[Harry Potter] And my name's Malfoy ,Draco Malfoy (Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

/> /> />

=+=Harry Potter Fan Fiction=+=

Title : And my name’s Malfoy ,Draco Malfoy

Author : O.H.R HuSTsU

Category : Romance/Humour (?)

Pairing : Harry Potter / Draco Malfoy

Rate : PG-13

Disclaimer : Characters belongs to J.K but the plot belongs to me, don’t sue.



เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คนอ่านเยอะที่สุดในบรรดานิยายที่ลงมา และจำนวนคนอ่านขึ้นเร็วด้วย แต่ไฉน จำนวนคอมเมนท์กลับว่างเปล่า ผิดกับเรื่องที่มีคนเมนท์แต่จำนวนคนอ่านเพียงนิดเดียว

นี่ดีนะที่เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น(มาก) ถ้ามันเป็นเรื่องยาว หมดกำลังใจจะแต่งต่อแหงๆ

ลงเรื่องนี้ไว้อีกบอร์ดด้วย และผลตอบรับโอเคเลย มีการเรียกร้องให้เขียนต่อ ซึ่ง กำลังพิจารณา(และเฟ้นมุขอยู่) พอมาเห็นอย่างนี้ เราควรจะเลิกเสียดีไหม? หรือแต่งได้ แต่ไม่ลงที่นี่ ดีหรือเปล่า?

ที่จริงเอามาลง ไม่ได้คิดจะเรียกร้องคอมเมนท์ กะเอามาเผยแพร่เฉยๆ เพราะเราเขียน แต่เก็บไว้ในเครื่อง มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา บรรดาเพื่อนทั้งหลาย เราก็ไม่ได้ส่งลิงค์ยัดเยียดไปให้มันเข้ามา แล้วเมนท์เพื่อเรียกความสนใจด้วย ( แล้วนิยายเรา เคยลงอยู่บอร์ดเดียว และบล๊อค ในปัจจุบัน เหลือลงที่นี่ที่เดียว เป็นคนเขียนที่หวังผลน้อยนะ ในด้านความสนใจ แค่รักที่จะเขียน ตอบสนองพลังจิ้นตัวเอง และลองดูผลตอบรับอย่างคร่าวๆ )

ทว่ามันอดไม่ได้ ที่เห็นว่า เออ คนมันอ่านเยอะดีแฮะเรื่องนี้ ลงอีกบอร์ด คนก็ชอบเยอะดี ทั้งที่ความจริง เรากลับชอบฟิคอีกเรื่องที่เราแต่งมากกว่า แต่ทำไม๊ ลงที่นี่ มันไม่มีคนเมนท์ เลยออกมาตัดพ้อซักนิดนึง ดูซิจะมีใครมั๊ยเห็นใจฉันบ้าง

( 4/1/09 )

เนื้อเรื่อง

=+=+=+=+=+=+=+=

นอกหน้าต่างมืดครึ้มด้วยเมฆฝน เม็ดฝนเม็ดใหญ่สาดกระทบหน้าต่างห้องนั่งเล่นเสียงดัง ภายในห้องนั่งเล่นรวมสว่างจ้าด้วยไฟในเตาผิง เสียงปะทุของฟืนดังสะท้อนทั่วห้องที่ตอนนี้เหลือเพียงแฮร์รี่ รอน และนักเรียนที่ยังประสบปัญหาการบ้านค้างเช่นเดียวกับพวกเขาอีกสามสี่คน

แฮร์รี่นั่งเท้าคาง มองพื้นที่ว่างเปล่าบนม้วนกระดาษ รายงานวิชาปรุงยาที่ต้องส่งมะรืนนี้เพิ่งสำเร็จไปได้สามบรรทัด และยังเหลืออีกกว่า สามม้วนกระดาษ! ขนาดรอนยังเขียนได้มากกว่าเขาสองบรรทัด ( รวมถึงเขียนตัวใหญ่กว่าเขาสองเท่า ) เขาถอนใจ เสียงฝนและเสียงไฟ ดังรบกวนสมาธิ แต่พอคิดอีกที ถึงแม้จะไม่มีเสียงอะไรเลย เขาก็ไม่มีปัญญาจะทำรายงานนี่ได้ วิชาปรุงยาเป็นยาขมของเขามาตลอดทั้งชีวิตที่อยู่ฮอกวอร์ต และอาจจะเป็นยาขมของใครๆอีกหลายคนเมื่อนึกถึงศาสตราจารย์ที่สอนวิชานี้ คนที่ทำรายงานเกี่ยวกับยาที่คนครึ่งค่อนฮอกวอร์ตยังเพิ่งเคยได้ยินชื่อสี่ม้วนกระดาษเต็มเสร็จได้ในคืนเดียว คงมีแต่เฮอร์ไมโอนี ( ที่ปฏิเสธจะช่วยเรื่องรายงาน ทำโทษที่เขาและรอนล้อเธอเรื่องซิปกระโปรงปริตอนก้มลงหยิบหนังสือครึ่งค่อนวัน ) และ ศิษย์โปรดเสนปแห่งบ้านสลิธีรีน เดรโก มัลฟอย

