่เมื่อไร่ว่ะ” สคอลโล่ที่อดทนไม่ไหวกับภาพตรงหน้าเอ่ยถามขึ้น
“ฉันจำเป็นต้องรายงานให้ไอ้สวะอย่างแกรู้ด้วยเรอะ!” แซนซัสพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วหันไปกินข้าวต่อ
“ก็...ฉันก็แค่สงสัยน่ะ เห็นปกติแกไม่เคยจะเป็นแบบนี้เลยนี่นา” สคอลโล่พูดด้วยน้ำเสียงเบาเรื่อยๆ
“ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง รู้ไว้แค่ว่าตอนนี้ฉันกำลังสนุกมากๆเลยล่ะ” แซนซัสกระตุกยิ้มนิดนึง
“อึ่ก!”
“เอาล่ะ ฉันของประกาศไว้ ณ ตรงนี้เลยนะ ว่าในระหว่างปิดเทอมที่ญี่ปุ่นนั้น ฮิบาริจะมาอยู่กับฉันที่ปราสาทวาเรียด้วย”
“หา!!!” คนแทบทั้งโต๊ะต่างอุทานด้วยความตกใจ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า คนอย่างแซนซัสเนี่ยนะจะ...
“เฮ้ยบอส!! แกเอาจริงเหรอว่ะ!” สคอลโล่พยายามถามบอสแห่งวานเรียเพื่อให้แน่ใจในสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อกี้
“ฉันจะพูดเล่นทำไม” แซนซัสกอดอกถามลูกน้องตน
“บ้าน่า!! เคียวยะเนี่ยนะจะไปอยู่กับแซนซัส ไม่ได้หรอก” ดีโน่ก็ไม่ยอมเช่นกัน
“ได้สิ มันเป็นสิทธิ์ของฉันไม่ใช่เรอะ ฉันจะไปอยู่กับใครมันก็เรื่องของฉัน” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“ฮึ่ย!” ดีโน่ทำท่าหงุดหงิดเล็กน้อย
“หึ! หรือว่าไม่จริงล่ะ มันเป็นสิทธิ์ของฉัน ไม่มีใครสามารถบังคับฉันได้” ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงสะใจ
“อึ่ก! นี่สึนะ นายไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอ!?” ดีโน่หันไปขอความช่วยเหลือจากสึนะอีกแรง ทำให้สึนะที่กำลังเล่าความจริงของเรื่องนี้อยู่กับยามาโมโตะและโกคุเทระต้องสะดุ้งเฮือก!
“เอ่อ...ก็มันเป็นสิทธิ์ของคุณฮิบาริเค้า ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งหรอกครับ” สึนะได้แต่ยิ้มแหยๆ
“ครับ!! ผมเคารพการตัดสินใจของรุ่นที่สิบครับ!” วายุร่างเล็กพูดอย่างแข็งขัน
“ใช่ๆ สึนะว่ายังไง ก็ว่าอย่างนั้นล่ะนะ” ยามาโมโตะเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
“ผมก็โอเคนะครับ คู่รักจะให้อยู่ด้วยกันมันก็ไม่แปลกหรอกครับ” มุคุโร่พูดพลางยิ้มไปด้วย
“หา!!!” ฉลามน้อยกับม้าสวะ(เรียกม้าสวะตามใจคนเขียน เรียกแบบนี้แล้วปลื้มมากมาย แต่ที่เรียกแบบนี้ เพราะรักม้าน้า~) อุทานขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“บอสมีคนรักแล้วเหรอ?” สคอลโล่เอ่ยถามแซนซัสด้วยแววตาสับสนสุดๆ
“เคียวยะเป็นคนรักของแซนซัสเหรอ?” ดีโน่ถามด้วยท่าทีตื่นตระหนกไม่แพ้กัน
“ถ้าใช่แล้วจะมีปัญหาอะไรเรอะ!! ไอ้สวะ!” แซนซัสพูดด้วยอารมณ์โกรธนิดๆ
“ก็...ไม่หรอก...ถ้านายมีคนรักแล้วไม่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อยนี่” พูดจบสคอลโล่ก็เดินออกไป โดยมีดีโน่เดินตามไปด้วย ‘หึ!! เคียวยะ นายคิดจะทำอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้านายทำอะไรให้สคอลโล่เสียใจล่ะก็ นายไม่มีทางอยู่อย่างเป็นสุขได้หรอก!!’ ดีโน่คิดในใจอย่างเกรี้ยวกราด
“ไอ้ฉลามสวะนี่อ่อนแอจังเลยนะ แกล้งแค่นิดๆหน่อยๆก็เดินหนี ยังกับพวกตัวเมียเลย” แซนซัสกอดอกพูดอย่างสบายใจ ใจจริงเขาก็ไม่ได้อยากทำร้ายสคอลโล่นักหรอกนะ แค่อยากแกล้งเท่านั้นเอง....
.
.
.
.
