Love The Winter Junseob

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ท่ามกลางหมู่ดาวในคืนหนาวนับร้อยนับพันดวงคนดีของหัวใจอยู่ตรงไหนนะ

เนื้อเรื่อง

Love The Winter

ท่ามกลางหมู่ดาวในคืนหนาวนับร้อยนับพันดวงคนดีของหัวใจอยู่ตรงไหนนะ .ยังโยซอบ

สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวสีฟ้าสดใสกับสองเท้าที่ก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆไม่รีบร้อน แม้อุณหภูมิในตอนนี้จะใกล้ติดลบลงไปทุกทีแต่ผมก็ยังยืนยันที่จะเดินช้าๆเพื่อสูดกลิ่นอายหน้าหนาวอย่างมีความสุข หูก็ฟังเพลงจากไอพอดที่คนสำคัญตั้งใจแต่งให้อย่างเพลิดเพลิน ผมรักหน้าหนาวเพราะมันทำให้ผมพบกับดวงดาวในคืนฟ้าหม่น

---หน้าหนาวปีที่แล้ว---

วันนี้เวรทำความสะอาดของผมรึเนี่ย??โธ่ผมต้องเดินไปทิ้งขยะไกลถึงข้างหลังโรงเรียนเลยนะ..ผมเกลียดหน้าหนาว..สองขาเล็กค่อยๆก้าวเดินอย่างรวดเร็วออกจากอาคารเรียนราวกับจะไม่ให้ไอความหนาวปะทะร่างเล็กแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว.ผมรีบเดินจ้ำอ้าวไปยังบริเวณที่ทิ้งขยะเพราะผมไม่ต้องการที่จะอยู่ข้างนอกแม้แต่นิดเดียวผมเดินห่อตัวเล็กน้อย.
เมื่อถึงจุดหมายก็รีบทำภารกิจให้เสร็จในทันที
ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับจะถึงตึกเรียนผมต้องเดินผ่านสนามฟุตบอลอดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในนั้น..ผมอมยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่ดูจุนแฟนพี่ฮยอนซึงลูกพี่ลูกน้องผมกำลังบ่นลูกทีมที่มัวแต่เหล่สาวจนไม่ได้สนใจซ้อมกันสักนิด.
พี่ดูจุนแอบโหดเหมือนกันนะเนี่ยแต่พออยู่กับพี่ซึงเหมือนเป็นคนละคนกับตอนนี้เลย เลิกใส่ใจกับภาพที่เห็นรีบเดินหนีลมหนาวอยากรวดเร็ว.แต่เอ๊ะ!!!อยู่ดีๆสติผมก็ดับวูบลง



 

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆปรับโฟกัสสายตาสักพักเพดานสีขาวสะอาดตาก็ปรากฎชัด ผมอยู่ห้องพยาบาลพอจะลุกขึ้นกลับรู้สึกหนักอึ้งที่ศรีษะเหมือนผมไปโดนอะไรกระแทกมา เลยตัดสินใจทิ้งตัวลงกับหมอนอีกครั้ง
"อ้าว!โยซอบอาฟื้นแล้วหรอคะครูนึกว่าเธอจะหลับยาวจนถึงพรุ่งนี้ซะอีก"คุณครูห้องพยาบาลยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
"ผมเป็นอะไรไปครับ"ประโยคแรกเอื้อนเอ่ยจากปากของผมปกติแล้วผมเป็นคนพูดน้อยถ้าไม่สนิทจริงๆผมแทบจะไม่คุยด้วยเลย ผมไม่ได้หยิ่งนะ แค่รู้สึกประหม่าทุกครั้งเวลามีคนตั้งใจฟังสิ่งที่ผมจะพูด
"หัวเธอโดนลูกฟุตบอลอ่ะนะ ยังเจ็บอยู่มั้ย?"."ก็นิดหน่อยครับ"ถ้าจะบอกว่าไม่เจ็บเลยก็คงไม่ใช่ ตาเหลือบไปเห็นเสื้อกันหนาวสีดำวางพาดที่พนักเก้าอี้ ของใครกันนะคงมาลืมทิ้งไว้ตอนมาเยี่ยมเขารึเปล่านะ