แม้จะหมั่นไส้ที่เด็กหนุ่มผิวซีดเหมือนจำศีลอยู่ใต้ดินมาเป็นสิบปี ( จะว่าไปหอของบ้านสลิธีรีนก็อยู่ห้องใต้ดิน )ที่มีเสนปคอยให้ท้ายทุกเวลา แต่เขา และแม้แต่เฮอร์ไมโอนี่ ก็ต้องยอมรับว่า เดรโก มัลฟอย โปรในเรื่องปรุงยาจริงๆ

พูดถึงเดรโก มัลฟอย แฮร์รี่ขมวดคิ้ว นึกถึงวันที่เจอกับอีกฝ่ายครั้งแรก ไม่สิ ครั้งที่สอง บนรถไฟ

“รอน?”

“ไม่ ฉันไม่ให้นายดูหรอก นายรู้มั๊ยว่าฉันลำบากแค่ไหนที่นั่งแกะตัวอักษรถี่ยิบของเฮอร์ไมโอนี่ และพยายามจำมันให้ได้มากกว่าครึ่ง แล้วยิ่งถ้าเฮิร์มจับได้ว่า..”

“ไม่ใช่ รอน ฉันไม่ได้จะพูดถึงเรื่องนั้น” แฮร์รี่รีบตัดก่อนเพื่อนผมแดงจะสาธยายไปมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวก่อนนะ...

“นายแอบอ่านรายงานเฮอร์ไมโอนี่แล้วไม่ยอมบอกฉันงั้นหรอ”

“โอ้ ชิบหาย..” รอนมองรอยยิ้มบนหน้าเพื่อนสนิทแล้วกลืนน้ำลาย

“เสร็จแน่ โรนัลด์ วีสลีย์” รอนเลื่อนม้วนกระดาษของตนเองให้อีกฝ่ายโดยดุษฎี

................

........

....

“ว่าแต่ตอนนั้นจะถามอะไรหรอ แฮร์รี่” เขามองรายงานในมือแล้วนึกขึ้นได้

“จริงสิ พอดีฉันนึกถึงวันแรกบนรถไฟฮอกวอร์ต”

“ใช่ๆ ครั้งแรกที่ฉันเจอเฮอร์ไมโอนี่ ฉันคิดว่านี่มันแม่ฉันในร่างเด็กชัดๆ ตอนนั้นฉันคิดว่าถ้าต้องอยู่...”

“ช่ายๆ ฉันจำได้รอน แต่คนที่ฉันนึกถึงคือ มัลฟอย” รอนทำหน้าเหมือนเห็นโทรลเต้นบัลเลต์

“เจ้าหัวเจล..”

“ฉันสงสัยตอนที่มัลฟอยแนะนำตัวเอง ทำไมนายถึงขำ”

“ไอ”

“นายแอบขำ ฉันรู้ อันที่จริง ถ้านายไม่ขำชื่อมัลฟอย มัลฟอยก็คงไม่พูดเหน็บแนมนาย และฉันก็คง....ไม่สิ ฉันไม่ชอบหมอนั่นตั้งแต่ที่นินทาแฮกริดในร้านมาดามมัลกินส์แล้ว...” ท้ายๆประโยคเสียงเบาราวกระซิบเหมือนเขาพูดย้ำกับตัวเองมากกว่า

“แล้ว?”

“คือฉันอยากรู้ว่า ชื่อมัลฟอยมีอะไรตลกหรอ” พอจบประโยครอนก็หลุดหัวเราะพรวด เขาขมวดคิ้วนั่งนึก เดรโก มัลฟอย มีอะไรให้ขำ?

