คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19
Chapter 19
ยามสายของวันนี้ที่โรงแรมXS and D18 Hotelรู้สึกว่าจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะจะมีแต่ชาวต่างประเทศใส่เสื้อลายดอกหลากสีสันเดินไปเดินมาทั่วโรงแรม และแน่นอนว่า...พวกเขา นักฆ่าแห่งวาเรีย 3 คน 1 วองโกเล่ และ1 ล่าม ก็ต่างใส่เสื้อผ้าเช่นนั้นเหมือนกัน และจะเห็นได้ว่า ผู้เป็นบอสใหญ่แห่งวาเรียมีใบหน้าที่หงุดหงิดสุดๆ
“เสื้อผ้าอะไรว่ะ ลายดอกเต็มตัวเลย แถมพื้นหลังยังเป็นสีม่วงอีก” บอสแห่งวาเรียพูดพลางก้มหน้ามองเสื้อที่ตนใส่อยู่
“ก็สวยดีนา ฉันว่าอย่างน้อยก็ดีกว่าดอกไม้สีส้มแล้วพื้นหลังสีเขียวนะ” สคอลโล่ว่าพลางชี้นิ้วไปที่ฝรั่งคนหนึ่งที่กำลังคุยกับพนักงานโรงแรมสาวสวยอยู่
“ฮาฮ่าฮ่า ตลกจริงๆด้วยจ๊ะ เจ๊ว่าของเราใส่ดีกว่าเยอะเลย เห็นมั๊ย ทุกตนใส่เหมือนกันหมดเลยน่ะ” ลุซซูเรียพูดอย่างยิ้มๆ
“ที่ว่าพวกเราใส่เหมือนกันหมดน่ะ รวมไอ้ม้างี่เง่านั่นด้วยเรอะ!!” ฮิบาริพูดพร้อมกับชี้ไปที่ม้าพยศที่ใส่เสื้อสีม่วงลายดอกสีเหลืองเหมือนพวกเขา ในมือของดีโน่ถือปืนฉีดน้ำสีน้ำเงินอันใหญ่ กำลังเดินออกจากลิฟต์และกำลังตรงมายังที่ที่พวกเขายืนอยู่
“อรุณสวัสดิ์ ทุกคน” ดีโน่พูดพลางยิ้มอย่างร่าเริงตามประสา ในขณะที่ฮิบาริก็ทำตัวเหมือนเดิมเช่นกัน ทำตัวเหมือนว่าเมื่อวานพวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน
“แหม ดีโน่มาพอดีเลยนะจ๊ะ พวกเรากำลังจะไปเล่นน้ำกันน่ะจ๊ะ ไปด้วยกันไหม!?” ลุซซูเรียเอ่นชวน
“ดีเลย ฉันกำลังหาเพื่อนอยู่พอดี โรมาริโอ้เขาไม่เล่นน่ะ งั้นไปกับพวกนายดีกว่า” ดีโน่ไม่ปฏิเสธคำชวน
“แล้วแกจะไปยังไงล่ะ บนรถตู้ของฉันมีปืนฉีดน้ำหลายอันอยู่ ถ้าแกไปก็ต้องเบียดน่ะสิ” แซนซัสพูดเป็นเชิงกีดกัน
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันให้โรมาริโอ้ขับรถตามรถของพวกนายล่ะกัน” ดีโน่บอก
“ดีจ๊ะ งั้นเราไปกันเถอะ” พูดจบลุซซูเรียก็บอกให้ล่ามสาวเดินนำไปที่จอดรถด้านหน้าทันที เพื่อเดินทางไปยังถนนD18 อันเป็นสถานที่ที่พวกเขาจะไปเล่นน้ำสนุกสนานกัน
.
.
.
.
เมื่อพวกเขามาถึงถนนแห่งนี้แล้ว ก็ต้องตกใจกับจำนวนคนที่มาเล่นน้ำกันที่ถนนสายนี้ ซึ่งมีกันมากมายเหลือเกิน มีทั้งชาวต่างประเทศและชาวไทย
“โห น่าสนุกนี่ มีคนเยอะแยะเลย” สคอลโล่พูดออกมาอย่างตื่นเต้น ในมือมีปืนฉีดน้ำที่ใส่น้ำไว้เต็มพร้อมลุย!!