ตึก ตึก ตึก ......เสียงวิ่งดังมาตามโถงระเบียงทางเดินบ่งบอกให้รู้เลยว่ารีบแค่ไหน สักพักประตูห้องพยาบาลถูกผลักเข้ามาอย่างแรงพร้อมกับผู้มาเยือน ลี กีกวัง ซน ดงอุน
"เป็นไงบ้างโยใครทำแก?บอกฉันมาฉันจะไปอัดมันเอง"กีกวังเอ่ยถามพลางทำท่าถลกแขนเสื้อ ผมส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่รู้แล้วอมยิ้มให้กับท่าทีหาเรื่องของเพื่อนรัก"เอาเหอะน่ากวังอาแค่โยซอบบี้ฮยองไม่เป็นไรมากก็ให้มันแล้วไปเถอะน่า"เด็กหนุ่มหน้าตาอาหรับเอ่ยทักท้วงแฟนของตัวเองที่ยังทำท่าฮึดฮัดๆอยู่"แล้วนี่ใครพาฮยองมาห้องพยาบาลครับ?"ผมส่ายหน้าอีกครั้ง ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่นาว่าเกิดอะไรขึ้น
"ครูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครทำแต่มีเด็กชมรมฟุตบอลอุ้มเข้ามาแถมยังเอาเสื้อคลุมตัวโยซอบอาไว้อีกต่างหาก แหม่สุภาพบุรุษมากๆเลยน๊า"ที่แท้เสื้อตัวนี้ก็เป็นของเจ้าชายสินะ อาผมอยากขอบคุณเขาจัง"ครูรู้จักเขาไหมครับ?ผมจะเอาเสื้อไปคืนแล้วก็จะขอบคุณเขาด้วยอ่ะครับ" "ยง จุนฮยองจ้ะชมรมฟุตบอลปีสาม"

รุ่นพี่.ยง จุนฮยอง ขวัญใจสาวๆทั้งโรงเรียนทั้งเรียนดี กีฬาเด่น และที่สำคัญใครๆก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งหล่อ ลึกลับ น่าค้นหา แล้วคนอย่างผมจะมีโอกาสได้เข้าใกล้พี่เขามั้ยละครับ.พี่จุนฮยอง พี่ก็เหมือนดวงดาวไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนของท้องฟ้าพี่ก็กระพริบแสงระยิบระยับอยู่เสมอ แล้วผมละเป็นใคร???แค่เดินผ่านพี่เขาผมก็แทบจะเป็นลมเพราะความตื่นเต้นแล้วครับยิ่งถ้าให้เดินเข้าไปคุยด้วยนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยผมคงไม่กล้า

"โยซอบอา..โยซอบ" เสียงหวานของพี่ซึงปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์

"ว่ะ .ว่าไงครับพี่ซึง"
"เหม่ออะไรล่ะหืมเรา"
"คิดว่าจะคืนเสื้อพี่จุนยังไงดีอ่ะครับ" ผมตอบพี่ซึงพลางหน้าแดง อะไรกันเนี่ยแค่พูดชื่อพี่เขาผมก็เขินแล้วหรอเนี่ยท่าจะเป็นเอามากนะยังโยซอบ"โยจะคิดอะไรมากก็เอาไปคืนเลยสิ..แล้วยังไม่ได้ขอบคุณพี่เขาเรื่องที่เขาช่วยอุ้มไปห้องพยาบาลใช่ไหม ถือโอกาสคืนเสื้อไปด้วยเลย" ผมมองไปที่เสื้อกันหนาวราคาแพงแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ผมลงทุนซักด้วยมือเพราะกลัวเสื้อจะเสียหาย..ตอนซักนี่มือแทบเป็นน้ำแข็งเลยครับ

แล้วผมจะทำยังไงดี????



Yong Junhyung

หลังจากซ้อมฟุตบอลเสร็จวันนี้ผมก็แวะมาที่เดิมที่ประจำของผม...ใต้ร่มไม้ใหญ่ในสวนหลังร.ร.  ใช่แล้วล่ะครับมันเป็นที่ของผมกับน้องคนนั้นเพียงสองคนฮ่าๆๆ..ผมแอบมองน้องเขามานานแล้ว เวลาที่ร่างเล็กตรงหน้าตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือหรือตอนแอบหลับใต้ต้นไม้ใหญ่..น่ารักเหลือเกิน บางครั้งแทบจะหักห้ามใจตัวเองไม่ไหวอยากเข้าไปทักทายแต่ก็ต้องข่มใจไว้เพราะกลัวน้องเขาจะไม่ชอบเรา.เพราะบุคคลิกของน้องดูเย็นชาและดูหยิ่งแต่นั่นก็ทำให้ดูมีเสน่ห์ในคราวเดียวกัน

