คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [ตามคำขอ] KHR : In Memories….(BM)
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : และรีเควสในครั้งนี้คือ BM ค่ะ ^O^ ฉากแรกเปิดมาม่อนก็ตายซะแล้วง่า T^T แต่เดี๋ยวก็ฟื้นค่ะ อย่าเพิ่งกระทืบไรเตอร์นะคะ (ปล. เรื่องอื่นมาม่อนซึน แต่เรื่องนี้เบลซึนนะเอ้อ) ฮ่าๆ ไม่พูดมากแล้วนะคะ เชิญอ่านเลยค่ะ
เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะมาม่อน...
เจ้าชายรู้ดีน่า..ว่ามันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้…
แต่เจ้าชายก็ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน...
เจ้าชายน่ะรักมาม่อน
มาม่อนคือคนเดียวที่ทำให้เจ้าชายยิ้มได้อีกครั้ง
แต่เจ้าชายคงจะยิ้มไม่ออกอีกแล้วล่ะ
เพราะมาม่อนหนีเจ้าชายไปแล้ว...
มาม่อน...ตายไปแล้ว…
ไม่อยู่ให้เจ้าชายได้บอกรักซะแล้วสิ...
………………………
.....ภาพของฉันและเธอ ทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน.....
.....ที่ ที่เรานั้นเดินไปด้วยกัน.....
.......ปล่อยให้เป็นอดีตใส่กล่องวางทิ้งไว้......
.....ทำเป็นลืมมันไปแต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย.......
สิบปีแล้วสินะ...พวกเราโตขึ้นมากทุกคน ทั้งนิสัยและอะไรหลายๆอย่างก็ไม่ค่อยเปลี่ยนหรอก
แต่ไอ้ที่เปลี่ยนน่ะ....
คือเขากับเหล่าวาเรียไม่ได้ยินเสียงบ่นว่าไอ้นู่นแพงไอ้นี่แพง บ่นว่าจะเก็บเงินอย่างนั้น บ่นว่าจะทวงตังค์อย่างนี้ อีกซะแล้วสิ….
ทั้งที่น่ารำคาญขนาดนั้น แต่ทำไมอยากได้ยิน...
เปิดสมุดก็เจอแต่รูปถ่ายของสมัยก่อนทั้งนั้น มาม่อน ลุซซูเรีย เลวี่ สควอโล่ บอส แม้แต่โกล่ามอสก้าก็ด้วย ยังไม่มีใครหายไปสักคนเลยเดียว
เรื่องเก่าๆ บันทึก รูปถ่าย ‘เขา’ ก็เอายัดใส่กล่องแล้วเก็บเข้าตู้ไปหมดแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ ที่จะหยิบมันขึ้นมาดูและได้แต่นึกหวนไปยังวันเก่าๆ ที่เขาและ’เธอ’ยังคงมีความสุข
...เพราะแค่เพียงหลับตา ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น....
....ยังไม่มีสักคืน ที่ฉันจะลืมว่ายังคงรักใคร...
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนน่าเบื่อ ‘เบลเฟกอล’ ล้มตัวลงนอนกับเตียงใหญ่ในห้องของตัวเอง ตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว...
ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้เส้นไหมสีทองนั้น ค่อยๆหลับลงช้าๆ เพื่อพักสายตาจาการเหน็ดเหนื่อยเพราะต้องวิ่งวุ่นทำงานให้บอส แถมงานมันก็รุมเร้าจนไม่มีเวลาจะหยุดพักหายใจ
...ต่อให้พยายามสักเท่าไร...
...แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆกายไป...
...อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล...
...แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที....
“อึก...”
ปวดกายไม่เท่าไหร่หรอก...
แต่ที่ปวดน่ะ ตรงนี้...ตรงหัวใจนี่ต่างหาก
นัยน์ตาใต้เส้นไหมสีทองสวยนั่นมีน้ำใสๆไหลออกมา แขนซ้ายก่ายส่วนดวงตาไว้เพื่อปิดบังน้ำตา ส่วนมือหนากุมอกซ้ายอย่างเจ็บปวดหัวใจ ตอนนี้เขานั้นเหนื่อยมาก...อยากเล่าให้ใครคนหนึ่งฟัง แต่ใครคนนั้นกลับไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว...