“ฉันเกลียดการสุมหัว! ดังนั้นฉันจะไปนั่งรอในรถล่ะกัน” ฮิบาริพูดพลางหมุนตัวเตรียมกลับทันที แต่สคอลโล่กลับฉุดมือเขาไว้ก่อนน่ะสิ ทำให้ฮิบาริแทบเอาปืนฉีดน้ำของเขาตบหัวคนที่รั้งเขาซะได้ ติดอยู่แค่ว่าตอนนี้เขาใจเย็นพอกว่าจะทำแบบนั้น
“อย่าเพิ่งไปน่า ดูสิ น่าสนุกออก ต้องมีคนเยอะๆมันถึงจะฉีดน้ำกันมันส์!!” สคอลโล่พูดพลางยิ้มอย่างสดใส ทำให้ฮิบาริพลอยยิ้มไปด้วย ‘รอยยิ้มแบบนี้สินะที่ม้าพยศชอบ และถ้าเขาลองยิ้มแบบนี้ดูบ้างล่ะ ม้าพยศจะหันมาชอบเขามั๊ยนะ!?’
“อืม ลองไปดูก็ได้” ฮิบาริพูดพลางยิ้มตอบด้วยเช่นกัน และจากรอยยิ้มของฮิบาริเมื่อครู่ ทำให้ดีโน่ถึงกลับชะงักนิดนึง ก่อนที่จะยิ้มบางๆออกมาบ้าง ยิ้มออกมา...โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวเลย
จากนั้นสองเคะ(?)จึงจูงมือกันไปร่วมสนุกกับพวกกลุ่มคนเหล่านั้น สีหน้าท่าทางดูมีความสุขมากๆ โดยเฉพาะฮิบาริที่ยิ้มตลอดเวลา ไม่มีร่องรอยความซึนหรือหยิ่งเลย สองเมะ(?)ได้แต่มองภาพนั้นอย่างยิ้มๆ เพียงแต่ยิ้มที่ออกมานั้น เจ้าตัวกลับไม่รู้เลยว่ายิ้มตั้งแต่เมื่อไร่ กว่าจะรู้สึกก็...
“คุณแซนซัส คุณดีโน่ค่ะ ยิ้มอะไรอยู่เหรอ!? ทำไมไม่มาเล่นน้ำด้วยกันล่ะ!?” ล่ามสาวผละตัวออกมาจากกลุ่มคนเพื่อสอบถามคนทั้งสองที่ได้แต่ถือปืนฉีดน้ำ ยืนยิ้มอยู่ตั้งนาน แต่ไม่ยอมลงมาเล่น สองเมะ(?)เห็นดังนั้นเลยมองหน้าดันเลิกลั่ก ก่อนที่จะเดินลงไปร่วมเล่นน้ำด้วย
.
.
.
.
‘เวลาแห่งความสุขมักจะเดินเร็วเสมอ’ คำพูดนี้ท่าทางจะจริงซะแล้วสิ!! เพราะว่าในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานอยู่นัก ก็มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองที่ฮิบาริกับสคอลโล่อยู่ สองคู่มองอย่างหวังดี อีกสองคู่มองอย่างประสงค์ร้าย นัยน์ตาทั้งสี่คู่นี้อยู่คนละมุมกัน อยู่ตรงข้ามกัน พวกเขาเจ้าของนัยน์ตาทั้งสี่คู่มิล่วงรู้เลยในการมีอยู่ของนัยน์ตาอีกฝั่ง พวกเขามาทำไรกันนะ!?
“นี่สคอลโล่ เล่นมาตั้งนานแล้ว แกไม่กระหายน้ำบ้างเหรอ!?” ฮิบาริเอ่ยถามสคอลโล่ที่อยู่ยืนข้างๆตนในสภาพที่เปียกพอกัน เปียกชนิดที่เรียกว่าเหมือนตกน้ำมายังงั้นล่ะ!
