คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part2
แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)
มงกุฎอันแสนเลอค่าถูกจัดวางเอาไว้ในตู้กระจกที่มีระบบป้องกันชั้นสูง
ประกอบไปด้วยแซฟไฟร์บลูน้ำงามขนาดประมาณยี่สิบกะรัต
ล้อมกรอบไปด้วยเพชรแท้เล็กใหญ่หลากกะรัต จัดเรียงเป็นลำดับขั้นอย่างมีระเบียบ
สวยงามน่าหลงใหล สงบนิ่งเหมือนดั่งทะเลลึก งดงามจนไม่อาจประเมินค่าได้…
เป็นอภิมหึมามหาเพชรในมงกุฎเดียวเลยล่ะ…
ก่อนเข้ามาที่นี่โคนันต้องโดนสารวัตรนากาโมริปู้ยี่ปู้ยำใบหน้าของเขาสารพัด
ดึงแล้วดึงอีกจนใบหน้าด้านข้างแดงเป็นแถบไปหมด
นึกแล้วมันก็น่าโมโหตัวการที่ทำให้เขาต้องมาเจออะไรแบบนี้จริงๆ…
เวลาผ่านมานานจนโคนันเติบโตพอจะให้หมอนั่นปลอมตัวเป็นเขาได้แล้ว…
ได้ยินคุณพ่อของโซโนโกะเล่าว่าแซฟไฟร์บลูล้อมกรอบเพชรอันนี้คือมงกุฎของราชวงศ์เก่าแก่อะไรซักอย่างที่เขาไม่ได้ทันฟัง
แต่ประวัติของมันกลับน่าขนลุกเข้ากับความน่าดึงดูดอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้นี่จริงๆ
ไม่ว่าใครที่ได้ครอบครองต่างก็หลงเสน่ห์ในความงดงามของมัน
แต่แซฟไฟร์บลูของมงกุฎนี้นั้น บรรจุไปด้วยอาถรรพ์อย่างมหาศาล
เหล่าราชนิกูลที่ได้ครอบครองต่างก็พบจุดจบอันน่าสลด
จนไม่อาจทิ้งมันเอาไว้ให้อยู่ในมือของใครแต่เพียงผู้เดียวได้
สุดท้ายมงกุฎนี้จึงถูกเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆพร้อมกับตำนานน่าสลดสยอง
จนสุดท้ายมันได้มาอยู่กับประธานบริษัทซึสึกิคนนี้จากการประมูล… ถึงจะสวยงามจนไม่อาจละสายตาออกไปได้แต่ก็อันตรายเกินกว่าที่ใครจะครอบครอง
“ เหมือนกับสีตาของคิด…”
เอ๊ะ!
พอรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรแปลกๆออกมา ร่างของโคนันก็สะดุ้งขึ้นก่อนจะเดินออกไปอยู่ในมุมเดียวเงียบๆ
หลังจากยืนพิจารณามงกุฎที่แสนงดงามนั้นอยู่นานสองนาน
ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจเมื่อรู้ว่าไม่มีใครได้ยินประโยคที่เผลอหลุดปากออกมา
คิดอะไรอยู่กันเนี่ยเรา...
นึกเอ็ดตัวเองอยู่ในใจที่คิดอะไรไม่เข้าท่าในสถานการณ์แบบนี้
โคนันไม่รู้ว่า คิดสามารถรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาคือชินอิจิมาจากไหนและเมื่อใด
แต่การกระทำที่หมอนั่นปฏิบัติต่อเขาก็เหมือนกับการปฏิบัติต่อคนวัยเดียวกันจริงๆ
ไม่มีการออมมือใดๆให้กับโคนันที่เป็นเด็กประถม จนกระทั่งตอนนี้ที่เรียนมัธยมปลาย
หมอนั่นมองเห็นเงาของ ชินอิจิในคราบโคนันอยู่เสมอ
การปะทะกันซึ่งๆหน้าหลายต่อหลายครั้งทำให้เขาเป็นคนเดียวที่ได้เห็นคิดในระยะใกล้ชิดมากที่สุด
ตั้งแต่การพบกันครั้งแรกที่สะดุดสายตาของเขาให้ค้างไว้กับบุรุษชุดขาวคนนั้น
ในเวลานั้นพื้นที่รอบข้างมืดเกินกว่าจะมองเห็นใบหน้าของใครได้
เด็กน้อยไม่รู้ว่าฝีเท้าของร่างนั้นลงมาถึงพื้นเมื่อไร… มันมีเพียงความเงียบเชียบซึ่งผ่าเข้ามาท่ามกลางความวุ่นวายของเฮลิคอปเตอร์ตำรวจที่ตึกอีกฟาก
ไม่มีใครรู้ว่าคิดจะปรากฏตัวที่นี่… มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
ใบหน้าที่โดนแว่นขาเดียว หมวกผ้าไหมทรงสูง
