Scams Snowwhite เด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง7
เรื่องราวของหมาป่า 7 ตัวที่อยู่ๆวันหนึ่งก็มีแม่มดร้ายในคราบสโนว์ไวท์เข้ามาเคาะประตููหน้าบ้าน...แต่ว่านางมาในคราบเด็ก 5 ขวบหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูน่ะสิ!
ผู้เข้าชมรวม
21,992
ผู้เข้าชมเดือนนี้
19
ผู้เข้าชมรวม
21.99K
อัปเดตล่าสุด : 9 พ.ค. 64 / 16:22 น.
แท็กนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
มีแม่มดร้ายที่เคียดแค้นหมาป่าได้ปลอมตัวเป็นเด็กน้อยเดินเข้ามาเคาะประตูหน้าบ้าน
แล้วเรียกพวกเขาว่า
"ตั้นพี่...ตั้นพี่คะ"
ให้ตายเถอะ! เวทมนตร์ย้อนวัยนี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว! แม้อยากจะพูดให้ชัดถ้อยชัดคำก็ยังพูดไม่ได้
แล้วแบบนี้นางจะแก้แค้นได้ยังไงกันล่ะ
"ไวท์เกียดตั้นพี่"
"อ๋อยยย น่ารักกกกกกกกก"
+++++++
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเมื่อปี 2555 ค่ะตั้งแต่เรายังอยู่ ม.3
วันนี้ตัดสินใจนำมารีไรท์ใหม่อีกรอบ ในรอบ7-8ปี แหะ ๆ
หวังว่ารีไรท์อีกรอบก็ยังจะชอบกันอยู่นะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ AZUMITA ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ AZUMITA
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"กาฝาก รับวิจารณ์นิยายแฟนตาซี"
(แจ้งลบ)Scams Tales of Snow Girl เด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ผู้เขียน AZUMITA ชื่อเรื่องมีความน่าสนใจ ดึงดูดผู้อ่าน ถ้าใครชอบแนวแฟนตาซีคลายเครียด เฮฮา ไม่คิดมาก ไม่ดราม่า น้องขอแนะนำเรื่องนี้เลยจ้า แนวคิด แนวคิดของเรื่องนี้ชัดเจนมากจ้า เพราะบอกตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องเลย ว่าได้แนวคิดมาจากเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ที่ถูกนำมาเขียนใหม ... อ่านเพิ่มเติม
Scams Tales of Snow Girl เด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ผู้เขียน AZUMITA ชื่อเรื่องมีความน่าสนใจ ดึงดูดผู้อ่าน ถ้าใครชอบแนวแฟนตาซีคลายเครียด เฮฮา ไม่คิดมาก ไม่ดราม่า น้องขอแนะนำเรื่องนี้เลยจ้า แนวคิด แนวคิดของเรื่องนี้ชัดเจนมากจ้า เพราะบอกตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องเลย ว่าได้แนวคิดมาจากเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ที่ถูกนำมาเขียนใหม่เป็นสไตล์ของผู้เขียน โครงเรื่อง เป็นนิยายซ้อนนิทาน โครงเรื่องใหญ่คือมีผู้ชายเล่านิทานให้เด็กฟัง โครงเรื่องย่อยคือนิทานที่ผู้ชายคนนั้นเล่าให้เด็กฟัง