“นายรู้หรือเปล่า  เดรโก แปลว่าอะไร”

“ฉันไม่โง่หรอกน่า มังกรไง”

“แล้วนายรู้ใช่มั๊ยว่ามังกรเป็นยังไง”

“เฮ้!ฉันไม่..”

“รู้ๆ นายไม่โง่ อาจจะหัวทึบนิดหน่อยแต่ โอ๊ย! ระวังหน่อย ถ้ารายงานฉันเป็นอะไรไป..ก็ได้ๆ นายจำมัลฟอยตอนนั้นได้เปล่าล่ะ รูปร่างลักษณะ อันที่จริงฉันว่าตอนนี้ก็ไม่ค่อยแตกต่าง....”

...ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ....ผมบรอนด์ ผิวขาวซีดเป็นเอกลักษณ์ หน้าเรียวยาว ไม่สิ จากหน้าแหลม กลายเป็นเรียวยาวได้ไง..ตัวเล็กๆเสียงแหลมเแบบเด็กๆแต่พยายามทำให้ทุ้มเหมือนผู้ใหญ่ให้สมกับท่าทางอวดดี....แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ

“จำได้ แล้วไง”

“แล้วนายคิดถึงมังกรสิ มังกรจริงๆที่นายเคยเจอ”

....ตัวใหญ่ สง่า ทรงพลัง ฃ...

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“เก็ทแล้วล่ะสิ แคระแกรน เตี้ยอย่างกับฟริตวิก ยังอุตส่าห์พูดชื่อ เดรโก อย่างมั่นใจอีก โถ่เอ้ย เฟเรตล่ะสิไม่ว่า ตอนนั้นเอาตัวก๊อปปี้หมอนั่นมาขี่คอต่อกันยังสูงไม่เท่าฉันเล๊ย ยิ่งโดนขนาบด้วยโทรลสองตัวนั่นอีก”

เพราะตอนนั้นเขายังตัวพอๆกับเดรโก และยังไม่เคยเห็นมังกรของจริง เท่าที่เห็นตามหนังสือนิทาน หรือการ์ตูนของมักเกิล ก็เป็นเพียงมังกรในจินตนาการ ยิ่งมังกรในรายการโชว์ของเด็กก็ยิ่งแตกต่างไปใหญ่

นั่นสินะ

เดรโก

มังกรน้อย

ตัวเล็ก แต่พยายามทำตัวให้สง่า และมีพลัง เหมือนมังกร เดรโก ชื่อของตัวเอง

“ฉันว่าน่ารักดีออก”

“ห๊า?”

….

……..

………….

เดรโก มัลฟอยนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม ชื่อพอตเตอร์ที่หลุดจากปากเด็กหนุ่มก็อธิบายได้มากพอถึงสาเหตุ และเนื่องด้วยเป็นเรื่องปกติธรรมดา ทุกคนในบ้านเลยปล่อยให้อีกฝ่ายบ่นถึงเด็กหนุ่มแห่งกริฟฟินดอร์ต่อไปโดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว

สี่ตา หน้าบาก กับเจ้าวีเซิล หลายวันมานี่เจอกับพวกมันทีไร คอยแต่เรียกชื่อแรกเขา แล้วก็หัวเราะ ไม่ทันจะตอบโต้ พวกมันก็รีบวิ่งหนีไปซะก่อนทุกที

ทำไม ชื่อเดรโก มีอะไรให้น่าขำ

เขาออกจะชอบชื่อของเขา

เดรโก มังกร สง่างาม แข็งแกร่ง และทรงพลัง เหมาะสมกับเจ้าชายแห่งสลิธีรีน ทายาทแห่งมัลฟอย อย่างเขาที่สุด แต่พอเขาพูดชื่อตัวเองกับใครที่ไร ทุกคนต้องขำ เหมือนไอเจ้าวีเซิลนั่น เขาถึงติดแนะนำนามสกุลก่อนชื่อ

ถ้าวันนั้นมันไม่หัวเราะชื่อเขา เขาก็คงไม่พูดโต้มัน และแฮ- พอตเตอร์ก็คงไม่ปฏิเสธเขา

ทำไมๆๆๆๆๆ

...............

......

แต่ทว่าการที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ เริ่มเรียกมัลฟอยด้วยชื่อเดรโก ก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรอีกหลายๆอย่าง

และนั่นก็เป็นเรื่องราวอีกเรื่องนึง

END