คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter11
Chapter11
เมื่อเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลทั้งสองเดินมาถึงห้องทำงานของบอสแห่งวาเรีย แซนซัสก็เอ่ยขึ้นบทสนทนาที่ไม่ระรื่นหูทันที
“แกเจ็บสะโพกนี่ ไปโดนใครเขากดมาล่ะ!?”
“!!?” ฮิบาริสะดุ้งแล้วมองหน้าแซนซัสนิดนึง ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่น
ซึ่งถ้าเป็นปกติแซนซัสคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะว่าเขากำลังอารมณ์ดีจากการที่ได้แกล้งสคอลโล่เมื่อสักครู่ เขาเลยไม่ได้ถือโกรธคนตรงหน้ามากนัก ซ้ำยังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ไหนๆแกกับฉันก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว บอกฉันมาเร็วๆเถอะน่า”
“ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรหรอก แกไม่จำเป็นต้องรู้ เจ้าสัตว์กินเนื้อ!!” ฮิบาริยังคงปากแข็ง
“ฮ่ะ!! แกคงยังไม่อยากเจ็บสะโพกอีกครั้งหรอกนะ” แซนซัสถามเชิงจริงเชิงเล่น
“แกหมายความว่าไง!!” ฮิบาริถามด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
“ก็หมายความว่า...แกอยากโดนฉันกดอีกรอบเรอะ!!” แซนซัสถามยิ้มๆเป็นเชิงเล่นๆ
“แก!!” ฮิบาริหยิบทอนฟาออกมา(จากตรงไหนก็ไม่รู้) เตรียมที่จะลุยเต็มที่
“ฮาฮ่าฮ่า” แซนซัสหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจจากการที่ได้แกล้งร่างบางตรงหน้า แต่เหตุผลที่แกล้งไม่ได้เหมือนกับสคอลโล่หรอกนะ เพราะที่เขาแกล้งสคอลโล่ก็เพราะว่าอยากแกล้ง อยากเห็นมันให้ความสำคัญของเขาคนเดียว แต่ที่แกล้งฮิบาริก็เนื่องมาจาก ความอารมณ์ดีจากการที่ได้แกล้งสคอลโล่เมื่อสักครู่นั่นเอง สรุปแล้ว...สคอลโล่ก็เหมือนกับของเล่นของเขาที่ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้นเอง
“แกมันโรคจิต!!” เมื่อฮิบาริเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีพิษภัยอะไร เขาก็ยอมเก็บอาวุธของเขาเข้าที่
“หึ! ตกลงแกจะยอมบอกฉันได้รึยัง ว่าใครกดแก!!” แซนซัสยังคงถามไม่เลิก
“....” ฮิบาริไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น ซ้ำยังมีความเขินอายปรากฏอยู่บนดวงหน้าอีก
“ไอ้ม้าพยศสินะ” แซนซัสพูดอย่างไม่ลังเล
“อึ่ก!!” ฮิบาริสะดุ้งนิดนึง ก่อนที่จะพยักหน้ายอมรับ
“ฮ่ะ!! แกนี่มันโง่จริงๆเลยนะที่ดันไปรักคนที่เขาไม่รักแก” แซนซัสเยาะเย้ย นั่นทำให้ฮิบาริตอกกลับทันที
“แกก็โง่เหมือนกันนั่นแหละ! ที่ไม่รักคนที่เขารักแกจนหมดหัวใจ” ฮิบาริพูดพลางยิ้มเยาะ นั่นทำให้แซนซัสที่อารมณ์ดีอยู่นั้นเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยทีเดียว
“เมื่อกี้แกว่าไงนะ!!” แซนซัสตะคอกพลางเดินเข้าไปหาฮิบาริ
“โง่แล้วยังหูตึงอีกเรอะ!!” ฮิบาริไม่ยอมแพ้ พลางเดินเข้าไปหาแซนซัสพร้อมกระชับอาวุธคู่ใจที่อยู่ในมืออีกหน
ฮิบาริหมายจะฟาดทอนฟาไปที่หัวของร่างสูง แต่น่าเสียดายที่ร่างสูงนั้นหลบทันก่อน ก่อนที่จะเอี้ยวตัวไปข้างหลังฮิบาริแล้วพยายามที่จะล็อคไว้ และในขณะที่ทั้งสองกำลังสู้กันอยู่นั้น สคอลโล่ก็เปิดประตูเข้ามา
“บอส!! มีงานด่ว...” สคอลโล่หยุดค้างทันที เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันคือภาพที่บอสกับฮิบาริกำลังกอดกันอยู่ด้วยความรักใคร่...
“มีอะไรว่ะ!!” แซนซัสเอ่ยถาม
“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก” สคอลโล่หมุนตัวถอยกลับ และเดินออกไปทันที ส่วยแซนซัสก็ไม่ได้คิดที่จะเดินตามไป
“นี่แกไม่คิดจะตามไปง้อเจ้าสัตว์น้ำนั่นหรอกเรอะ” ฮิบาริถามพลางเอาตัวออกมาจากอ้อมแขนของแซนซัส
“ทำไมฉันต้องไปง้อมันด้วย” แซนซัสพูดอย่างไม่แยแสเท่าไร่
“เฮอะ!! ตามใจแกล่ะกัน” ฮิบาริพูดพลางเดินออกไป แต่ยังไม่ทันได้ออกประตู...