นั่นก็คือเรื่องราวของเด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ซึ่งทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน โดยพี่ชายทั้ง 7 นั้นได้รับเชื้อสายจากพ่อที่เป็นหมาป่ามา ส่วนสโนไวท์ได้รับเชื้อสายจากแม่ที่เป็นมนุษย์และมีผิวขาวราวหิมะ โครงเรื่องก็คือเอนดริเชี่ยน ผู้เป็นแม่พาสโนไวท์ซึ่งอายุแค่ 6 ขวบมาฝากไว้ให้พี่ชายทั้ง 7 ช่วยดูแล เรื่องวุ่นๆ จึงเกิดขึ้น ดำเนินเรื่อง เรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องที่ดีนะในความรู้สึกน้อง เพราะอ่านเพลินได้เรื่อยๆ แต่ แต่จุดอ่อนร้ายแรงข้อเดียวของเรื่องนี้คือ การเปิดเรื่องที่น่าเวียนหัว เพราะผู้เขียนดันเปิดเรื่องด้วยการเปิดตัวพี่ชายทั้งเจ็ดออกมาก่อน แทนที่จะเปิดตัวเป็นเด็กหญิงไวท์เป็นหลัก แล้วค่อยไปเจอพี่ชายทีละคน กับความรู้จักกับพี่ชายทีละคน แบบนั้นจะช่วยให้คนอ่านจดจำตัวละครได้มากกว่า แถมดึงดูดคนอ่านได้มากกว่าด้วย เพราะไม่ทำร้ายคนอ่านด้วยการยัดตัวละครเยอะๆ เข้าไปในตอนเปิดเรื่องจ้า สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนต้องรู้คือนักอ่านส่วนใหญ่มีขีดจำกัดในการจดจำตัวละครในตอนเริ่มเรื่องได้ไม่เกิน 3 คน พอคนที่สี่ ที่ห้า คนอ่านก็จะเริ่มมึนงง (เฉพาะตอนเริ่มเรื่องนะ) หนักหน่อยก็จะพาลไม่อ่านเรื่องของเราซะงั้น ถามว่า อ้าว แล้วอย่างนี้จะแก้อย่างไรล่ะ คำแนะนำน้องอาจจะร้ายแรงนิดหนึ่ง นั่นคือตัดตอนที่ 1 คน(ไม่)แคระทั้ง 7 ออก แค่นั้นเรื่องมันจะโอเคมาก เพราะตอนต่อไปสโนไวท์ก็จะขึ้นมาดำเนินเรื่องแทนทั้งหมดเองแล้ว แต่ถ้าผู้เขียนมีวิธีที่ดีกว่า หรือคิดว่าเนื้อเรื่องที่เป็นอยู่นั้นดีแล้ว ก็ไม่เป็นไรจ้า ตัวละคร สโนไวท์ เด็กหญิงหิมะวัย 6 ขวบ ดรอย์ หนุ่มโหดเย็นชา เมลฟ์ หนุ่มขี้อายและซุ่มซ่าม แอลมายด์ หนุ่มเจ้าชู้ เซธต์ หนุ่มนักเลง ฟลิบเปอร์ หนุ่มกระตือรือร้น คล็อก หนุ่มบ้าแพะ สนีพธ์ หนุ่มขี้เซา เนื่องจากตัวละครเรื่องนี้เยอะ จึงทำให้ผู้เขียนต้องสร้างจุดเด่นของตัวละครให้โดดเด่นออกมามากที่สุด ฉะนั้นไม่แปลกถ้าจะเห็นตัวละครเรื่องนี้มีบุคลิกนิสัยหรือทำอะไรที่เกินมนุษย์มนาทั่วไป เช่น เจ้าชู้เกินไป ซุ่มซ่ามเกินไป โหดเกินไป เป็นต้น และเมื่อมีตัวละครเยอะ จึงเป็นการยากที่จะให้ตัวละครทั้ง 7-8 ตัวเด่นเท่าๆ กัน สุดท้ายมันก็ต้องมีตัวละครที่โดดเด่นออกมาเหลือเพียง 2 ตัวเท่านั้น นั่นคือ สโนไวท์ กับ ดรอย์ บทสนทนา บทสนทนาเรื่องนี้ทำหน้าที่สำคัญคือเป็นตัวช่วยดึงบุคลิกนิสัยโดดเด่นของแต่ละคนออกมา เช่น เมลฟ์ที่ชอบพูดติดอ่าง