“เฮอะ!! แกกระหายน้ำเองน่ะสิ ทำมาเป็นถามฉัน! ไปสิ ไปซื้อน้ำแล้วก็ไปพักกันก่อน” สคอลโล่พูดพลางยิ้ม ก่อนที่จะเดินนำหน้าฮิบาริไปยังร้านขายน้ำ ในขณะที่ฮิบาริกำลังล้วงตังค์ที่ลุซซูเรียให้ติดตัวไว้กันฉุกเฉินเพื่อเอาออกมาซื้อน้ำ
เมื่อมาถึงที่ร้านขายน้ำ ฮิบาริหยิบน้ำเปล่ามาขวดนึงพร้อมหลอด 2 หลอดพลางยื่นแบงก์20บาทให้เจ้าของร้าน โดยที่ไม่พูดจาอะไร ไม่ใช่หยิ่งนะ แต่พูดไม่เป็นต่างหาก ซึ่งเจ้าของร้านก็เข้าใจดี ก่อนที่จะยิ้มแล้วทอนเงินทอนให้
“เอ้า!! ของแกหลอดสีฟ้าน่ะ” ฮิบาริว่าพลางยื่นขวดน้ำให้สคอลโล่ที่ยืนรออยู่ตรงข้างๆร้านน้ำ หลังจากที่ตนเองดื่มน้ำจนหายกระหายน้ำเรียบร้อยแล้ว
“เออ ขอบใจ” สคอลโล่รับมายิ้มๆ พลางคิดว่า พวกเขาสองคนก็เข้ากันได้ดีนี่นา นี่ถ้าไม่ติดว่าฮิบาริเป็นคนรักของแซนซัสแล้วล่ะก็ พวกเขาคงจะสนิทกันมากกว่านี้
ในขณะที่ทั้งสองเคะกำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนมนั้น ก็ได้มีชายสองคนผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาไม่ประสงค์ดีที่แอบมองฮิบาริกับสคอลโล่อยู่นานได้ปรากฏตัวขึ้นหลังพวกเขา พลางหันซ้ายหันขวา เมื่อได้เวลาประจวบเหมาะที่ไม่มีใครสังเกตเห็น(รวมทั้งเจ้าของนัยน์ตาผู้หวังดีสองคู่นั้นด้วย) พวกเขาสองเอาผ้าปิดจมูกฮิบาริกับสคอลโล่ทันทีโดยที่พวกเขาไม่ได้ระวังตัว สองเคะขัดขืนอยู่สักพัก ก่อนที่จะหมดสติลงไป เมื่อชายนัยน์ตาประสงค์ร้ายสองคนเห็นดังนั้นแล้ว เขาก็รีบพยุงฮิบาริกับสคอลโล่ไปทันที โดยทำทีว่ากำลังพยุงเพื่อนที่เหนื่อยจนเป็นลมออกไป และกว่าที่เจ้าของนัยน์ตาสองคู่ผู้หวังดีจะเห็น คนพวกนั้นก็นำตัวสองเคะออกไปแล้ว...
“เอ๊ะ!! คุณมุคุโร่ครับ คุณฮิบาริกับคุณสคอลโล่หายไปไหนล่ะครับ เมื่อกี้ผมยังเห็นอยู่เลยนะ ละสายตาไปแป็ปเดียวก็หายแล้วน่ะครับ” เจ้าของนัยน์ตาผู้หวังดีคนแรกนาม ซาวาดะ สึนะโยชิเอ่ยถามเจ้าของนัยน์ตาคนที่สองด้วยความตกใจ ใบหน้ามีแววตื่นอย่างเห็นได้ชัด
“หืม!?” โรคุโด มุคุโร่เจ้าของนัยน์ตาผู้หวังดีคนที่สองหันมาพร้อมกับชะเง้อหน้าไปดูยังทิศทางดังกล่าว เมื่อไม่เห็นวี่แววของทั้งสองเคะเขาก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมใหญ่ทันที
“ไม่เห็นใช่มั๊ยครับ!? แล้วเราควรจะทำยังไงกันดีล่ะครับ” ร่างเล็กกว่าเอ่ยถามร่างสูงด้วยแววตาตื่นตระหนก
“เหมือนที่ลางสังหรณ์ของผมบอกเลยครับ ให้ตายสิ!! ตามไปตอนนี้เราก็ไปเสี่ยงเปล่าๆ ถ้าเป็นอย่างนี้...ผมว่าเราควรจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขาแล่วล่ะครับ” มุคุโร่พูดพลางทำหน้าเหมือนใช้ความคิดหนัก
“เอ๋!? ใครเหรอครับที่เราจะไปขอความช่วยเหลือ แล้วที่ว่าตามไปแล้วจะเสี่ยงเปล่าๆนี่...หมายความว่าอะไรกันครับ รวมทั้งเรื่องลางสังหรณ์ของคุณอีกด้วย!?” นภายิ่งคำถามรัว
“ในตอนแรกผมมีลางสังหรณ์ว่าเหมือนมีใครกำลังจ้องมองพวกฮิบาริกับสคอลโล่อยู่ด้วยแววตาประสงค์ร้าย แต่ผมไม่ทราบว่าพวกเขามีกี่คน และตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ว่าเป็นตอนนี้...ผมต้องคิดใหม่แล้วล่ะครับ ท่าทางว่าจะไม่ดีซะแล้ว ผมว่าเราไปขอความร่วมมือจากพวกคุณแซนซัสกันเถอะครับ” ไม่พูดพร่ำทำเพลง มุคุโร่ลากสึนะแหวกกลุ่มคนไปหาพวกแซนซัส ลุซซูเรียและดีโน่ทันที
