[SF Beast][2JUNSEUNG]It's Hurt ,, มันเจ็บนะ!
เมื่อคนที่ทรยศรู้สึกตัวว่าขาดคนที่ถูกทรยศไม่ได้... เขาจะทำยังไงละเมื่อคนที่ถูกทรยศเจอคนที่ดีกว่าเขาแล้ว!
ผู้เข้าชมรวม
1,295
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
1.29K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 22 ม.ค. 56 / 17:48 น.
junseung duseung dooseung dusoep duseob dooseop dooseob dujunseung doojunseung 2junseung fic Yaoi Y SF beast .....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
|
Writer talk & Rule
|
|
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“นายหลับแล้วสินะ...” ผมพึมพำับัวเอ
“อโทษ...” ผมระิบร่าบาที่นอนหลับาพริ้มบนเียนอนสีาวสะอาอย่ามีวามสุ
ผม่อยๆลายอ้อมอออาร่าบาและเินไปที่ห้อ้าๆ...
ห้อนอนอโยอบ...น้อายอฮยอนึ
๊อๆ
ผมเาะประู่อนที่โยอบะเปิออมาว้าผมเ้าไปในห้อแล้วรีบปิประูอย่ารวเร็ว
“ฮยอ โยิถึฮยอมาเลยรู้ไหม?” โยอบโผเ้ามาอผม้วยวามิถึ
“อือ ฮยอ็ิถึโย” ผมออบโยอบ่อนะหอมแ้มนุ่มๆอโยอบไปฝอให่
่วหลายเือนที่ผ่านมานี้ ผมับโยอบเริ่มแอบเอันหลัาที่ฮยอนึหลับ...
ใ่! ทุนเ้าใไม่ผิหรอ...ผมับโยอบร่วมันทรยศฮยอนึ
ฮยอนึับผมเป็นแฟนันมาไ้เือบสามปี เรารัันมา ลอเวลาที่เราบัน...ผมบอไ้เลยว่าไม่เยนอใฮยอนึัรั้ นระทั้ผมไ้เอับโยอบเมื่อหเือน่อน
*ย้อนไปเมื่อหเือน่อน*
‘ฮยอ~ ิถึัเลย~’ โยอบโผเ้าอฮยอนึ่อนที่เาะหันมาหาผมและทำหน้าสสัย
‘ฮยอ...นี่ใรหรอ?’ โยอบี้มาทาผม่อนะหันลับไปถามพี่ายัวเอ
‘ูุนน่ะ...แฟนพี่เอ’ ฮยอนึหันมาแนะนำผมให้โยอบ
‘อ้อ…ปะ ลับบ้านัน’ โยอบหันมายิ้มให้ผม่อนะบอพี่ายสุสวยให้พาเาลับบ้าน
‘อืม’ ฮยอนึอบสั้นๆ่อนะวุแและเินนำไปที่รถ
โยอบหันหน้าหวานๆอัวเอมาระพริบาให้ผม่อนะเินามพี่ายสุสวยไป
ให้ายเถอะ...น่ารัทั้พี่ทั้น้อเลย
ไม่สิ...ผมว่าโยอบน่ารัว่า้วย้ำ
*ย้อนลับมาที่ปัุบัน*
หลัานั้นมา ผม็มัะไปเที่ยวับฮยอนึและโยอบ
เราเริ่มสนิทันมาึ้น...มาึ้น...
นวันหนึ่...โยอบโทรมาหาผมและบอว่าอบผม
ผมลที่ะแอบบับโยอบ
ทุๆวันเสาร์อาทิย์ ผมะมานอน้าที่บ้านฮยอนึ
มันเป็นอย่านั้นมาลอสามปี...
แ่อนนี้...เมื่อฮยอนึหลับ...
ผมะแอบย่อเ้ามานอนในห้อโยอบแทน...
“ฮยอ...” โยอบปลุผมออาภวั์วามิอัวเอ
ผมว้าัวโยอบมาูบอย่าที่ทำทุที
“อื้อ...” โยอบูบอบผม...
ปั้!!
ประูเปิอออย่ารวเร็ว แ่ผมับโยอบลับไม่ผละออาัน...
เป็นเพราะสัมผัสสุวิเศษที่อีฝ่ายมอบให้ละมั้...
