แต่

              ในเรื่องนี้ขอสมมติว่าคนแต่ละคนมีมิติเป็นของตัวเอง

               แต่ละมิติจะทับซ้อนกัน ให้แต่ละคนได้มองเห็น และได้พบกับมิติของคนอื่น เราเลยพบหน้ากันได้

               แต่พอคนมีเยอะขึ้น มิติของคนเริ่มมีมากเกินไป มีบางครั้งที่มิติของบางคนก็อยู่แยกกัน หรือไม่ก็ทับกันไม่สมบูรณ์

               ทุกวันที่เราเจอคนมากมาย เราจะมองเห็นแต่คนที่มิติที่ทับซ้อนกับเราเท่านั้น เราะมองไม่เห็นคนทั้งหมด แต่เราก็ไม่รู้ตัวโดยเฉพาะในเมืองที่มีคนมากมาย

               ทำให้บางครั้ง เรามองไม่เห็นบางคน แต่เขาเห็นเรา หรือเรามองเห็นเขา แต่เขามองไม่เห็นเรา
              

               เรื่อง "แต่" ขอเริ่มต้นจากจุดนี้