หรือดรอว์ที่ชอบพูดว่า “อยากตายรึไง” สำหรับกรณีนี้บทสนทนาถือว่ามีความเป็นธรรมชาติดี เหมาะสมกับบุคลิกนิสัยตัวละครนะจ๊ะ ฉากและบรรยากาศ อย่างที่น้องเคยบอกไปว่าเรื่องนี้ตัวละครเยอะ ดังนั้นตัวละครกับบทสนทนาจึงแย่งซีนจุดอื่นไปหมด ทำให้การพรรณนาฉากและบรรยากาศของเรื่องนี้มีค่อนข้างน้อย แต่เมื่อมีก็ทำได้ดีนะจ๊ะ อย่างเช่น ตอนเล่าอดีตของเอนดริเชี่ยนกับอานาเคร์ หรือตอนที่เปิดตัวสโนไวท์ใหม่ๆ เพราะช่วงนั้นตัวละครออกน้อย จึงทำให้ผู้เขียนมีเวลาพรรณนาฉากออกมาให้สละสลวยสวยงาม ภาษา ก่อนอื่นน้องขอแยกภาษาที่ผู้เขียนใช้ในการบรรยายออกเป็น 2 ส่วน นั่นคือส่วนบรรยายทั่วไป กับส่วนผู้เล่านิทาน 1.ส่วนบรรยายทั่วไป เป็นการเล่าเรื่องแบบธรรมดา ซึ่งควรเป็นภาษาเขียนทั้งหมด แต่ในหลายจุดกลับพบว่ายังมีภาษาพูดหลุดมาบ้าง ทำให้ความสละสลวยน้อยลง บางครั้งผู้เขียนก็นำความคิดของตนเองมาใส่ไว้ในการบรรยาย ทำให้การเล่าเรื่องดูไม่เป็นกลาง อ่านดูแล้วรู้หมดเลยว่าผู้เขียนรู้สึกอย่างไรกับการกระทำของตัวละคร 2.ส่วนผู้เล่านิทาน ในส่วนนี้ทำได้ดีแล้ว สังเกตได้จากประโยคที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า “ท่านเอย...” แล้วเล่าเรื่องราวได้อย่างน่าฟัง โดยส่วนใหญ่มักปรากฏเป็นบทสรุปในตอนท้ายของแต่ละตอน แต่ก็ต้องระวังเรื่องการใส่ความคิดของผู้เขียนลงไปเองอยู่ดีนะจ๊ะ เพราะบางครั้งมันดูเป็นการยัดเยียดความคิดให้คนอ่านมากไป คำผิด สรรพยางค์ - สรรพางค์ สรุป เรื่องนี้แนวคิดและโครงเรื่องดี การดำเนินเรื่องเพลิดเพลินแต่ระวังการเปิดเรื่องที่อัดตัวละครเยอะๆ เข้ามาในคราวเดียว แม้ตัวละครจะเยอะแต่ที่เด่นจริงๆ มีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น บทสนทนาเด่นมากในเรื่อง แต่ฉากและบรรยากาศน้อย ภาษาระวังเรื่องการใช้ภาษาพูดมาบรรยายและเผลอใส่ความคิดของผู้เขียนลงไปเองนะจ๊ะ อ่านน้อยลง
กาฝาก | 16 ก.พ. 56
-
7
-
0
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"กาฝาก รับวิจารณ์นิยายแฟนตาซี"
(แจ้งลบ)Scams Tales of Snow Girl เด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ผู้เขียน AZUMITA ชื่อเรื่องมีความน่าสนใจ ดึงดูดผู้อ่าน ถ้าใครชอบแนวแฟนตาซีคลายเครียด เฮฮา ไม่คิดมาก ไม่ดราม่า น้องขอแนะนำเรื่องนี้เลยจ้า แนวคิด แนวคิดของเรื่องนี้ชัดเจนมากจ้า เพราะบอกตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องเลย ว่าได้แนวคิดมาจากเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ที่ถูกนำมาเขียนใหม ... อ่านเพิ่มเติม
