คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : KHR : สายเกินไป...แต่ยังไงฉันก็รักนาย (56Lal)
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าก้าวช้าๆไปทางด้านในสุดของห้องพยาบาลสีทึบของวองโกเล่ ก่อนจะออกตัววิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
นัยน์ตาสีโกเมนสั่นคลอกับภาพตรงหน้า...
โคโรเนโร่....
ร่างอันไร้วิญญาณอัลโกบาเลโน่หนุ่มแห่งพิรุณนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสีขาวกลางห้อง
ไม่เพียงเท่านั้น....ทั้งอัลโกบาเลโน่แห่งสายหมอก เมฆา วายุ อัสนี หรือแม้แต่อรุณอย่างรีบอร์น....
ทุกคนนอนนิ่งไม่ไหวติงและร่างกายก็โชกไปด้วยของเหลวสีแดงข้นที่เรียกว่า….เลือด
“เกิดอะไรขึ้น” ร่างบางหันไปถามยามาโมโตะ ทาเคชิ ผู้พิทักษ์วองโกเล่แห่งพิรุณที่ยืนอยู่ข้างๆ นัยน์ตาและน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้
“รัล...ทุกคนน่ะ...ตายแล้ว” คำตอบที่ได้มาทำให้รัลถึงกับเข่าอ่อนและทรุดลงกับพื้นจนยามาโมโตะรับแทบไม่ทัน
“งะ...งั้นเหรอ แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างรีบอร์นก็...” รัลกำหมัดแน่นพร้อมกับสั่งให้ยามาโมโตะรวมถึงคนอื่นๆออกไปจากห้องนั้นด้วย
เมื่อทุกคนออกไปแล้ว...ร่างบางทรุดกายลงข้างเตียงของโคโรเนโร่ อัลโกบาเลโน่พิรุณ พลางเอื้อมมือไปจับมือของโคโรเนโร่ซึ่งบัดนี้เย็นชืดไปหมดแล้ว...
ไม่หรอก...ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร...
ฉันก็จะไม่ตาย..
พลันใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเด็กชายผู้เป็นอัลโกบาเลโน่พิรุณก็ผุดขึ้นในหัว คำสัญญานั้น...เขาไม่อาจจะรักษามันได้
คนบ้า! บ้าที่สุด...ทำไมนายถึงไม่อยู่ฟังคำนี้กับฉันก่อนล่ะ...
นายมันบ้า...อ่อนแอ..ทำอะไรก็เหลวไปซะหมด
และที่สำคัญ...นายทำให้ฉันรักนายไปแล้ว..
“ฮึก...” น้ำใสๆไหลลงมากระทบกับฝ่ามือของชายหนุ่ม แต่มันไม่ได้ดีเหมือนดั่งละครนัก เพราะถึงจะให้น้ำตาหยดลงบนฝ่ามือของเขาจนมันกลายเป็นสายเลือด ยังไงคนตายก็ไม่สามารถจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้
รัล มิลจิ ผู้เข้มแข็ง...บัดนี้ได้แสดงความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาจนหมดแล้ว
น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยในอะไรดีขึ้น
หญิงสาวซบหน้าลงกับแผงอกร่างตรงหน้านั้นอย่างไม่รังเกียจพร้อมกับกอดร่างนั้นไว้แน่น
“ฉันรักนายนะ...โคโรเนโร่” คำพูดนั้นเป็นเหมือนแต่เพียงลมที่พัดผ่านร่างของคนตายไปเท่านั้น...
แต่สำหรับรัล มันช่างมีความหมายมากมายเหลือเกิน...หญิงสาวร้องไห้จนฟุบหลับไป..
ข้างๆกายของชายหนุ่มที่เธอรัก..
....................................................
.....................................
......................
...............
.........
....
..
.
.
.
.
ฉันกำลังฝันไป....ฝันถึงเขา....ที่ฉันรักมาก...แต่ไม่อาจพูดออกไปได้...ในช่วงที่ยังมีเขาอยู่ข้างๆกาย
เขากำลังยืนหันหลังให้และกำลังห่างไกลออกไปทุกที....
ถึงจะเป็นฝัน...แต่ก็ยังอยากเจอ...
อยากเจอเขา...และบอกรักเขา
ได้โปรดล่ะ..โคโรเนโร่
หันมาหาฉันอีกครั้งได้มั้ย...
รัล.. เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นในความฝันของหญิงสาว พร้อมกับอ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่ดึงร่างบางเข้าไปโอบกอด
‘โคโรเนโร่!!??’
ใช่...ฉันมาหาเธอ...
‘ฮึก...’ รัลไม่ว่าอะไรต่อพลางกอดตอบ
อะไร..อย่าร้องไห้สิ ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ...
โคโรเนโร่ค่อยๆใช้นิ้วปาดน้ำตาให้รัลอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอามือประครองใบหน้าหวานนั้นไว้และประทับจูบลงช้าๆ
จูบที่มอบให้อาจเป็นครั้งแรก...และครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้
แต่เธอก็ยังดีใจ....
ฉันต้องไปแล้วนะ...
แต่ก่อนไป..ฉันอยากให้เธอรู้อะไรบางอย่าง...
ฉันรักเธอมากนะ..รัล มิลจิ...
.
.
.
.
.
...
.....
.........
..................
.................................
...........................................................................
เฮือก! หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากความฝัน พลางหลังมือก็ถูกยกขึ้นปาดน้ำตาโดยอัตโนมัติ
งั้นเหรอ....
ถึงมัยจะสายไปที่จะบอก...
แต่ว่ายังไง...
ฉันก็รักนายนะ....
โคโรเนโร่...
ความคิดเห็น