เรายัำเนินารูบ่อไป...โยไม่ไ้เอะใว่าใรเ้ามา
นระทั้นที่เ้ามาเินเ้ามาระาเราทั้สอออาัน...ผมหันไปะะวาใส่ แ่พอหันไปผมลับพูไม่ออ...
“ฮยอนึ!/ฮยอ!” ผมับโยอบพูื่อนที่เ้ามาใหม่อย่าอึ้ๆ
เพี้ยะ!
วามเ็บเริ่มแพร่ระายไปามใบหน้าอผม ผมหันามแรบอฮยอนึ
“เราเลิันเถอะูุน!” ฮยอนึะโน่อนะวิ่ออไป
หมับ!
ผมที่ำลัะวิ่ามฮยอนึไปถึับะัเมื่อโยอบว้า้อมือผมไว้
“อย่านะ...อย่าไป”
“อร้อเถอะฮยอ...”
ผมำใไม่ามฮยอนึไปและอปลอบโยอบที่ำลัร้อไห้
*สามเือนผ่านไป*
“ฮยอ~ โยเอาานไปเ็บ่อนนะ” โยอบพูึ้นเมื่อเห็นผมเียบ
“อืม” ผมอบสั้นๆ
“โยึ้นไปที่ห้อ่อนเลยนะ วันนี้ฮยอมีธุระ” ผมโหโยอบเมื่อเหลือบไปเห็นฮยอนึนั่ิน้าวอยู่นเียว
“รับ” โยอบพู่อนะเินออไป
ทั้ๆที่ผมอยู่ับโยอบแท้ๆ แ่ผมลับไม่มีวามสุเลย
ใบหน้าเปื้อนน้ำาอฮยอนึยัรารึอยู่ในใอผม
ผมพึ่รู้ว่าผมาฮยอนึไม่ไ้...ผมรัฮยอนึนเียว...
ใที่เ้มแ็เปราะบาเมื่อรู้ว่าร่าบาไ้าเาไปแล้ว…
ผมลุไปหาฮยอนึ
“ฮยอน...” ผมัสินใที่ะเรียร่าบา!
“ฮยอนึอา!” ไม่ทันที่ผมะเรียื่อเสร็ ุนฮยอ...ุายผู้เพรียบพร้อมลับัหน้าผมไป่อน!
“อ้าว ุนฮยออา...มานั่ิน้วยันสิ” ร่าบาเอ่ยวน่อนะยับัวใหุ้นฮยอสามารถนั่้าๆไ้
ผมไปแอบอยู่หลัเสา้นหนึ่ึ่สามารถเห็นทั้สอนไ้อย่าัเน
ุนฮยอนั่ล้าๆฮยอนึ่อนะับมือฮยอนึ...
“อ๊ะ!...”
“ันมีเรื่อะุยับนาย...” ผมแอบเห็นว่านายุนฮยอนั่นหน้าแ้วยแหละ -*-
“?” ฮยอนึสบาุนฮยออย่าสสัย
“ันอบนายนะ” ุนฮยอเอื้อมมือไปอฮยอนึา้านหลั
“ไม่ว่านายยัะรัแฟนเ่านายหรือไม่...อให้ันไู้แลนายเถอะนะ...” ุนฮยอเอ่ย่อเมื่อเห็นว่าฮยอนึไม่มีท่าทีัืน
“อื้ม...นายีับันมาๆเลย...ริๆัน็ำลัิว่าะบอนายอยู่ว่าันเอ็อบนายเหมือนัน...” ฮยอนึยิ้มใหุ้นฮยอ ่อนยับัวเ้าไปแนบิับร่าสูอุนฮยอ
เ็บั...
“นายรัันริๆใ่ไหมุนฮยอ” ฮยอนึหันไปถามุนฮยอเพื่อวามแน่ใ
“ันรันาย” ุนฮยอพูำๆนั้นออมาอย่ามั่นใ
“ั้น...บับันนะ” ฮยอนึเลื่อนใบหน้าสวยเ้าไปูบเบาๆที่ริมฝีปาอุนฮยอ ุนฮยอว้าท้ายทอยอฮยอนึ่อนะูบลมา้วยวามรั
ผมเ้าใแล้ว...ารเห็นนที่เรารัูบับนอื่น มันเ็บอย่านี้นี่เอ...
