คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ตามคำขอ] Naruto : Hope…. (Sakura & Sasuke)
ความหวังของฉัน...คือการที่เขาคนนั้นกลับมายังโคโนฮะอีกครั้ง...
แต่มันจะเป็นไปได้มั้ยนะ...
นัยน์ตาสีมรกตของเด็กสาวเรือนผมสีชมพูงามจ้องมองภาพถ่ายที่ถ่ายเมื่อครั้งยังเป็นเกะนินอายุสิบสามปี...ใบหน้าคมสันที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์เพราะไม่ชอบถ่ายรูป และนัยน์ตาสีรัตติกาลนั้น....เธอยังจำมันได้ดี แม้จะเรือนลางไปบ้าง แต่เขาก็คือคนที่เธอรักและหวังจะให้เขากลับมาอีกครั้ง...
“ฝันดีนะจ๊ะ ซาสึเกะคุง” ซากุระก้มลงจูบภาพนั้นและปิดไฟเพื่อจะเข้านอน
วันรุ่งขึ้น......
ณ ห้องทำงานโฮคาเงะ...
“ซากุระ ฉันมีคนคนหนึ่งอยากให้เธอดูแล และฉันคิดว่าเธอน่าจะเต็มใจดูแลเขาเป็นอย่างดี” ซึนาเดะพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่ว่ากลับสร้างความงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก
“แล้วเขาคนนั้นที่อาจารย์พูดถึงคือใครคะ” ซากุระเอ่ยปากถาม
“เขารออยู่ที่ลานฝึกสมัยเธอยังเป็นเกะนินน่ะ ไปหาเขาเองแล้วกันนะ” ซึนาเดะโบกมือไล่ แสร้งว่าจะทำงานต่อ แต่จริงๆแล้วกำลังจิบชาสบายใจเฉิบ (ไม่พอยังเอาดังโงะขึ้นมาหม่ำด้วย)
ลานฝึก.....
ซากุระเจอเขาคนนั้นที่ซึนาเดะพูดถึงแล้ว...เขาคนนั้นคือคนที่เธอคิดถึงมาโดยตลอด...
อุจิวะ ซาสึเกะ....
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังแข่งกันเงียบ ต่างคนต่งไม่พูดไม่จา แถมซาสึเกะก็ดูจะเย็นชาขึ้นด้วย...
“เอ่อ ซาสึเกะคุง..”
“หึ” ซาสึเกะทำเมินใส่
แม้จะเรียกชื่อซาสึเกะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาก็ยังไม่หันมาอยู่ดี ซากุระเริ่มน้ำตาอาบแก้ม
เผาะ...เผาะ..เผาะ
“ระ...ร้องไห้ทำไมน่ะ” ซาสึเกะซึ่งเป็นโรคแพ้น้ำตาถึงกับสะดุ้ง
“กะ..ก็ไม่ได้เจอกันนาน แต่ว่าพอมาเจอกันอีกที ฮึก...ซาสึเกะคุงก็เมินฉันน่ะสิ ฮึก..ฮึก..ฮือ..” ซากุระให้หลังมือปาดน้ำตา
“ถ้าฉันพูดคำนั้นกับเธอ...ห้ามโกรธฉันนะ” ซาสึเกะหันมาพูดกับซากุระที่พยายามปาดน้ำตาออกจากหน้า
“...”
“ยัยโหนก ขอฉันกอดให้หายคิดถึงทีเถอะ!!!” ไม่ว่าเปล่า ซาสึเกะคว้าตัวซากุระมากอดด้วย เล่นเอาหญิงสาวหน้าแดงก่ำไปเลย
“ปล่อยนะ ตาคนฉวยโอกาส...=/////=” ซากุระเริ่มขาดอากาศเพราะถูกรัดแน่น มือบางหยิกแขนคนตรงหน้าจนร่างสูงร้องโอ๊ย
“ชิ...///”
“บอกว่าคิดถึงฉัน...แต่ทำไมซาสึเกะคุงเมินฉันล่ะ”
“ใครว่า..ฉันวางตัวไม่ถูก เธอน่ะ..เปลี่ยนไปมากกว่าที่ฉันคิดอีก”
“...-///-” ใบหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ
“ตลอด 3 ปี ฉันคิดถึงเธอมาโดยตลอด”
“-/////////-...”ฉ่าาาาาาา ตอนนี้ซากุระหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก
“ฉันคิดว่าฉัน...” ซาสึเกะเว้นวรรคไปช่วงหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “หลงรักเธอเข้าแล้วล่ะ...///”
“หา!! ว่าไงนะ O_O” นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง เพราะไม่คาดคิดเลยว่าคำพูดนี้จะหลุดออกมาจากปากซาสึเกะได้
“ไม่ได้ยินรึไง ฉันบอกว่าฉัน...” ซาสึเกะที่กำลังจะอ้าปากพูดต่อถูกมือบางยกขึ้นมาปิด
“ไม่ต้องย้ำ เข้าใจแล้ว ฉันเองก็รักซาสึเกะคุงนะ...////” พูดจบ...ซาสึเกะก็ดึงตัวซากุระเข้ามาประทับจูบเป็นเวลาเนิ่นนาน
จนกระทั่งมีคนของโฮคาเงะไปตามให้ไปพบ...
ทั้งสองยิ้มให้กันและเดินเคียงข้างกันไป...บนเส้นทางที่กลีบดอกซากุระโปรยปราย
ความหวังอีกอย่างของฉันก็คือ....ขอให้เรารักกันแบบนี้ตลอดไป!!!
ความคิดเห็น