คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [ตามคำขอ] KHR : I'll be there (for you)…(D85) 100%
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : มีรูปเดียว...รูปเดียวจริงๆ หายากสุดๆเลยรูปคู่นี้ ตอนนี้ยูแต่งนะจ๊ะอุ้ม ปอไปล่ะ TT_TT
(ปอไม่ต้องห่วง เดี๋ยวยูรับหน้าที่แต่งเองฮับ ไม่รอช้า ไปอ่านกันเต๊อะ // ยู // เนื้อเพลงแปลผิดแปลถูกนะครับ ยูจิ้นเอาเอง หาที่เขาแปลไม่ได้อ่า T-T)
Gonna be alright…ไม่เป็นไร
Don’t worry tonight…..ไม่ต้องกังวล
Anata wo hitori ni wa sase nai…เธอต้องผ่านมันไปได้ เชื่อสิ
Onnadoushi mo waruku nai yo….ฉันที่จะปลอบใจเธอเอง
So I’ll be there…ดังนั้น ฉันจะอยู่ตรงนี้
So I’ll be there forever….ฉันจะอยู่ตรงนี้ ตลอดไป
~~~ ♪
“เพลงบ้าอะไรฟะ เลี่ยนชิบเลย” หนุ่มบอสแห่งคาบัคโรเน่พูดพลางเอื้อมมือไปปิดเครื่องเล่นซีดีของตัวเอง และยันตัวขึ้นบิดขี้เกียจเหมือนที่พระเอกซีรีย์เกาหลีชอบทำเวลาอยู่คนเดียว(?) จากนั้นก็เปิดประตูเตรียมจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อกินอาหารฝีมือหม่าม๊า หรือคุณแม่นานะของสึนะนั่นเอง
ตอนนี้เขามาญี่ปุ่นเพื่อเคลียร์ธุระและเรื่องส่วนตัวของเขาเอง....
แต่ทว่า...เนื่องจากตอนเดินลงบันไดไม่ได้มีลูกน้องมาเดินข้างๆด้วย ส่งผลให้เขาเหยียบขากางเกงของตัวเอง ก่อนจะลื่นไถลตกบันไดด้วยท่าพุ่งหลาวอย่างสวยงาม (=_=)b
ตึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โครมมมมมมมมมมมม
ร่างสูงที่พุ่งหลาวลงมาจากชั้นสองอย่างงดงามได้ลงจอดบนพื้น...แต่พื้นไหงมันนิ่มๆ เมื่อเงยหน้ามองดีๆ สภาพตอนนี้คือเขานอนทับเบียงกี้อยู่
เรียงลำดับเหตุการณ์ ....ตกบันได-พุ่งหลาวพร้อมกับหน้าไถไปกับขั้นบันได-หล่นลงมาทับเบียงกี้พอดีเป๊ะ = =!!
“=[]=!! แมว เอ๊ย แมงป่องพิษ”
“ลุก หนัก ที่สำคัญ..เรียกชื่อฉันมันจะตายมั้ย”
“ธะ...เธอเอง ก็เรียกฉันว่าม้าพยศนี่ =3=///”
“เอาเถอะ รีบลุกเร็ว ฉันไม่อยากให้รีบอร์นมาเห็นในสภาพนี้หรอกนะ = =;;” เบียงกี้ว่าพลางยันตัวลุกขึ้น ปัดฝุ่นและเดินเข้าครัวไป ปล่อยให้คุณชายม้าพยศยืนแข็งอยู่คนเดียว
รีบอร์นอีกแล้ว...
ยัยนี่เคยพูดถึงคนอื่นนอกจากเจ้าเด็กห้อยจุกนม(ที่ตอนนี้เป็นหนุ่มหล่อไปแล้ว) บ้างมั้ยเนี่ย!!
“เฮ้ สองคนนั้นน่ะ ถ้าจะทำอะไรแบบนั้นน่ะ ที่นี่โจ้งแจ้งไปมั้ย” ไม่ทันขาดคำ เจ้าของชื่อที่เบียงกี้พูดถึงเมื่อกี้ก็โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว...
แล้ว ‘อะไรแบบนั้น’ มันคืออะไรล่ะเฮ้ย!!!
เจ้านี่...ชอบพูดให้ไม่เคลียร์ตลอด = =;;;;;;;;;
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ รีบอร์นก็...” เบียงกี้หน้าขึ้นสีทันทีเมื่อเห็นหน้ารีบอร์น ยิ่งตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว หน้าเบียงกี้ก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นเป็นทวีคูณ ผิดกับดีโน่ที่เอือมสุดๆ ที่จริงก็เห็นหน้าเจ้านี่แทบทุกวันตอนที่เขามาเป็นครูพิเศษให้อยู่แล้ว ดังนั้นก็เลยไม่มีอะไรพิเศษมาก (แค่รีบอร์นโตแล้ว จบ!)
“ไปกินข้าวได้ยัง หม่าม๊าเรียกแล้วนะ” รีบอร์น
“อะ...อื้ม”
ห้องครัว(ห้องทานอาหาร)........