และความมืดบดบังเอาไว้ทำให้ไม่อาจอ่านสีหน้าที่แท้จริงได้
แต่ยังคงเห็นรอยยิ้มเย็นที่ยกขึ้นมาบนริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่าย… รอยยิ้มที่เหมือนกับเย้ยหยันคนทั้งโลกอยู่ตลอดเวลา
สะกดให้เด็กประถมอย่างโคนันไม่อาจขยับไปไหนได้…
ร่างกายสูงโปร่งท่าทางสุขุมเหมือนดั่งสุภาพบุรุษหรือเจ้าชายในจินตนาการของใครหลายๆคน
เขาสวมเครื่องแต่งกายสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
ปลายเท้าคู่นั้นเดินตรงมายังร่างของเด็กน้อยด้วยท่าทีสง่างาม… น่าตกใจที่วินาทีนั้นโคนันสามารถรับรู้ได้ว่าคิดที่เคร่งขรึมคนนั้นกลับมีใบหน้าอ่อนเยาว์ดั่งเช่นเด็กหนุ่มวัยรุ่น
ไม่ใช่ชายวัยกลางคนอย่างที่ใครหลายคนได้ลือกัน
ดูเหมือนจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันกับชินอิจิเสียด้วย…
‘เจ้าหนู...
ขึ้นมาทำอะไรบนดาดฟ้านี่น่ะหืม…?’
‘…มาเล่นดอกไม้ไฟครับ!’
บทสนทนาเหล่านั้นยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ…
โคนันไม่อยากจะยอมรับ
แต่การพบหน้ากันหลายต่อหลายครั้งทำให้เขายิ่งมั่นใจ
ถึงแม้คิดจะสามารถปลอมตัวเป็นใครก็ได้
แต่ใบหน้ายามประจันหน้ากับเขามันเหมือนกับถอดแบบมาจากชินอิจิไม่มีผิด
มีเพียงดวงตาคมเท่านั้นที่ทอประกายสีแซฟไฟร์บลูสะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืนเฉกเช่นอัญมณี
ต่างจากชินอิจิที่เหมือนกับสีของควอมารีน… โคนันไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นได้เลยนอกจากสองกรณีนี้…
นั่นคือหน้าตาที่แท้จริงของหมอนั่น… หรือเขาก็แค่ใช้ใบหน้าของชินอิจิในการโจรกรรมก็เท่านั้น
พอคิดว่าเป็นเหตุผลอย่างหลัง เด็กหนุ่มก็นึกโมโหขึ้นมา
เขาเป็นคู่ปรับของจอมโจรคิดมาตั้งแต่สิบปีที่แล้ว
เคยโดนเข้าใจว่ากำลังจัดรายการโชว์ทางทีวีด้วยกัน
หรือแม้กระทั่งเป็นคนคนเดียวกันเสียด้วยซ้ำ
เขาเคยถามเกี่ยวกับใบหน้าของบุรุษรัตติกาลคนนั้นอยู่ครั้งหนึ่ง
น่าแปลกที่บทสนทนานั้นมันกลับยังติดตรึงอยู่ในสมองของเขาไม่ลืม…
‘หืม…? ไม่ชอบหรอ? ทั้งๆที่ฉันออกจะชอบใบหน้านี้มากที่สุดแท้ๆ’
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ตอบกลับมาพร้อมใบหน้ายิ้มทะเล้นอดทำให้หัวใจของโคนันกระตุกไปทีหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว…อยู่ๆก็มาพูดอะไรแบบนี้ชอบใบหน้านี้ที่สุด
ใบหน้าที่เหมือนกับเขาอย่างกับแกะเนี่ยนะ…?
‘อย่ามาตลกนะ! นายกำลังใช้ใบหน้าของฉันขโมยเพชรอยู่ไม่ใช่หรือไง? ’
‘ก็ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อยนี่นา… อ๊ะ! แล้วเจอกันใหม่นะโคนันคุง
เจ้าสารวัตรนั่นกำลังขึ้นมาแล้วล่ะ’
ครืน…
เสียงของบางสิ่งที่มีขนาดใหญ่ดังขึ้นมาขัดห้วงความคิดของเด็กหนุ่ม
ไหล่ลาดสะดุ้งขึ้นพลางหันมองรอบตัว แต่ก็ต้องแปลกใจ
ไม่มีระเบิดควันหรือระเบิดแสงจากชายชุดขาวอย่างที่ควรเป็น
ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มจึงแหงนมองต้นเสียงอย่างเพดานที่มีการเคลื่อนตัวออกอย่างผิดปกติแทน
“ นั่นคือโดมเปิดได้อย่างที่ฉันเคยบอกเธอแล้วไงล่ะโคนันคุง
ตกใจซะจนตัวโยนเลยนะ…มัวเหม่ออะไรอยู่กันล่ะยะ?
