คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [ตามคำขอ] KHR : อีกครึ่งหนึ่งของชีวิต....(RLuche) 100%
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : (ดราม่าอีกแล้ว~) เรื่องนี้เกิดจากการดราม่าคือแนวถนัดของไรเตอร์ (สังเกตได้ว่าเรื่องที่ผ่านๆมาไม่ค่อยสมหวัง) บวกกับคู่รีบอร์นนั้น ลูเช่ได้จากไปซะแล้ว...ดังนั้นจึงขอจับมาดราม่าอีกคู่ หวังว่าคงจะชอบนะคะ ^^ (ครึ่งหลังยูจะแต่งนะครับ อาจมั่วนิดๆก็ขออภัย ^^ /// ยู)
ผมมองท้องฟ้า...
และถามตัวเองตลอดเวลา....
ว่าผมมีชีวิตไปเพื่อใคร...
พอรู้คำตอบ....
ก็สายเกินไปแล้ว....
เพราะคนที่เหมือนเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต.....
ได้จากไปแล้ว...
หัวใจของผม...ที่มอบให้เธอไปทั้งใจ
ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นด้านชา....
และไม่สามารถที่จะรักใครได้อีกแล้ว...
เพราะหัวใจดวงนี้..
จะเป็นของเธอ
ตลอดไป...
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีถ่านปิดสมุดบันทึกของตัวเองลงช้าๆ พลางหยิบรูปหมู่ของอัลโกบาเลโน่ทั้ง 8 คน(ก่อนรับคำสาป)ที่เสียบไว้ด้านหลังของสมุดออกมาดู
ในภาพนั้น...เขากับหญิงสาวผู้เป็นนภาของอัลโกบาเลโน่ยืนอยู่ตรงกลาง ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ผิดกับตัวเขาเองที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแถมยังดึงหมวกลงมาปิดหน้า ส่วนด้านซ้ายเป็นอัลโกบาเลโน่หนุ่มแห่งพิรุณยืนฉีกยิ้มกว้างและมือซ้ายก็แกล้งดันหน้าอัลโกบาเลโน่แห่งเมฆาผู้เป็นรุ่นน้องออกจากเฟรมกล้อง ข้างๆกันนั้นเป็นอัลโกบาเลโน่ที่ไม่สมบูรณ์ยืนทำหน้าซังกะตายแบบสุดฤทธิ์ ด้านขวาเป็นอัลโกบาเลโน่หนุ่มแห่งวายุกำลังจับหน้าของอัลโกบาเลโน่สายหมอกให้หันมาหากล้อง และคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ริมสุดคืออัลโกบาเลโน่อัสนีกำลังยืนดันแว่นเก็กหล่ออยู่คนเดียว
นานแค่ไหนแล้วนะ...ความทรงจำแบบนี้...
ตอนที่ทุกคนยังอยู่ครบ..
ไม่มีใครหายไปแม้แต่คนเดียว...
“ยังไม่ลืมอีกรึไงรีบอร์น เว้ยเฮ้ย” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์แล้วหันมาตอบเสียงเรียบตามแบบฉบับบของเขา
“ก็เหมือนนายนั่นแหละ วันนั้นยังบ่นคิดถึงรัลๆอยู่เลยนี่ :P” ว่าพลางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อัลโกบาเลโน่แห่งพิรุณ เล่นเอาคนถูกย้อนหน้าแดงแปร๊ด
“ฉันอยากเจอก็ยังได้เจอ แต่กรณีของนาย...ไม่มีวันอีกแล้วนะเว้ยเฮ้ย”
กึก.....
รีบอร์นนิ่งอึ้งไปชั่วครู่....
นั่นสิ...น่าอิจฉานายเนอะโคโรเนโร่.....อยากเจอก็ได้เจอ..
