คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [ตามคำขอ] KHR : On your side..(56lal)
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : คู่นี้คงเป็นอีกคู่โปรดของเหล่าสาวกอัลโกบาเลโน่เลยนะคะ (ไรเตอร์เองยังชอบเลย) แต่ในเรื่องมันเศร้าเกิ๊นนน T_T ดังนั้นไรเตอร์จะทำให้มันเศร้ากว่า!! (///โดนโบก) และไรเตอร์เป็นโรคชอบทรมานคนอ่านเล่นซะด้วย อ่านแรกๆอย่าเพิ่งอยากโดดถีบไรเตอร์นะคะ เดี๋ยวอ่านจบก็จะเข้าใจเองค่ะ แฮ่ๆ เชิญอ่านได้เลยค่ะ
เคยไหม...เวลาที่คนที่รักที่สุดเดินออกจากชีวิตตัวเองไป
ในเวลานั้น...มันรู้สึกยังไงเหรอ...
ใจหาย เจ็บปวด หรือว่า ทรมาน เหมือนมีมีดนับร้อยนับพันเล่มมาทิ่มแทงหัวใจ....
ฉันเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนนั้น.....
เพียงแต่…
เวลานั้น..ที่เขาพูดคำนั้นใส่ฉัน ว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...
ฉันกลับไม่ได้ตกใจอะไร ยังคงหายใจเป็นปกติดี ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น........
มันไม่ใช่สำหรับฉัน ที่ไม่รู้จักคำว่ารัก ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร...
และไม่รู้...ว่าที่ฉันรู้สึกกับเขามันเรียกว่ารักหรือเปล่า...
แต่ว่าเมื่อเขาจากไปไม่นาน...
มันกลับรู้สึกว่า...
เจ็บ...ทรมาน..และเหงาอย่างบอกไม่ถูก...
นี่ฉันเป็นอะไร...โคโรเนโร่
...............................................................
“รัล ฉันคงจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ เว้ยเฮ้ย” ชายหนุ่มว่าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หญิงสาวมองใบหน้านั้นด้วยสีหน้านิ่งๆ หากแต่ภายในนัยน์ตาสีโกเมนนั้นกลับสั่นคลอไม่เหมือนดังเช่นปกติ
“...” หญิงสาวไม่ว่าอะไร พลางพยักหน้ารับ เป็นอันว่าเธอตกลงและยอมที่จะเดินไปตามทางของตนเองแล้ว!
จากนั้นชายหนุ่มผมสีบอล์นทองสวยก็เดินห่างออกไป และห่างออกไปทุกทีๆ
ถึงปากจะบอกว่าจะไม่ได้กลับมาที่โคมุสบินแล้ว แต่รัลก็ยังคงเห็นโคโรเนโร่แวะเวียนมาเยี่ยมลูกหน่วยคนอื่นๆอยู่บ่อยๆ
แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ....
และไม่ได้คิดจะได้พูดอะไรกับเขา...
เช่นเดียวกันกับเขา....ที่ไม่คิดจะหันมามองเธออีกเลย....
ในไม่ช้า ก็รู้สึกว่าโคโรเนโร่จะได้เป็นครูฝึกสอนที่เกาะมาเฟียเบื้องหลังแล้ว เห็นว่างานยุ่งเอามากๆจนแทบไม่มีเวลาหยุดพักหายใจเลยทีเดียว
เรื่องราวของเขาที่รัลจะได้รับรู้ ก็ล้วนมาจากรีบอร์นที่ยังติดต่อกับทั้งรัลและโคโรเนโร่
“นี่ รัล ไม่คิดจะไปเยี่ยมหมอนั่นเลยรึไง” รีบอร์นว่าพลางดันหัวเพื่อนสาวเล่นอย่างหยอกล้อ
“ไม่!!! ชัดพอมั้ย ฉันกับหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมถึงต้องไปมาหาสู่กันบ่อยๆด้วย”
ถึงจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ ความจริงเธอไม่เคยไปเกาะมาเฟียเบื้องหลังเลยแม้แต่ครั้งเดียว!! แล้วแบบนี้จะเรียกไปมาหาสู่ได้ยังไงกัน ควรจะเรียกว่าไม่ได้เจอหน้ากันเป็นปีเลยต่างหากล่ะ!!
“หึ...ระวังเถอะ ถ้าหมอนั่นไม่อยู่ เธอเองนั่นแหละที่จะเสียใจ” รีบอร์น
แล้วแกจะมาแช่งเขาเพื่อ.... รัลตะโกนก้องในใจ ไม่อยากให้เสียใจก็ไม่ต้องพูดสิฟะ!! ไอ้เจ้าบ้า!!
...............................................................
......................................
.....................
……..
….
....
…
..
.
หลายปีเวียนผ่านไป....ตลอดหลายปีที่ร้างรา รัลก็ได้รับสายจากรีบอร์นว่า.......
โคโรเนโร่ตายแล้ว......
เพียงแค่เจ้านั่น...ได้เอาตัวเข้าปกป้องเพื่อนในศึกที่เกาะมาเฟีย และสุดท้ายก็พลาด โดนยิงเข้าที่กระดูกสันหลังและสิ้นใจตายในสนามรบในที่สุด...