” เป็นคุณหนูโซโนโกะในชุดราตรีงดงามที่เข้ามายืนขนาบข้างร่างของเด็กหนุ่ม
พร้อมแววตาที่ว่า ‘ มัวเหม่อเดี๋ยวก็จับท่านคิดของฉันไม่ได้หรอกย่ะ!
’ โคนันจึงได้แต่ยิ้มแหยๆตอบกลับไปเท่านั้น
วันนี้ก็ชักจะยืนเหม่อบ่อยเกินไปจริงๆนั่นแหละ…
พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ของตระกูลซึสึกิ
ถูกปรับปรุงใหม่ให้มีความทันสมัยมากที่สุด
ยิ่งส่วนของชั้นนี้ที่มีไว้สำหรับจัดแสดงไฮไลท์ของงานด้วยแล้ว
หลังคาที่มีลักษณะเป็นโดมยังสามารถเปิดได้อีกต่างหาก
เรียกว่ามีเพียงตู้จัดแสดงตู้เดียวตั้งโชว์หราอยู่ท่ามกลางลานกว้างและท้องฟ้ายามค่ำคืนเลยล่ะ…
ตอนแรกก็โดนสารวัตรนากาโมริท้วงไปอยู่เหมือนกันว่าการเปิดหลังคาแบบนี้จะยิ่งเป็นการเพิ่มหนทางหนีให้พ่อสุภาพบุรุษคนนั้น
ซึ่งข้อนั้นโคนันเองก็เห็นด้วย
แต่ดูเหมือนประธานซึสึกิจะค่อนข้างมั่นใจกับตู้เก็บอัญมณีที่แสนทันสมัยของตัวเองซะเหลือเกิน
เขาบอกว่าต้องใส่ทั้งรหัสผ่านและสแกนมือขวาของตัวเองทั้งมือจึงจะสามารถปลดล็อคได้
สุดท้ายก็มีเฮลิคอปเตอร์หลายลำมาบินตรวจตราด้านบนอยู่ดี
ทั้งเสียงพึ่บพั่บของใบพัด ทั้งจำนวนของมัน
เรียกว่าบดบังทัศนียภาพที่สวยงามยามค่ำคืนไปโดยสิ้นเชิง
ตรงจุดนั้นโคนันได้แต่ยืนมองพร้อมหัวเราะแห้งๆออกไป เพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี
“ เตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม! เจ้าคิดกำลังจะออกมาภายในสิบวินาที! ” เสียงของสารวัตรนากาโมริออกคำสั่งลูกน้องโดยรอบ
นายตำรวจหลายนายตั้งท่าเตรียมพร้อม ก่อนที่การนับในใจของเด็กหนุ่มจะดังขึ้น
10…
9...
“ นี่โคนันคุง... มานี่แป๊บนึงสิ ” พลันเสียงของเพื่อนวัยเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆก็ดังขึ้น
เธอกวักมือเรียกเหมือนต้องการจะให้ยื่นหูเข้ามาฟังเสียงกระซิบนั้นใกล้ๆ
ชินอิจิในร่างโคนันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
แต่ก็ยอมยื่นใบหน้าเข้าไปฟังใกล้ๆอยู่ดี
6...
5…
“ นายน่ะ…เป็นคนเดียวที่พูดว่าสีตาของฉันเหมือนกับอัญมณีนั่นเลยนะ…โคนันคุง ” เสียงที่ควรจะหวานแหลมดั่งเช่นเสียงผู้หญิงกลับเป็นเสียงทุ้มของผู้ชายที่คุ้นเคย
พลันร่างของเด็กหนุ่มก็สะดุ้งขึ้นด้วยเพิ่งรู้ตัว
ก่อนที่ความร้อนจะฉาบไปทั้งใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น
คิด!!
1…
ปุ….!!