แต่ฉันคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว.....(ความคิดของรีบอร์น)
โคโรเนโร่ซดโคล่าในมือไปด้วย ส่วนมือก็โบกไปมาข้างหน้ารีบอร์น ที่ตอนนี้....แข็งเป็นรูปปั้นหินซะแล้ว “ทำไรผิดไปรึเปล่าฟะเนี่ย รีบอร์น หลับในรึไงเว้ยเฮ้ย”
“เปล่าซะหน่อยเจ้าบ้า อ้าว รัล มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” รีบอร์นได้ทีแกล้งเพื่อนคืนบ้าง เล่นเอาโคโรเนโร่สำลักพรวด “ล้อเล่นน่า ยัยนั่นตอนนี้คงทำงานยุ่งอยู่ CEDEF นู่น จะมานี่ได้ไง” ตอนนี้รีบอร์นกับโคโรเนโร่อยู่ที่อิตาลี และเป็นครูพิเศษในวองโกเล่รุ่น 10 และผู้พิทักษ์คนอื่นๆอยู่ (และได้รับการแก้คำสาปเรียบร้อยแล้ว)
“แค่กๆๆๆ เจ้าบ้า อย่าล้อเล่นสิเฟ้ย” โคโรเนโร่เช็ดริมฝีปากที่เปรอะไปด้วยโคล่า
“เหอะ ก็ใครใช้ให้แกมาย้ำเล่า” รีบอร์นกลั้นหัวเราะกับท่าทีของเจ้าเพื่อนรัก(เพื่อนแค้น)
“หึ งั้นไม่ย้ำก็ได้ ฉันไปฝึกเจ้าเรียวเฮต่อดีกว่า ไปนะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่วางกระป๋องโคล่าลงแล้วยืนโบกมือลาทำเท่อยู่ตรงบันไดที่ใช้เดินลงไปที่สนามฝึกของวองโกเล่
“จะไปไหนก็ไป ทำเท่อยู่นั่น” รีบอร์นว่าพลาง โคโรเนโร่ที่ยืนเก็กหล่ออยู่ลงไปที่สนามฝึก (ทำเอาโคโรเนโร่เสียฟอร์มไปเลยทีเดียว =w=^)
“รีบอร์น นายซึมๆไปนะ ปกติป่านนี้นายใช้เท้ายันโคโรเนโร่ไปแล้วนี่” สึนะเข้ามาพยุงโคโรเนโร่
“ขอบใจที่ดันไปเตือนมันนะเว้ยเฮ้ย = =**” โคโรเนโร่
“หึ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เล่นหรอกนะ สึนะ นายฝึกกับโคโรเนโร่แล้วกัน” รีบอร์นกระตุกยิ้มแห้งๆให้และเก็บปืน
“แล้วนายจะไปไหนน่ะ”
“ไปเยี่ยมคนสำคัญหน่อยน่ะ” ว่าแล้วรีบอร์นก็เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย(?)
วันนี้...เป็นวันครบรอบ 25 ปีที่คนสำคัญของเขาจากไป คนสำคัญที่ว่าก็คือ นภาของอัลโกบาเลโน่...ลูเช่
ก่อนเธอจะเสียชีวิตไปได้หายสาบสูญและเมื่อทราบอีกที ความจริงที่ได้รับจากอัลโกบาเลโน่แห่งนภารุ่นที่ 2 ก็ปรากฏ
นั่นคือ....ลูเช่ ได้จากไปอย่างไม่มีวันที่จะกลับมาอีกแล้ว...
โบสถ์แห่งหนึ่งทางตอนใต้ของเกาะซิซิลี...หลังจากเยี่ยมหลุมศพของลูเช่เสร็จ รีบอร์นก็เข้ามาในโบสถ์และนั่งลงตรงหน้าแกรนด์เปียโน จากนั้นก็เริ่มบรรเลง
โบสถ์นี้ไม่ค่อยมีคนอยู่สักเท่าไหร่...จะว่าไปก็มีแต่บาทหลวงกับซิสเตอร์ที่ดูแลโบสถ์เท่านั้น
ดังนั้น เสียงของแกรนด์เปียโนที่ได้ยินอยู่ในตอนนี้...สำหรับพวกบาทหลวงก็ไม่แปลกใจ ที่รีบอร์นจะเป็นคนเล่น...ถึงเขาจะเป็นนักฆ่า แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ปืนเป็นอย่างเดียว ทักษะด้านดนตรีของเขาก็ดีเยี่ยมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จนอาจจะเล่นเก่งกว่าผู้พิทักษ์วายุเลยก็ได้...
♪~♪~♪~♪~♪~♫~♫~♫~♫~♫
♪~♪~♪~♪~♫~♫~♫~♫
♪~♪~♪~♫~♫~♫
♪~♪~♫~♫
♪~♫♫♫~~~
ปลายนิ้วของชายหนุ่มสัมผัสกับแป้นของแกรนด์เปียโนที่ตั้งอยู่ใจกลางโบสถ์ นิ้วของเขาค่อยๆไล้ไปตามเสียงเพลง..กลายเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะแต่แฝงไปด้วยความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก...