Scams Tales of Snow Girl เด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ผู้เขียน AZUMITA ชื่อเรื่องมีความน่าสนใจ ดึงดูดผู้อ่าน ถ้าใครชอบแนวแฟนตาซีคลายเครียด เฮฮา ไม่คิดมาก ไม่ดราม่า น้องขอแนะนำเรื่องนี้เลยจ้า แนวคิด แนวคิดของเรื่องนี้ชัดเจนมากจ้า เพราะบอกตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องเลย ว่าได้แนวคิดมาจากเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ที่ถูกนำมาเขียนใหม่เป็นสไตล์ของผู้เขียน โครงเรื่อง เป็นนิยายซ้อนนิทาน โครงเรื่องใหญ่คือมีผู้ชายเล่านิทานให้เด็กฟัง โครงเรื่องย่อยคือนิทานที่ผู้ชายคนนั้นเล่าให้เด็กฟัง นั่นก็คือเรื่องราวของเด็กหญิงสโนไวท์กับพี่ชายหมาป่าใจร้ายทั้ง 7 ซึ่งทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน โดยพี่ชายทั้ง 7 นั้นได้รับเชื้อสายจากพ่อที่เป็นหมาป่ามา ส่วนสโนไวท์ได้รับเชื้อสายจากแม่ที่เป็นมนุษย์และมีผิวขาวราวหิมะ โครงเรื่องก็คือเอนดริเชี่ยน ผู้เป็นแม่พาสโนไวท์ซึ่งอายุแค่ 6 ขวบมาฝากไว้ให้พี่ชายทั้ง 7 ช่วยดูแล เรื่องวุ่นๆ จึงเกิดขึ้น ดำเนินเรื่อง เรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องที่ดีนะในความรู้สึกน้อง เพราะอ่านเพลินได้เรื่อยๆ แต่ แต่จุดอ่อนร้ายแรงข้อเดียวของเรื่องนี้คือ การเปิดเรื่องที่น่าเวียนหัว เพราะผู้เขียนดันเปิดเรื่องด้วยการเปิดตัวพี่ชายทั้งเจ็ดออกมาก่อน แทนที่จะเปิดตัวเป็นเด็กหญิงไวท์เป็นหลัก แล้วค่อยไปเจอพี่ชายทีละคน กับความรู้จักกับพี่ชายทีละคน แบบนั้นจะช่วยให้คนอ่านจดจำตัวละครได้มากกว่า แถมดึงดูดคนอ่านได้มากกว่าด้วย เพราะไม่ทำร้ายคนอ่านด้วยการยัดตัวละครเยอะๆ เข้าไปในตอนเปิดเรื่องจ้า สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนต้องรู้คือนักอ่านส่วนใหญ่มีขีดจำกัดในการจดจำตัวละครในตอนเริ่มเรื่องได้ไม่เกิน 3 คน พอคนที่สี่ ที่ห้า คนอ่านก็จะเริ่มมึนงง (เฉพาะตอนเริ่มเรื่องนะ) หนักหน่อยก็จะพาลไม่อ่านเรื่องของเราซะงั้น ถามว่า อ้าว แล้วอย่างนี้จะแก้อย่างไรล่ะ คำแนะนำน้องอาจจะร้ายแรงนิดหนึ่ง นั่นคือตัดตอนที่ 1 คน(ไม่)แคระทั้ง 7 ออก แค่นั้นเรื่องมันจะโอเคมาก เพราะตอนต่อไปสโนไวท์ก็จะขึ้นมาดำเนินเรื่องแทนทั้งหมดเองแล้ว แต่ถ้าผู้เขียนมีวิธีที่ดีกว่า หรือคิดว่าเนื้อเรื่องที่เป็นอยู่นั้นดีแล้ว ก็ไม่เป็นไรจ้า ตัวละคร สโนไวท์ เด็กหญิงหิมะวัย 6 ขวบ ดรอย์ หนุ่มโหดเย็นชา เมลฟ์ หนุ่มขี้อายและซุ่มซ่าม แอลมายด์ หนุ่มเจ้าชู้ เซธต์ หนุ่มนักเลง ฟลิบเปอร์ หนุ่มกระตือรือร้น คล็อก หนุ่มบ้าแพะ สนีพธ์ หนุ่มขี้เซา เนื่องจากตัวละครเรื่องนี้เยอะ จึงทำให้ผู้เขียนต้องสร้างจุดเด่นของตัวละครให้โดดเด่นออกมามากที่สุด ฉะนั้นไม่แปลกถ้าจะเห็นตัวละครเรื่องนี้มีบุคลิกนิสัยหรือทำอะไรที่เกินมนุษย์มนาทั่วไป เช่น เจ้าชู้เกินไป ซุ่มซ่ามเกินไป โหดเกินไป เป็นต้น และเมื่อมีตัวละครเยอะ จึงเป็นการยากที่จะให้ตัวละครทั้ง 7-8 ตัวเด่นเท่าๆ กัน สุดท้ายมันก็ต้องมีตัวละครที่โดดเด่นออกมาเหลือเพียง 2 ตัวเท่านั้น นั่นคือ สโนไวท์ กับ ดรอย์ บทสนทนา บทสนทนาเรื่องนี้ทำหน้าที่สำคัญคือเป็นตัวช่วยดึงบุคลิกนิสัยโดดเด่นของแต่ละคนออกมา เช่น เมลฟ์ที่ชอบพูดติดอ่าง หรือดรอว์ที่ชอบพูดว่า “อยากตายรึไง” สำหรับกรณีนี้บทสนทนาถือว่ามีความเป็นธรรมชาติดี เหมาะสมกับบุคลิกนิสัยตัวละครนะจ๊ะ ฉากและบรรยากาศ อย่างที่น้องเคยบอกไปว่าเรื่องนี้ตัวละครเยอะ ดังนั้นตัวละครกับบทสนทนาจึงแย่งซีนจุดอื่นไปหมด ทำให้การพรรณนาฉากและบรรยากาศของเรื่องนี้มีค่อนข้างน้อย แต่เมื่อมีก็ทำได้ดีนะจ๊ะ อย่างเช่น ตอนเล่าอดีตของเอนดริเชี่ยนกับอานาเคร์ หรือตอนที่เปิดตัวสโนไวท์ใหม่ๆ เพราะช่วงนั้นตัวละครออกน้อย จึงทำให้ผู้เขียนมีเวลาพรรณนาฉากออกมาให้สละสลวยสวยงาม ภาษา ก่อนอื่นน้องขอแยกภาษาที่ผู้เขียนใช้ในการบรรยายออกเป็น 2 ส่วน นั่นคือส่วนบรรยายทั่วไป กับส่วนผู้เล่านิทาน 1.ส่วนบรรยายทั่วไป เป็นการเล่าเรื่องแบบธรรมดา ซึ่งควรเป็นภาษาเขียนทั้งหมด แต่ในหลายจุดกลับพบว่ายังมีภาษาพูดหลุดมาบ้าง ทำให้ความสละสลวยน้อยลง บางครั้งผู้เขียนก็นำความคิดของตนเองมาใส่ไว้ในการบรรยาย ทำให้การเล่าเรื่องดูไม่เป็นกลาง อ่านดูแล้วรู้หมดเลยว่าผู้เขียนรู้สึกอย่างไรกับการกระทำของตัวละคร 2.ส่วนผู้เล่านิทาน ในส่วนนี้ทำได้ดีแล้ว สังเกตได้จากประโยคที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า “ท่านเอย...” แล้วเล่าเรื่องราวได้อย่างน่าฟัง โดยส่วนใหญ่มักปรากฏเป็นบทสรุปในตอนท้ายของแต่ละตอน แต่ก็ต้องระวังเรื่องการใส่ความคิดของผู้เขียนลงไปเองอยู่ดีนะจ๊ะ เพราะบางครั้งมันดูเป็นการยัดเยียดความคิดให้คนอ่านมากไป คำผิด สรรพยางค์ - สรรพางค์ สรุป เรื่องนี้แนวคิดและโครงเรื่องดี การดำเนินเรื่องเพลิดเพลินแต่ระวังการเปิดเรื่องที่อัดตัวละครเยอะๆ เข้ามาในคราวเดียว แม้ตัวละครจะเยอะแต่ที่เด่นจริงๆ มีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น บทสนทนาเด่นมากในเรื่อง แต่ฉากและบรรยากาศน้อย ภาษาระวังเรื่องการใช้ภาษาพูดมาบรรยายและเผลอใส่ความคิดของผู้เขียนลงไปเองนะจ๊ะ อ่านน้อยลง
กาฝาก | 16 ก.พ. 56
-
7
-
0
ความคิดเห็น