“นี่ฉันกับแกเลิกทะเลาะกันแล้วเรอะ” แซนซัสถาม ตอนนี้เขาไม่มีโทสะใดๆทั้งสิ้น
“ก็เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่!!” ฮิบาริพูดพลางยิ้มมุมปากแบบไร้พิษสงนิดนึง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
เมื่อฮิบาริเดินออกจากห้องไปแล้ว เขาก็ต้องกลับมาครุ่นคิดถึงคำพูดของฮิบาริเมื่อครู่ “นี่แกไม่คิดจะตามไปง้อเจ้าสัตว์น้ำนั่นหรอกเรอะ” ทำไมเขาต้องตามไปง้อมันล่ะ มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรต่อเขามากมายๆซักหน่อย มันงอนไป เดี๋ยวซักพักก็หายงอนเองแหละ!!
แต่ถึงแซนซัสจะคิดเช่นนั้น แต่บัดนี้เขาได้มายืนอยู่หน้าห้องของสคอลโล่แล้ว เขาเดินมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร่ก็ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่ที่นี่แล้ว
“ก๊อกๆๆ” แซนซัสเคาะประตูห้องของสคอลโล่ ไม่ใช่เพราะมารยาท แต่เป็นเพราะว่าประตูห้องนั้นล็อคอยู่ต่างหากเล่า!!
“ไอ้สวะ นี่ฉันเองนะ ทีนี้แกจะเปิดประตูให้ฉันดีๆ หรือว่าจะต้องให้ฉันพังเข้าไป” แซนซัสพูดกับสคอลโล่ผ่านประตูห้องนอน
“ฉันจะนอนโว้ย!!!” สคอลโล่ตะโกนผ่านประตูมาอย่างเสียงดัง
“แกจะทำอะไรอยู่ก็ช่าง แต่ตอนนี้แกต้องเปิดประตูให้ฉัน” แซนซัสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“เรื่องอะไรฉันต้องเปิดประตูให้แกว่ะ นี่มันสิทธิของฉันนะโว้ย ฉันไม่เปิด!!”
“สรุปว่าแกต้องการให้ฉันพังเข้าไปสินะ!!” แซนซัสพูดพลางใช้เม้ายันประตูเตรียมลุยเต็มที่ แต่ทว่า...
“ผ่าง!” สคอลโล่เปิดประตูออกมาเสียก่อนที่บอสแห่งวาเรียจะเป็นคนเปิดเอง
“เมื่อกี้แกกล้าทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ!” แซนซัสว่าพลางผลักร่างบางให้เข้าไปในห้อง แล้วจึงใช้มือบังคับให้หน้าของสคอลโล่จ้องหน้าเขาตรงๆ
“เออ!! ใช้ขอโทษที่ไปขัดอารมณ์แห่งความสุขของแก!” สคอลโล่ตะคอกใส่หน้าร่างสูงอย่างแรง จึงเกือบจะทำคนตรงหน้าโกรธซะแล้ว แต่ทว่าร่างสูงนั้นเห็นอะไรบ้างอย่างที่หน้าของสคอลโล่เสียก่อน มันคือรอยชื้นๆของคราบน้ำตา
“แกร้องไห้ทำไม” ร่างสูงเอ่ยถามทันทีที่เห็น
“ปล่อยฉันนะ อย่างมายุ่ง!!” สคอลโล่ว่าพลางสะบัดหน้า จนหลุดออกจากการจับกุมของแซนซัส
“นี่ฉันถามแกดีๆนะ!!” ร่างสูงเริ่มมีโทสะ
“มันไม่ใช่เรื่องของแกหรอก!!”
“หึ!! หรือว่าแกจะหึงฉันกับไอ้ฮิบารินั่น” แซนซัสพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“ฉันจะไปหึงแกทำไม” ดวงตาของสคอลโล่เริ่มมีน้ำตาปริ่มออกมาเล็กน้อย
“ก็เพราะแกรักฉันยังไงเล่า!!” แซนซัสพูดอย่างสบายๆ แต่ก็ทำให้สคอลโล่สะดุ้งเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้รักแก!!” สคอลโล่ตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“หึ! แล้วไอ้เรื่องที่แกร้องไห้เพราะหึงฉันกับฮิบาริ แล้วก็เรื่องที่แกยั่วฉันที่โรงแรมนั่นด้วย จะว่ายังไงล่ะ” แซนซัสพูดด้วยน้ำเสียงกวนโทสะ ยิ่งเขาเห็นไอ้ฉลามสวะนี่จนมุมมากเท่าไร่ เขาก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น
“กรอด...” ส่วยสคอลโล่ก็เจ็บใจที่ถูกรู้ไต๋ไปจนหมด เขาเองก็อับอายเหมือนกันนะที่แซนซัสรู้ว่าเขาชอบ
“ที่จริงแล้ว...แกเองก็อยากเป็นของฉันใช่มั๊ยล่ะ” คำพูดนี้ทำให้สคอลโล่มีโทสะขึ้นมาแล้วเหมือนกัน นี่มันหยามกันชัดๆ!!!
“แกรู้อะไรบ้างมั๊ย...คำพูดเมื่อกี้ของแกมันโสโครกมากขนาดไหน” สคอลโล่จ้องแซนซัสด้วยแววตาที่แข็งกร้าว นั่นทำให้ฟางแห่งโทสะเส้นสุดท้ายของแซนซัสขาดทันที!!!!!
.
.
.
TBC.
แจ้งอีกครั้งนะคะ ว่าสำหรับตอนที่ตัดไป ใครอยากอ่าน กรุณาเมล์มาขอนะคะ ขอบคุณมากค่ะ^^
ความคิดเห็น