ในท่วงทำนองนั้น...เนื้อหาหมายถึง...การแอบรัก.....
ทุกค่ำคืน ฉันปวดที่หัวใจ…..
ฉันไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลย…..
ฉันคุ้นชินกับการอยู่เดียวดายตลอดเวลาอันยาวนาน…….
และฉันก็เผชิญกับมันด้วยรอยยิ้ม
เชื่อสิว่า ฉันเลือกที่จะรอ
แม้ว่ามันจะเจ็บปวด ฉันก็ไม่หวั่น
ความอ่อนโยนของเธอเท่านั้นที่จะรั้งชีวิตฉันไว้
จากความเหน็บหนาวที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้
แต่เพราะรักมากเกินไป...
จึงไปสามารถปริปากออกไปได้...
ว่า... “ฉันรักเธอ”
เนื้อหาของเพลงที่รีบอร์นกำลังบรรเลงอยู่ก็มีคร่าวๆประมาณนี้....
เขาบรรเลงไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าร่างโปร่งแสงร่างหนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่ตรงประตูโบสถ์.....กำลังรับฟัง...ทุกท่วงทำนองที่เขาบรรเลงออกมาจากหัวใจ....
ร่างโปร่งแสงนั้นยืนมองด้วยน้ำตาที่นองหน้า...หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขที่หลั่งไหลออกมาจากจิตใจ...ริมฝีปากขยับช้าๆและขับร้องเป็นเพลงออกมา...ดังเช่นเมื่อก่อนที่รีบอร์นมักจะบรรเลงให้เธอซึ่งเป็นนภาได้ขับร้องบ่อยๆ
ถึงแม้ร่างสูงจะไม่ได้ยินเสียงนั้นก็ตาม...
“อ้าว พ่อหนุ่มมาเล่นเปียโน่ที่นี่อีกแล้วเหรอ” บาทหลวงผู้หนึ่งเดินเข้ามา ทำให้ร่างโปร่งแสงนั้นรีบหายตัวไป...
“ขอโทษครับ รบกวนคุณพ่อกับซิสเตอร์เหรอครับ...”ชายหนุ่มหยุดบรรเลงไปสักพักแล้วหันไปพูดกับบาทหลวง
“ไม่หรอก พ่อแค่จะมาบอกว่า..คนที่ลูกบรรเลงเพลงนี้ให้น่ะ เธอไม่ได้ไปไหนเลยนะ”
“ครับ..ผมรู้ เธออยู่ตรงนี้ตลอด..อยู่ในใจของผมกับคนอื่นๆเสมอ” รีบอร์นว่าพลางเอามือทาบหน้าอกของตัวเอง บาทหลวงชรายิ้มและเดินออกจากโบสถ์ไป
จากนั้น...เขาก็เริ่มบรรเลงต่อไป...แต่คราวนี้เสียงทุ้มได้ถูกขับร้องออกมาด้วย..เป็นครั้งแรกที่เขาร้องเพลง...น้ำเสียงนั้น...ช่างอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน...
ร่างโปร่งแสงที่ยืนมองอยู่นั้นคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะกลับไปที่ป้ายวิญญาณของตนเอง วันนี้ได้หมดลงแล้ว...กว่าเธอจะได้ออกมาพบเขาอีกก็ปีหน้า...
ถึงตอนนั้นเขาจะมามั้ยนะ...
“ลูเช่...ฉันจะกลับแล้วนะ” รีบอร์นเอ่ยกับป้ายวิญญาณและกลับไปที่ฐานทัพวองโกเล่ ก่อนกลับ...เขาได้ทิ้งท้ายไว้ว่า..
.
ถึงเธอจะไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว
แต่ก็สัมผัสได้…
ว่าเธออยู่ตรงนี้.....
อยู่ใกล้ๆ......
และเคียงข้างฉันเสมอมา...
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ...
ลูเช่..
-----------------------------------------------
ในอนิเมะนายน่าจะเล่นบ้างนะรีบอร์น
คงจะเท่น่าดูเลย =w= /// ยู
ความคิดเห็น