คลังขยะ ..ธาราปริศนา..

ลำดับตอนที่ #5 : Reality Challenge :: วันอังคาร

เช้าวันอังคารที่สดใสวันหนึ่ง...

 

ชายหนุ่มร่างสูงตื่นจากเตียงไม้เนื้อดีบนห้องนอนใหญ่  (ซึ่งภาวนาว่ามันคงไม่ใช่สีชมพูเหมือนคนอื่นเขา)..  ก่อนจะสะบัดผมยาวๆ 2-3 สามทีเพื่อจัดทรงเล็กน้อยตามสไตล์เด็กติสท์ ก่อนจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวอย่างว่องไว

 

วันนี้วันอังคาร เวลาแปดโมงเช้า.. โชคดีที่เด็กธรรมศาสตร์อย่างเขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเร็ว เขาจึงจัดการธุระได้อย่างไม่ต้องรีบเร่งจนยากลำบากนัก

 

ชายหนุ่มแต่งตัวอย่างเรียบร้อย+เร่งรีบ ก่อนจะคาบขนมปังแยมสตรอเบอร์รี่ไว้ที่ปาก แล้วกระโจนออกนอกบ้านโดยไม่ลืมคว้ากระเป๋าสีนิลไปด้วย

 

“อ.สุวรรณนัดโฮมรูมครั้งแรกไว้แปดโมงครึ่ง คงทันอยู่น่า...” ชายหนุ่มรำพึงรำพัน พลางจัดการกับของว่างที่อยู่ในมืออย่างว่องไว.. ก่อนจะวิ่งเข้าสู่รถเมล์ที่ใกล้จะออกจากป้ายเต็มที..

 

“คอยก่อนครับ!..” โครมมม!!

 

ร่างสูงของชายหนุ่มถูกกระแทก ก่อนที่จะล้มลงบนพื้นอย่างแรง..

 

เขาตกใจกับความเจ็บปวดที่ได้รับ ก่อนที่จะหลับตาลงไปตลอด....

................

............

......

 

เฮ้ยยย !!

 

เพิ่งจะได้เริ่มเรื่อง จะมารีบแต่งให้ตายอะไรเร็วนักฟะ  ..ชายหนุ่มคิดอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะใช้ฝ่ามือยันตัวเองขึ้นมา พลางจ้องไปที่หญิงสาวที่เข้ามากระแทกเขาเมื่อสักครู่ด้วยความหงุดหงิด

 

หญิงสาวสวมแว่นอันเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าชาว ‘Megane’ ที่อยู่ตรงหน้านั้น ชนถูกเขาจนหกล้มไปเหมือนกัน แถมหนังสือต่างๆ ก็พากันกระจัดกระจายจนเธอต้องรีบเก็บเป็นการใหญ่

 

ด้วยความสำนึกในการเป็นสุภาพบุรุษอันมีน้อยนิดของตนเอง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเก็บของให้หญิงสาว ด้วยความบังเอิญทำให้มือของทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบา..

 

“อุ๊ย..” หญิงสาวร้องออกมา ทำให้เขาต้องรีบชักมือกลับ .. พลางจ้องมองดวงหน้าขึ้นสีของอีกฝ่ายตกใจ..

 

น่ารักโคตร!!!

 

เสียงร้องภายในจิตใจ เหมือนจะแสดงออกทางใบหน้า ทำให้พวงแก้มของหญิงสาวคนนั้นขึ้นสีแดงระเรื่อ เขาจ้องมองดวงหน้านั้นเพลินจนลืมไปว่า เขามาที่นี่ด้วยเหตุผลอันใด~… ตึ่งโป๊ะ..

 

“เฮ้ยย รถเมล์ !!” เขาครางออกมา เมื่อเห็นว่า รถเมล์สุดรักของเขา หายไปในพริบตา .. พร้อมกับหญิงสาวคนนั้น ที่วิ่งออกไปด้วย..

 

“แปดโมงยี่สิบ ตายห่าละ!” เขาคราง วิ่งไปจะทันไหมเนี่ย! เขารีบโบกแท็กซี่เป็นการใหญ่ เอาวะ แพงหน่อย แต่น่าจะถึงไว..

 

 

......

 

                8 : 45 ..

 

                สายไปเสียแล้ว..

               

                ใครจะไปรู้ละ ว่าแท็กซี่บ้านั่น จะขับวนหลายๆรอบ จนมิเตอร์พุ่งปรี๊ด!! เขาเองก็เพิ่งมา มหาลัย ได้แค่ไม่กี่ครั้ง โดนแจ็กพ๊อตตั้งแต่ครั้งแรกเลยเรา...

 

                เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างหัวเสีย สงสัยว่าเปิดเทอมครั้งนี้ จะแย่ตั้งแต่ต้นเทอมเลยแฮะ..

 

                “นายกวินทร์ ! สายตั้งแต่วันแรกเลยเรอะ ! ไปยืนหน้าห้องไป๊ ..” เขาทำหน้างอ ใส่อ.สุวรรณ อาจารย์ประจำชั้นของเขา ก่อนจะแบกกระเป๋าไปยืนหน้าห้อง ราวกับเด็กประถมโดนครูทำโทษ..  แต่ก่อนหน้าที่เขาจะทันได้ออกนั้น ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งสวนเข้ามาก่อน ..

 

                “อะไรกัน นิภาวรรณ เธอก็อีกคนเรอะ ไปยืนหน้าห้องกับกวินทร์ไป ! และทุกเย็นในสัปดาห์นี้ เธอกับนายกวินทร์ต้องทำเวรทุกวัน” พระเจ้า  นี่มันโรงเรียนประถมหรือไงกัน! เขาคิดอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะสังเกตถึงคนที่ต้องร่วมชะตากรรมกับเขา..

 

                โอ้ ! สาวแว่นสุดน่ารักคนนั้นนี่ ..!!

 

                ยืนหน้าห้องด้วยกัน ..ทำเวรด้วยกันทุกเย็น .. .

 

                ท่าทาง เปิดเทอมครั้งนี้ จะเริ่มต้นด้วยดีแล้วสิ..