ุนฮยอผละริมฝีปาออาปาบาอฮยอนึ
ฮยอนึยิ้มใหุ้นฮยอ่อนะั้าวในานัวเอและป้อนุนฮยอ
ุนฮยออ้าปารับอย่ามีวามสุ
ภาพที่ผมเห็นอยู่้าหน้า...ไม่ว่าใรมาเห็น็้อบอว่าเาสอนเหมาะันี
แ่สำหรับผม...มันเหมือนมีที่แทเ้ามาในหัวใที่เ็บ้ำ
ร่าบาที่เยเป็นอผม...
ปาบาที่เยเป็นอผม...
อ้อมอที่เยเป็นอผม...
มือเรียวสวยที่เยเป็นอผม...
รวมทั้หัวใอร่าบาที่เยเป็นอผม...
มันลายเป็นอๆนอื่นไปแล้ว...!!
*เือน่อมา*
๊อๆ
ใระหาว่าผมหน้า้านผมไม่ว่าเลยนะ...อแ่ฮยอนึลับมาเป็นอผม ผมยอมทุอย่า
ทรยศเาอย่านี้...แ่ลับมาเาะประูบ้านเาอย่าหน้าาเย...
“รับ รอแปบนะรับ” เสียหวานานรับอย่าน่ารั่อนะเปิประูออมา
“...!” ฮยอนึในุผ้าันเปื้อนสีรีมเินออมาเปิประูอย่ารวเร็ว ใบหน้าเปื้อนยิ้มถึับหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นผม
“มาที่นี่ทำไม?” ฮยอนึส่สายาเย็นามาให้ อย่าว่าแหละ...หลัาเิเรื่อ โยอบ็ย้ายไปอยู่หออโรเรียน ผมึไม่มีวามำเป็นะ้อมาที่นี่อีแล้ว
เาไม่รู้...ว่าผมไม่ไ้รัโยอบ
“ันมาหานาย...” ผมพูเสียอ่อน
“มาหาันทำไม? ไปหาโยอบนู้นสิ” ฮยอนึบอ้วยท่าทาไม่มีเยื่อใย
เาไม่รู้...ว่าผมะยอมเลิับโยอบเพื่อมาหาเา...
“ันรันาย...ันะมาบอนายว่า ันะเลิับโยอบ นายอยาไ้อะไร นายบอันมาเลย...ันยอมให้นายไ้ทุอย่า อแ่อย่าเียว...ลับมาหาัน” ผมพูเมื่อฮยอนึหันมาสบาผมรๆ
“เสียใ้วยนะ...แ่ันไม่ไ้รันายแล้ว ส่วนเรื่อนายับโยอบ...มัน็เรื่ออนายสิ” ฮยอนึเบือนหน้าหนีอย่าเบื่อๆ่อนะพูออมาอย่าไม่ใยี
“ันไม่สนว่านายยัรัันอยู่หรือเปล่า...แ่นาย้อเป็นอันนเียว!” ผมผลัร่าบาอฮยอนึนิประู ่อนะใ้แนทั้สอ้าันเอาไว้ไม่ให้เาหนี
ผมูบฮยอนึ้วยวามห่วหา...แู่บอเราไม่เหมือนเิม...
ฮยอนึิ้นภายใ้อ้อมออผม...เาพยายามสะบััวให้หลุ
แล้วเา็ทำสำเร็...เมื่อผมเหลือไปเห็นโ๊ะิน้าวที่มีอาหารหน้าาน่าทานมามายถูวาเรียอย่าาม ท่ามลาอาหารหน้าาน่าทานพวนั้น็มีอะไรบาอย่าที่เ่นสะุา
ถ้ามอีๆะเห็นว่ามันือเ้สอั้น ้าบนมี้อโแลรูปหัวใสลัำว่า าฮยอนึ รั ยุนฮยอ
ผมแทบลั่เมื่อเห็น้อวามและสิ่ที่ฮยอนึทำให้ับุนฮยอ
นาผมที่บันมาเป็นปีๆแ่เายัไม่เยทำให้ผมเลย...
แ่ับุนฮยอ...แ่เือนเียว...