“เฮ้!! สคอลโล่ อย่าเดินเร็วนักซี่ เดี๋ยวก็ล้มไปหรอก” ม้าพยศพยายามบอกสคอลโล่ที่กำลังวิ่งร้องไห้นำไปอยู่นั้น
“ฉันอยากอยู่คนเดียว อย่าตามมานะ” สคอลโล่ก็ยังคงวิ่งไม่หยุด
“สคอลโล่ นายมีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ ฉันยินดีรับฟังเสมอเลย แต่ตอนนี้นายหยุดวิ่งแล้วหันหน้ามาคุยกับฉันดีๆเถอะ” ดีโน่ก็ยังคงตามไม่หยุดเหมือนกัน
“แกจะตามมาทำไมว่ะ!!! ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอยากอยู่คนเดียว” สคอลโล่ที่อดทนกับการตื้อของดีโน่ไม่ไหวก็หยุดวิ่งแล้วหันหน้ามาพูดกับดีโน่
“แฮ่กๆ ในที่สุดนายก็หยุดวิ่งได้สักทีนะ” ม้าพยศที่เหนื่อยหอบเต็มที่เดินมาพูดกับสคอลโล่พลางจับไหล่สคอลโล่ไว้
“...” แต่สคอลโล่ก็ได้แค่เสมองไปทางอื่น
“นายไม่เป็นไรแน่นะ สคอลโล่” คำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยนี้ เรียกน้ำตาของสคอลโล่ให้มากขึ้นไปอีก
“ฮึก ฮึ่ก ฮือ...” สคอลโล่ในตอนนี้กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว จนม้าพยศต้องดึงร่างบางตรงหน้ามากอด
“ไม่เป็นไรนะ สคอลโล่ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว มีอะไรอยากพูดก็พูดมาเถอะ ขอแค่นายได้ระบายออกมา” ดีโน่พยายามอย่างถึงที่สุดในการปลอบสคอลโล่
“ฮึก ฮึ่ก ฮือ... ดีโน่ ฉันมันอ่อนแอมากใช่ไหม แซนซัสถึง ฮึก! ไม่มองฉันเลย แล้วยัง...เจ้าหนูนั่นอีก ฮึ่ก! ฉันไม่คู่ควรกับเขาใช่ไหม!!” สคอลโล่พูดพลางซบอกม้าพยศไว้ เพื่อซ่อนน้ำตา
“ไม่หรอก สคอลโล่ แซนซัสก็แค่หลงผิดไปเท่านั้น เขาคงไม่ได้รักเคียวยะจริงๆหรอก” ม้าพยศลูบหัวสคอลโล่
“แต่...แซนซัสก็บอกเองนี่ ว่ารักฮิบาริน่ะ” สคอลโล่พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“แซนซัสไม่ได้บอกซักหน่อยน่า อย่าเข้าใจผิดไปซี่ สคอลโล่ แซนซัสคงเห็นเคียวยะเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาเท่านั้นเองล่ะมั๊ง” ม้าพยศยังคงปลอบสคอลโล่ต่อไป จนคนตรงหน้าเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว
“อืม...” สคอลโล่หลับตาเพื่อเรียกสติของตนเองกลับมา
“...” ส่วนม้าพยศก็ได้แค่มองสคอลโล่อย่างทุกข์ใจที่ตัวเขาเองก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้
“อืม...จะยังไงก็ช่างเถอะนะ ฉันขอเป็นฝ่ายได้รักแซนซัส...มันก็ดีแล้วล่ะ” สคอลโล่ยิ้มน้อยๆแล้วพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้ดีโน่นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว
.
.
.
.
จนเย็น
“ทุกคนครับ ผมว่านี่เราเที่ยวกันมาทั่งวันแล้วนะครับ กลับกันดีกว่าเน๊อะ!” บอสแห่งวองโกเล่พูดอย่างมีความสุขหลังจากเที่ยวจนเต็มอิ่มกับนครเวนิชแห่งนี้แล้ว
“ก็ดี ฉันเห็นด้วย กลับกันเถอะ! ฉันเบื่อแล้วล่ะ” ฮิบาริที่กำลังเกาะแขนแซนซัสอยู่พูดอย่างเบื่อหน่าย
“งั้นตกลงตามนั้นนะครับ ดีมั๊ยครับ? คุณดีโน่”สึนะหันหน้าไปถามม้าพยศที่กำลังยืนมองคู่X18ด้วยแววตาที่สึนะอ่านไม่ออก
“เอายังไงก็ได้ ว่าแต่...วาเรียเนี่ย มีมาแค่2คนเองเหรอ คนอื่นๆหายไปไหนหมดล่ะ?” ดีโน่ถามแซนซัส
“พวกไอ้เจ้าชายสวะ ไอ้สวะงกเงิน ไอ้สวะสองเพศ ไอ้สวะหน้าปลาจวด ฉันให้มันทำงานแล้วก็เฝ้าปราสาท มีแค่ฉันกับไอ้ฉลามสวะ แล้วก็พวกลูกน้องมาเท่านั้น มามากแล้วมันวุ่นวาย” พูดจบแซนซัสก็ก้มลงไปหอมแก้มคนรัก(?)ของตนทีนึง เรียกเอาเลือดฝาดกรากฎอยู่บนแก้มใส
“อืม...เข้าใจแล้วล่ะ แล้วนี่เคียวยะจะไปกับใครล่ะ?” ดีโน่พูดพลางยิ้มอย่างสดใส(?)ตามแบบฉบับของตัว
“ฉันก็ต้องไปกับแซนซัสน่ะสิ คนรักกันจะมาแยกกันไม่ได้หรอก!” ฮิบาริกระตุกยิ้มนิดนึง
“อ๋อ งั้นเหรอ งั้นฉันจะรอดูล่ะกัน ว่าคนรักกันของนายจะแยกกันไม่ได้จริงๆมั๊ย” ดีโน่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้(นอกจากคนเขียน)ว่าเป็นรอยยิ้มแบบไหน
ความคิดเห็น