สองปีกับอีกสามเดือนและสิบสี่ชั่วโมงที่ผมแอบรักเขามันทำให้ทุกๆวันของผมมีความหมายมากมายเหลือเกิน
คิดเอาไว้ว่าสักวันผมจะต้องบอกน้องเขาถึงความรู้สึกของผมให้ได้.............พี่ชอบนายนะยังโยซอบ

ใกล้ถึงพิธีจบการศึกษาทางโรงเรียนค่อนข้างวุ่นวาย อาจาร์ยหลายๆท่านก็ไม่ค่อยได้เข้าสอน อีกไม่กี่วันข้างหน้าพี่จุนฮยองก็จะจบแล้วนี่นาผมยังไม่ได้คืนเสื้อพี่เขาเลย..เมื่อไรผมจะกล้าสักทีนะ.  ผมเอามือเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างตรงนั้นสนามฟุตบอลที่ๆผมเจอพี่จุนฮยอง พอคิดถึงว่าต่อไปจะไม่ได้เจอพี่เขาแล้วดวงตาผมก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาน้ำในตาเริ่มปริ่มขอบตา...อ่านี่ผมกำลังจะร้องไห้หรอเนี่ย ยังโยซอบผู้ขลาดเขลาถ้านายไม่รีบบอกความรู้สึกกับพี่จุนฮยองนายก็จะไม่มีโอกาสอีกเลยนะ เพราะพี่จุนฮยองต้องไปเรียนต่อมหาลัยในโซลไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก
"นี่โยฉันว่านายบอกพี่จุนฮยองวันจบพิธีจบการศึกษาเถอะว่านายคิดยังไงกับพี่เขา"กีกวังผู้ล่วงรู้ความในใจของผมเอ่ยแนะนำ
"ฉันกลัวอ่ะกวัง กลัวพี่เขาเกลียดฉัน"ผมกลัวถ้าผมบอกไปแล้วพี่จุนฮยองอาจจะเกลียดผมหรือพาลเกลียดพี่ซึงไปด้วยนะสิ."ไม่ลองไม่รู้นะโย" นั่นสินะไม่ลองก็ไม่รู้ เฮ้อ..........
 

สุดท้ายก็ตัดสินใจแน่แน่วแล้วว่าจะบอกความในใจกับพี่จุนฮยอง ทำเอาผมไม่ได้นอนทั้งคืนมัวแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่าจะบอกดีหรือเปล่า
ผมพับเสื้อกันหนาวของพี่จุนฮยองบรรจงหย่อนใส่ถุงให้สวยงาม "เฮ้อ!!"เสียงถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของผมดีงขึ้น หยิบถุงใส่เสื้อได้ก็รีบร้อนรนออกจากบ้านลืมแม้กระทั่งสวมเสื้อกันหนาวให้ตัวเองมีเพียงเสื้อแขนยาวตัวบางปกปิดร่างกายเล็ก ผมรีบตรงดิ่งไปยังสถานที่จัดงานปัจฉิมนิเทศทันที
อ่า.....นั่นดวงดาวของผมเจิดจรัสอยู่ท่ามกลางเด็กผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่รอมอบของขวัญให้พีจุน แล้วผมเป็นใครกัน ยังโยซอบผู้ซึ่งไม่มีอะไรโดดเด่นไม่มีแม้แต่ของขวัญให้พี่เขาผมนี่แย่จริงๆเป็นแฟนคลับแบบไหนกันนะ.คิดแล้วท้อใจเดินหันหลังกลับไปยังที่ของตัวเอง

พี่จุนฮยองผมขอยืนมองพี่อยู่บนพื้นดินอย่างนี้ต่อไปดีกว่าผมไม่กล้าอาจเอื้อมไปคว้าดวงดาวอย่างพี่. ผมเดินกลับไปยังที่ของผมที่เดิม ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียนยกเสื้อขึ้นมากอด น้ำตาเม็ดเล็กร่วงเผาะลงบนแก้มเล็กสะอื้นไห้อย่างแผ่วเบา

Yong JunHyung

ในงานพิธีจบการศึกษาผมได้ยินจากไอดูจุนว่าน้องโยซอบมีของจะให้ผม รู้มั้ยว่าผมรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกดีใจมากแค่ไหน ผมแทบจะไม่อยากรอสักวินาทีเลย ใจจดใจจ่อ อยู่ประตูทางเขาตลอดเวลา ตั้งใจเอาไว้ว่าวันนี้ผมจะบอกความในใจทั้งหมดกับน้อง