ผมหันไปมอฮยอนึที่ละวามสนใาผมไปที่เ้...เ้สำหรับุนฮยอ
“ทำไม...ทำไมนายไม่เยทำให้ันบ้า?” ผมหันไปเรียวามสนใาฮยอนึ
“ันทำให้นที่ันรั...ผิเหรอ?” ฮยอนึอบหน้าาย
“ที่นายไม่ทำให้ัน เพราะนายไม่ไ้รัันใ่ไหม?” ผมลั้นน้ำาแทบไม่อยู่เมื่อไ้ฟัสิ่ที่ฮยอนึพู วามน้อยใมันุอไปหม
“เหอะ...ันะทำให้นายเป็นอวัวันเิในปีนี้แล้วแหละ...แ่ันผิเอที่ไปเห็นนายับโยอบำลัูบัน!” ฮยอนึะอ
“พรุ่นี้วันเิุนฮยอ...นอาปาร์ี้นี่แล้ว นายิว่าันวระให้อะไรเาอีี?” ฮยอนึเหยียยิ้มอย่าวนประสาท
“หัวในายมัน็มี่ามาพอแล้ว” ผมพูอย่าสมเพัวเอ
“นั่นสินะ...เอะ ป่านนีุ้นฮยอใล้ะถึแล้วแหละ ันว่านายน่าะรีบไปให้พ้นๆหน้าันับุนฮยอัทีนะ...” ผมไม่ทนรอให้ฮยอนึพูบ...ผมรีบวิ่ออมาาบ้านอย่ารวเร็ว ผมเห็นรถันโปรอุนฮยอแล่นเ้ามาอที่หน้าบ้าน ผมรีบปาน้ำาที่ไหลเป็นสายอัวเอ่อนะไปหลบอยู่ที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่
ุนฮยอเินเ้ามา้วยท่าทาสบายๆ เามีวามสุมา...
ุนฮยอเอื้อมมือไปริ่...
“รับ~ ำลัเินไปรับ~” เสียหวานพู่อนะเปิประูออมา
“อไม้สวยๆนี่เหมาะับนายมา ันเห็นเลยื้อมาฝา” ุนฮยอยื่น่ออไม้ให้ฮยอนึ ใบหน้าเปื้อมยิ้มอฮยอนึเปี่ยมไป้วยวามยินี...
“ฮะๆ” ฮยอนึโผอุนฮยอ ุนฮยอหัวเราะับท่าทาน่ารัๆอฮยอนึ
ผมเผลอมอทั้สอนลืมว่าำลั่อนัวอยู่...ผมว่าฮยอนึเห็นผมะแล้วสิ เาสแยะยิ้มนิๆ่อนะหันไปหาุนฮยอ
“ุนฮยออา ่อนเ้าบ้าน...ันมีอวัะให้นาย้วยแหละ” ฮยอนึยิ้มอย่าน่ารั
“หืม...?” ุนฮยอแทบปิวามอยารู้อยาเห็นไม่มิ...
“าฮยอนึรัยุนฮยอ...” ฮยอนึไม่ปล่อยใหุ้นฮยอเป็นฝ่ายรุ เารีบปิปาุนฮยอ้วยริมฝีปาบาอัวเอทันที!
“อืมม...” ุนฮยอน้อมรับสัมผัสนั้นอย่ายินี
หึ...
ผมไ้แ่นัู่เาสอนูบัน้วยวามรั...
เหุผลที่แท้ริที่ผมยอมบับโยอบ็ะนี่แหละมั้...
ฮยอนึไม่เยูบผม่อน!
แล้วทำไมเาถึูบุนฮยอ่อนละ!
ผมไม่ีรไหน?
“ปานายน่ะ...หวานันะ” ุนฮยอเป็นฝ่ายถอนูบอย่าเื่อ้า ่อนที่ะูมือฮยอนึที่หน้าแยัับลูมะเือเทศเ้าไปในบ้าน
เสียอทัู้่ัออมาเป็นระยะๆ
ผมวระัใาฮยอนึสินะ...
ผมรู้แล้ว...ว่าอนนี้เารัใร
ุนฮยอ...นายือผู้ายที่โีที่สุในโล...
ผมไม่รู้ว่าผมนั่อยู่รนี้นานแ่ไหน...
ผมรู้แ่ว่าผมไ้แ่นั่มอรอยยิ้มที่เปี่ยมไป้วยวามสุอทัู้่ทั้ืน...
แ่นั้นเอ...
ผลงานอื่นๆ ของ M'Poison ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ M'Poison
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น