คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [ตามคำขอ] KHR : สิ่งสำคัญ....(YAria) 100%
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : รอนานมั้ยจ๊ะอุ้ม เราแต่งให้แล้วเน้อ 555+ (ท่าจะบ้า?) แต่ก็ไม่รับประกันว่าดราม่าครั้งนี้จะเป็นยังไง แนะนำให้อ่านเองเป็นยอดดี =w=
อัลโกบาเลโน่แห่งนภามักจะมีรอยยิ้มที่สดใสโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ....
แต่โชคชะตาก็เล่นตลก..ทำให้เธอจากพวกเรา..
...เร็วเกินไป...
คำพูดของเจ้าหนูอัลโกบาเลโน่อรุณยังคงก้องกังวานอยู่หัวของแกมม่า ที่จริงเขาจะไม่ใส่ใจมันก็ได้....แต่ที่เจ้าหนูนั่นพูดก็เป็นความจริง
รอยยิ้มอันอบอุ่นและใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั่นของบอส ไม่สิ อาเรีย.........
ไม่มีวันได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว....
ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ขึ้นเป็นบอสของจิสโรเนโร่ คนคนนี้ที่ภายนอกดูสดใส แต่บางครั้งก็แอบมาร้องไห้คนเดียว...เพราะความสูญเสียนั่น...ทำให้ยามค่ำคืนเขาไม่อาจจะอดทนที่จะไม่ขึ้นไปดูอาเรียหลังจากร้องไห้เสร็จ..
หลายครั้งก็ลองถามตัวเองดูว่า....จะทำไปทำไม?
เพราะเธอเป็นบอสเลยต้องคอยเป็นห่วง?....ไม่ใช่มั้ง
เพราะเธอเป็นผู้หญิงเลยต้องเทคแคร์.....ก็ไม่ใช่อีก
ความรู้สึก...มันมากกว่านั้น...
แต่ก็ไม่อาจเปิดปากพูดไปได้....
“เฮ้อ วันนี้ก็ลุยงานจนดึก...อีกแล้ว” ชายหนุ่มเอนหลังพิงกับพนักพิงของโซฟาในห้องทำงานและหลับตาลงอย่างอ่อนแรง เนื่องจากเหนื่อยล้ากับงานมาทั้งวันแถมยังคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก...
กี่โมงแล้วนะ....
ตีสองอย่างนั้นเหรอ...
โนซารุ ทาซารุกับพวกที่ไปทำภารกิจให้แฟมิลี่ ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก สงสัยคงจะค้างแรมในป่ากัน
วันนี้ก็อยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ...
เหนื่อยมากสินะ แกมม่า...
“เฮือก!!! เสียงของบอส...“ แกมม่าลืมตาขึ้น แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น
“สงสัยจะคิดมากไปจริงๆแฮะเรา บอสจากไปสามเดือนกว่าๆแล้ว...มาคิดถึงป่านนี้ก็...”
แกมม่าหยิบกรอบรูปซึ่งถูกวางคว่ำอยู่บนชั้นหนังสือ และเอามาตั้งไว้บนโต๊ะทำงานของตัวเอง และพึมพำออกมาเบาๆ
“บอส...ไม่สิ อาเรีย”
“สามเดือนแล้วสินะ....ที่เธอไม่อยู่ตรงนี้”
“โนซารุ ทาซารุ....ทุกๆคน คิดถึงเธอมากนะ”
“อาเรีย...ฉันมัวทำอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ”
“ทำไมช่วงที่เธอยังมีชีวิตอยู่...ฉันถึงไม่ยอมบอกความรู้สึกของฉันไป...” แกมม่าบ่นไปเรื่อยๆ จนเผลอฟุบหลับคาโต๊ะทำงานไป.....
ขณะที่เขาหลับ....จุกนมแห่งนภาซึ่งถูกวางไว้ในมุมที่คนอื่นมองไม่เห็นนอกจากแกมม่าส่องสว่างไปทั่วห้อง เหมือนมันจะรับรู้ถึงความรู้สึกของแกมม่า....และส่งผ่านไปยังอัลโกบาเลโน่แห่งนภาผู้ล่วงลับ....อาเรีย
และแกมม่าเอง...ก็ได้ยินเสียงหนึ่ง ในโลกที่เรียกว่า....ความฝัน
แกมม่า..ความรู้สึกของเธอน่ะ...ฉันรับรู้แล้วล่ะ....
ขอบใจนะ...
เธอเองก็คือสิ่งสำคัญที่ฉันไม่อยากให้หายไปเหมือนกัน..
แกมม่า...ถึงฉันจะไม่อยู่ข้างๆเธอแล้ว..
แต่วันใดที่เธอท้อหรือเหนื่อยใจละก็...
ขอบฟ้าที่เธอจ้องมอง...ก็คือตัวฉัน
จำไว้นะ...แกมม่า
“อืม~ เอ๊ะ ฝันอย่างนั้นเหรอ..” แกมม่าสะดุ้งตื่นและเอามือเท้าคางพลางมองกรอบรูปนั่นไปด้วย รูปที่อยู่ในกรอบนั้นเป็นรูปที่สำคัญมาก...เพราะเป็นรูปของเขาที่ถ่ายคู่กับอาเรีย....และถ้าเลื่อนรูปออกมาจากกรอบจะเห็นข้อความเล็กๆ ที่เขาเขียนไว้ว่า...
‘เธอคือสิ่งสำคัญ...ที่ฉันไม่อยากให้หายไป’
ความคิดเห็น