ผมโดนรุ่นน้องผู้หญิงรุมล้อมขอถ่ายรูป ให้ของขวัญและช่อดอกไม้ สองตาก็ไล่กวาดหาคนตัวเล็ก เอ...เมื่อไหร่จะมานะ ร่างเล็กในชุดนักเรียนสวมแค่เสื้อแขนยาวเดินตัวซีดเข้ามาในบริเวณงานในมือถือถุงอะไรสักอย่างในนั้นต้องเป็นของๆผมแน่ๆ รู้สึกโมโหในใจอยู่นิดนึงทำไมไอ้ตัวเล็กไม่ใส่เสื้อกันหนาวมาทั่งๆที่อากาศหนาวขนาดนี้ กะจะเดินเข้าไปหาแต่ก็โดนรุ่นน้องกักตัวไว้ เงยหน้าขึ้นอีกทีน้องก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว โธ่เว้ย!!!ไอ้ดูจุนกับไอ้ซึงไปไหนเนี่ย???มาช่วยกันหน่อยได้ไหม?สักพักดูจุนกับฮยอนซึงก็มาช่วยเคลียร.บรรดาแฟนคลับผม "รีบไปนะมึงหาน้องกุให้เจอนะ"ฮยอนซึงยิ้มบางๆให้ผม ผมพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตามหาโยซอบ
น้องอยู่ที่ไหนกันนะหนาวซะขนาดนี้หวังว่าคงยังอยู่ในโรงเรียนนะ..ผมวิ่งขึ้นตึกเรียนตามหาในทุกๆห้องก็ไม่เจอทั่วทั้งบริเวณโรงเรียนก็ไม่เจอ ยังโยซอบอย่าเพิ่งไปไหนนะพี่ยังไม่ได้บอกน้องเลยว่าพี่ชอบน้อง วิ่งหาจนหอบจนท้อใจแต่ก็ไม่เจอ ผมลืมที่ตรงนั้นไปได้ยังไง!หลังโรงเรียน ร่างเล็กยืนกอดถุงใส่ของมาห่อร่างเข้าหากันกันลมหนาว ผมเจอเขาแล้ว....ไม่พูดพร่ำอะไรมากผมเดินไปสวมกอดน้องจากด้านหลังอ่าน้องตัวเย็นมากเลย

ร่างบางสะดุ้งเฮือกตกใจหันหน้ามามองผมปากกำลังจะร้องตะโกนแต่ก็ปิดลงทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นผม แก้มป่องเย็นชืดไปหมด"หนาวมากมั้ย?"ผมเอ่ยถามคนในอ้อมกอดเจ้าตัวไม่ตอบแค่ก้มหน้างุดแล้วพยักหน้าขึ้นลง"กอดของพี่จะทำให้โยอุ่นขึ้นดังนั้นอยู่นิ่งๆแล้วฟังที่พี่จะพูด.คนที่เตะฟุตบอลโดนโยวันนั้นคือพี่เอง ที่พี่ทำเพราะพี่อยากคุย อยากใกล้ชิดกับโยนะพี่ทำเป็นแกล้งลืมเสื้อกันหนาวหวังว่าโยจะเอามาคืนให้พี่เสร็จแล้วกะว่าจะสารภาพความในใจแต่ก็รอจนแล้วจนเล่าเขาก็ไม่เอามาคืนสักทีจนต้องมีค่าจ้างให้กีกวังกับไอ้ซึงนิดหน่อยเพื่อให้เด็กใจแข็งยอมเอาเสื้อมาคืนพี่เอง โยครับโยรู้มั้ยว่าพี่แอบชอบโยมานานแค่ไหนตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอน้องที่บ้านไอ้ซึงเราก็อยู่ในสายตาของตลอด "ผมจับคนตัวเล็กหันมาเผชิญหน้ากับผมสองแก้มแดงเลือดฝาดกลับมาแล้ว คงเขินสินะ
สองมือผมประคองใบหน้าน่ารักนั่นให้เงยขึ้นมาสบตา"พี่รักโยรักโยนะครับ เป็นแฟนกันนะ"