“เอ๋!? ไปอย่างนี้ก็เท่ากับไปให้พวกเขากระทืบนะครับ เพราะถึงยังไงพวกเขาต้องถามเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดแน่ๆ” สึนะโยชิพูดอย่างกลัวๆ
“ผมว่าเขายังไม่กระทืบเราหรอกครับ เพราะเขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องของพวกเราหรอก สิ่งที่เขาสนใจน่าจะเป็นเรื่องที่ฮิบาริกับสคอลโล่ถูกจับตัวไปมากกว่านะครับ”
“แต่ว่า...พวกคุณฮิบาริกับสคอลโล่อาจจะไม่ได้ถูกจับตัวไปก็ได้นี่ครับ เขาอาจจะแค่ไปเดินเล่นที่อื่นก็ได้นะ” นภาแห่งวองโกเล่เริ่มคิดในแง่ดี แต่ถึงจะเอ่ยออกมาเช่นนั้น ในใจของเขาก็ยังไม่หยุดสั่นเสียที
“สึนะโยชิครับ ผมน่ะเป็นโรคุโด มุคุโร่เชียวนะครับ เป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของวองโกเล่ ลางสังหรณ์ผมไม่ผิดหรอกครับ แล้วอีกอย่าง...ผมก็รู้ด้วยว่าคุณก็คงคิดเช่นเดียวกันกับผมว่าพวกนั้นถูกจับตัวไป เลือดของผู้เป็นนภาแห่งวองโกเล่น่ะ เข้มข้นนะครับ” พูดจบเขาก็ได้มายืนอยู่ข้างหลังดีโน่พอดี เขาสะกิดดีโน่แรงๆเพื่อให้หันมา
“เอ๋!? นี่พวกนาย...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้น่ะ” ดีโน่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาถามนะครับ ตอนนี้คุณฮิบาริกับสคอลโล่ถูกจับตัวไป เราต้องรีบไปช่วยพวกเขานะครับ” สึนะโยชิตอบทันที
“หา! เคียวยะถูกจับตัวไปเหรอ!?” พูดจบดีโน่ก็ชะเง้อหน้าไปมองยังที่ที่เขาเคยเห็นคนทั้งสองยืนอยู่ครั้งล่าสุด แต่เขาก็ไม่เห็นบุคคลทั้งสองเลย และเป็นจังหวะเดียวกันด้วยที่แซนซัสได้ยินประโยคเมื่อครู่ของสึนะ
“เมื่อกี้แกว่าไงนะ ไอ้ฉลามสวะถูกคนจับตัวไปเรอะ!!” บอสแห่งวาเรียถามเสียงเข้ม
“ครับ” มุคุโร่เป็นผู้ตอบ
“ว่าแต่...แกรู้ได้ยังไงว่าพวกนั้นถูกจับไป แล้วทำไมพวกแกสองตัวถึงมายืนอยู่ที่นี่ได้!?” แซนซัสถามอย่างไม่ไว้ใจ
“คืออย่างนี้นะครับ….” มุคุโร่บอกเหตุผลทุกอย่างของเขาที่มาที่นี่อย่างเป็นจริงรวมทั้งเล่าเรื่องแผนอย่างหมดเปลือก เพราะคิดว่าสองคนนี้เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ต้องหายซึนแล้วแน่ๆ และบอกเหตุผลที่เขาคิดว่าสองคนนั้นถูกจับตัวไปด้วยคำพูดที่รวบรัดแต่เข้าใจ
“เว-เอ๊ย!! ไอ้กระเทยสวะ แกไปตามหาพวกนั้นกับฉันเดี๋ยวนี้!!!” บอสหันไปตะโกนใส่หน้าลุซซูเรียที่กำลังยืนรอรับคำสั่งอยู่
“ค่ะ” ลุซซูเรียรับคำอย่างมาดมั่นพร้อมรบเต็มที่
“งั้นไปกัน” ดีโน่พูดอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป หลังจากนั้นทุกคนจึงเดินตามเขาออกไปด้วยอาการเร่งรีบพอกัน
.
.
.
TBC.
เมื่อคืนแพรวฝันด้วยค่ะ ฝันว่ามีรีดเดอร์ส่งเมล์มาทวงฟิคค่ะ
แบบว่าเหงื่อตกเลย ตื่นขึ้นมาก็กลัวเลยค่ะว่าจะมีจริงๆรึเปล่า 555+
ก็เลยแก้อาถรรพ์โดยการลงฟิคซะเลย
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
ความคิดเห็น