ไม่อยากเชื่อเลยว่า...หลานยปีผ่านมานี้
ยังต้องกลับมาที่โคมุสบิน เพราะเพียงแค่มาร่วมพิธีฝังศพ...
นั่นหมายถึงคนที่ไม่ได้เจอกันนานต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ??
ภายในงานฝังศพ ดูเหมือนจะมีแค่รีบอร์น รัล อัลโกบาเลโน่คนอื่นๆ คนในหน่วยโคมุสบิน และคนของเกาะมาเฟียเท่านั้น ทุกคนอยู่ในชุดไว้ทุกข์สีดำและดูเศร้าสลดกับการจากไปอย่างกะทันหันของโคโรเนโร่
“รัล..” รีบอร์นเดินเข้ามาแตะไหล่รัล
“มีอะไร...”
“คนคนนี้มีอะไรอยากจะพูด เกี่ยวกับโคโรเนโร่น่ะ” รีบอร์นชี้ไปทางชายหนุ่มผู้หนึ่ง และชายผู้นั้นคือคนที่โคโรเนโร่ปกป้องไว้นั่นเอง
“คุณรัล มิลจิครับ โคโรเนโร่น่ะ....ตอนที่ลมหายใจสุดหายของเขาจะหายไป..”
“...”
“เขาเรียกหาคุณน่ะครับ”
หญิงสาวถึงกับอึ้งไปในทันที...
หมอนั่นเรียกหาฉัน...อย่างนั้นเหรอ...
ไม่จริงน่า...
“มะ...ไม่จริง...ใช่มั้ย..” น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาเป็นทาง โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล เธอเองก็เพิ่งรู้ตัว แต่ทว่ามันก็สายเสียแล้ว ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ร้องไห้...ก่อนสติจะดับวูบไป...
โคโรเนโร่...
………………………..
………
….
..
.
.
“รัล!!”
อา...เสียงคุ้นๆแฮะ...
“รัล มิลจิ”
เหมือนเสียงโคโรเนโร่เลย...
“เฮ้ ยัยรัล ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ยเฮ้ย!!!”
เฮือก! คะ...โคโรเนโร่งั้นเหรอ!!!!!!!!
“แฮก แฮก” รัลหอบอย่างหนักหลังจากตื่นจากฝันร้ายอันน่ากลัวนั่น...แต่ก็โชคดี ที่แค่ฝันไปเท่านั้น...
“กว่าจะตื่นได้นะเว้ยเฮ้ย” หญิงสาวหันไปตามต้นเสียง ก็พบกับชายหนุ่มผมสีบอล์นทองกำลังยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าโต๊ะที่เธอเผลอฟุบหลับไป นัยน์ตาสีฟ้าอันโดดเด่นกำลังจ้องเธอเขม็งเลย
เผาะ เผาะ......
หยาดพิรุณสีใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาสีโกเมนนั่นอีกครั้ง เล่นเอาชายหนุ่มตรงหน้าถลาเข้ามาดูแทบไม่ทัน
“เฮ้ยๆ ปะ...เป็นอะไรไปรัล ถูกใครรังแก เอ๊ย ไม่ใช่สิ ฉันเหรอ ฉันไปทำอะไรให้รึเปล่าเนี่ยเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่ลุกลี้ลุกลนจนพูดผิดพูดถูก เพราะรัลไม่เคยร้องไห้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
“โคโรเนโร่..”
“ฝันร้ายเหรอรัล ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโรดึงร่างบางตรงหน้ามากอดเพื่อปลอบใจ
“โคโรเนโร่ อย่าหนีไปไหนนะ...ฉัน..กลัว” รัลพูดทั้งๆที่น้ำตาอาบแก้มอยู่ในอ้อมแขนของโคโรเนโร่
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นหรอกน่า...เธอเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ยรัล”
“กับฉัน...ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำว่ารัก”
“...” ชายหนุ่มไม่ว่าอะไร แต่เขากำลังตั้งใจฟังทุกถ้อยคำจากรัล..
“แต่ว่าถ้านายหายไปทั้งคน ...มันเหมือนโลกทั้งใบทั้งใบกำลังจะแตกสลายไปด้วย” เมื่อได้ฟังจบ ชายหนุ่มก็หน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที เพราะเขาพอจะเข้าใจความหมายของมันดี...
แต่เพราะความมั่นใจ...จึงถามออกไปอีกครั้ง...
“นี่ไม่ได้หมายความว่า เธอกำลังรักฉันอยู่เหรอ..เว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่พูดตะกุกตะกักจนเกือบลืมคำลงท้ายที่เป็นเอกลักษณ์ไป
เมื่อนายถามคำถามนั้นมา...
ฉันควรจะตอบมันว่ายังไงดี...
แต่ว่า...
ความอบอุ่นที่ประทับอยู่กับริมฝีปาก..
ก็ปิดทุกคำพูดที่ถูกเก็บไว้ในใจ...
ฉันรักนาย...
โคโรเนโร่....
ความคิดเห็น