ถ้านี่คือความฝันผมก็ไม่อยากตื่น รุ่นพี่จุนฮยองบอกรักผมขอผมเป็นแฟน ขอบตาผมร้อนผ่าวน้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆไหลลงอาบแก้มเนียนพี่จุนฮยองใช้นิ้วไล่เกลี่ยน้ำตาให้ผม ผมตื้นตันจนพูดไม่ออก "ว่าไงครับน้องโยเป็นแฟนกับพี่มั้ย?" ผมพยักหน้าหงึกหงัก "ไม่เอาครับพูดสิครับว่าจะเป็นรึไม่เป็นน้องโยรู้ไหมว่าเสียงน้องโยหน่ะเพราะมากเลยนะครับพี่อยากให้น้องโยพูดบ่อยๆ"
"ทั้งๆที่ผมไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างหน้าตาก็งั้นๆไม่มีอะไรโดดเด่นเลยพี่ยังลดตัวลงมาขอผมเป็นแฟนพี่คิดดีแล้วหรอครับ" ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากอบอุ่นโฉบลงมาประกบปากเย็นชืดของผมจูบเนิ่นนานราวกับจะให้อีกคนขาดใจตายตรงนั้น ผมทุบอกพี่จุนเบาๆเป็นเชิงบอกว่าขออากาศหายใจ เสียงหัวเราะหึหึดังขึ้นจากลำคอแกร่ง กดจูบที่จมูกผมเบาๆ"ห้ามว่าตัวเองอีกรู้มั้ย น้องโยของพี่อ่ะทั้งน่ารัก ตากลมโต ริมฝีปากสีชมพู แก้มก็ป่อง ผิวขาวเนียน แถมเสียงยังเพราะอีกต่างหาก และที่สำคัญน้องโยเป็นคนใจดีครับ พี่ซึงเล่าให้พี่ฟังบ่อยๆพอรึยังครับเหตุผลที่พี่ชอบน้องโย" ในลำคอผมตีบตันไปหมดนี่พี่จุนก็ชอบผมเหมือนกันรึเนี่ยผมโผเข้ากอดพี่จุนเต็มรักกอดเท่าที่ใจผมอยากกอด

ขอบคุณลมหนาวที่ทำให้ดวงดาวลอยมาอยู่ในมือผมโดยที่ผมไม่ได้เอื้อมมือไปคว้าเลย
 

"น้องโยอยู่ไหนครับพี่จุนมาถึงแล้วนะคิดถึงจะแย่อยู่แล้วไม่เจอหน้าตั้งอาทิตย์นึงรีบกลับบ้านเร็วๆอย่ามัวแต่เถลไถล" ผมเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋าพรางยิ้มอย่างมีความสุขใช่แล้วล่ะครับพี่จุนขับรถจากโซลมาหาผมหลังจากวันนั้นพี่จุนก็ย้ายไปอยู่โซลพร้อมทั้งครอบครัวเพราะพี่เขาไม่อยากไปกลับจึงตัดสินใจขายบ้านที่นี่แล้วไปซื้อใหม่ที่โน่นแทนทุกวันศุกร์พี่จุนจะขับรถมาหาผมและมาค้างที่บ้านเป็นประจำ วันนี้ก็เช่นกัน
"กลับมาแล้วครับ"บ้านเงียบผิดปกติ ไปไหนกันหมดนะแล้วพี่จุนล่ะ ผมเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นห้องครัวก็ไม่เจอใครเอ๊ะเล่นอะไรกันเนี่ย.จู่ๆก็มีมือดีดึงผมเข้าไปกอดผมตกใจแทบแย่แต่พอได้กลิ่นน้ำหอมก็รู้เลยว่าใคร ชอบแกล้งกันจัง "พี่มีบางอย่างอยากให้น้องโย"
"อะไรหรอครับ" มามุกไหนอีกแล้วนะคนขี้แกล้ง
แหวนทองคำขาวถูกบรรจงสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม พร้อมๆกับเจ้าของมันย่อตัวลงนั่งคุกเข่า "ยังโยซอบแต่งงานกันนะ" น้ำตามันไหลแบบห้ามไม่อยู่จริงๆไม่คิดไม่ฝันว่าผมจะมีวันนี้.ผมพูดทั้งน้ำตา"ตกลงครับโยจะแต่งงานกับพี่จุน"พี่จุนฮยองลุกขึ้นยืนแล้วดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง"ขอบคุณนะครับพี่สัญญาพี่จะรักน้องโยจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของพี่"ผมสัมผัสได้ว่าหัวใจของพี่จุนเต้นเร็วและแรงมากพอๆกับหัวใจของผม "น้องโยก็ขอบคุณพี่จุนนะครับที่รักน้องโยเสมอมา"