ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สัมภาษณ์ หนุ่มดงบัง

    ลำดับตอนที่ #16 : แจจุงกับเรื่องเศร้าในรายการวิทยุ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 71
      0
      5 พ.ค. 50

    วีเจ - ยุนโฮ กับ เซีย ตอนนี้คุณสมัครเรียนที่มหาลัยเเล้ว เเละชางมินก็เป็นนักเรียนที่ดีอีกคน 
    พวกเราก็ขอเเสดงความยินดี ได้ยินมาว่าเพื่อการร้องเพลงเเจจุงคุณจึงออกจากมัธยมปลายใช่ไหม?
    แจจุง - ใช่ครับ ผมอยากค้นหาสิ่งที่ตนเองชอบ
    วีเจ - หลังจากเข้ามาในโซล ลำบากมากใช่ไหม
    แจจุง - ใช่ครับ ทำงานมาแล้วหลายอย่าง
    วีเจ - เหมือนเคยขายเลือด?
    ยุนโฮ - บริจาคเลือดครับ!!
    แจจุง - เพราะเกี่ยวกับค่าเช่าบ้าน เงินที่ได้จากการบริจาคเอาไปแลกขนมปัง แจจุงตาเริ่มแดง
    วีเจ - ไม่ใช่ง่ายๆนะ เพื่อขนมปังนิดหน่อย ได้ยินว่าตอนทำงานเคยกินน้ำบะหมี่ที่เหลือ
    เซีย - แจจุงคงไม่หิวเท่าชางมินหรอก [YJ2MX : เพราะน้องมินหิวได้ตลอดและกินไม่เลือก]
    ชางมินหัวเราะ
    แจจุงไม่มีเสียง(สะอื้น)
    แจจุง - ตอนนั้นเพื่อความฝัน(จุดมุ่งหมาย)ของเรา...... แต่ว่า........หิวมาก
    วีเจ - เพื่อประหยัดค่ารถนิดหน่อย เดิน3ชั่วโมงแล้วค่อยพัก??
    แจจุง - เคยครับ (น้ำตาไหลออกมา มิคส่งกระดาษเช็ดหน้าให้)
    ชางมิน - (ไม่พูดอะไรแต่ตาแดงแล้ว)
    วีเจ - งั้นเคยยากลำบากมาแล้ว มีตอนมั้ยที่ยากลำบากที่สุด?
    แจจุงร้องไห้ไม่หยุด
    ยูชุน - ไม่เป็นไร ตอนนี้ลำบากอะไรเราก็ประสบความสำเร็จแล้ว
    ลูบหลังแจจุง
    เเจจุง - ผมขอขอบคุณ Cassiopeia ที่คอยสนับสนุนผม 
    ผมไม่เคยคิดว่าจะมายืนอยู่บนเวทีร้องเพลงให้ทุกคนฟัง ถ้าไม่มีพวกคุณไม่มีคุณ 
    ผมอาจยังอยู่ตรงฟุตบาทในโซล(ร้องไห้สะอึกสะอื้น) ผมไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี(ร้องไห้)
    ต้องขอบคุณพวกคุณจริงๆครับ (ร้องไห้จนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก)
    นอกจากนี้แจจุงยังกล่าวฝากกำลังใจดีๆที่ฟังแล้วยังรู้ว่า
    มีคนลำบากกว่าเราเยอะอีกด้วย...
    แจจุง .....
    ไม่มีใครเกิดมาแล้วเดินได้เลย
    กว่าจะเดินได้อย่างมั่นคง 
    ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นใจ 
    ทุกคนต้องผ่านการล้มมาก่อนทั้งนั้น 
    ดั้งนั้น การล้มจึงไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไร
    การล้ม จึงไม่ใช่การล้มเหลว
    การล้มจึงไม่ใช่ความเจ็บปวดของชีวิต
    และการล้มจึงไม่ใช่การพ่ายแพ้
    ขอแค่เมื่อ " ล้ม " แล้วเธอต้องรู้จักที่จะ " ลุก "
    ล้ม แล้ว ลุก ด้วยขาของตัวเอง
    ล้มแล้วเรียนรู้ อุปสรรคที่ผลักให้เธอล้ม
    เพื่อรู้จักก้อนหินทุกก้อนบนถนน
    รู้จักการก้าวย่างอย่างปลอดภัย
    รู้ว่าจะเดินต่อไปข้างหน้าให้ถึงจุดหมายได้อย่างไร
    เธอจะทำให้การล้มเป็นเรื่องธรรมดาได้
    เมื่อทุกครั้งที่ล้มลงไป เธอจะกล้าลุกขึ้นมาใหม่
    ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกก้าวเดินของเธอ ... แจจุง...

    น่าสงสารแงแงๆ

    ถ้าสงสารเม้นครับเม้น

     o o
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×