อาหารเช้าบนโต๊ะก็ไม่ได้แปลกไปกว่าทุกวัน จานของทุกคนก็จะมีแฮมกับไข่ดาวเป็นหลัก ข้างๆเป็นซุปมิโซะกับข้าวสวย ตรงกลางโต๊ะมีเทมปุระ ออมเล็ต ปลาซาบะ สลัดผักต่างๆ และอาหารที่ไม่มีใครคิดจะแตะ...นั่นคือ พอยซั่น คุกกิ้งของเบียงกี้นั่นเอง
“อะ..รีบอร์น อ้ามมมม” เบียงกี้ตักข้าวและจะป้อนรีบอร์น โดยลืมนึกไปว่าตอนนี้เขาโตแล้ว
“ไม่เป็นไรเบียงกี้ ฉันกินเองได้น่า” รีบอร์นว่าพลางคีบปลาซาบะเข้าปาก เบียงกี้ทำหน้ามุ่ย “..ถ้าอยากป้อนจริงๆ..ก็โน่น เจ้านั่นน่ะ...สิบปีผ่านไปยังกินเลอะเทอะยิ่งกว่าเจ้าวัวบ้านั่นเหมือนเดิม = =๐” รีบอร์นชี้ไปทางดีโน่ ที่ตอนนี้...สภาพเป็นแบบที่รีบอร์นบอกเด๊ะเลย
“นั่นสินะ สงสัยดีโน่คุงต้องมีพี่เลี้ยงซะแล้วสิ ช่วยทีนะ เบียงกี้จัง ^^” นานะว่าพลางส่งสายตาวิ้งๆไปทางเบียงกี้ ประมาณว่าขอร้องสุดฤทธิ์
“ก็ได้ค่ะ ถ้าหม่าม๊าขอละก็..” เบียงกี้เดินมานั่งลงข้างๆดีโน่ ก่อนจะตักข้าวมาจ่อที่ปากดีโน่
“../////” <<<<< ดีโน่หน้าแดงแปร๊ด
“รีบๆกินเข้าสิ - -//”เบียงว่าไปหน้าก็ออกสีแดงจางๆไป ดีโน่พยักหน้าก่อนจะกินข้าวคำนั้นที่เบียงกี้เป็นคนป้อน
หลังจากที่กินเสร็จ............
นานะก็ขอให้เบียงกี้เป็นคนดูแลดีโน่แบบเต็มขั้น ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำราวกับเขาจะเป็นง่อย(?) แถมต้องมาคอยเฝ้าเวลาหมอนี่เดินลงบันไดอีกต่างหาก
เวรกรรม!!!!
…………….
……
….
…
..
.
.
.
แต่ว่า...หลังจากนั้น
ทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกัน จนมีเรื่องอะไรก็มานั่งปรึกษากันได้เลย...
และปัญหาของทั้งคู่ในคืนนี้คือ....
“ฮึก....ฮือ...” เบียงกี้นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ในห้องปิดไฟมืด จังหวะเดียวกันกับที่ดีโน่เปิดประตูห้องเข้ามา
“เบียงกี้ อ๊ะ ร้องไห้เหรอ...” ม้าพยศหนุ่มถึงกับอึ้ง คนตรงหน้ากำลังร้องไห้...และที่สำคัญกำลังกอดเขาแน่นอยู่น่ะสิ!!!
“ฉันสารภาพไปแล้ว..แต่เขา..ฮึก..บอกว่าฉันเหมือนพี่สาวเท่านั้น ฮือ...”
“เฮ้อ ถ้าเขาตอบรับสิแปลก..อึ๋ย” เมื่อรู้ตัวว่าพูดสิ่งที่ไม่ควร ดีโน่จึงหยุดกึกทันที
“ว่าไงนะ = =+++” เบียงกี้จิกตาใส่
“เปล่าๆ เชิญดราม่าต่อเลยคร้าบบ” ดีโน่พูดอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่าง(?)ส่งผลให้เบียงกี้หยุดร้องไห้และหันมาถามถึงเหตุผลที่เขาเข้ามา
“ว่าแต่เข้ามามีอะไร”
“อ๋อ พรุ่งนี้น่ะ..ฉันจะกลับอิตาลีแล้วนะ” ดีโน่(ถือวิสาสะ)กอดเบียงกี้แน่น ส่วนเบียงกี้นั่นทั้งดิ้น หน้าแดง สุดท้ายก็หมดแรงเพราะ(ไอ้)คุณม้าพยศรัดแน่นไม่ยอมปล่อยสักที
“แล้วมาบอกฉันทำไม...”
“ฉันอยากให้เธอคิดถึงฉันบ้าง...สักครั้งก็ยังดี...ได้มั้ย”
“ไม่ได้”
“...”
“เพราะฉันไม่ให้นายกลับ”
“O_O”
“ดีโน่..อย่าไปไหนนะ...” เบียงกี้กอดตอบ “ถือซะว่า...ฉันขอร้อง..”
“อืม...ถ้าเธอขอ ฉันก็ให้ได้ ^^”
“ขอบใจนะ...”
“อืม..” จากนั้นทั้งคู่ก็กอดกันอยู่ตรงนั้น (โดยไม่รู้ว่าพวกส.ใส่เกือกกำลังแอบดูอย่างเมามันส์)
Don’t worry,Bianchi. I’ll be There (for you)
ความคิดเห็น