ถึงฟรานจะเป็นสายหมอกที่เข้ามาแทนที่เธอ...
แต่เขาก็เป็นเหมือนน้องชาย กวนประสาท นิสัยก็เหมือนเด็กๆ แต่ก็ยังคงสามารถดึงรอยยิ้มของเขากลับมาได้แค่บางครั้งบางคราวเท่านั้น...
แต่ว่าน้องชายอย่างฟรานรู้ดี ว่าพี่ชายรู้สึกยังไง.....และวันนี้เขากำลังจะนำข่าวดีมาบอกให้เบลรู้.....
หืม~พี่ชายเป็นซะขนาดนี้เลย สงสัยน้องชายคงต้องตามพี่(สะใภ้)สาวมาปลอบใจสินะครับ...^_^
..........................
แปะ
ชายหนุ่มผมทองสวยงามรู้สึกถึงความเย็นที่กระทบลงหน้าผาก ส่งผลให้ค่อยๆลืมตาขึ้นและยันตัวลุกขึ้นมา ใครกัน? ช่างมากวนเวลาซะจริง
คนเพิ่งตื่นนอนกำลังจะอ้าปากต่อว่าผู้รบกวน แต่กลับกลายเป็นว่าต้องอ้าปากค้างเมื่อพบว่าคนที่เอาผ้าชุบน้ามาวางบนหน้าผากของเขาคือ..
“มา...มาม่อน =[]=!!”
“ก็ฉันน่ะสิ เห็นเป็นแฟนทาสม่ารึไง = =+” บทสนทนาของคนที่จากไปนานแสนนานช่างยียวนกวนประสาทได้โล่ ดังเช่นปกติ ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้สึกตัวกำลังจะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา แต่มือเรียวเอื้อมมาจับแขนแกร่งนั้นไว้ซะก่อน “ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่เบล ปกตินายไม่เคยร้องไห้เลย ของแปลกหาดูยากนะเนี่ย 55+”
“มาม่อน...มาหลอกเจ้าชายรึไง ชิชิชิ” เบลพูดพลางหัวเราะไปตามนิสัย เขาคิดเพียงแค่ว่า ถ้านี่คือความฝัน ก็จะขอไม่ตื่นอีกตลอดไป
มาม่อนทำหน้ามุ่ย “อะไรกัน? อุตส่าห์ฟื้นขึ้นมาแล้ว จะพูดดีๆหน่อยไม่ได้รึไง” จากนั้นมาม่อนก็ลุกขึ้นและหันหลังใส่เบล คุณเธองอนซะแล้วสิ..=[]= “เหอะ คนเค้าอุตส่าห์กลับมาหา ไปก็ได้”
เบลยิ้ม ก่อนจะคว้าตัวมาม่อนมากอดจากด้านหลัง พร้อมกระซิบข้างหูเธอเบาๆว่า...
“คิดถึงนะ...เจ้าชายคิดถึงมาม่อน”
“เออๆ รู้แล้วๆ ฉันก็คิดถึงนายนะเบล แต่ปล่อยฉันก่อนเซ่!!” มาม่อนดิ้นพราดๆอยู๋ในอ้อมกอดของเบล ดวงหน้าหวานขึ้นสีจนเห็นได้ชัด
“ไม่เอาอ่ะ ขออยู่แบบนี้สักพักนะมาม่อน ชิชิชิ ^^”
“อะ...ไอ้บ้าเบลเฟกอล!!!”
ขอบใจแล้วกันนะ ไอ้กบบ๊อง..
นี่...รู้อะไรมั้ย..
...ถ้าหากคุณใช้สมองจดจำเรื่องราว คุณก็อาจจะยังพอจะลืมเขาหรือเธอได้...
...แต่ว่าถ้าคุณใช้หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องระหว่างคุณทั้งสองคน...
...คุณจะไม่มีวันลืมความทรงจำนั้นอย่างแน่นอน...
ความคิดเห็น