ม่านควันสีชมพูฟุ้งกระจาย
ส่งให้ทั้งเด็กหนุ่มและเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่รอบข้างไอค่อกแค่กอย่างทรมาน
ไฟที่คอยให้ความสว่างบัดนี้กลับถูกปิดจนหมด
ร่างของโซโนโกะที่เคยยืนอยู่ข้างๆโคนันหายไป
พลันปลายเท้าของบุรุษชุดขาวกลับสัมผัสลงบนตู้จัดแสดงอย่างเงียบเชียบ
ก้าวลงมาท่ามกลางความวุ่นวายอย่างเงียบสงบอย่างเช่นวันแรกที่พบกัน ท่าทางสง่างาม
รอยยิ้มเย้ยหยัน จนทำให้ไม่อาจละสายตาคู่นี้ออกไปได้…
“ Ladies and
Gentlemen! ”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยประโยคประจำตัวพร้อมผายมือออกไปด้านข้าง
ผ้าคลุมที่สวมใส่เอาไว้ด้านหลังแผ่สยายออกไปตามแรงลม
ตำรวจหลายนายมุ่งเข้าไปล้อมจับโดยอัตโนมัติ
ท่ามกลางผู้คนมากมายทั้งตำรวจและผู้เข้าชมพิพิธภัณฑ์
แต่โคนันกลับรู้สึกได้ถึงสายตาคมสีแซฟไฟร์บลูคู่นั้นกำลังจ้องมายังใบหน้าของเขา
“ Now… Let’s
enjoy the show!! ”
ก่อนที่ประโยคต่อมาจะถูกเอ่ยขึ้นพร้อมม่านควันระลอกที่สอง
ความวุ่นวายกำลังเกิดขึ้นท่ามกลางทัศนียภาพที่ย่ำแย่
ร่างของเด็กหนุ่มพยายามวิ่งฝ่ากลุ่มควันเข้าไป
แต่ก็ไม่อาจมองเห็นจุดศูนย์กลางความวุ่นวายได้
เพียงชั่วครู่เดียวที่ควันค่อยๆสลายไปนั้น
ก็พบเพียงร่างของประธานซึสึกิที่กำลังนอนหมดสติอยู่ข้างๆกับตู้โชว์ที่ว่างเปล่าเท่านั้น…
เสร็จกัน! หมอนั่นได้มงกุฎไปแล้ว!
“ ขอบคุณสำหรับอัญมณี
ดูเหมือนคราวนี้จะยิ่งใหญ่พอตัวเลยนะสารวัตร ” น้ำเสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เหมือนกำลังลอยอยู่กลางอากาศ
แต่หากสังเกตดีๆจะมองเห็นลวดสลิงบางๆที่ห้อยติดกับฐานเฮลิคอปเตอร์
ในมือหนาถือมงกุฏล้ำค่าเอาไว้พร้อมรอยยิ้มหยันบนใบหน้าคมคาย
พลันอีกาเหล็กก็ค่อยๆเคลื่อนที่ออกไปท่ามกลางฝูงอีกาด้วยกัน
“ จ..จับมัน!! ตามจับเจ้าคิดไปตามเฮลิคอปเตอร์นั่นเดี๋ยวนี้!!
” สารวัตรหนวดจิ๋มรีบออกคำสั่งไปทางวิทยุด้วยความโมโห
เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจจึงไล่ตามลำเจ้าปัญหาที่นำลิ่วออกไปอย่างรวดเร็ว
ใครจะไปคิดว่าจอมโจรรัตติกาลนั่นจะไม่ใช้เครื่องร่อน
แต่กลับหนีไปพร้อมเฮลิคอปเตอร์แทน
อุตส่าห์ดักทางเอาไว้ด้วยลมแรงๆจากใบพัดเฮลิคอปเตอร์หลายๆลำแล้วแท้ๆ
เด็กหนุ่มที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างมาตั้งแต่แรกจิ๊ปากอย่างขุ่นเคือง
คิ้วเรียวขมวดยุ่งพร้อมกับใบหน้าใต้กรอบแว่นที่มีสีหน้าครุ่นคิด
ไม่ใช่... มันมีบางอย่างที่ขัดกันอยู่…
ปลายเท้าคู่นั้นของโคนันวิ่งออกไปจากห้องจัดแสดงด้วยความรีบร้อน
ตรงเข้าสู่ลิฟต์เพื่อส่งตัวเองสู่ชั้นล่าง ตรงข้ามกับทิศที่ตำรวจหมายตาโดยสิ้นเชิง
ภาพของแผนผัง ทั้งช่องระบายอากาศหรือที่ทิ้งขยะ ทุกอย่างอยู่ในหัวของเขาหมดแล้ว
ฉันจะจับนายให้ได้ ! คิด !
To be continue…
ย้ำอีกครั้ง แต่งสดไว้นานแล้ว ไม่รับประกันภาษานะคะ
ความคิดเห็น