คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ตามคำขอ] Naruto : เพื่อนสนิท…(Neji & Tenten)
คนหนึ่งเริ่มไม่แน่ใจกับหัวใจตนเอง...
อีกคนหนึ่งก็ยืนอยู่กึ่งกลางของคำว่าเพื่อนกับความรัก...
กำแพงนั้นที่คั่นคนสองคนไว้...
จะมีสักวันไหม...ที่มันจะพังทลายลง...
ณ บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านโคโนฮะ....
ภายในห้องนั้น...หญิงสาวกำลังรวบผมสีน้ำตาลเข้มของตนเองขึ้นเป็นมวยเหมือนดังปกติ ดวงตาสีเปลือกไม้นั้นฉายแววความสดใสก่อนจะสำรวจตัวเองและเดินออกจากบ้านไปยังสนามฝึก
อีกด้านหนึ่ง...
“ช้าชะมัด~” ชายหนุ่มเจ้าของผมสีดำยาวสยายบ่นพึมพำกับตนเอง ว่าทำไมเพื่อนสาวของเขาเนี่ยแต่งตัวช้าชะมัด!! เขาอุตส่าห์มายืนรอที่หน้าบ้านของเธอกับลี เพื่อนอีกคนในทีม
แอ๊ดดดด..
ประตูบ้านของเธอถูกเปิดออก ‘เท็นเท็น’ เพื่อนสาวหน้าหมวยของเขาดูจะตกใจนิดๆที่เห็นเขากับลีมายืนอยู่ตรงหน้าบ้าน
“เนจิ ลี ยังไม่ไปสนามฝึกอีกเหรอ” เท็นเท็นเริ่มบทสนทนา
“ก็เนจิคุงเขาบอกให้รอไปพร้อมกับเท็น...อุ๊บ” ลีพูดไม่ทันจบก็โดนเนจิใช้มือตะครุบปากไว้
“เงียบไปเลย ว่าแต่จะไปกันรึยัง” เนจิทำหน้าตาเฉยชาตามแบบฉบับของเขา ก่อนจะลากทั้งลีและเท็นเท็นไปยังสนามฝึก แต่ว่า...วิธีลากช่างแตกต่างกันเหลือเกิน กับเท็นเท็นเขาจูงมือไป แต่กับลี..ท่านชายของเราเล่นลากคอเสื้อครูดไปกับพื้นเลย
เท็นเท็นแอบหน้าแดงเล็กน้อย เพราะร้อยวันพันปีเนจิจะมาจับมือของตนเองสักครั้ง...หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวเต้นรัว อีกครั้งที่ความหวั่นไหวก็เริ่มก่อตัวขึ้น
เพื่อนคนนึง...แอบรักเธอ...เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน...
‘รัก’ แต่ถึงอยากบอกไป...ก็บอกไม่ได้ เพราะเธอคงจะต้องสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไป คนอย่างเขาเคยสนใจเรื่องแบบนี้ซะที่ไหนกันล่ะ?
แต่เธอไม่เคยรู้ว่าอีกคนคนหนึ่งที่เธอจับมือด้วยจะคิดแบบเดียวกันว่า....
จะมีสักวันไหม ที่เธอจะรู้ว่า...มีเพื่อนคนนึงแอบรักเธอ….
กึก พลั่กกกกก!!!!
หญิงสาวมัวแต่เหม่อจนไม่ได้สังเกตรูโหว่ของพื้นถนน เธอล้มลงกับพื้นและนั่งกุมข้อเท้าตัวเอง “โอ๊ย~ ซวยชะมัดเลย” เธอบ่นงึมงำ
“ยัยคนซุ่มซ่าม หัดมองทางซะบ้างสิ” เนจิพูดพลางย่อตัวลงข้างหน้าเท็นเท็น
“อะไรของนาย?”
“หรือเธอจะนั่งอยู่ตรงนี้ ขึ้นมาสิ ขาเจ็บไม่ใช่รึไง”
“เอ่อ...ขอบใจนะ..///” เท็นเท็นหน้าร้อนผ่าวพลางเขยิบขึ้นมาบนหลังของชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไร...เราเป็นเพื่อนกันนี่”
“อะ...อืม”
ทั้งคู่เงียบ...
แล้วเนจิก็แบกเท็นเท็นไปยังสนามฝึกเพื่อจะให้ซากุระช่วยรักษาให้
“เพื่อนงั้นเหรอ...เราคงจะเป็นมากกว่านั้นไม่ได้สินะ...” เท็นเท็นพูดโดยที่ลืมไปว่าหัวของเธออยู่ข้างๆหูของเนจิ “ฉันน่ะ...คิดกับนายเกินเพื่อนไปแล้ว..” จากนั้นเท็นเท็นก็พึมพำเบาๆไปเรื่อย ซึ่งเนจิก็ได้ยินทุกคำ
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ...แต่มันคือแสนไกล
เนจิเว้นระยะห่างโดยให้ลีเดินนำไป ก่อนจะหยุดเดินและอ้าปากตอบคำถามของเท็นเท็น “พูดอะไรแบบนั้น เราสองคนก็เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น” คำพูดนั้น...ค่อยๆบีบคั้นหัวใจของเท็นเท็นจนแหลกละเอียด
เท็นเท็นเงียบพลางกลั้นเสียงสะอื้น...ส่วนเนจิเองก็เม้มปากแน่น....ทั้งคู่ต่างมีใจที่ตรงกัน...พวกเขามอบหัวใจให้ฝ่ายตรงข้ามไปแล้ว....
หัวใจที่มีให้กัน...ไม่สามารถเอาคืนมันกลับคืนมาหรือนำไปมอบให้กับคนอื่นๆได้อีกแล้ว...
พวกเขาต่างรู้ดี...ว่าความรู้สึกตอนนี้มันเกินคำคำนั้นไปแล้ว...
แต่เพราะ...
มีเส้นบางๆกั้นอยู่....
และ...
ไม่สามารถที่จะข้ามเส้นบางๆนั้นไปได้...
เส้นบางๆนั้น...
เป็นแค่คำพูดเพียงประโยคเดียว...
คำว่า...เพื่อน
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท...ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป...
ว่ารักเธอ...
ความคิดเห็น